Վեպ:Օլիվեր թվիստ չորրորդ մաս

Երեսուներկուերորդ գլուխ

Այն երջանիկ կյանքի մասին, որ Օլիվերը սկսեց վարել իր բարեսիրտ բարեկամների հետ

Օլիվերի հիվանդությունը լուրջ էր և բարդ։ Բացի վիրավորված թևի անասելի ցավից, ցրտի և անձրևի տակ այդքան ժամանակ անպատսպար մնալը առաջացրել էր տենդ, որը տևեց երկար շաբաթներ և ողբալիորեն հյուծեց նրան։ Բայց, վերջապես, նա սկսեց շատ դանդաղ ապաքինվել և խոսելու հնարավորություն ունեցած րոպեներին արտասվալից աչքերով ասել, թե որքան խոր էր զգում այն բոլորը, որ երկու ազնիվ լեդիները արել էին իր համար, և որքան ջերմորեն ցանկանում էր, լրիվ առողջանալուց հետո, որևէ կերպ ցույց տալ նրանց հանդեպ զգացած անհուն սերն ու նվիրվածությունը և ապացուցել, որ նրանց բարեսրտությունը ապարդյուն չի անցել, քանի որ այն խեղճ տղան, որին փրկել էին դժբախտությունից կամ մահից, պատրաստ էր նրանց ծառայելու ամբողջ հոգով։
― Խե՜ղճ տղա, ― ասաց Ռոզը, երբ մի օր Օլիվերը դալուկ շրթներով աշխատում էր հայտնել իր խոր երախտագիտությունը, ― դու տակավին շատ առիթներ կունենաս մեզ ծառայելու, եթե ցանկանաս։ Շուտով մենք գնալու ենք ամառանոց, և իմ մորաքույրը մտադիր է քեզ ևս գյուղ տանել։ Խաղաղ բնությունը, մաքուր օդը և գարնան բազմազան հաճույքներն ու հմայքները մի քանի օրից կկազդուրեն քեզ, և մենք հազար ու մի բաներով քեզ զբաղված կպահենք, եթե դու այդ նեղությանը տոկալու ի վիճակի լինես։
― Նեղությո՜ւն, ― ձայնեց Օլիվերը։ ― Օ՜հ, սիրելի լեդի, եթե միայն կարողանայի աշխատել ձեզ համար, եթե միայն կարողանայի հաճույք պատճառել ձեզ՝ ջրելով ձեր ծաղիկները, կամ խնամելով ձեր թռչնակները, և կամ թե ամբողջ օրը վեր ու վար վազելով կարողանայի երջանկացնել ձեզ։ Ինչե՜ր միայն չէի տա դրա համար։
― Քեզ ոչինչ հարկավոր չէ տալ, ― ասաց միսիս Մեյլին ժպտալով, ― ինչպես նախապես ասել եմ, մենք քեզ բազմաթիվ հանձնարարություններ կտանք։ Եվ եթե դու աշխատես քո խոստացածի կեսը կատարել, դու, արդարև, ինձ շատ մեծ երջանկություն պատճառած կլինես։
― Երջանկությո՜ւն, օրիորդ, ― բացականչեց Օլիվերը, ― որքա՜ն բարեսիրտ եք, որ այդ ձևով եք խոսում։
― Չես կարող պատկերացնել, թե ես որքա՜ն երջանիկ կլինեմ, եթե դու քո խոստումը կատարես, ― պատասխանեց դեռատի լեդին։ ― Ինձ համար չափազանց հաճելի է մտածել, որ իմ մորաքույրը որևէ մեկին փրկել է այն թշվառ վիճակից, որը քո բաժինն է եղել, ինչպես ինքդ նկարագրեցիր։ Սակայն երբ տեսնում եմ, որ նրա բարության ու սիրո առարկան այդքան անկեղծորեն երախտապարտ է և նվիրված, ապա այդ բանը ինձ ավելի է ուրախացնում, քան կարող ես երևակայել։ Հասկանո՞ւմ ես ինձ, ― հարցրեց նա՝ դիտելով Օլիվերի մտածկոտ դեմքը։
― Օ՜հ, այո՛, օրիորդ, այո՛, ― պատասխանեց Օլիվերը անձկալի սրտով, ― բայց ես այժմ մտածում էի, թե որքան ապերախտ եմ։
― Ո՞ւմ հանդեպ, ― հարցրեց դեռատի լեդին։
― Այն բարի ջենթլմենի և սիրասուն պառավ դայակի, որոնք այնքան հոգատար էին իմ նկատմամբ, ― ասաց Օլիվերը։ ― Նրանք, վստահ եմ, գոհ կլինեին, եթե իմանային, թե ես որքան երջանիկ եմ։
― Անշուշտ, ― հաստատեց Օլիվերի բարերարուհին, դրա համար միստր Լոզբերնը բայրացակամորեն խոստացել է քեզ տեսակցության տանել նրանց մոտ, հենց որ ի վիճակի լինես ուղևորվելու։
― Իսկապե՞ս, օրիորդ, ― հրճվանքից շողացող դեմքով գոչեց Օլիվերը։ ― Չգիտեմ, թե ի՞նչ կանեմ ուրախությունից, եթե նրանց բարի դեմքերը մեկ էլ տեսնեմ։
Շատ չանցած Օլիվերը բավականին կազդուրվեց այդ արշավանքին տոկալու համար։ Հետևաբար, նա և միստր Լոզբերնը, միսիս Մեյլիին պատկանող մի փոքրիկ կառքով, ուղղվեցին դեպի միստր Բրաունլոյի ապրած թաղամասը։ Երբ հասան Չերթսի Բրիջ, Օլիվերը սաստիկ գունատվեց ու բարձրաձայն ճչաց։
― Ի՞նչ պատահեց տղային, ― իր սովորության համաձայն իրարանցումով գոչեց բժիշկը։ ― Ինչ֊որ բա՞ն տեսար, ինչ֊որ բա՞ն լսեցիր, հը՞։
― Այո՛, այո՛, սըր, ― ճչաց Օլիվերը, կառքի լուսամուտից դուրս մի տեղ մատնացույց անելով։ ― Այդ տո՜ւնը։ Այդ տո՜ւնը։
― Լա՛վ, հետո՞, հե՜յ, կառապա՛ն, կառքը կանգնեցրո՛ւ, ― գոչեց բժիշկը։ ― Ւ՞նչ տան մասին է խոսքը, բարեկամս, հը՞։
― Սատանան տանի, ― գոռաց բժիշկը։ ― Հե՜յ, ո՞վ կա այնտեղ, օգնեցե՛ք, որ դուրս գամ։
Բայց նախքան կառապանը դուռը կբանար, բժիշկը, չգիտես թե ինչ ձևով, կառքից դուրս գլորվեց և, վազելով դեպի անմարդաբնակ բնակարանը, սկսեց դիվահարի նման ոտքով հարվածել դռանը։
― Ո՞վ է, ― ձայն տվեց մի կուզ մարդ դուռը այնքան հանկարծակի բանալով, որ բժիշկը իր վերջին աքացու ուժգնության հետևանքով միջանցքից համարյա ներս ընկավ։ ― Ի՞նչ է պատահել այստեղ։
― Պատահե՜լ, ― բացականչեց բժիշկը, վայրկենապես նրա օձիքից բռնելով։ ― Շատ բան է պատահել։ Գողություն է կատարվել այստեղ։
― Շուտով նաև մարդասպանություն կկատարվի, եթե օձիքս բաց չթողնես, ― պատասխանեց կուզը պաղարյունությամբ։ ― Լսո՞ւմ ես։
― Լսում եմ, ― ասաց բժիշկը, ուժեղ ցնցելով սապատավորին։ ― Որտե՞ղ է, սատանան տանի նրան, ի՞նչ էր այդ սրիկայի անունը, Սայքս, հա՛ Սայքս։ Որտե՞ղ է Սայքսը, քեզ հետ եմ, ավազա՛կ։
Կուզը զարմանք ու զայրույթ կայծկլթացող աչքերով ակնապիշ նայեց բժշկին, մի ճապուկ շարժումով դուրս պրծավ նրա ձեռքից և լուտանքների ահավոր մի տարափ տեղալով՝ ետ քաշվեց։ Նախքան դուռը փակելը, սակայն, բժիշկը առանց մի բառ ասելու մտել էր սենյակ։ Նա անհանգստությամբ նայեց շուրջը։ Ո՛չ կահույքը, ո՛չ որևէ բան, շնչավոր կամ անշունչ, նույնիսկ պահարանների դիրքը չէր համապատասխանում Օլիվերի նկարագրությանը։
― Հե՜յ, ― ասաց կուզ մարդը, որը խիստ հայացքով հետևել էր նրան։ ― Այսպես բռնությամբ իմ տունը մտնելով ի՞նչ ես ուզում անել։ Ուզում ես ինձ կողոպտե՞լ, թե սպանել։ Ո՞րն է քո նպատակը։
― Իսկ դու երբևիցե տեսե՞լ ես մեկին, որ քո ասածներից մեկը կամ մյուսը անելու համար կառքով դուրս գար տնից, այրունարբու գարշելի արարած, ― ասաց դյուրագրգիռ բժիշկը։
― Ուրեմն ի՞նչ ես ուզում, ― հարցրեց կուզ մարդը։ ― Դուրս կգա՞ս այստեղից, թե՞ ուզում ես գլխիդ փորձանք բերեմ։ Անիծյա՜լ լինես։
― Դուրս կգամ միայն այն ժամանակ, երբ հարմար կգտնեմ, ― ասաց միստր Լոզբերնը՝ նայելով մյուս սենյակից ներս, որ նախորդի նման բացարձակապես ոչ մի նմանություն չէր կրում Օլիվերի այդ մասին տված տեղեկություններին։ ― Մենք մի օր քեզ հետ նորից կհանդիպեսնք, բարեկամս։
― Իսկապե՞ս, ― հեգնեց գարշելի հաշմանդամը։ ― Եթե երբևէ ցանկանաս ինձ տեսնել, համեցի՛ր։ Քսանհինգ տարի այստեղ մենակության մեջ և խելագար վիճակում ապրելուց հետո, կարծում ես քեզ նմանների՞ց պիտի վախենամ։ Քո այս արարքի համար ես մի օր հաշիվ կտեսնեմ, անպայման հաշիվ կտեսնեմ քեզ հետ։ ― Եվ այսպես ասելով, այլանդակ դևը սկսեց ոռնալ ու այնպիսի խելահեղությամբ պարել սենյակում, ասես զայրույթից կատաղել էր։
― «Բավականին հիմար բան ստացվեց, ― քրթմնջաց բժիշկը ինքն իրեն, ― երևի տղան սխալվել է»։ ― Հե՜յ, վերցրո՛ւ, դիր գրպանդ ու նորից փակվիր չորս պատերի մեջ։ ― Այս խոսքերով՝ նա սապատավորին մի արծաթ դրամ շպրտեց և կառք վերադարձավ։
Կուզ մարդը, սակայն, ամբողջ ճանապարհին կատաղի անեծքներ ու հայհոյանքներ ծոր տալով, հետևեց նրան մինչև կառքի դուռը։ Երբ միստր Լոզբերնը կառապանին ինչ֊որ բան ասելու համար մյուս կողմը շուռ եկավ, նա գլուխը երկարեց կառքից ներս և մի այնպիսի մոլեգնած, թունոտ ու քինախնդրությամբ լի հայացք գցեց Օլիվերի վրա, որ տղան ամիսներ շարունակ, գիշեր ու ցերեկ, չկարողացավ մոռանալ այդ։ Նա իր ահռելի հայհոյանքները շարունակեց, մինչև կառապանը նորից նստեց իր տեղը, և նույնիսկ բավականաչափ հեռանալուց հետո նրանք կարող էին տեսնել, թե նա ինչպես ոտքով հարվածում էր գետնին և մազերը փետում էր զայրույթի սաստիկ նոպայի մեջ։
― Ես ավանակի մեկն եմ, ― ասաց բժիշկը երկար լռությունից հետո։ ― Դու այդ գիտեի՞ր, Օլիվեր։
― Ո՛չ, սըր։
― Ուրեմն, էլ չմոռանաս։
― Ավանակի մեկն եմ, ― մի պահ լռությունից հետո կրկնեց բժիշկը։ ― Նույնիսկ եթե դա քո ենթադրած տունը լիներ և մեր որոնած մարդիկ այնտեղ լինեին, ես մենակ ի՞նչ կարող էի անել։ Իսկ եթե օգնականներ ունենայի, հազիվ թե մի լավ բան դուրս գար։ Ես անպայման կմերկացնեի ինքս ինձ և կխոստովանեի, թե ինչպես եմ այդ գործը լռեցրել։ Զայրույթի ազդեցության տակ ես միշտ էլ փորձանքի մեջ եմ ընկնում։ Դա տեղին կլիներ ինձ համար։
Իսկապես այդ հիանալի բժիշկը իր ամբողջ կյանքում միայն ներմղումների ազդեցության տակ էր գործել, այնուամենայնիվ, նա ոչ մի անախորժ դեպքի կամ դժբախտության զոհ չէր գնացել դրանց պատճառով։ Ընդհակառակն, բոլոր ճանաչողները անխտիր ջերմորեն սիրում ու հարգում էին նրան։
Ճշմարիտն ասած, նա մի քիչ բորբոքվել էր, որ առաջին իսկ ներկայացած առիթով իրեն չէր հաջողվել Օլիվերի պատմությունը հաստատող որևէ ապացույց ձեռք բերել։ Նա շուտով հանդարտվեց սակայն, գտնելով, որ Օլիվերի պատասխանները իր տված հարցերին մնում են անփոփոխ և հաղորդվում են նույն անկեղծությամբ ու պարզությամբ, ինչպես միշտ, հետևաբար, որոշեց այնուհետև լրիվ հավատք ընծայել մանկան խոսքերին։
Քանի որ Օլիվերը գիտեր այն փողոցի անունը, ուր ապրում էր միստր Բրաունլոն, նրանք իսկույն ուղղվեցին այնտեղ։ Երբ կառքը մոտեցավ տանը, նրա սիրտն սկսեց այնպիսի ուժգնությամբ բաբախել, որ հազիվ էր կարողանում շնչել։
― Հապա տղա՛ս, ո՞ր տունն է, ― հարցրեց միստր Լոզբերնը։
― Ա՜յ այն մեկը, ― կառքի լուսամուտից մի տուն մատնացույց անելով պատասխանեց Օլիվերը։ ― Այն սպիտակ տունը։ Օ՜հ, շտապեցե՛ք, խնդրում եմ, շտապեցե՛ք։ Այնպես սարսուռ եմ զգում, կարծես թե հիմա պիտի մեռնեմ։
― Դե լա՛վ, լավ, ― նրա ուսը շոյելով ասաց բարեսիրտ բժիշկը, ― դու նրանց շուտով կտեսնես, և նրանք մեծապես կուրախանան քեզ ողջ ու առողջ գտնելով։
― Օ՜հ, արդյո՞ք, ― գոչեց Օլիվերը։ ― Նրանք այնքան բարի էին իմ հանդեպ, այնքա՜ն, այնքա՜ն բարի։
Կառքը շարժվեց առաջ։ Կանգ առավ։ Ո՛չ, այդ տունը չէր, սխալվել էր, հաջորդը։ Մի քիչ էլ առաջացավ, նորից կանգ առավ։ Օլիվերը գլուխը բարձրացրեց և երջանիկ հուզմունքի արցունքները աչքերին՝ լուսամուտներին նայեց։
Ավա՜ղ, սպիտակ տունը դատարկ էր, և պատուհանին փակցված մի ցուցանակ հայտարարում էր, որ բնակարանը «վարձու է տրվում»։
― Մյուս դուռը թակի՛ր, ― գոչեց միստր Լոզբերնը՝ Օլիվերին թևանցուկ անելով։ ― Արդյոք չգիտե՞ք, թե ուր է գնացել այն ջենթլմենը, որ ապրում էր կողքի բնակարանում։
Սպասուհին չէր իմանում, բայց կարող էր հարցուփորձ անել։ Նա շուտով վերադարձավ և տեղեկացրեց նրանց, որ միստր Բրաունլոն բոլոր իր ունեցվածքը ծախել ու վեց շաբաթ առաջ գնացել էր Վեստ֊Ինդիա։ Օլիվերը ձեռքերը հուսահատ միացրեց իրար և ընկրկեց։
― Տնտեսուհին նույնպե՞ս գնացել է նրա հետ, ― մի րոպե հետո հարցրեց միստր Լոզբերնը։
― Այո, սըր, պատասխանեց սպասուհին։ ― Ծեր ջենթլմենը, տնտեսուհին և միստր Բրաունլոյի բարեկամ մի ջենթլմեն, բոլորը միասին են գնացել։
― Դե՛ ուրեմն, ուղիղ տուն քշիր դարձյալ, ― ասաց միստր Լոզբերնը կառապանին, ― և նույնիսկ ձիերը կերակրելու համար կանգ չառնես, մինչև դուրս չգանք այս անիծյալ Լոնդոնից։
― Իսկ գրավաճա՞ռը, սըր, ― ասաց Օլիվերը։ ― Ես գիտեմ, թե որտեղ է գտնվում նրա կրպակը։ Գոնե նրա՛ն տեսեք, սըր, խնդրում եմ, գոնե նրա՛ն տեսեք։
― Խե՜ղճ տղա, մի օրվա համար այսքան հուսախաբությունն էլ բավական է։ Եթե գնանք գրավաճառի հետևից, երևի նա անպայման մահացած կլինի, տունը հրկիզված, կամ թե փախած։ Ո՛չ, ուղիղ տուն պիտի գնանք։
Եվ հնազանդվելով բժշկի ցանկությանը՝ նրանք ուղևորվեցին տուն։
Այս դառն հուսախաբությունը, սակայն, մեծ վիշտ պատճառեց Օլիվերին, հակառակ իրեն շրջապատող այդքան երջանկությանը, որովհետև հիվանդության ընթացքում նա շատ անգամ էր մտածել, այն ուրախալի օրվա մասին, երբ ինքը միստր Բրաունլոյին և միսիս Բեդվինին հանդիպելով պիտի պատմեր, թե որքան անքուն գիշերներ է անցկացրել, անդրադառնալով նրանց կողմից իր նկատմամբ ցուցաբերած հոգատար վերաբերմունքին, և թե որքան է ողբացել այդ դառն բաժանման համար։ Մանավանդ այն հույսը, թե մի օր հնարավոր կլիներ այդ ամենը պատմել նրանց և փաստել իր անմեղությունը, ալեկոծ ծովում նկատված փրկարար փարոսի նման, կանգուն էր պահել նրա կորովը մոտավոր անցյալի բազմաթիվ փորձությունների ժամանակ։ Բայց այժմ, այն միտքը, որ նրանք գնացել էին այնքա՜ն հեռու, իրենց հետ տանելով այն համոզմունքը, որ ինքը ստահակի ու գողի մեկն է, ― մի համոզմունք, որ նա գուցե իր ամբողջ կյանքում չկարողանար ժխտել, ― այդ ամենն անտանելի էր։
Այս հանգամանքը, սակայն, ոչնչով չփոխեց նրա բարերարների վերաբերմունքը իր նկատմամբ։ Տասնհինգ օրից հետո, երբ ձմռան ցուրտը տեղի տվեց գարնան հեշտալի ջերմության, և յուրաքանչյուր ծառ ու ծաղիկ պճնվեց նորաբողբոջ տերևներով ու փարթամ ծիլերով, նրանք պատրաստություններ տեսան մի քանի ամսով հեռանալու Չերթսիից։ Ոսկեղենն ու արծաթեղենը, որ այնքան գրգռել էին Ֆեգինի ընչաքաղցությունը, ուղարկելով դրամատուն, շենքի պահպանությունը հանձնեցին Ջայլսին և մի ուրիշ սպասավորի, իսկ Օլիվերին իրենց հետ վերցնելով՝ նրանք գնացին քաղաքից բավական հեռու գտնվող մի գյուղ։
Որքա՜ն խաղաղ էր այնտեղ, որքա՜ն ամոքիչ դալար բլուրների ու փարթամ անտառների խնկաբույր օդը։ Ո՞վ կարող է նկարագրել այն ամենը, ինչ զգաց խեղճ, հիվանդագին երեխան այդ հեռավոր գյուղի վեհ լռության մեջ։ Ո՞վ կարող է ըմբռնել այն անհուն երջանկությունը, որ համակեց նրա մանկական հոգին։ Մի՞թե կարելի է պատմել, թե հեղձուցիչ վայրերում ապրող բնակիչների հոգնաբեկ մտքերի վրա ինչպես են ներգործել խաղաղ ու անդոր տեսարանները, և դրանց թարմությունը ինչպես է թափանցել այդ խոնջացած սրտերից ներս։ Մարդիկ, որոնք իրենց կյանքի ամբողջ տևողության ընթացքում ապրել են դժնդակ պայմաններում և երբեք փոփոխության պահանջ չեն զգացել, մարդիկ, որոնց համար, արդար սովորությունը դարձել է բնավորության չափ հարազատ, և որոնց առօրյա պտույտների նեղ պայմաններում գտնվող յուրաքանչյուր քար ու աղյուս դարձել է համարյա սրբություն, նույնիսկ այդպիսի մարդիկ, մահվան շեմին կանգնած, վերջապես տենչացել են գեթ շատ կարճ ժամանակով վայելել բնությունը։ Եվ երբ իրենց վշտերի ու հաճույքների վաղեմի թատերաբեմից տեղափոխվել են բնության գիրկը, նրանց այնպես է թվացել, որ անցել են մի նոր գոյավիճակի։ Արևաշող մարգերից դիտելով ջինջ երկնքի կապույտը, վճիտ ջրի ծփանքը, կանաչազարդ բլուրների ու հովիտների հմայքը, նրանք ունեցել են երկնքում լինելու ինչ֊որ զգացողություն, որը մեղմացրել է մահվան մղձավանջը, և նրանք իջել են գերեզման այնպես հանգիստ ու անվրդով, ինչպես նրանց անփայլ աչքերի առաջ հանգել է արևը, որի մայրամուտը ընդամենը մի քանի ժամ առաջ դիտել են իրենց մենավոր ննջարանի պատուհանից։Գյուղական խաղաղ տեսարանները ինչ֊որ անդրաշխարհային հուշեր են արթնացնում, որ երկրային հույսերից և հույզերից ոչինչ չեն պարփակում իրենց մեջ։ Այդ հուշերի բարերար ազդեցության տակ մենք գուցե սովորում ենք թարմ պսակներ հյուսել մեր սիրեցյալների գերեզմանների համար, գուցե դրանով ազնվանում է մեր հոգին, և տապալվում են այնտեղ բույն դրած վաղեմի թշնամությունն ու ատելությունը։ Բայց այդ ամենի խորքում, մեր ենթագիտակցության մեջ դեռևս մնում է հեռավոր անցյալում այդպիսի զգացմունքներ ունենալու մասին ինչ֊որ տարտամ և անորոշ զգացություն, որը մեր մեջ արթնացնում է հանդիսավոր մտքեր հեռավոր ապագայի համար և խորտակում է աշխարհի ունայնությունն ու հպարտությունը։
Հիանալի էր այն վայրը, որ նրանք ընտրել էին իբրև ամառանոց։ Այն գարշելի շրջապատից հետո, ուր նա անց էր կացրել իր օրերը, և այն փոթորկալից կյանքից հետո, որ մինչև հիմա բաժին էր ընկած Օլիվերին, նրան այնպես թվաց, որ ինքը վերածնվել է։ Վարդն ու անճուպարը ծածկել էին քոթեջի պատերը, բաղեղը պլլված էր ծառերի բներին, և օդը հագեցած պարտեզի երփներանգ ծաղիկների հեշտալի բուրմունքով։ Նրանց մոտ կար փոքրիկ մի գերեզմանատուն, որը պճողված չէր բարձր, տգեղ տապանաքարերով։ Այնտեղ կային միայն համեստ հողաթմբեր, ծածկված թարմ դալարիքով ու մամուռով, որոնց տակ անդորր ննջում էին գյուղի ծերերը։ Օլիվերը հաճախ էր մենակ թափառում այնտեղ և, մտաբերելով այն խղճալի շիրիմը, որի մեջ իր մայրն էր թաղված, նստած թաքուն արտասվում էր։ Բայց երբ նա իր աչքերը բարձրացնում էր երկնակամարի անհունին, այլևս երկրի նեղ սահմաններում չէր տեսնում իր մորը, և այդ մտքից սփոփված նրա հոգին խաղաղվում էր։
Ամենուրեք երջանկություն էր տիրում․ ցերեկը խաղաղ էր ու անվրդով, իսկ գիշերը իր հետ չէր բերում սարսափ ու մտատանջություն։ Ողորմելի մի բանտում հյուծվելու կամ գարշելի մարդկանց հետ շփման մեջ լինելու որևէ անախորժ զգացում չէր պղտորում ջինջ մթնոլորտը։ Միայն հաճախ ու երջանիկ ապրումներ, և ուրիշ ոչինչ։ Ամեն առավոտ նա գնում էր մատուռի կողքին ապրող մի սպիտակահեր ջենթլմենի մոտ, որը նրան ավելի սահուն կարդալ ու գրել էր սովորեցնում, և որը այնպիսի քաղցրությամբ էր վերաբերվում նրան և այնպիսի ուշադրությամբ հետևում նրա աշխատանքներին, որ Օլիվերը նրան գոհացնելու համար ոչ մի ջանք չէր խնայում։ Այնուհետև, օրվա որոշ մասը նա անց էր կացնում միսիս Մեյլիի և Ռոզի հետ, երբ նրանք զբոսնելու համար դուրս էին գալիս, ուշադիր հետևելով գրքերի մասին ունեցած նրանց կարծիքների փոխանակմանը, կամ որևէ հովասուն վայրում նստած նրանց կողքին՝ ագահաբար ունկնդրելով դեռատի լեդիի կողմից գրքերի ընթերցանությանը։ Ապա նա որոշ ժամանակ հատկացնում էր հաջորդ օրվա դասերը պատրաստելու գործին, և այս պարտականությունը նա փութաջանությամբ կատարում էր պարտեզի վրա բացվող մի փոքրիկ սենյակում․ իսկ երբ մեղմիկ իջնում էր երեկոն, լեդիները նորից ելնում էին զբոսանքի, նրան ևս տանելով իրենց հետ։ Որքան հաճույքով էր լսում նրանց զրույցները և որքան երջանիկ էր զգում իրեն, երբ կարողանում էր որևէ դժվարին տեղ մագլցելով պոկել նրանց ցանկացած մի ծաղիկը, կամ վազ տալով բերել մի անհրաժեշտ իր, որ մոռացվել էր տանը։ Երբ մութն ընկնելիս վերադառնում էին տուն, դեռատի լեդին նստում էր դաշնամուրի առջև և նվագում մի որևէ քաղցրահնչուն եղանակ, կամ մեղմ ու ախորժալուր ձայնով երգում մի վաղեմի երգ, որ նրա մորաքրոջ համար հաճելի էր լսել։ Այսպիսի պահերին մոմերը չէին վառվում , և Օլիվերը լուսամուտներից մեկի առաջ նստած՝ հափշտակված ունկնդրում էր քնքուշ մեղեդին։
Իսկ կիրակի օրը․ որքա՜ն տարբեր էր այդ օրը իր կյանքում անցկացրած այլ կիրակիներից․ որքա՜ն երջանիկ էին սահում ժամերը, ինչպես այդ երջանիկ ժամանակաշրջանի բոլոր օրերի բոլոր ժամերը։ Առավոտյան նրանք գնում էին փոքրիկ մատուռը, որի լուսամուտին պլլված կանաչ տերևները թրթռում էին զեփյուռից, հավքերի դայլայլը մթնոլորտը լցնում էր քաղցրալուր ձայներով, և անուշաբույր օդը ցածրիկ գավթից մեղմորեն ներս հոսելով՝ ողողում էր անշուք շենքը։
Ժողովրդի չքավոր խավերը այնքան մաքուր էին ու կոկիկ և այնպիսի ջերմեռանդությամբ էին ծունկի իջաց աղոթում, որ ասես նրանց համար հոգնեցուցիչ պարտականություն չէր այդ, այլ հեշտալի մի հաճույք, և չնայած երգեցողությունը թերևս չուներ երաժշտական կատարելություն, այնուհանդերձ անկեղծ էր հնչում, և (գոնե Օլիվերին) թվում էր ավելի ներդաշնակ, քան որևէ եկեղեցում լսված այլ երգեցողություն։ Հետո նրանք սովորականի նման դուրս էին գալիս զբոսանքի կամ այցելում էին աշխատավորների մաքուր տները, իսկ գիշերը Օլիվերը նրանց համար կարդում էր Ավետարանի այն մի քանի գլուխները, որ ամբողջ շաբաթվա ընթացքում սերտած էր լինում․ իսկ այս պարտականությունը կատարելիս նա իրեն ավելի գոհ ու հպարտ էր զգում, քան ինքը՝ կղերը։
Առավոտյան ժամը վեցին Օլիվերը վեր էր կենում և հեռավոր դաշտերից ու թավախիտ անտառներից տուն էր բերում վայրի ծաղիկների ահագին փնջեր, որոնք մեծ խնամքով դասավորելով զարդարում էր նախաճաշի սեղանը։ Հարկավոր էր նաև ալևորուկ հավաքել միսիս Մեյլիի թռչնակների համար, և Օլիվերը, որը բուսաբանական իր գիտելիքները սովորել էր գյուղի հմուտ դպիրի մոտ, դրանցով մեծ ճաշակով հարդարում էր վանդակները։ Թռչունները այսպես զուգելուց ու զարդարելուց հետո սովորաբար լինում էր որևէ հանձնարարություն, որ նա պետք է կատարեր գյուղում։ Իսկ երբ այդ չէր լինում, նա ժամանակը անց էր կացնում քրիքեթով, որ խաղում էին մարգագետնի վրա, իսկ երբ այդ էլ չէր լինում, նա պարտեզում զբաղվում էր բույսերով (այս գիտությունը նա նույնպես ձեռք էր բերել գյուղի դպիրի մոտ, որը արհեստով պարտիզպան էր), որոնց վրա նա մեծ աշխատանք էր թափում, մինչև հայտնվում էր միսս Ռոզը, նրա վրա տեղալով հազար ու մի գովասանք այն բոլորի համար, որ նա կատարել էր։ Այսպես սահեցին երեք ամիսներ․ ամիսներ երանության և անխառն երջանկության։ Նրանք այնքան հոգատար և սիրալիր էին տղայի նկատմամբ, և նա այնպես նվիրված ու փարված էր նրանցից, որ այդ կարճ ժամանակամիջոցի վերջում Օլիվեր Թվիստը դարձել էր նրանց սիրո ու փայփայանքի առարկան, և իր նվիրումն ու խոր սերը վարձատրվում էին իր նկատմամբ նրանց ունեցած հպարտության զգացումով։

Երեսուներեքերորդ գլուխ

Որտեղ Օլիվերի և նրա բարեկամների երջանկությանը հանկարծական վտանգ է սպառնում

Գարունը արագ անցավ․ եկավ ամառը։ Եթե գարնանը գյուղը եղել էր գեղեցիկ, այժմ այն շողում էր ամբողջ շքեղությամբ։ Վիթխարի ծառերը, որ դեռ մի քանի ամիս առաջ մերկ ու կծկված էին, այժմ կենսունակ ու վերակենդանացած, իրենց կանաչ թևերը տարածել էին պապակած հողի վրա և լերկ ու խոպան վայրերը վերածել գողտրիկ անկյունների, ծածկված թանձր ու հովասուն ստվերով, որտեղից կարելի էր դիտել արևի շողերով ողողված լայնարձակ տարածությունները, որոնք ձգվում էին մինչև հորիզոն։ Երկիրը հագել էր իր ամենավառ պատմուճանը, և օդը հագեցած էր զգլխիճ բույրերով։ Տարվա ամենածաղկուն շրջանն էր։
Քոթեջում դեռևս շարունակվում էր նույն անդորր կյանքը, և դրա բնակիչների մոտ տիրում էր նույն անվրդով խաղաղությունը։ Օլիվերը վաղուց կազդուրված ու ամրացած էր, բայց առողջությունը կամ հիվանդությունը իր զգացմունքներից ոչինչ չէին փոխել շրջապատի մարդկանց նկատմամբ (չնայած շատերի մոտ հակառակն է պատահում)։ Նա մնում էր նույն հեզահամբյուր, անձնվեր, սիրալիր տղան, ինչպես եղել էր ցավերի և տառապանքների ամենածանր պահերին, երբ, բոլոր ուժերը սպառված, ամենաչնչին հոգատարության համար նա կարիք ուներ իր խնամակալների ուշադրությանը։ Մի հիանալի գիշեր նրանք սովորականից հեռու գնացին։ Ցերեկվա անսովոր տոթին հաջորդել էր մի պայծառ լուսնկա, և մի զովաշունչ, թեթև հով փչում էր անսովոր թարմությամբ։ Հերևաբար, նրանք ուրախ զրուցելով շարունակում էին քայլել, երբ նկատեցին, որ իրենց ամենօրյա սահմանները վաղուց անցել են։ Միսիս Մեյլին հոգնած լինելով, նրանք դանդաղ քայլերով վերադարձան տուն։ Դեռատի լեդին, դեն գցելով իր հասարակ գլխանոցը, ըստ սովորականի նստեց դաշնամուրի առջև և, մատները ստեղնաշարերի վրայով մի քանի րոպե մտացրիվ սահեցնելուց հետո, սկսեց նվագել մի ծանր, հանդիսավոր եղանակ։ Մինչ նվագում էր, թվաց, թե նա արտասվում է։
― Ռո՜զ, սիրելի՜ս, ― ասաց պառավ լեդին։
Ռոզը ոչ մի պատասխան չտվեց․ նա միայն արագացրեց մատների շարժումը, կարծես ասված բառերը նրան արթնացրին ինչ֊որ ցավատանջ մտքերից։
― Ռո՜զ, հոգյա՜կս, ― ճչաց միսիս Մեյլին, խուճապահար վեր կենալով և կռանալով աղջկա վրա։ ― Ի՞նչ է պատահել։ Արցունքնե՜ր։ Սիրելի մանկի՜կս, ի՞նչն է տանջում քեզ։
― Ո՛չ մի բան, մորաքույր, ո՛չ մի բան, ― պատասխանեց դեռատի լեդին։ ― Չգիտեմ, թե ինչ է կատարվում ինձ հետ, նկարագրել չեմ կարող, բայց զգում եմ․․․
― Չլինի՞ հիվանդ ես, հոգյա՜կս, ― ընդհատեց միսիս Մեյլին։
― Ո՛չ, ո՛չ։ Օ՜հ, ո՛չ, ես հիվանդ չեմ, ― պատասխանեց Ռոզը այնպես դողալով, ասես խոսելիս ինչ֊որ մահացու սառնություն էր իջնում նրա վրա։ ― Շուտով ավելի լավ կլինեմ։ Միայն լուսամուտը փակեցեք, խնդրում եմ։
Օլիվերը շտապեց կատարել նրա խնդրանքը։
Դեռատի լեդին, մեծ ճիգ գործադրելով վերագտնելու իր կենսուրախությունը, փորձեց նվագել մի ավելի աշխույժ եղանակ, բայց մատները անշարժ մնացին ստեղնաշարի վրա։ Ձեռքերով դեմքը ծածկելով, նա ընկավ բազմոցին և, այլևս իրեն չկարողանալով զսպել, սկսեց արտասվել։
― Անուշի՜կս, ― ասաց պառավ լեդին՝ գրկելով նրան, ― քեզ երբեք այս վիճակում չեմ տեսել։
― Եթե հնար լիներ, ես բոլորովին չէի ահաբեկի ձեզ, ― նկատեց Ռոզը։ ― Ես մեծ ճիգ եմ գործադրել թաքցնելու ինձ հետ կատարվածը, բայց հնարավոր չէ։ Վախենում եմ, որ իսկապես հիվանդ եմ, մորաքույր։
Արդարև նա հիվանդ էր, քանի որ, երբ մոմերը վառվեցին, նրանք տեսան, որ տուն վերադառնալուց հետո կարճ ժամանակվա ընթացում նրա դեմքի գույնը ստացել էր մարմարիոնի սպիտակություն։ Արտահայտությունը իր հմայքից ոչինչ չէր կորցրել, բայց փոխված էր, և նրա գողտրիկ դեմքը ստացել էր հյուծված ու անհանգիստ տեսք։ Հաջորդ րոպեին բոսորագույն դարձավ։ Նրա ծավի աչքերն սկսեցին փայլել վայրագ մի փայլով։ Ապա սահող ամպի նման այդ փայլը նորից անհետացավ, և նա վերստին դարձավ մեռելատիպ։
Օլիվերը, որը անձկությամբ հետևում էր պառավ լեդիի դեմքի բոլոր արտահայտություններին, նկատեց, որ նա վրդովված էր այս երևույթներից։ Ճշմարիտն ասած, ինքը նվազ չէր վրդովված, բայց տեսնելով, որ լեդին ցանկանում է անհոգ ձևանալ, ինքը նույնպես աշխատեց նույն կերպ վարվել։ Եվ երբ միսիս Մեյլին համոզեց Ռոզին, որ քնելու գնա, վերջինիս տրամադրությունը այնքան բարձր էր, նույնիսկ այնքան լավ էր զգում իրեն, որ հավաստիացրեց նրանց, թե առավոտյան կզարթնի բոլորովին առողջացած։
― Հույս ունեմ, ― ասաց Օլիվերը, երբ միսիս Մեյլին վերադարձավ Ռոզի սենյակից, ― որ մտահոգվելու որևէ լուրջ պատճառ չկա։ Այս գիշեր նա իրեն լավ չի զգում, բայց․․․
Պառավ լեդին նշանացի հասկացրեց նրան չխոսել և, սենյակի մութ անկյունում նստելով, բավական ժամանակ լուռ մնաց։ Վերջապես դողդոջուն ձայնով ասաց․
― Հույս ունեմ, որ լուրջ բան չկա, Օլիվե՛ր։ Վերջին մի քանի տարիների ընթացքում ես նրա հետ շատ երջանիկ եմ եղել, թերևս չափից ավելի երջանիկ։ Եվ գուցե ժամանակն է, որ մի որևէ բանով դժբախտանամ, բայց տա աստված, որ ա՛յդ չլիներ ինձ դժբախտացնող պարագան։
― Ո՞րը, ― հարցրեց Օլիվերը։
― Այս ծանր հարվածը, երկար տարիներ իմ կյանքի սփոփանք ու երջանկությունը հանդիսացող սիրելի աղջկա կորուստը, ― ասաց պառավ լեդին։
― Օ՜հ, աստված չանի, ― շտապով բացականչեց Օլիվերը։
― Ամե՜ն, մանկիկս, աստված չանի, ― ասաց պառավ լեդին ձեռքերը տրորելով։
― Անշուշտ որևէ սարսափելի բան չի՞ սպառնում նրան, ― ասաց Օլիվերը։ ― Երկու ժամ առաջ նա բոլորովին առողջ էր։
― Այժմ նրա դրությունը շատ լուրջ է, ― ասաց միսիս Մեյլին, ― ես վստահ եմ, որ նույնիսկ ավելի կվաթարանա։ Իմ թանկագի՜ն, թանկագի՜ն Ռոզ։ Օ՜հ, ինչ կլինի իմ վիճակը առանց նրա։
Պառավ լեդին ծանր վշտից այնպես կորցրեց իրեն, որ Օլիվերը, զսպելով իր զգացմունքները, սկսեց անհարմարորեն խրատողի դերում գտնվել և թախանձագին խնդրել նրան, ի սեր դեռատի լեդիի, ավելի քաջասիրտ ու պաղարյուն լինել։
― Եվ մտածեցե՛ք, տիկին, ― ասաց Օլիվերը, երբ, հակառակ իր կամքին, արցունքները հոսեցին աչքերից, ― օ՜հ, մտածեցե՛ք, թե որքան մանկահասակ ու բարի է նա, և որքան հաճույք ու սփոփանք է պատճառում իր շրջապատի մարդկանց։ Ես համոզված եմ, ո՛չ, վստահ եմ, բոլորովին վստահ, որ քանի դուք այդքան բարեսիրտ եք, և քանի որ այդքան երջանկություն է սփռում իր չորսկողմը, նա չի մեռնի։ Երկինքը երբեք թույլ չի տա, որ նա մեռնի այդքան վաղ հասակում։
― Կամա՜ց, ― ձեռքը Օլիվերի գլխին դնելով շշնջաց միսիս Մեյլին։ ― Խե՜ղճ տղա, երեխայի նման ես մտածում։ Այնուամենայնիվ, ինձ սովորեցնում ես կատարել իմ պարտականությունները։ Մի րոպե ես այդ մոռացել էի, Օլիվեր, բայց թող աստված ների իմ այդ տկարությունը, քանի որ արդեն ծերացել եմ, և այնքան հիվանդություն ու մահ եմ տեսել, որ լավ գիտեմ, թե որքան ծանր է սիրելիներից անջատվելու կսկիծը։ Իմ կյանքի փորձը ցույց է տվել նաև, որ ամենից դեռահասներն ու բարիները միշտ չէ, որ խնայվում են իրենց հարազատներին։ Այս բանը պետք է սփոփե մեզ մեր վշտի մեջ, որովհետև աստված արդար է, և նման երևույթները հիշեցնում են մեզ, թե գոյություն ունի ավելի շողշողուն մի աշխարհ, քան այն մեկը, որի մեջ մենք ապրում ենք, որ անցումը դեպի այդ աշխարհը կատարվում է արագ։ Թող տիրոջ կամքը օրհնյալ լինի։ Ես նրան սիրում եմ և այն էլ ինչպիսի բուռն սիրով՝ այդ միայն աստված գիտե։
Օլիվերը զարմացած տեսավ, որ այսպես խոսելիս միսիս Մեյլին կարծես հեշտությամբ դադարեց իր ողբը և խաղաղվեց ու հանգստացավ։ Հետագայում նա ավելի ևս զարմացավ՝ նկատելով, որ հաջորդ բոլոր վշտերի ու հոգսերի մեջ նա իրեն երբեք չկորցրեց և իրեն վիճակված պարտականությունները կատարեց հաստատամտությամբ։ Խե՜ղճ տղա․ նա դեռևս փոքր էր և չգիտեր թե ուժեղ կամքի տեր մարդիկ ծանր փորձությունների ժամանակ ինչեր անելու ընդունակ են։ Բայց նա ինչպես իմանար այդ, երբ հաճախ նույնիսկ իրենք՝ այդ ուժեղ կամքի տեր մարդիկ, գրեթե ոչինչ չգիտեն այդ մասին։
Շատ անհանգիստ մի գիշեր անց կացրին։ Առավոտյան միսիս Մեյլիի կանխագուշակումները, ավա՜ղ, բոլորովին հաստատվեցին։ Ռոզի մոտ սկսվել էին լուրջ ու վտանգավոր տենդի տագնապները։
― Մենք պետք է գործի անցնենք, Օլիվե՛ր, մենք չպետք է տեղի տանք անօգուտ վշտի, ― մատը շուրթերին դնելով և սևեռուն նրա դեմքին նայելով՝ ասաց միսիս Մեյլին։ ― Այս նամակը հնարավոր եղածի չափ շուտ պետք է ուղարկվի միստր Լոզբերնին։ Դու այդ պետք է տանես գյուղաքաղաքի շուկայի հրապարակը, որը, եթե գնաս դաշտամիջյան արահետով, հազիվ չորս մղոն հեռավորության վրա է գտնվում, իսկ այնտեղից ձիավոր սուրհանդակի հետ կուղարկես Չերթսի։ Պանդոկի մարդիկ կկատարեն այս հանձնարարությունը․ իսկ ինչ վերաբերում է քեզ, ես վստահ եմ, որ դու գործը գլուխ կբերես։
Օլիվերը ոչինչ չկարողացավ ասել, բայց երևում էր, որ վառվում է անհապաղ ճանապարհ ընկնելու բուռն ցանկությամբ։
― Կա և մի ուրիշ նամակ, ― ասաց միսիս Մեյլին՝ խորհրդածելով, ― բայց, ճշմարիտն ասած, չգիտեմ հիմա՞ ուղարկեմ, թե սպասեմ, մինչև տեսնեմ Ռոզի դրությունը ինչպես կլինի։ Ես այդ կուզենայի ուղարկել միայն ծայրահեղ դեպքում։
― Ա՞յդ էլ պետք է Չերթսի տարվի, տիկին, ― հանձնարարությունը կատարելու անհամբերությունից դողացող ձեռքը մեկնելով հարցրեց Օլիվերը։
― Ո՛չ, ― պատասխանեց պառավ լեդին, նամակը մեքենայաբար հանձնելով նրան։ Օլիվերը հարևանցի մի ակնարկ գցեց ծրարի վրա և տեսավ, որ այն ուղղված էր ինչ֊որ Էսքուայր Հարրի Մեյլիի, որն ապրում էր մի ինչ֊որ հայտնի լորդի կալվածքում, բայց թե որտեղ, նա չկարողացավ տառերը զտորոշել։
― Ուղարկելո՞ւ ենք, տիկին, ― անհամբերությամբ լեդիին նայելով ասաց Օլիվերը։
― Երևի ոչ, ― պատասխանեց միսիս Մեյլին՝ ետ վերցնելով նամակը։ ― Մի օր էլ սպասենք, տեսնենք հետո ինչ կլինի։
Այս խոսքերով՝ լեդին իր դրամապանակը տվեց Օլլիվերին, և տղան անմիջապես ճանապարհ ընկավ։
Վազելով դաշտերի միջով, մերթ համարյա կորչելով արահետների երկու կողմը եզերող եգիպտացորենի բարձր ցանքերի մեջ, մերթ դուրս գալով բաց մարգագետին, որտեղ հնձվորները զբաղված էին իրենց գործով, նա, վերջապես, սաստիկ քրտնած ու փոշեթաթախ՝ հասավ գյուղաքաղաքի շուկան։
Այտեղ նա կանգ առավ և հայացքով որոնեց ակնարկված պանդոկը։ Հրապարակում գտնվում էին դրամատան սպիտակ շենքը, գարեջրատան կարմիր շենքը, քաղաքապետարանի դեղին շենքը, իսկ անկյունում՝ ինչ֊որ մի ուրիշ տուն, որի ներքևի փայտյա մասը կանաչ էր ներկված։ Նկատելով ցուցանակի վրա գրված «Ջորջ» բառը, Օլիվերը շտապեց այն կողմ։
Այդտեղ նա խոսեց մի փոստատար տղայի հետ, որը դարպասի առաջ մրափում էր, և որը Օլիվերին լսելուց հետո նրան ուղարկեց ձիապանի մոտ, իսկ ձիապանը նրան ծայրից ծայր լսելուց հետո ուղարկեց պանդոկապետի մոտ, որը կապույտ վզակապով, սպիտակ գլխարկով, գորշագույն տաբատով և երկարաճիտ կոշիկներով բարձրահասակ մի ջենթլմեն էր, և որը ախոռադռան մոտ գտնվող ծորակին հենված, արծաթյա ատամմաքրիչով ատամներն էր քչփորում։
Այս ջենթլմենը բոլորովին անշտապ ներս մտավ հարակից ծախսերի համար վճարվելիք դրամի հաշիվը պատրաստելու, որը խլեց երկար ժամանակ, և երբ նա գործը ավարտեց, ու դրամը վճարվեց, անցան ևս տասը երկար րոպեներ մինչև մի ինչ֊որ ձի թամբվեց, և մի ինչ֊որ մարդ հագնվեց։ Մինչդեռ Օլիվերը այնքան անհամբեր ու մտահոգ վիճակում էր գտնվում, որ քիչ էր մնում ինքը թռչեր ձիու վրա և արշավասույր հասներ մյուս կայանը։ Վերջապես ամեն ինչ պատրաստ էր, և փոքրիկ ծրարը արագ ու ապահով տեղ հասցնելու համար բազմաթիվ խնդրանքներով մարդուն հանձնվելուց հետո, վերջինս խթանեց իր ձին և հրապարակի անհարթ սալաքարերի վրա աղմկելով՝ դուրս սլացավ գյուղաքաղաքից։
Օլիվերը, գոհ այն բանից, որ հանձնարարությունը անհապաղ կատարվել էր և հիվանդը շուտով օգնություն կստանար, փոքր֊ինչ թեթևացած սրտով փութաց տուն վերադառնալ։ Բայց երբ դարպասից շտապ դուրս էր գալիս, հանկարծ բախվեց լայն թիկնոցի մեջ փաթաթված բարձրահասակ մի մարդու։
― Վա՛հ, ― գոչեց այդ մարդը, աչքերը սևեռելով Օլիվերի վրա և հանկարծ ընկրկելով, ― սատանա՛ն տանի, սա որտեղի՞ց հայտնվեց։
― Ներեցե՛ք, սըր, ― ասաց Օլիվերը։ ― Անչափ շտապում էի տուն հասնել, հետևաբար չնկատեցի, որ այս կողմ եք գալիս։
― Անիծվե՛ս դու, ― քրթմնջաց մարդը, իր մեծ, սև աչքերը հառելով տղայի վրա։ ― Ո՞ւմ մտքովը կանցներ։ Որ փոշի էլ դարձնես, նա դարձյալ գերեզմանից դուրս կգա և իմ հանգիստը կխռովի։
― Շատ եմ ցավում, ― կակազեց Օլիվերը, վայրագ մարդու հայացքից շփոթված։ ― Կհուսամ, որ չեմ վնասել ձեզ։
― Գրո՛ղը տանի քեզ, ― սեղմված ատամների միջից քրթմնջաց մարդը կատաղորեն։ ― Եթե միայն քաջություն ունենայի համաձայնելու այդ բանին, մի գիշերում կազատվեի քեզնից։ Անե՛ծք քո գլխին և սև մահ քո սրտին, սատանի՛ ձագ։ Ի՞նչ գործ ունես դու այստեղ։
Այս անհարիր խոսքերն ասելիս մարդը բռունցքը թափահարեց օդի մեջ և առաջացավ դեպի Օլիվերը, ասես նրան հարվածելու դիտավորությամբ, բայց ինչ֊որ նոպայի հետևանքով տապալվեց գետին՝ գալարվելով և բերնից փրփուր թափելով։
Օլիվերը մի րոպե ակնապիշ նայեց այդ խելագարի տագնապալի գալարումներին (նա կարծեց, թե այդ մարդը խելագար է), ապա նետի արագությամբ ներս գնալով՝ օգնություն կանչեց։ Երբ տեսավ, որ մարդը ապահով պանդոկ տեղափոխվեց, կորցրած ժամանակը շահելու համար նա ամբողջ ուժով վազեց դեպի տուն՝ խիստ զարմացած և վախեցած մտաբերելով այն մարդու տարօրինակ վերաբերմունքը։
Բայց այդ միջադեպը շուտով մոռացության տրվեց, քանի որ, երբ քոթեջ հասավ, նրա միտքը զբաղեցնելու այնքան շատ բան կար այնտեղ, որ անձնական հարցերը բոլորովին ջնջվեցին հիշողությունից։
Ռոզ Մեյլիի դրությունը ավելի էր վատթարացել, կեսգիշերվա մոտ նա սկսեց զառանցել։ Մոտերքում ապրող մի ինչ֊որ բուժակ շարունակ հսկում էր նրան։ Հիվանդին առաջին անգամ տեսնելուց հետո նա միսիս Մեյլիին մի կողմ քաշելով հայտնել էր, թե նրա դրությունը շատ լուրջ է։
― Ուղղակի հրաշք կլինի, եթե նա հաղթահարի հիվանդությունը, ― ասել էր նա։
Օ՜հ, ինչ տանջալի էր գիշերը Օլիվերի համար․ որքա՜ն անգամներ նա ցնցվելով վեր թռավ անկողնուց և անշշուկ միջանցք դուրս գալով՝ ականջ դրեց ստուգելու, թե արդյոք որևէ շարժում կա՞ր հիվանդի սենյակում։ Որքա՜ն անգամներ ամբողջ մարմնով դողալով վեր էր թռչում քնից, և սարսափից ճակատը թրջվում սառը քրտինքի կաթիլներով, երբ հանկարծակի լսվող ոտնաձայներ նրան ենթադրել էին տալիս, թե ինչ֊որ բան արդեն կարող էր պատահած լինել, որի մասին մտածելն անգամ սարսափելի էր։ Որքա՜ն տագնապ կար նրա մանուկ հոգուց դուրս հորդած աղոթքների մեջ, և ինչպիսի՜ ջերմեռանդությամբ նա շնորհ էր հայցում երկնքից, խնայել այն հրեշտականման էակին, որը, ավա՜ղ, կանգնել էր մահվան խոր անդունդի եզրին։
Օ՜, անձկությո՜ւնը, ահավո՜ր, տանջալի՜ անձկությունը, որ համակում է մեզ, երբ, անճար կանգնած մեր սիրեցյալի սնարի մոտ, տեսնում ենք, թե նրա կյանքը ինչպես է տատանվում նժարի մեջ։ Օ՜, սոսկալի՜ խորհուրդներ, որ ներխուժում են մեր միտքը ու ճմլում մեր հոգին։ Ինչպիսի՜ հուսահատություն է պատում մեր ողջ էությունը, երբ մեր հարազատների տառապանքին ականատես, անկարող ենք նրա ցավը ամոքելու կամ, զգալով սպառնացող վտանգը անզոր ենք չարիքը կասեցնելու։ Արդյոք կա՞ սրանից ավելի խոր կսկիծ, ավելի հոգեմաշ տվայտանք։
Օրը լուսացավ, իսկ փոքրիկ քոթեջը ամայի էր ու լուռ։ Մարդիկ խոսում էին շշուկներով․ դարպասի առաջ մերթ ընդ մերթ հայտնվում էին վշտահար դեմքեր, կանայք և երեխաներ հեռանում էին արտասվալից աչքերով։ Օլիվերը ամբողջ օրը նույնիսկ մութն ընկնելուց հետո պարտեզում վեր ու վար էր անում, աչքերը չհեռացնելով հիվանդի սենյակից, որի մթնած լուսամուտը սարսուռ էր պատճառում նրան, ասես հենց ինքը՝ մահը պառկած լիներ հիվանդի մահճի վրա։ Ուշ երեկոյան միստր Լոզբերնը ժամանեց։ «Ափսո՜ս, ― ասաց բարի բժիշկը, արցունքները թաքցնելու համար մյուս կողմ շրջվելով, ― այսքան մատաղ հասակում և այսքան սիրված բոլորից․ բայց շատ քիչ հույս կա»։
Նորից առավոտ։ Արևը պայծառ շողում էր, այնքան պայծառ, որ ասես ո՛չ դժբախտություն էր տեսնում, ո՛չ տառապանք։ Յուրաքանչյուր տերև ու ծաղիկ փթթած էր նրա շուրջը․ կենդանություն, առողջություն, ցնծալի ձայներ և պատկերներ շրջապատել էին նրան, իսկ նա, այդ չքնաղ էակը, արագ սպառվում էր։ Օլիվերը գաղտագողի գնաց հնամենի գերեզմանատունը և, նստելով դալար հողաթմբերից մեկի վրա, լուռ արտասվեց ու աղոթեց նրա համար։
Տեսարանը այնքան վեհ էր ու անդորր, արևշող դաշտավայրը այնքան ծիծղուն ու գեղեցիկ, ամառային թռչունների երգը այնքան ուրախ ու ներդաշնակ, երկնքի լուրթ կապույտում ճախրող ագռավի սրընթաց թռիչքը այնքան ազատ ու անհագ, և ամեն ինչ այնքան զվարթ ու երջանիկ, որ երբ տղան իր այրվող աչքերը բարձրացրեց և շուրջը նայեց, բնազդաբար մտածեց, թե սա մահվան հարմար եղանակ չէր, որ Ռոզը անշուշտ չէր կարող մեռնել, երբ նրանից նվազ չքնաղ արարածներ ապրում, շնչում և ցնծում էին, որ շիրիմները ցուրտ ու անհրապույր ձմռան օրերի համար էին, և ոչ թե բույրերի ու ճաճանչների համար։ Նա մինչև իսկ մտածեց, որ պատանքները սահմանված են ծեր ու զառամած դիակների համար միայն, և որ դեռատի ու չքնաղ մարմինները երբեք չեն կարող պարուրվել դրանց զարհուրելի ծալքերում։
Եկեղեցու զանգակի խոր ղողանջը այս մանկական խորհրդածությունների թելը կոպտորեն խզեց։ Մի հարված ևս։ Մեկ էլ։ Այն հնչում էր լալագին և թաղման արարողության հրավեր էր կարդում։ Մի խումբ համեստ սգակիրներ դարպասից ներս մտան, կրծքներին սպիտակ ժապավեններ, որովհետև մահացողը մանկահասակ էր։ Նրանք բաց գլուխներով կանգնեցին շիրմի առջև։ Լացողների բազմության մեջ կար մի մայր, որ զավակին էր կորցրել։ Բայց արևը պայծառորեն շողում էր, և թռչունները շարունակում էին իրենց դայլայլը։
Օլիվերն ուղղվեց տուն, մտածելով այն ամենի մասին, որ դեռատի լեդին արել էր իր համար, և ամբողջ հոգով ցանկանալով, որ դարձյալ գար այնպիսի ժամանակ, երբ ինքը կարողանար ամեն ինչում ցույց տալ իր երախտագիտությունն ու նվիրվածությունը։ Պարտազանցության համար իրեն կշտամբելու ոչ մի պատճառ չուներ, քանի որ միշտ անձնվիրությամբ ծառայել էր նրան։ Այնուհանդերձ, նրա աչքերի առջև պատկերվում էին հազար ու մի մանր դեպքեր և մտածել էին տալիս, որ գուցե կարելի էր ավելի փութաջան լինել կամ ավելի եռանդով կատարել դեռատի լեդիի խնդրանքները, և այս ենթադրյալ զանցառությունների համար նա մեծապես ափսոսում էր։ Որքան ահավոր է մտածել, որ մեզնից անվերադարձ բաժանված սիրելիների հետ չենք վերաբերվել այնպես, ինչպես հարկն է, որ նրանց հանդեպ մեր ունեցած պարտականությունների մեջ թերացել ենք, որ վիրավորել ենք նրանց, երբ կարող էինք սփոփել ու ամոքել նրանց ցավերը։ Կա՞ արդյոք ավելի մեծ խղճահարություն, քան տանջվելը անցյալում գործած սխալների համար, որ այժմ անհնարին է դարմանել։ Եթե ուզում ենք զերծ մնալ այդ տանջանքներից, եկեք հիշենք այս բոլորը, քանի դեռ ուշ չէ։
Երբ տուն եկավ, միսիս Մեյլին նստել էր փոքրիկ հյուրասենյակում։ Օլիվերի սիրտը թուլացավ նրան այնտեղ տեսնելով, քանի որ պառավ լեդին դեռ ոչ մի անգամ չէր հեռացել հիվանդի սնարից, և տղայի մարմնով սարսուռ անցավ, որ գուցե պատահել է մի ինչ֊որ սարսափելի բան, որը հարկադրել է նրան առանձնանալ այստեղ։ Օլիվերին ասացին, որ Ռոզը խոր քուն է մտել, և որ այդ քնից նա կզարթնի կա՛մ ապաքինվելու և ապրելու, կա՛մ նրանց վերջնականապես հրաժեշտ տալու համար։
Միսիս Մեյլին ու Օլիվերը ժամերով լուռ նստեցին՝ վախենալով խոսել։ Նրանց համար բերված ընթրիքը ետ տարվեց։ Նրանք դիտում էին, թե ինչպես արևը գնալով իջնում էր ներքև և վերջապես երկինքն ու երկիրը ներկեց այն բոսորագույն շողերով, որ վերջալույս է ազդարարում։ Նրանց լարված լսողությանը հանկարծ հասավ ինչ֊որ մոտեցող ոտնաձայների աղմուկ։ Երկուսն էլ ակամայից վեր թռան տեղից և վազեցին դեպի դուռը․ ներս մտնողը միստր Լոզբերնն էր։
― Ինչպե՞ս է Ռոզը, ― աղաղակեց պառավ լեդին, ― անմիջապես ասացե՛ք, խնդրում եմ։ Ես դրան կարող եմ տոկալ։ Ես ամեն ինչի կարող եմ տոկալ, բացի անորոշությունից։ Օ՜հ, ասացե՛ք, ի սեր աստծո, խոսեցե՛ք։
― Դուք պետք է սառնասիրտ լինեք, տիկի՛ն, ― ասաց բժիշկը՝ պահելով նրան։ ― Հանդարտվե՛ք, խնդրում եմ, հանդարտվե՛ք։
― Թողե՛ք ինձ, ի սեր աստծո, թողե՛ք ինձ գնամ նրա մոտ։ Օ՜, իմ անգին մանկի՜կս։ Նա մեռա՜ծ է։ Նա երևի մեռնո՜ւմ է։
― Ո՛չ, ― հուզված գոչեց բժիշկը, ― աստված բարեգութ է և ողորմած, նա ապրելու ու երջանկացնելու է մեզ բոլորիս դեռ շատ ու շատ տարիներ։
Լեդին ծունր իջավ և փորձեց ձեռքերը իրար միացնել, բայց կորովը, որ այդքան երկար կանգուն էր պահել նրան առաջին գոհաբանական աղոթքի հետ սլացավ երկինք, և նա թաղվեց իրեն պահելու համար մեկնված ջերմ ձեռքերի մեջ։

Երեսունչորսերորդ գլուխ

Պարունակում է որոշ ներածական տեղեկություններ նոր հանդես եկող մի երիտասարդ ջենթլմենի և Օլիվերի հետ պատահած մի նոր արկածի մասին

Այդքան մեծ երջանկություն գրեթե անկարելի էր տանել։ Օլիվերը անսպասելի տեղեկությունից ապշել֊մնացել էր։ Նա ո՛չ արտասվել կարող էր, ո՛չ հանգստանալ։ Կատարված բաներից ոչ մեկը ըմբռնելու ի վիճակի չէր նա, մինչև մթնշաղի անդորրության մեջ երկար թափառելուց հետո արցունքների մի ուժեղ հորձանք հանկարծ սթափեցրեց նրան, և նա անդրադարձավ, որ մի ինչ֊որ ցնծալի փոփոխություն էր տեղի ունեցել և մի ծանր, ճնշող բեռ գլորվել էր իր սրտից։
Խավարը արագ թանձրանում էր, երբ նա, բեռնավորված ծաղիկներով, որ ինքը հատուկ բծախնդրությամբ ընտրել ու հավաքել էր հիվանդի սենյակի հարդարման համար, ուղղվեց դեպի տուն։ Մինչդեռ այդպես արագաքայլ առաջանում էր, լսեց արշավասույր ընթացող ինչ֊որ կառքի աղմուկ և շուռ գալով տեսավ մի փոստակառք, որը իր կողմն էր գալիս։ Քանի որ ճամփան նեղ էր, և ձիերը սանձակոտոր վազում էին, նա հենվեց մի դարպասի և սպասեց միչև փոստակառքը հեռանար։
Կառքը ուժգին թափով իր կողքով անցնելիս նա նշմարեց գիշերային սպիտակ թասակով մի մարդու, որի դեմքը ծանոթ թվաց իրեն, բայց պատկերը շատ ակնթարթային լինելու պատճառով չկարողացավ հաստատ որոշել, թե ո՛վ էր։ Մի րոպե հետո գիշերային թասակը կառքի պատուհանից դուրս երկարեց և մեծադղորդ մի ձայն կառապանին կարգադրեց կանգ առնել, իսկ նա կանգ առավ միայն այն ժամանակ, երբ սուրացող ձիերի հետ կարողացավ լեզու գտնել։ Ապա գիշերային թասակը նորից հայտնվեց, և նույն ձայնը Օլիվերին կանչեց իր անունով։
― Հե՜յ, Օլիվե՜ր, այստեղ եկ, ― գոչեց ձայնը։ ― Ի՞նչ նորություն։ Միսս Ռո՜զը։ Պարոն Օ֊լի֊վե՜ր։
― Այդ դո՞ւ ես, Ջայլս, ― ճչաց Օլիվերը՝ դեպի կառքի դուռը վազելով։
Ջայլսը գիշերային թասակով ծածկված գլուխը նորից դուրս երկարեց և այն է ուզում էր ինչ֊որ պատասխան տալ, երբ կառքի մյուս անկյունում նստած մի երիտասարդ ջենթլմեն նրան ներս քաշեց և առաջ անցնելով, անձկությամբ հարցրեց, թե հիվանդի դրությունը ինչպես է։
― Մի բառով, ― գոչեց ջենթլմենը, ― ավելի լա՞վ, թե ավելի վատ։
― Ավելի լավ, շա՜տ ավելի լավ, ― իսկույն պատասխանեց Օլիվերը։
― Փա՜ռք աստծո, ― բացականչեց ջենթլմենը։ ― Վստա՞հ ես։
― Բոլորովին, սը՛ր, ― պատասխանեց Օլիվերը։ Փոփոխությունը տեղի ունեցավ միայն մի քանի ժամ առաջ, իսկ միստր Լոզբերնը ասում է, որ ամբողջ վտանգը անցած է։
Ջենթլմենը այլևս ոչինչ չասաց, նա բացեց կառքի դուռը, դուրս ոստնեց և Օլիվերին թևանցուկ անելով՝ մի կողմ տարավ։
― Բոլորովին վստա՞հ ես քո ասածի մասին։ Չի՞ կարող պատահել, որ դու սխալված լինես, փոքրիկս, հա՞, ― դողդոջուն ձայնով հարցրեց ջենթլմենը։ ― Մի՛ խաբիր ինձ, իմ մեջ հարուցելով անիրականանալի հույսեր։
― Ոչ մի դեպքում ես այդ չէի անի, սը՛ր, ― պատասխանեց Օլիվերը։ ― Դուք կարող եք բացարձակ հավատ ընծայել իմ խոսքերին։ Դրանք միստր Լոզբերնի ասած բառերի ճշգրիտ կրկնությունն են, որ իմ ականջով լսեցի։
Օլիվերի աչքերը արցունքով լցվեցին, երբ հիշեց այն տեսարանը, որ այնքան երջանկություն էր պատճառել բոլորին, իսկ ջենթլմենը շրջվեց ու մի քանի րոպե լուռ մնաց։ Օլիվերին թվաց, թե նա արտասվում է, որովհետև մի քանի անգամ հեկեկանքի ձայներ հասան իր ականջին, բայց նա խուսափեց նրան խանգարել նոր ակնարկություններով (քանի որ նա գուշակեց, թե ինչպիսին էին երիտասարդի զգացումները լեդիի հանդեպ), հետևաբար, մի կողմ կանգնելով ձևացրեց այնպես, իբրև թե զբաղված է ծաղիկների փունջը դասավորելու գործով։
Այդ ամբողջ ժամանակ միստր Ջայլսը, գիշերային սպիտակ թասակը գլխին, կառքի աստիճանների վրա նստած և արմունկները հենած ծնկներին, բամբակյա կապույտ թաշկինակով աչքերն էր սրբում։ Կասկած չկար, որ այդ պարկեշտ մարդը անկեղծորեն հուզված էր, քանի որ, երբ երիտասարդ ջենթլմենը այն կողմ շրջվեց, տեսավ, որ ծեր սպասավորի աչքերը չափազանց կարմրած էին։
― Կարծում եմ՝ որ ավելի լավ կլինի, որ դու կառքով գնաս մայրիկի մոտ, Ջայլս, ― ասաց երիտասարդ ջենթլմենը, ― իսկ ես քայլելով կգամ հետևից։ Նախքան նրա հետ հանդիպելը, ուզում եմ մի քիչ ժամանակ շահել։ Կասես, որ գալիս եմ։
― Ինձ կներեք, միստր Հարրի, ― ասաց Ջայլսը, թաշկինակով արցունքի վերջին հետքերը սրբելով դեմքից, ― բայց որ այդ գործը փոստատար տղային հանձնեիք, ես շատ շնորհակալ կլինեի։ Եթե սպասուհիները ինձ այս վիճակում տեսնեն, նրանց մոտ ես էլ երբե՛ք հեղինակություն չեմ ունենա, սը՛ր։
― Լա՛վ, ― ասաց Հարրի Մեյլին ժպտալով, ― թող քո ցանկացածի պես լինի։ Ուրեմն նա կգնա՝ իր հետ տանելով ճամպրուկները, իսկ դու կընկերակցես մեզ։ Միայն նախապես այդ գիշերային թասակը փոխարինիր մի ավելի պատշաճ ծածկույթով, այլապես մարդիկ կկարծեն, թե մենք գիժ ենք։
Այս ակնարկությունից հետո միստր Ջայլսը գիշերային թասակը անմիջապես պոկեց գլխից, դրեց գրպանը և կառքից հանդիսավոր մի գլխարկ դուրս բերելով՝ դրեց գլխին։ Ապա փոստատար տղան կառքը քշեց։ Ջայլսը, միստր Մեյլին և Օլիվերը դանդաղաքայլ հետևեցին նրան։
Ճանապարհին Օլիվերը մերթ ընդ մերթ մեծ հետաքրքրությամբ հետևում էր երիտասարդ ջենթլմենին։ Նա մոտավորապես քսանհինգ տարեկան միջահասակ մի երիտասարդ էր։ Նրա դեմքի արտահայտությունը անկեղծ էր ու գրավիչ, իսկ շարժուձևերը՝ ազատ ու տիրական։ Չնայած տարիների այդպիսի մեծ տարբերության, նա պառավ լեդիին այնքան շատ էր նման, որ Օլիվերը նրանց ազգակցական կապերը կարող էր ամենայն հեշտությամբ գուշակել, նույնիսկ եթե այդ ջենթլմենը չասեր, թե լեդին իր մայրն է։
Քոթեջում միսիս Մեյլին անհամբեր սպասում էր իր որդուն։ Հանդիպումը երկուսի համար էլ շատ հուզումնալից էր։
― Մայրի՛կ, ― շշնջաց երիտասարդը, ― ինչո՞ւ ավելի շուտ չգրեցիր։
― Գրեցի, ― պատասխանեց միսիս Մեյլին, ― բայց, ավելի լուրջ մտածելով, որոշեցի միստր Լոզբերնի կարծիքը լսել, ապա ուղարկել նամակը։
― Իսկ եթե պատահած լիներ սարսափելին, ― ասաց երիտասարդը, ― որը տվյալ դեպքում, ինչպես տեսնում եմ, այնքան էլ անհավանական չէր։ Եթե Ռոզը, ― օ՜հ, ես չեմ կարող այդ բառը արտասանել, ― եթե հիվանդությունը ուրիշ կերպ վերջացած լիներ, դու քեզ ինչպե՜ս կներեիր այդ արարքը, մայրիկ։ Եվ ես կյանքում էլ ինչպե՞ս կարող էի երջանիկ լինել։
― Եթե պարագան իրոք այդպիսին լիներ, Հարրի, ― ասաց միսիս Մեյլին, ― կարծում եմ քո երջանկությունը այսպես թե այնպես խափանված կլիներ, և քո այստեղ մի օր շուտ կամ մի օր ուշ ժամանելը շատ քիչ նշանակություն կունենար։
― Ի՞նչ զարմանալու բան կա, եթե այդպես լինի, մայրիկ, ― առարկեց երիտասարդը։ ― Եվ ինչո՞ւ ասել եթե, երբ իսկապես այդպես է, մայրիկ, դու պետք է իմանաս այդ։
― Ես գիտեմ, որ նա արժանի է ամենախոր և ամենաանկեղծ սիրո, ― ասաց միսիս Մեյլին։ ― Գիտեմ, որ նրա նվիրվածությունն ու սերը պետք է փոխադարձվեն նույնքան խոր սիրով ու նվիրվածությամբ։ Միաժամանակ գիտեմ նաև այն, որ նրա սիրած անձի կողմից որևէ վերաբերմունքի փոփոխություն անդարմանելի վերք կբանար նրա սրտում։ Այդ ամենը գիտակցելու պատճառով է, որ, անկախ այն պայքարից, որ մղվում է իմ մեջ, ես ընտրում եմ պարտականության ուղին։
― Դա ճիշտ մոտեցում չէ, մայրի՛կ, ― ասաց Հարրիսն։ ― Մի՞թե դու տակավին այն կարծիքին ես, որ ես զգացումները զանազանելու անկարող և հոգու ներմղումները շփոթող մի անչափահաս տղա եմ։
― Իմ սիրելի որդյա՛կ, ― ձեռքը նրա ուսին դնելով ասաց միսիս Մեյլին, ― ես կարծում եմ, որ երիտասարդությունը ունի շատ վեհանձն մղումներ, որոնք մնայուն չեն, և որ այդ մղումների մեծ մասը հագուրդ գտնելուց հետո դառնում է ավելի վաղանցուկ։ Բայց այդ բոլորից ավելի կարևորը, իմ կարծիքով, այն է, ― ասաց լեդին՝ սևեռուն նայելով իր որդու դեմքին, ― որ եթե մի խանդավառ, սիրատենչ, փառասեր մարդ ամուսնանա մի կնոջ հետ, որի անունը արատավորված է, անկախ այն բանից, թե կինը ոչնչով մեղավոր չէ դրա համար, և դա չի բխում նրա անցյալում գործած որևէ անպատշաճ արարքից, ապա այդ մարդը վերջ ի վերջո կդժբախտանա։ Որովհետև, երբ մարդիկ նրա կնոջ հետ վերաբերվեն սառնությամբ ու վերապահությամբ, երբ նրանք այդ նույն վերաբերմունքը ցույց տան նաև նրա երեխաներին, և աշխարհում նրա հանդիպած հաջողությունների ճշգրիտ համեմատությամբ նա հանդիպի հեգնանքի, թեկուզ նա լինի ամենաազնիվ ու ամենավեհանձն մարդը, նա մի օր անպայման կզղջա վաղ հասակում իր հաստատած կապերի համար, իսկ կինը, տեսնելով նրա մեջ զգացումների այդ փոփոխությունը և գուցե կռահելով այդ փոփոխության պատճառը, կենթարկվի անասելի տառապանքների։
― Մայրի՛կ, ― ասաց երիտասարդը սրտնեղությամբ, ― այդպես վարվող մարդուն կարելի է կոչել առնվազն մի անձնասեր գազան, մարդ անունը կրելու և քո նկարագրած կնոջ նման մեկին տիրանալու բոլորովին անարժան մի արարած։
― Դա քո այժմյան կարծիքն է, Հարրի, ― պատասխանեց մայրը։
― Որը մինչև իմ կյանքի վերջը անփոփոխ պիտի մնա, ― ասաց երիտասարդը։ ― Այն հոգեկան տագնապը, որ ցնցել է իմ ողջ էությունը վերջին երկու օրվա ընթացքում, հարկադրում է ինձ խոստովանել մի կրքի մասին, որը, ինչպես դու լավ գիտես, նոր ծնված չէ, ոչ էլ հարևանցիորեն մտածելուց առաջացած մի զգացմունք է։ Ռոզի հրեշտականման ու հեզահամբյուր հոգին այնպես է հմայել ինձ, և իմ սիրտը այնպես է տենչում նրան, մայրի՛կ, որ կյանքում իմ ունեցած բոլոր խորհուրդները, հույսերն ու ձգտումները կապված են նրա հետ, և եթե ինձ արգելք հանդիսանաս այս վսեմ գործում, ապա դու ինձնից կխլես իմ երջանկությունն ու մտքի անդորրությունը և դրանք քամուն կտաս։ Լավ մտածիր այս մասին, մայրի՛կ, լավ մտածիր իմ մասին, և անտարբեր մի վերաբերվիր իմ երջանկությանը, որը, ինձ թվում է, շատ քիչ է հետաքրքրում քեզ։
― Հարրի՛, ― ասաց միսիս Մեյլին, ― որովհետև ես ջերմ ու զգայուն սրտերի երջանկության մասին շատ խոր եմ մտածում, այդ իսկ պատճառով էլ աշխատում եմ, որ այդ սրտերը չխոցոտվեն։ Բայց բավական է, որքան խոսեցինք այս նյութի շուրջ, նույնիսկ հարկավորից ավելին եղավ։
― Ուրեմն վերջին խոսքը թող ինքը՝ Ռոզն ասի, ― ընդհատեց Հարրին, ― միայն, անշուշտ, չես աշխատի նախապատրաստել նրան և հարկադրել, որ քո ծայրահեղ տեսակետները որդեգրի։
― Ամենևի՛ն, ― ասաց միսիս Մեյլին, ― բայց կցանկանայի, դու մտածես․․․
― Ես արդեն մտածել եմ, ― նեղսրտությամբ պատասխանեց տղան։ ― Մայրի՛կ, ես այդ մասին մտածել եմ երկա՜ր, շա՜տ երկար տարիներ։ Ես այդ մասին մտածել եմ այն օրվանից, երբ ընդունակ եմ եղել լուրջ խորհրդածելու։ Իմ զգացմունքները, ինչպես միշտ, այժմ էլ մնում են անփոփոխ։ Էլ ինչո՞ւ իզուր ձգձգեմ խոսելը դրանց մասին և անտեղի կերպով ինչո՞ւ տառապեմ։ Ո՛չ, նախքան իմ մեկնելը ես անպայման կխոսեմ Ռոզի հետ։ Ռոզը պետք է ինձ լսի։
― Անպայմա՛ն, ― ասաց միսիս Մեյլին։
― Քո արտահայտվելու մեջ ինչ֊որ բան կա, մայրի՛կ, որ մտածել է տալիս, թե նա սառնությամբ կվերաբերվի ինձ հետ, ― ասաց երիտասարդը։
― Ո՛չ, ― պատասխանեց պառավ լեդին։ ― Բոլորովին այդպես չէ։
― Ինչպե՞ս ուրեմն, ― պնդեց երիտասարդը, ― արդյոք մեկ ուրիշի՞ հետ է կապված։
― Իհարկե ոչ, ― պատասխանեց մայրը, ― եթե չեմ սխալվում, դու արդեն այնքան գրավել ես նրա սիրտը, որ երկրորդի մասին խոսք լինել չի կարող։ Իմ ասածը այն է, ― շարունակեց պառավ լեդին, խոսելու պատրաստ որդուն առիթ չտալով ընդհատել իրեն, ― որ չնայած Ռոզը ամբողջ հոգով նվիրված է մեզ, չնայած նա բոլոր մեծ կամ փոքր հարցերում միշտ ցուցաբերել է կատարյալ անձնազոհություն, մի բան, որ նրա բնորոշ հատկանիշն է, այնուամենայնիվ, սիրելի մանկիկս, դու մի պահ անդրադարձիր նրա անցյալին և նախքան ամեն ինչ զոհելը նրան ձեռք բերելու հավանականության համար, նախքան դու քեզ թույլ կտաս բարձրանալ հույսերի իրականացման յոթերորդ երկինքը, մտածի՛ր, թե նրա կասկածելի ծագումը ինչ ազդեցություն կարող է ունենալ նրա որոշման վրա։
― Ի՞նչ ես ուզում ասել։
― Այդ թողնում եմ, որ ինքդ հայտնաբերես, ― պատասխանեց միսիս Մեյլին։ ― Ես պետք է վերադառնամ նրա մոտ։ Աստված օրհնե քեզ։
― Մենք դարձյալ կհանդիպե՞նք այս երեկո, ― հարցրեց երիտասարդը։
― Ավելի ուշ, ― պատասխանեց լեդին, ― երբ Ռոզի մոտից վերադառնամ։
― Կհայտնե՞ս նրան, որ այստեղ եմ, ― հարցրեց Հարրին։
― Անշո՛ւշտ, ― պատասխանեց միսիս Մեյլին։
― Եվ կասե՞ս, թե որքան եմ մտահոգվել, որքան եմ տառապել նրա համար և ինչպես եմ այրվում նրան տեսնելու ցանկությամբ։ Անշուշտ չես զլանա իմ խնդրանքը կատարել, մայրիկ։
― Ո՛չ, ― ասաց պառավ լեդին։ ― Ես բոլորը կասեմ։ ― Եվ գորովագին սեղմելով որդու ձեռքը, միսիս Մեյլին շտապ դուրս եկավ սենյակից։
Մինչդեռ այս հապճեպ խոսակցությունը տեղի էր ունենում, միստր Լոզբերնը և Օլիվերը մնացել էին սենյակի մի ուրիշ անկյունում։ Այժմ բժիշկը ձեռքը մեկնեց Հարրի Մեյլիին, և նրանք սրտագին ողջունեցին իրար։ Այնուհետև միստր Լոզբերնը, ի պատասխան իր երիտասարդ բարեկամի բազմաթիվ հարցերին, մանրամասն պատմեց հիվանդի դրության մասին։ Նրա տված տեղեկությունները նույնքան մխիթարական ու խոստումնալից էին, որքան Օլիվերի հաղորդածները, և միստր Ջայլսը, այնպես ձևացնելով իբրև թե ճամպրուկներն է դասավորում, ագահաբար ականջ էր դնում այս բոլորին։
― Վերջերս որևէ աչքի ընկնող բան խփե՞լ ես, Ջայլս, ― հետաքրքրվեց բժիշկը վերջացնելուց հետո։
― Առանձնապես ոչ մի բան, սը՛ր, ― պատասխանեց միստր Ջայլսը՝ մինչև ականջները կարմրելով։
― Իսկ որևէ գողի բռնե՞լ ես, կամ հայտնաբերե՞լ ես որևէ ավազակի, ― ասաց բժիշկը։
― Բոլորովին, սը՛ր, ― լրջորեն պատասխանեց միստր Ջայլսը։
― Ափսո՜ս, ― ասաց բժիշկը, ― ցավալի է, որովհետև դու այդպիսի գործեր հիանալի էիր կատարում։ Իսկ Բրիտըլզը ինչպե՞ս է։
― Տղան շատ լավ է, սը՛ր, ― ասաց միստր Ջայլսը իսկույն վերագտնելով իր սովորական հովանավորի տոնը։ ― Եվ հարգալիր բարևում է ձեզ, սը՛ր։
― Այդ լավ է, ― ասաց բժիշկը։ ― Բայց քեզ տեսնելով մի բան հիշեցի, միստր Ջայլս։ Շտապ այստեղ կանչվելուց մի օր առաջ, քո բարեսիրտ տիրուհու կարգադրությամբ, ինչ֊որ փոքրիկ հանձնարարություն էի կատարել հօգուտ քեզ։ Մի րոպե այստե՛ղ եկ, խնդրում եմ։
Միստր Ջայլսը փքվելով և փոքր֊ինչ զարմանքով առանձանցավ բժշկի մոտ։ Մի քանի րոպե իրար հետ ցածրաձայն զրուցեցին, որից հետո նա բազմաթիվ անգամներ խոր գլուխ տվեց և արտակարգ հանդիսավորությամբ դուրս եկավ սենյակից։ Այս տեսակցության արդյունքը ճաշասենյակում չբացահայտվեց, բայց խոհանոցը անհապաղ իմացավ այդ մասին, որովհետև միստր Ջայլսը, ուղիղ խոհանոց գնալով, մի բաժակ գարեջուր պահանջեց և վեհաշուքորեն, որ խիստ տպավորիչ էր, հայտարարեց, թե իր տիրուհին, նկատի ունենալով գողության գիշերվա իր ցուցաբերած ասպետական վերաբերմունքը, կամեցել է իր՝ միստր Ջայլսի համար տեղական խնայդրամարկղում պահ դնել քսանհինգ ֆունտի պատկառելի մի գումար։ Այդ զգայացունց նորությունից մեծապես ազդված, երկու սպասուհիները իրենց ձեռքերն ու աչքերը վեր բարձրացրին և ասացին, որ երևի միստր Ջայլսը այժմ բոլորովին կգոռոզանա։ Այդ բանի վրա միստր Ջայլսը, կրծքակալի փոթածալքերը դուրս քաշելով, պատասխանեց՝ «Ո՛չ, ո՛չ» և եթե նկատեն, որ իր ստորադասների հետ գոռոզությամբ է վարվում, ապա ինքը շնորհակալ կլինի, եթե իրեն հիշեցնեն այդ մասին։ Այնուհետև նա բազմաթիվ ուրիշ դիտողություններ արեց, որ վկայում էին իր համեստության մասին, որոնք ընդունվեցին նույնքան բարեհաճ տրամադրությամբ և գնահատվեցին որպես նույնքան ինքնատիպ ու տեղին, ինչպես սովորաբար լինում են բոլոր մեծ մարդկանց դիտողությունները։
Երեկոյի մնացած մասը վերևում շատ ուրախ անցավ։ Չնայած Հարրի Մեյլին սկզբում հոգնած էր ու մտահոգ, այնուամենայնիվ, բժշկի բարձր տրամադրությունը նրան ևս վարակեց, և նա սիրով ունկնդրեց այդ ջենթլմենի կյանքից պատմաված միջադեպերը, մասնագիտական հիշողությունները, զանազան սրամտություններն ու այլևայլ կատակները։ Ինչ վերաբերում է Օլիվերին, ապա նա ծիծաղից թուլացավ՝ ասելով, որ այդպիսի զվարճալի բաներ կյանքում չէր լսել, իսկ դա բացահայտ գոհունակություն պատճառեց բժշկին, տեղի տալով ավելի լիաթոք քրքիջների։ Այսպիսով, նրանք շատ հաճելի ժամանակ անցկացրին, որքան հնարավոր է այդպիսի պարագաներում, և արդեն ուշ գիշեր էր, երբ թեթևացած ու շնորհակալ սրտերով գնացին հանգստանալու ու վայելելու այն քունը, որն այդքան տագնապներից հետո անհրաժեշտ էր նրանց։
Հաջորդ առավոտ Օլիվերը զարթնեց ավելի ուրախ տրամադրությամբ և սովորական աշխատանքները կատարեց նախորդ օրերից ավելի մեծ հաճույքով ու լավատեսությամբ։ Վանդակները դարձյալ կախվեցին դրսում իրենց նախկին տեղերը, թռչնակները նորից սկսեցին գեղգեղալ, և գոյություն ունեցող վայրի ծաղիկներից ամենաչքնաղները վերստին բուրմունքով ու թարմությամբ լցրին Ռոզի սենյակը։ Թախիծը, որ տղայի տխուր աչքերին թվացել էր, թե ծածկել է բոլոր գեղեցիկ իրերը, այժմ, ասես ինչ֊որ կախարդանքով, ցրվել էր։ Ցողը, կարծես ավելի պայծառորեն էր շողշողում կանաչ տերևների վրա, նրանց միջով անցնող զեփյուռի խշշոցը ասես ավելի քաղցր էր հնչում նրա ականջին, և երկնակամարը ասես ավելի կապույտ ու ջինջ էր երևում։ Այսպես մեր ներաշխարհի ապրումների պայմանական ներգործումը անդրադառնում է նույնիսկ արտաքին իրերի տեսքի վրա։ Մարդիկ, որոնք, նայելով բնությանը և իրենց գոյակիցներին, հայտարարում են, թե աշխարհում ամեն ինչ մթին է ու տխուր, իրավացի են․ բայց այդ մռայլ գույները արտացոլումն են նրանց սեփական մաղձոտ սրտերի ու աչքերի։ Իրական երանգները նուրբ են ու պահանջում են ավելի հստակ տեսողություն։
Այստեղ արժե նշել, և Օլիվերի աչքից չվրիպեց, որ իր առավոտյան արշավանքները այլևս մենակ չէին կատարվում։ Հարրի Մեյլին, այս առաջին օրվանից հետո, երբ տեսել էր Օլիվերին ծաղիկներով բեռնավորված տուն վերադառնալիս, ամեն օր ընկերակցում էր նրան, փնջերի կազմության ու դասավորման մեջ ցուցաբերելով այնպիսի հիանալի ճաշակ, որ իր երիտասարդ ուղեկիցն բոլորովին գերազանցում էր։ Բայց եթե Օլիվերը դրանում թերանում էր, ապա նա գիտեր լավագույն ծաղիկների գտնված վայրերը։ Հետևաբար, նրանք ամեն առավոտ շրջում էին դաշտ ու հովիտ և տուն էին բերում բնության մեջ գոյություն ունեցող ամենաչքնաղ ծաղիկները։ Այժմ դեռատի լեդիի ննջարանի լուսամուտը բաց էր արվում, և ամառվա կենարար օդը ներս հոսելով՝ կազդուրում ու թարմացնում էր նրան։ Բայց լուսամուտում, վանդակորմի ներսի կողմում, կար մի ծաղկեփունջ, որ ամեն առավոտ մեծ խնամքով կազմվում և դրվում էր ծաղկամանի մեջ։ Օլիվերի աչքից չէր վրիպում այն բանը, որ թառամած ծաղիկները երբեք դեն չէին գցվում, չնայած փոքրիկ ծաղկամանը կանոնավորապես նորոգվում էր թարմ ծաղիկներով։ Նա նույնպես չէր կարող չնկատել, որ բժիշկը, նախքան իր առավոտյան զբոսանքի գնալը, ամեն անգամ պարտեզ իջնելիս աչքերը սևեռում էր հատկապես այդ անկյունին և գլուխը շատ նշանակալից թափահարում էր։ Այս խոդհրդածությունների և դատողությունների միջոցին օրերը սահում անցնում էին, և Ռոզը արագ ապաքինվում էր։
Չնայած դեռատի լեդին դեռևս իր սենյակից դուրս չէր գալիս, և երեկոյան երկար պտույտներ չէին կատարվում, բացառությամբ, երբ միսիս Մեյլին Օլիվերի հետ երբեմն կարճատև զբոսանքի էր ելնում, այնուամենայնիվ, տղան բոլորովին իզուր չէր վատնում իր ժամանակը։ Նա կրկնապատկված ջանասիրությամբ նվիրվեց սպտիակահեր ջենթլմենի ուսուցած գիտելիքների յուրացմանը և իր տքնաջան աշխատանքի շնորհիվ հասավ այնպիսի արդյունքների, որ իր արագ առաջադիմությունը նույնիսկ իրեն՝ Օլիվերին զարմանք պատճառեց։ Այս աշխատանքներին հետամուտ եղած միջոցին էր, որ նրան մեծապես ահաբեկեց ու տագնապի ենթարկեց մի անակնկալ դեպք։
Փոքրիկ սենյակը, որտեղ նա սովորաբար սերտում էր իր դասերը, գտնվում էր տան հետևի մասի ներքնահարկում։ Վանդակորմած լուսամուտով օդավետ մի սենյակ էր այդ, և պատն ի վեր մագլցող հասմիկներն ու մեղրածաղիկները շրջապատը լցնում էին գրգռիչ բույրերով։ Այդ լուսամուտը բացվում էր մի պարտեզի վրա, որտեղից ինչ֊որ դռնակ առաջնորդում էր դեպի փոքրիկ մի արոտավայր, իսկ ավելի հեռվում՝ դաշտեր ու անտառներ էին։ Մոտերքը, այդ ուղղությամբ, ուրիշ բնակարան չկար, և մարգագետինը ծավալվում էր շատ հեռու։
Մի հիանալի երեկո, երբ մթնշաղի առաջին ստվերները դանդաղորեն իջնում էին երկրի վրա, Օլիվերը նստեց լուսամուտի առջև և սկսեց դասերը սերտել։ Ցերեկը արտակարգ շոգ էր արել, և օդը տակավին հեղձուցիչ էր, հետևաբար, որոշ ժամանակ կլանված աշխատելուց հետո մի ինչ֊որ թմրություն պատեց Օլիվերին, և ես կարծում եմ՝ որևէ հեղինակի համար նվաստացուցիչ չէր լինի ասել, թե նա աստիճանաբար քուն մտավ։
Կա մի տեսակ քուն, որը չնայած իշխում է մեր մարմնի վրա, այնուամենայնիվ, միտքը չի ձերբազատվում շուրջը կատարված երևույթների գիտակցությունից և հնարավորություն չի տալիս նրան սավառնել իր ցանկացած ոլորտներում։ Եթե զգացողության անհաղթահարելի թմրությունը, ուժերի լքումը, մեր խորհուրդներն ու շարժումները ղեկավարելու լրիվ անկարողությունը կարող են կոչվել քուն, ապա սա է քունը։ Եվ սակայն մենք գիտակցում ենք մեր շուրջը կատարված բոլոր երևույթները, ու եթե այսպիսի ժամանակ երազելու լինենք, բառերը, որոնք իրապես ասվում են, կամ ձայները, որոնք իսկապես հնչում են տվյալ րոպեին, ապշեցուցիչ հեշտությամբ հարմարեցվում են մեր տեսիլքին, և, ի վերջո, իրականությունն ու երևակայությունը այնքան զարմանալիորեն միաձուլվում են իրար, որ այնուհետև մեկը մյուսից բաժանել համարյա անհնարին է լինում։ Եվ միայն սա չէ նման կացության ուղեկցող ամենաուշագրավ երևույթը։ Անժխտելի փաստ է, որ նույնիսկ եթե մեր զգայարաններից երկուսը՝ շոշափելիքն ու տեսանելիքը, ժամանակավորապես անկենդան լինեն, այնուամենայնիվ, մեր քնած մտքերն ու մեր առջև նեկայացող տեսիլքները կարող են ազդվել և նյութապես ազդվել որևէ օտար առարկայի միայն լուռ ներկայությունից, որը գուցե մեր մոտ չէր, երբ մեր աչքերը փակեցինք և որի մերձավորության մասին չենք էլ գիտակցել արթուն վիճակում։
Օլիվերը շատ լավ գիտեր, որ ինքը իր փոքրիկ սենյակումն է, որ գրքերը գտնվում են սեղանի վրա, իր առջև, որ մեղմ զեփյուռը խլրտում է դրսի գետնատարած բույսերի մեջ։ Այնուհանդերձ նա քնած էր։ Հանկարծ տեսարանը փոխվեց, օդը դարձավ ճնշող ու հեղձուցիչ, և նա սարսափով մտածեց, թե ինքը նորից Հրեայի տանն է։ Այնտեղ սովորական անկյունում նստած էր այդ ժանտատեսիլ ծերունին՝ իրեն մատնացույց անելով և ցածրաձայն խոսելով մի ուրիշ մարդու հետ, որ, դեմքը մյուս կողմ շուռ տված, նստած էր նրա կողքին։
― «Հանգի՜ստ, սիրելիս», ― նրան այնպես թվաց, թե լսում է Հրեայի խոսքերը։ ― «Այդ նա է, անկասկած նա է։ Գնա՛նք»։
― «Նա է, ― թվաց թե պատասխանեց մյուսը, ― կարծում ես ուրիշի հետ կշփոթե՞ի նրան»։ Եթե ուրվականների մի ամբողջ բանակ նրա ճշգրիտ կերպարանքն ընդուներ, և նա կանգներ նրանց միջև, ինչ֊որ թաքուն ուժ ինձ կթելադրեր ինչպես զանազանել նրան։ Եթե նրան թողեիր հիսուն ոտք խորությամբ և ինձ անցկացնեիր նրա գերեզմանի վրայով, և ոչ մի նշան չլիներ դրա վրա, ես դարձյալ կիմանայի, որ նա այստեղ է թաղված»։
Մարդը այս խոսքերը այնպիսի ատելությամբ ասաց, որ Օլիվերը վախից զարթնեց ու ընդոստ վեր թռավ տեղից։
― Տե՛ր աստված։ Այդ ի՞նչ էր, որ նրա արյունը սառեցրեց երակների մեջ և նրան զրկեց ձայնից և շարժվելու կարողությունից։ Այնտեղ, այնտեղ՝ լուսամուտի առաջ, հենց իր մոտ, որ կարող էր համարյա կպչել նրան, կանգնած էր Հրեան և զննող աչքերով լուսամուտից ներս էր նայում։ Իսկ նրա կողքին, զայրույթից կամ սարսափից կամ գուցե և այդ երկուսից սաստիկ գունատված, կանգնած էր հենց այն միևնույն խոժոռադեմ մարդը, որ իրեն պատահել էր պանդոկի բակում։
Նրանք իր տեսողության մեջ մնացին միայն մի վայրկյան, մի ակնթարթ միայն և չքացան։ Բայց նրանք փոխադարձաբար ճանաչել էին իրար։ Նրանց ահավոր տեսքը այնպես էր դրոշմվել տղայի հիշողության մեջ, որ կարծես խոր փորագրված էր մի տապանաքարի վրա և ցցված իր աչքերի առաջ՝ ծնված օրից։ Օլիվերը մի րոպե գամված մնաց իր տեղում, ապա լուսամուտից պարտեզ ցատկելով՝ բարձրաձայն օգնություն կանչեց։

Երեսունհինգերորդ գլուխ

Պարունակում է Օլիվերի արկածի անբավարար արդյունքը և բավականին մի կարևոր խոսակցություն Հարրի Մեյլիի և Ռոզի միջև

Երբ Օլիվերի աղաղակները լսելով տան բնակիչներն շտապեցին այնտեղ, որտեղից այդ աղաղակները գալիս էին, նրանք տղային գտան գունատ ու խռովահույզ վիճակում։ Նա նույնիսկ խոսել չէր կարողանում և, մատնացույց անելով տան հետևում գտնվող մարգագետինը, հազիվ թոթվում էր «Հրեա՜ն, Հրեա՜ն» բառերը։
Միստր Ջայլսը չէր կարողանում ըմբռնել, թե ինչ է նշանակում այդ աղաղակը, իսկ Հարրի Մեյլին, որ ավելի արագ էր ըմբռնում և Օլիվերի պատմությունը լսել էր մորից, իսկույն հասկացավ, թե ինչ է պատահել։
― Ո՞ր ուղղությամբ գնաց, ― հարցրեց նա՝ վերցնելով մի ծանր մահակ, որ գտնվում էր անկյունում։
― Այն ուղղությամբ, ― պատասխանեց Օլիվերը՝ մատնացույց անելով նրանց գնացած կողմը։ ― Ես նրանց կորցրի մի ակնթարթում։
― Ուրեմն խրամատում կլինեն, ― ասաց Հարրին։ ― Դե՛, հետևե՛ք ինձ։ ― Այս ասելով՝ նա ոստնեց ցանկապատի վրայով և այնպիսի արագությամբ սլացավ առաջ, որ մյուսների համար բավական դժվար եղավ հավասարվել նրան։
Ջայլսը և Օլիվերը ինչքան ուժ ունեին վազեցին, իսկ մի քանի րոպեից նրանց միացավ նաև միստր Լոզբերնը, որը նոր էր վերադարձել զբոսանքից։ Նա իր համար չսպասված ճկունությամբ ցատկեց ցանկապատից այն կողմ և, ամբողջ ճանապարհին գոռալով ու հարցնելով, թե ինչ է պատահել, շտապեց նրանց հետևից։
Նրանք վազեցին առանց մի րոպե անգամ հանգստանալու, առանց մի րոպեով կանգ առնելու, մինչև Հարրի Մեյլին հասավ դաշտի այն մասը, որ մատնանշել էր Օլիվերը, և սկսեց ուշադիր զննել հարակից խրամատներն ու թավուտները։ Եվ մինչդեռ նա այսպես զբաղված էր, խմբի մյուս անդամները հնարավորություն ունեցան հասնելու նրան, իսկ միստր Լոզբերնը առիթից օգտվելով, Օլիվերից իմացավ, թե ինչ էր պատճառը այդ մոլեգին հետապնդման։
Կատարված հետազոտությունը ոչ մի արդյունք չտվեց։ Նույնիսկ ոտքի թարմ հետքեր գույություն չունեին։ Այժմ նրանք կանգնել էին մի փոքրիկ թմբի գագաթին, որտեղից լայնատարած դաշտը մինչև երեք֊չորս մղոն հեռավորության վրա պարզ երևում էր բոլոր ուղղություններով։ Դեպի ձախ, փոսի մեջ, գյուղն էր գտնվում, բայց այդտեղ հասնելու համար մարդիկ պետք է բացատը շրջանցեին, որը անհնար էր անել այդքան կարճ միջոցում։ Մի այլ ուղղությամբ մարգագետինը եզերված էր թավախիտ անտառով, բայց այնտեղ էլ չէին կարող հասած լինել այդ միևնույն պատճառով։
― Երևի երազում ես տեսել, Օլիվե՛ր, ― ասաց Հարրի Մեյլին։
― Ո՛չ, օ՜հ, ո՛չ, սը՛ր, ― պատասխանեց Օլիվերը, սարսռալով ծերունի սրիկայի դեմքը մտաբերելիս։ Ես նրանց եկուսին էլ շատ պարզ տեսա, այնքան պարզ, ինչպես այժմ ձեզ եմ տեսնում։
― Երկուսի՞ն։ Մյո՞ւսն ով էր, ― հարցրին Հարրին և միստր Լոզբերնը միասին։
― Այն միևնույն մարդը, որը, ինչպես ասել եմ, պանդոկի բակում հանկարծակի հարձակվեց ինձ վրա, ― ասաց Օլիվերը։ ― Մենք սևեռուն նայեցինք իրար, և ես կարող եմ երդվել, որ այդ նա էր։
― Վատա՞հ ես, որ նրանք այս ճանապարհով գնացին, ― հարցրեց Հարրին։
― Այո՛, ինչպես վստահ եմ, որ նրանք կանգնած էին իմ լուսամուտի առաջ, ― պատասխանեց Օլիվերը մատնացույց անելով այն ցանկապատը, որ տան պարտեզը բաժանում էր մարգագետնից։ ― Բարձրահասակ մարդը ցատկեց այդ ցանկապատի վրայով, ճիշտ այնտեղ, իսկ Հրեան մի քանի քայլ դեպի աջ վազելով՝ այդ անցքից դուրս սողոսկեց։
Մինչդեռ Օլիվերը խոսում էր, երկու ջենթլմենները ուշադիր դիտեցին նրա անմեղսունակ դեմքը, ապա իրար նայեցին։ Ըստ երևույթին, նրանք չէին կասկածում տղայի խոսքերի ճշմարտությանը։ Այնուամենայնիվ, ոչ մի տեղ կարելի չէր խուճապահար մարդկանց ոտնահետքեր նկատել։ Արտում խոտերը բարձր էին, բայց իրենց ոտքերի ճմլած տեղերից բացի, ոչ մի կոխոտված տեղ չկար։ Խրամատների եզերքներն ու շուրջը խոնավ կավով էին պստած, բայց մարդկանց կոշիկների հետքեր բոլորովին չէին նկատվում, ոչ էլ որևէ չնչին նշան կար, թե մի քանի ժամ առաջ մարդիկ էին անցել այդ խոնավ հողի վրայով։
― Բայց սա զարմանալի է, ― ասաց Հարրին։
― Զարմանալի՞, ― արձագանքեց բժիշկը։ ― Նույնիսկ Բլեթհերզն ու Դաֆֆը չէին կարող գլուխ հանել այս գործից։
Թեպետ բացահայտորեն անօգուտ էր հետապնդումը շարունակել, այնուհանդերձ, նրանք տուն չգնացին մինչև վրա հասած գիշերը նրանց հետագա որոնումը անհույս դարձրեց, և անգամ այդ ժամանակ նրանք չկամությամբ ձեռք քաշեցին դրանից։ Սակայն Ջայլսին շտապ ուղարկեցին գյուղում գտնվող զանազան գինետները՝ անծանոթների արտաքին տեսքն ու հագուստը նկարագրող լավագույն տեղեկություններով, որ կարող էր տալ Օլիվերը։ Իսկ Հրեայի արտաքին տեսքը այնքան արտառոց էր, որ որևէ մեկի հիշողության մեջ անպայման դրոշմված կլիներ, եթե նրան տեսած լինեին գինետներում խմելիս կամ շրջակայքում թափառելիս․ բայց Ջայլսը վերադարձավ իր հետ չբերելով այդ առեղծվածի վրա լույս սփռող ոչ մի տեղեկություն։
Հաջորդ երկու օրերում կատարված հետապնդումները, և Օլիվերի և միստր Մեյլիի գյուղի շուկայում արած զանազան հարցուփորձերը նույնպես ոչ մի արդյունք չտվեցին, հետևաբար, մի քանի օր հետո միջադեպը սկսեց մոռացության ենթարկվել, ինչպես հաճախ պատահում է, երբ զարմանքն ու հետաքրքրությունը իրենց սնուցող թարմ նյութ չունենալով՝ ինքնաբերաբար հանգում են։
Մինչ այդ Ռոզը արագ ապաքինվում էր։ Նա արդեն կարողանում էր իր սենյակից դուրս գալ, պտույտներին մասնակցել և, դարձյալ նստելով ընտանիքի անդամների հետ, բոլորի սիրտը լցնել ուրախությամբ։
Թեպետ այս բարեպատեհ փոփոխությունը նկատելի կերպով անդրադարձել էր դեռատի լեդիի անմիջական շրջապատի վրա, և թեպետ փոքրիկ քոթեջում դարձյալ լսվում էին ուրախ ձայներ և զրնգուն ծիծաղ, այնուամենայնիվ, լինում էին պահեր, երբ մի քանիսի մոտ զգացվում էր ինչ֊որ անսովոր ճնշվածություն, ― այդ թվում և Ռոզի մոտ, ― որը չէր կարող վրիպել Օլիվերի աչքից։ Միսիս Մեյլին հաճախ երկար առանձնանում էր որդու հետ, և Ռոզը ավելի քան մեկ անգամ հայտնվեց արտասուքի հետքերը երեսին։ Այն բանից հետո, երբ միստր Լոզբերնը որոշեց իր մեկնելու օրը, այդ նշանները դարձան ավելի նկատելի, և այլևս բացահայտ էր, թե մի ինչ֊որ բան վրդովում էր դեռատի լեդիի և նաև մեկ ուրիշի անդորրը։
Վերջապես, մի առավոտ, երբ Ռոզը մենակ էր ճաշասենյակում, Հարրի Մեյլին ներս մտավ և փոքր֊ինչ վարանումից հետո, նրա հետ մի քանի րոպե խոսելու թույլտվություն խնդրեց։
― Միայն մի քանի րոպե, Ռոզ, միայն մի քանի րոպե, ― ասաց երիտասարդը, աթոռը մոտեցնելով նրան։ ― Այն, ինչ ես պետք է ասեմ, դու արդեն գիտես, իմ սրտի ամենավառ հույսերը նույնպես հայտնի են քեզ, չնայած այդ բոլորը իմ շուրթերից դեռևս չես լսել։
Նրա սենյակ մուտք գործած պահից Ռոզը չափազանց գունատ էր, բայց գուցե պետք էր վերագրել նրա հիվանդությանը։ Նա միայն գլուխ տվեց և, թեքվելով մի ինչ֊որ ծաղկամանի վրա, որ իր մոտ էր գտնվում, լուռ սպասեց, որ նա շարունակի։
― Ես, ես վաղուց պետք է մեկնած լինեի, ― ասաց Հարրին։
― Այո, շատ վաղուց, ― պատասխանեց Ռոզը։ ― Ների՛ր ինձ այսպես խոսելուս համար, բայց երանի թե մեկնած լինեիր։
― Ինձ այստեղ բերեց չափազանց ահավոր ու տագնապալից մի երկյուղ, ― ասաց երիտասարդը, ― երկյուղը՝ կորցնելու այն միակ թանկագին էակին, որ իմ բոլոր իղձերի և հույսերի առանցքն է կազմում։ Դու մահամերձ էիր, տատանվելով երկրի և երկնքի միջև։ Մենք գիտենք, որ երբ դեռափթիթ, գեղեցիկ ու բարեսիրտ էակները հիվանդանում են, նրանց անբիծ հոգին անգիտակցաբար ձգտում է սլանալ դեպի իր հավերժական պայծառ օթևանը։ Մենք գիտենք, և թող աստված մխիթարե մեզ, որ մեզնից ամենաընտիրներն ու ամենաչքնաղները, ավա՜ղ, շատ հաճախ են խամրում հենց իրենց ծաղկման բուն շրջանում։
Այս խոսքերի վրա շնորհալի աղջկա աչքերում արցունքներ շողացին, և երբ արցունքի կաթիլներից մեկը սահելով ընկավ այն ծաղկի վրա, որին նա կռացել էր, ծաղիկը դարձավ ավելի հրաշագեղ։ Նրա կուսական սրտի զեղումները ասես նրա արենակցությունն էին հաստատում բնության մեջ գոյություն ունեցող ամենագեղեցիկ բաների հետ։
― Աստծու հրեշտակների նման չքնաղ ու անբիծ մի էակ, ― հուզված շարունակեց երիտասարդը, ― տատանվում էր կյանքի ու մահվան միջև։ Օ՜հ, մի՞թե կարելի էր հուսալ, որ իր պատկանած լուսաշող երկրի սահմաններին այդքան մոտենալուց հետո նա կարող էր վերադառնալ այս երկրի վշտերին ու դառնություններին։ Ռո՜զ, Ռո՜զ, գիտակցել, որ դու հալվում էիր ինչպես մի քնքուշ ստվեր, որին ինչ֊որ երկնային լույս նետել էր երկրի վրա, բոլորովին չհուսալ, որ դու կխնայվես դեռևս այս աշխարհում հապաղող քո սիրելիների համար, միևնույն ժամանակ հարց տալ, թե ինչո՞ւ պետք է մնայիր այստեղ, երբ պատկանում էիր այն շողշողուն եթերային աշխարհին, դեպի ուր վաղ հասակում թռել են ամենից ընտիրներն ու չքավորները, և այս մխիթարական երևույթով հանդերձ աղոթել, որ շնորհվեիր քեզ սիրող սրտերի համար՝ գիշեր ու ցերեկ ինձ տանջող այս տառապանքի ապրումներին հազիվ թե կարելի լիներ տոկալ։ Եվ երբ այս ապրումներին ավելացավ նաև այն սարսափը, թե դու կարող էիր մեռնել և երբեք չիմանալ, թե քեզ որքան խոր եմ սիրել, ապա այն ինձնից համարյա խլեց իմ ամբողջ գիտակցությունն ու բանականությունը։ Դու կազդուրվեցիր։ Օրավոր և գրեթե ժամ առ ժամ քո առողջությունը կաթիլ առ կաթիլ վերադարձավ և, միախառնվելով քո մեջ սպառված ու տկարացած կայնքի առվին, աշխուժացրեց նրա ընթացքը և վերածեց այն մի ուժգին հորձանքի։ Ես քեզ վրա հսկել եմ խոր սիրուց և անձկությունից այրվող աչքերով, ես հետևեցի, թե դու ինչպես մահվան շեմից դեպի կյանք վերադարձար։ Մի՛ ասա, թե դու կցանկանայիր զրկել ինձ այս բոլորից, որովհետև դա իմ հոգին ազնվացրեց և իմ սիրտը փափկացրեց համայն մարդկության հանդեպ։
― Ես այդ չէի ուզում ասել, ― պատասխանեց Ռոզը արտասվելով, ― ես միայն կցանկանայի, որ այստեղից մեկնած լինեիր, որպեսզի դարձյալ հետամուտ լինեիր ավելի վեհ ու ազնիվ իդեալների, որպեսզի դարձյալ ձգտեիր վսեմ նպատակների։
― Չկա որևէ ուրիշ նպատակ, որ ավելի արժանի լիներ ինձ, որ ավելի արժանի լիներ ամենաազնիվ մարդուն, քան ձգտումը տիրանալու այնպիսի մի սրտի, ինչպիսին քոնն է, ― ասաց երիտասարդը՝ բռնելով նրա ձեռքը։ ― Ռո՜զ, իմ սիրելի՜, թանկագի՜ն Ռոզ։ Տարիներ, տարիներ շարունակ ես քեզ սիրել եմ, ծրագրելով նախ ձեռք բերել համբավ ու ապա հպարտորեն գալ քեզ մոտ և ասել, որ այդ բոլորը ես արել եմ միայն քեզ համար։ Արթուն վիճակում երազելով այն երջանիկ պահը, երբ քեզ հիշեցնելով իմ կողմից ամխոս արված պատանեկան բազմաթիվ հիշատակների մասին, խնդրելու էի քո ձեռքը որպես մեր երկուսի միջև կնքված մի ինչ֊որ վաղեմի մունջ, համաձայնության իրագործում։ Այդ ժամանակը դեռևս չի հասել, բայց այժմ, ոչ մի համբավ չվաստակած, և չգործադրած ոչ մի պատանեկան երազ, ես քեզ առաջարկում եմ իմ սիրտը, որ վաղուց քեզ է տրված, և իմ ամբողջ բախտը կախված է այն խոսքերից, որոնցով դու կընդունես իմ առաջարկը։
― Դու ինձ միշտ էլ վերաբերվել ես ազնվությամբ ու վեհանձնությամբ, ― ասաց Ռոզը, զսպելով այն զգացմունքները, որ փոթորկում էին նրա հոգին։ ― Քանի որ հավատ ունես, թե ես անգիտակից կամ ապերախտ չեմ, ապա լսիր իմ պատասխանը։
― Այդ այն է, որ ես պետք է արժանի լինեմ քեզ, այնպես չէ՞, սիրելի Ռոզ։
― Այն է, ― պատասխանեց Ռոզը, որ դու պետք է ջանաս մոռանալ ինձ։ Մոռանալ ոչ թե քո վաղեմի և մտերիմ ընկերոջը, ― այդ իսկապես կվիրավորեր ինձ, ― այլ մոռանալ քո սիրո առարկան։ Նայի՛ր աշխարհին, տե՛ս, որքան սրտեր են սպասում քեզ այնտեղ, որոնց տիրանալը պարծանք կլիներ քեզ համար։ Դարձրո՛ւ ինձ քո մտերիմը, եթե կամենաս, և ես կլինեմ քո ամենաճշմարիտ, ամենաանկեղծ և ամենահավատարիմ բարեկամը։
Լռություն տիրեց։ Ռոզը, որ մի ձեռքով դեմքն էր ծածկել, սկսեց արտասվել, մյուս ձեռքը դեռ Հարրին էր բռնած։
― Իսկ քո պատմածնե՞րը, Ռոզ, ― ի վերջո ասաց նա ցածրաձայն, ― ի՞նչն է պատճառը այս որոշման հանգելու համար։
― Այդ պատճառները իմանալը քո արդար իրավունքն է, ― պատասխանեց Ռազը։ ― Դու ոչնչով չես կարող փոխել իմ որոշումը։ Դա մի պարտականություն է, որ պետք է կատարեմ։ Ես այդ պարտավոր եմ կատարել ի սեր ուրիշների և ի սեր իմ։
― Ի սեր քո՞։
― Այո, Հարրի, ի սեր իմ։ Որովհետև որպես հարազատներից ու ժառանգությունից զրկված մի աղջիկ, որի անվան վրա արատ կա ընկած, ես քո բարեկամներին չպետք է առիթ տամ կասկածելու, որ անարգորեն անձնատուր լինելով քո կրքերի առաջին իսկ բռնկմանը, արգելք եմ հանդիսացել քո բոլոր հույսերի ու ծրագրերի իրագործմանը։ Հանուն այն ամենի, որ պարտական եմ քեզ և քո հարազատներին, ես չպետք է թույլ տամ, որ քո խառնվածքի հատուկ վեհանձնությամբ անտեսես այս խոչընդոտը և խորտակես քո ապագան։
― Եթե քո զգացումները ներդաշնակում են քո պարտքի գիտակցությանը․․․ ― սկսեց Հարրին։
― Ո՛չ, չեն ներդաշնակում, ― պատասխանեց Ռոզը սաստիկ շիկնելով։
― Կնշանակի՝ դու իմ սերը փոխադարձո՞ւմ ես, ― հարցրեց Հարրին։ ― Գոնե այդ մեկն ասա, սիրելի՛ Ռոզ, գոնե այդ մեկն ասա, և այս ծանր հուսախաբության դառնությունը գեթ որոշ չափով մեղմացրու։
― Եթե հնարավոր լիներ այդ բանն անել, առանց մեծապես անիրավելու նրան, որին սիրում եմ, ― ասաց Ռոզը, ― ես կարող էի․․․
― Կարող էիր բոլորովին այլ կերպ ընդունել այս առաջարկությունը, այնպես չէ՞, ― հարցրեց Հարրին։ ― Գոնե այդ մեկը մի թաքցնի ինձնից, Ռո՛զ։
― Այո, ― ասաց Ռոզը։ ― Բայց բավական է, ― ավելացրեց նա ազատելով իր ձեռքը, ― ինչո՞ւ երկարաձգել այս տանջալի տեսակցությունը, սըր, այսուհանդերձ, ինձ մշտական երջանկություն է շնորհվելու, որովհետև արդարև երջանկություն է գիտակցել, որ կար ժամանակ, երբ քո սրտում գրավում էի ամենապատվական տեղը, ինչպես այժմ, և կյանքում քո ունեցած յուրաքանչյուր հաջողությունը պիտի ոգևորի ինձ և նորոգի իմ հաստատամտությունն ու կորովը։ Գնաս բարով, Հարրի։ Այնպես ինչպես հանդիպեցինք մենք այսօր, այլևս չենք հանդիպի, և անկախ նրանից, որ այս զրույցը մեզ դրել է տարբեր հարաբերությունների մեջ, մենք կարող ենք շատ երջանիկ կերպով կապվել իրար հետ ուրիշ կապերով։ Թող ճշմարտության ու անկեղծության աղբյուրից բխող բոլոր օրհնությունները, որ կարող է հայցել հավատարիմ ու նվիրված մի սիրտ, քեզ շնորհեն հաջողություն ու երջանկություն։
― Եվս մի խոսք, Ռո՛զ, ― ասաց Հարրին, ― ինչո՞ւ ես այս որոշմանը հանգել։ Թող այդ պատճառը քո շրթներից լսեմ։
― Քո ապագան շատ խոստումնալից է ու փայլուն, ― հաստատորեն պատասխանեց Ռոզը։ ― Քեզ են սպասում այն բոլոր փառքերը, որ հասարակական կյանքում կարող են ձեռք բերվել մեծ տաղանդի և ազդեցիկ բարեկամների միջոցով։ Բայց այդ բարեկամները հպարտ են և չեմ ցանկանա հարաբերվել այն մարդկանց հետ, որոնք կարող են արհամարհանքով արտահայտվել այն մոր մասին, որ ինձ ծնունդ է տվել, կամ նախատինք բերել որդուն այն կնոջ, որն այնքան վեհանձնորեն փոխարինել է այդ մորը։ Մի խոսքով, ― ասաց դեռատի լեդին շրջվելով, քանի որ ժամանակավոր արիությունը լքել էր նրան, ― իմ անվան վրա արատ է ընկած, որ հետագայում կանդրադառնա անմեղների վրա․ աշխարհի կարգն այդպես է․ ուրեմն թող ուրիշ ոչ ոքի արյունը չխաթարվի դրանով, այլ այդ նախատինքը թող միայն ինձ հասնի։
― Մի խոսք ևս, Ռոզ, իմ թանկագի՜ն Ռոզ, մի խոսք ևս, ― ասաց Հարրին իրեն գցելով նրա առջև։ ― Եթե ես լինեի նվազ֊նվազ բախտավոր, ինչպես ասում են աշխարհում, եթե ինձ վիճակված լիներ մի անշուք ու խաղաղ կյանք, եթե ես լինեի աղքատ, հիվանդ ու անօգնական, դու դարձյա՞լ երես կդարձնեիր ինձնից, թե արդյո՞ք այդ բարեխճությունը բխում է նրանից, որ ես գուցե ձեռք կբերեմ փառք ու հարստություն։
― Մի՛ ստիպիր ինձ պատասխանելու, ― առարկեց Ռոզը։ ― Այդպիսի հարց չի ծագել և չի էլ ծագի։ Լավ չէ, գրեթե անխղճություն է պնդել այդ մասին։
― Եթե քո պատասխանը այն է, ինչ ես համարձակվում եմ հուսալ, ― շարունակեց Հարրին, ― դա իմ մենավոր ճանապարհի երջանկության հուսատու շողը կլինի և կլուսավորի իմ առջև ձգվող խավար ուղին։ Մի՞թե դու կզլանաս ասելու այն մի քանի բառերը, որոնք գուցե կմեղմացնեն վիշտը մեկի, որը սիրում է քեզ իր կյանքից էլ ավելի։ Օ՜հ, Ռո՜զ, հանուն իմ բոցավառ և հավերժական սիրո, հանուն այն բոլոր տառապանքների, որ կրել եմ քեզ համար, հանուն այն բոլոր դառնությունների ու հուսախաբությունների, որոնց ենթարկում ես ինձ, գեթ այս մի հարցիս պատասխանիր։
― Եթե այդպես է, ուրեմն լսի՛ր, ― հուզված սկսեց Ռոզը։ Եթե քո ճակատագիրը տարբեր լիներ, եթե քո հասարակական դիրքը իմ դիրքից շատ քիչ չափով բարձր լիներ, եթե ես կարողանայի քեզ օգնել և սփոփել որևէ համեստ և մենավոր անկյունում և քո անունը արատավորող մի պատուհաս չլինեի փառասեր ու անվանի մարդկանց շրջապատում, ես ազատված կլինեի այս փորձությունից։ Ինչ խոսք, որ ես այժմ երջանիկ եմ, շատ երջանիկ, բայց այդ ժամանակ, Հարրի, շա՜տ ավելի երջանիկ կլինեի։
Այս խոստովանությունն անելիս, հուշերը վաղեմի հույսերի, որ նա սնուցել էր դեռ վաղ հասակից, խուժեցին Ռոզի միտքը, իրենց հետ բերելով արցունքներ, ինչպես պատահում է, երբ անցյալի հույսերը վերադառնում են խամրած վիճակում, և այդ արցունքները ամոքեցին նրան։
― Չեմ կարող այս տկարությունը հաղթահարել, բայց դա իմ որոշումը դարձնում է ավելի վճռական, ― ասաց Ռոզը՝ ձեռքը մեկնելով Հարրիին։ ― Այժմ մենք պետք է բաժանվենք։
― Ես միայն մի խնդրանք ունեմ, ― ասաց Հարրին, ― դու պետք է խոստանաս թույլ տալ մեկ անգամ ևս, ― ասենք մի տարի հետո, կամ գուցե շատ ավելի շուտ, ― մի վերջին անգամ քեզ հետ խոսել այս նյութի շուրջ։
― Այն պայմանով, որ դու ինձ չես ստիպի փոխել իմ ընդունած որոշումը, ― պատասխանեց Ռոզը մելամաղձոտ ժպիտով․ ― Այդ անօգուտ կլիներ։
― Լավ, ― ասաց Հարրին, ― ես չեմ ստիպի փոխել քո որոշումը, այլ կլսեմ քո այդ որոշման կրկնությունը։ Այդ ժամանակ ես քո ոտքերի տակ կդնեմ այն հասարակական դիրքը կամ հարստությունը, որին տիրացել եմ, և եթե դու կշարունակես պնդել, քո տեսակետը և անդրդվելի կմնաս քո վճռի մեջ, ես այլևս ոչ մի ջանք չեմ թափի փոխելու այն, լինի դա խոսքով կամ գործով։
― Թող այդպես լինի, ― ասաց Ռոզը, ― դա անշուշտ կնորոգի իմ վիշտը, բայց գուցե մինչև այդ ես կարողանամ ավելի լավ տոկալ։
Նա ձեռքը նորից մեկնեց։ Բայց երիտասարդը աղջկան իր կրծքին սեղմելով մի համբույր դրոշմեց նրա վեհ ճակատին և շտապ դուրս եկավ սենյակից։

Երեսունվեցերորդ գլուխ

Շատ հակիրճ մի գլուխ, որ գուցե այժմ մեծ նշանակություն չի ներկայացնում, բայց հարկավոր է կարդալ որպես շարունակությունը նախորդի և որպես բանալի այն գլխի, որ հետևելու է իր ժամանակին

― Ուրեմն, որոշել ես ինձ հետ ճանապարհորդել այս առավոտ, այո՞, ― հարցրեց բժիշկը, երբ Օլիվերի հետ նախաճաշելիս Հարրի Մեյլին միացավ նրանց։ ― Բայց զարմանալի է, թե ինչպես մեկ ժամվա ընթացքում դու մի քանի անգամ փոխում ես քո մտադրությունը կամ որոշումը։
― Մոտ օրերս դուք այլ կարծիքի կլինեք, ― ասաց Հարրին առանց հասկանալի պատճառի կարմրելով։
― Հույս ունեմ, որ հիմնավոր պատճառ կունենամ իմ կարծիքը փոխելու, ― պատասխանեց միստր Լոզբերնը, ― թեպետ պետք է խոստովանեմ, որ շատ չեմ հավատում այդ բանի հավանականությանը։ Դեռ երեկ առավոտ էր, որ շատ շտապ կերպով որոշում կայացրիր մնալ այստեղ և պարտաճանաչ որդու նման քո մորը ընկերակցել ծովափ։ Ապա կեսօր չեղած հայտարարեցիր, թե պատվելու ես ինձ քո ընկերակցությամբ մինչև Լոնդոն։ Իսկ գիշերը շատ խորհրդավոր կերպով թախանձում ես ճանապարհվել նախքան լեդիները կզարթնեն, որի հետևանքով փոքրիկ Օլիվերը այժմ հարկադրված է նստել նախաճաշի, երբ պետք է դաշտ ու հովիտ շրջագայեր և ամեն տեսակի բուսաբանական սքանչելիքներ տուն բերեր։ Վատ բան ստացվեց, այնպես չէ՞, Օլիվե՛ր։
― Ինձ չափազանց մեծ ցավ կպատճառեր, եթե ձեր և միստր Մեյլիի մեկնած ժամանակ ես տանը չլինեի, սը՛ր, ― ասաց Օլիվերը։
― Ա՜յ քեզ հիանալի տղա, ― նկատեց բժիշկը։ ― Երբ քաղաք վերադառնաս, այցելի՛ր ինձ։ Բայց լրջորեն ասա՛, Հարրի, արդյոք ազնվական մեծերից ստացված որևէ լո՞ւր է քո մեջ առաջացրել մեկնելու այս հանկարծակի ցանկությունը։
― Ազնվական մեծերը, ― պատասխանեց Հարրին, ― որոնց թվին դուք դասում եք նաև իմ չափազանց վեհաշուք հորեղբորը, ինձ հետ բոլորովին չեն հաղորդակցվել այստեղ գալուց ի վեր, և ոչ էլ տարվա այս ժամանակին հավանական է այնպիսի բան, որ իմ անմիջական ներկայությունը անհրաժեշտ դառնար նրանց մոտ։
― Վերջապես, ― ասաց բժիշկը, ― դու շատ տարօրինակ ես, բարեկամս։ Բայց անշուշտ Նոր տարվա տոներից առաջ տեղի ունենալիք ընտրություններին նրանք քեզ կընտրեն պառլամենտի անդամ։ Իսկ այդ հանկարծակի տեղափոխություններն ու փոփոխությունները վատ նախապատրաստություն չեն քաղաքական ասպարեզի համար։ Լավ վարժությունը միշտ էլ ցանկալի է, անկախ այն բանից, թե այդ մրցակցությունը պաշտոնի՞ համար է, բաժակի՞, թե՝ ձիարշավի։
Այնպես թվաց, որ Հարրի Մեյլին կարող էր այս կարճ զրույցը երկարել մեկ֊երկու դիտողություններով, որոնք բավականին զգայացունց կլինեին բժշկի համար, բայց նա միայն գոհացավ ասելով՝ «տեսնենք», և խոսքը վերջացրեց։ Քիչ հետո փոստային կառքը կանգնեց դռան առջև, և երբ Ջայլսը եկավ ճամպրուկները տանելու, բարեսիրտ բժիշկը շտապ հետևեց նրան, տեսնելու, թե ինչպես են տեղավորում։
― Օլիվե՛ր, ― ասաց Հարրի Մեյլին ցածրաձայն, ― մի րոպե այստեղ եկ։ Ցանկանում եմ քեզ հետ փոքր֊ինչ խոսել։
Օլիվերը միստր Մեյլիի թախծոտ ու միաժամանակ փոթորկած տրամադրությունից շատ զարմացած, մտավ պատուհանի այն որմնախորշը, ուր ջենթլմենը նշանացի հրավիրել էր նրան։
― Դու այժմ կարող ես լավ գրել, այնպես չէ՞, ― ասաց Հարրին ձեռքը դնելով նրա ուսին։
― Այո՛, սըր, ― պատասխանեց Օլիվերը։
― Գուցե ես երկար ժամանակ բացակայեմ տանից, Օլիվե՛ր։ Ես կցանկանայի, որ դու ինձ գրեիր, ասենք՝ տասնհինգ օրը մեկ անգամ, երկուշաբթի օրերը, և քո նամակը ուղարկեիր Լոնդոնի կենտրոնական նամակատունը։ Համաձա՞յն ես։
― Օ՜, անշուշտ, սը՛ր, մեծ հաճույքով, ― իրեն վստահված հանձնարարությունից չափազանց ուրախացած բացականչեց Օլիվերը։
― Ես կցանկանայի իմանալ, թե ինչպես են ապրում իմ մայրը և միսս Մեյլին, ― ասաց երիտասարդը։ ― Ապա դու կարող ես մի էջ լցնել նկարագրելով ձեր պտույտներն ու առօրյա զրույցները, թե արդյոք նա, այսինքն՝ նրանք, երջանիկ ու հանգի՞ստ են։ Դու ինձ հասկանում ես, այնպես չէ՞։
― Օ՜, հրաշալի եմ հասկանում, սը՛ր, ― պատասխանեց Օլիվերը։
― Լավ կլիներ, որ դու այդ մասին նրանց ոչինչ չասեիր, ― ասաց Հարրին, բառերը արագ արտասանելով, ― որովհետև ավելի հաճախ գրելը կարող է մայրիկին հոգնություն ու տախտուկ պատճառել։ Թող այս համաձայնությունը քո և իմ միջև գաղտնի մնա․ և հիշիր՝ ամեն ինչի մասին կգրես ինձ։ Վստահ եմ, որ կարդարացնես քո վրա դրված հույսերը։
Օլիվերը, այդպիսի կարևոր գործ իրեն հանձնված լինելու գիտակցությունից վերացած, ամբողջ սրտով խոստացավ իր հաղորդագրություններում լինել գաղտնապահ և շիտակ։ Միստր Մեյլին, հավաստիացնելով, որ բոլոր դեպքերում կհոգա նրա մասին և կհովանավորի նրան, հրաժեշտ տվեց ու դուրս եկավ։
Բժիշկը կառքում էր․ Ջայլսը (որը տիրուհու կարգադրությամբ մնալու էր գյուղում) դուռը բաց պահած սպասում էր, իսկ սպասուհիները, պարտեզում հավաքված, դիտում էին։ Հարրին շատ հպանցիկ մի ակնարկ գցեց վանդակապատ լուսամուտին և ցատկեց կառքի մեջ։
― Քշի՛ր, ― գոռաց նա, ― արա՜գ, մոլեգի՜ն, սրարշա՜վ։ Այսօր իմ հոգին սլացքի է կարոտ։
― Օ՜, ո՛չ, ― գոռաց բժիշկը առաջը գտնվող լուսանցույցի ապակին խուճապահար իջեցնելով և կառապանին ձայն տալով, ― իսկ ես վախենում եմ այդ սլացքից, լսո՞ւմ եք։
Քոթեջում մնացողները երկար դիտեցին սլացող կառքը, որ համարյա փոշու ամպի մեջ կորած՝ մերթ հայտնվում և մերթ անհետանում էր ճամփի օձագալար պտույտներին համընթաց։ Նրանք ցրվեցին միայն այն ժամանակ, երբ փոշու ամպն անգամ անտեսանելի դարձավ։
Բայց դիտողներից մեկը, աչքերը հառած այն կետին, որտեղից կառքը անհետացել էր, դեռևս անշարժ նստած, սևեռուն նայում էր նույնիսկ այն պահին, երբ կառքը շատ մղոններ հեռու էր արդեն։ Այն սպիտակ վարագույրի հետևը, որ քողարկել էր իրեն, երբ Հարրին աչքերը բարձրացրել էր լուսամուտին, ինքը՝ Ռոզն էր նստած։
― Երևում է բարձր տրամադրության մեջ է և երջանիկ, ― ասաց նա վերջապես։ ― Որոշ ժամանակ մտահոգվել էի, որ այլ կերպ կլիներ։ Ես սխալվել եմ։ Որքա՜ն, որքա՜ն ուրախ եմ, որ սխալվել եմ։
Արտասուքը արտահայտում է թե՛ ուրախություն և թե՛ տրտմություն․ բայց այն արցունքները, որ վար էին հոսում Ռոզի այտերով, երբ նա, լուսամուտի առջև մտախոհ նստած, դեռևս անքթիթ նայում էր նույն ուղղությամբ, ավելի շատ վշտի արցունքներ էին, քան ուրախության։

Երեսունյոթերորդ գլուխ

Որտեղ ընթերցողը գուցե կնկատի մի հակասություն, որ հազվադեպ չի ամուսնական կյանքում

Միստր Բամբըլը, աղքատանոցի հյուրասենյակում նստած, աչքերը մտախոհ հառել էր բուխարիկի երկաթյա վանդակորմին, որտեղից, ամառ լինելու պատճառով, ոչ մի պայծառ բոց չէր արտացոլում, բացառությամբ արևի մի քանի դժգույն շողերի, որոնք անդրադարձվում էին՝ դիպչելով դրա սառը, փայլուն մակերեսին։ Առաստաղից կախված թղթյա ճանճաքաղը, ետ ու առաջ ճոճվելով, մերթ ընդ մերթ նրա ուշադրությունը հրավիրում էր այնտեղ, և մինչդեռ միջատները անփույթ վխտում էին խայտաբղետ ցանցի շուրջը, միստր Բամբըլը, թախծոտ մտածմունքների մեջ թաղված, խոր հառաչում էր։ Միստր Բամբըլը խորհրդածում էր․ գուցե միջատները մի ցավատանջ դեպք էին հիշեցրել նրա կյանքի անցյալից։
Միստր Բամբըլի տխուր տրամադրությունը, սակայն, միակ բանը չէ, որ կարող էր դիտողի հոգում հաճելի մելամաղձոտություն արթնացնել։ Չէին պակասում նաև նրա անձնավորության հետ սերտորեն կապված ուրիշ երևույթներ, որոնք հաստատում էին, թե ինչ֊որ մեծ փոփոխություն էր կատարվել նրա գործերի մեջ։ Ժանյակով երիզված վերարկուն և եռանկյունի գլխարկը․ որտե՞ղ էին դրանք։ Նա տակավին հագնում էր մինչև ծնկները հասնող տաբատ և գորշ բամբակյա գուլպաներ, որ ծածկում էին նրա սրունքների ներքևի մասը։ Բայց դա բոլորովին այն տաբատը չէր։ Վերարկուն լայնաքղանց էր և այդ տեսակետից նման էր մյուս վերարկուին, բայց որքա՜ն մեծ էր տարբերությունը։ Հզոր եռանկյունի գլխարկին փոխարինել էր մի անշուք բոլորակ գլխարկ։ Միստր Բամբըլը այլևս բիդըլ չէր։
Կյանքում կան դիրքի այնպիսի բարձրացումներ, որոնք, անկախ ավելի էական վարձատրություններից, հատուկ արժեք և պատիվ են ստանում այն վերարկուների ու բաճկոնների շնորհիվ, որ կցված են հիշյալ պաշտոններին։ Մարաջախտն ունի իր համազգեստը, եպիսկոպոսն իր մետաքսյա ղենջակը, փաստաբանն իր մետաքսյա պատմուճանը, բիդըլը իր եռանկյունի գլխարկը։ Զրկի՛ր եպիսկոպոսին իր ղենջակից կամ բիդըլին իր եռանկյունի գլխարկից ու ժանյակից և ի՞նչ կմնա տակը․ մարդիկ։ Սոսկ մարդիկ։ Արժանիքը, անգամ սրբությունը, հաճախ ավելի շուտ վերարկուին և բաճկոնին վերաբերող հարցեր են, քան ոմանք կարող են պատկերացնել։
Միստր Բամբըլը ամուսնացել էր միսիս Քորնիի հետ և նշանակվել էր աղքատանոցի կառավարիչ։ Այժմ իշխում էր մի ուրիշ բիդըլ։ Նրան էր փոխանցված եռանկյունի գլխարկը, ոսկեգույն ժանյակով երիզված վերարկուն և գավազանը։
― Վաղը լրանում է երկու ամիս այն օրվանից, որ այդ տեղի ունեցավ, ― ասաց միստր Բամբըլը հառաչելով։ ― Ասես մի դար է անցել։
Գուցե միստր Բամբըլը կամենում էր ասել, որ ութ շաբաթների այն կարճ ժամանակամիջոցի մեջ խտացված էր անսահման երջանկություն, բայց հառաչանքը չափազանց նշանակալից էր։
― Ես ինձ վաճառեցի՜, ― ասաց միստր Բամբըլը, հետապնդելով խորհրդածությունների նույն շարանը, ― ես ինձ վաճառեցի վեց թեյի գդալով, մի զույգ շաքարի ունելիով, մի կաթնամանով, փոքր քանակությամբ կիսամաշ կարասիներով և քսան ֆունտ հնչուն դրամով։ Ինձ շատ էժան գնահատեցի, չափազանց էժան։
― Էժա՛ն, ― հնչեց մի զիլ ձայն միստր Բամբըլի ականջին։ ― Քեզ համար ինչ գին էլ որ վճարվի, շատ կլիներ, իսկ ես չափազանց թանկ վճարեցի քեզ համար, վերևում աստված էլ վկա է այդ բանին։
Միստր Բամբըլը շուռ գալով տեսավ իր գեղեցիկ կողակցի երեսը։ Այդ արժանավոր լեդին թեև պարզ չէր հասկացել, թե ինչի շուրջ էին ամուսնու գանգատները, այնուամենայնիվ, վերոհիշյալ հանդիմանական խոսքերով հարձակվել էր նրա վրա։
― Միսիս Բա՜մբըլ, տիկի՜ն, ― ասաց միստր Բամբըլը զգացական խստությամբ։
― Ի՞նչ կա, ― գոչեց լեդին։
― Բարեհաճեցեք ինձ նայել, ― ասաց միստր Բամբըլը, աչքերը սևեռելով նրա վրա։ («Եթե նա դիմացավ այս հայացքին, ― ինքն իրեն ասաց միստր Բամբըլը, ― ապա էլ ոչ մի բան նրա համար սարսափելի չէ։ Չեմ հիշում որևէ դեպք, որ այս հայացքը ձախողված լինի աղքատների վերաբերմամբ։ Եթե հակառակը պատահի, ուրեմն իմ հեղինակությունը կորած է»)։
Գուցե փոքր֊ինչ լայն բացված աչքերը բավական էին թեթև սննդից անզոր դարձած աղքատներին սարսափեցնելու համար, կամ թերևս նախկին միսիս Քորնին հատկապես տոկունություն ուներ արծվային հայացքների դեմ, մենք այդ չգիտենք։ Հարցը կախված է յուրաքանչյուրի տեսակետից։ Իրողությունն այն է, սակայն, որ նա բոլորովին չընկրկեց միստր Բամբըլի խիստ հայացքի տակ և նույնիսկ մի քրքիջ արձակեց, որ կարծես թե կեղծ չէր։
Բոլորովին անսպասելի այս ձայնը լսելով, միստր Բամբըլը նախ չհավատաց իր ականջներին, ապա ապուշ կտրեց։ Բայց նա նորից թաղվեց խոր մտածմունքների մեջ և այդպես էլ մնաց իր տեղում, մինչև որ կողակցի ձայնը նորից գրավեց նրա ուշադրությունը և նա մեկ անգամ էլ սթափվեց։
― Ամբողջ օրը պետք է նստես այստեղ և խռմփացնե՞ս, ինչ է, ― հարցրեց միսիս Բամբըլը։
― Ես այստեղ կնստեմ այնքան ժամանակ, որքան այդ պատշաճ կհամարեմ, տիկի՛ն, ― պատասխան տվեց միստր Բամբըլը, ― և թեպետ չէի խռմփացնում, բայց կխռմփացնեմ, կհորանջեմ, կփռշտամ, կծիծաղեմ, կամ թե կարտասվեմ, երբ կամենամ։ Այդ իմ առանձնաշնորհումն է։
― Քո՞ առանձնաշնորհումը, ― հեգնեց միսիս Բամբըլը անբացատրելի արհամարհանքով։
― Ես այդ բառն արտասանեցի, տիկի՛ն, ― ասաց միստր Բամբըլը։ ― Տղամարդու առանձնաշնորհումը հրամայելն է։
― Իսկ կնո՞ջ առանձնաշնորհումը որն է, ― ճչաց հանգուցյալ միստր Քորնիի այրին։
― Հնազանդվել, տիկի՛ն, ― որոտաց միստր Բամբըլը, ― քո լուսահոգի դժբախտ ամուսինը պետք է այդ բանը քեզ սովորեցրած լիներ և, հավանաբար, այդ դեպքում նա ողջ կլիներ այժմ։ Երանի թե նա ողջ լիներ, խե՜ղճ մարդ։
Միսիս Բամբըլը, մի ակնթարթում տեսնելով, որ ճակատագրական րոպեն հասել էր, և մեկ կամ մյուս կողմից ճարտարությամբ իջեցված մի հարված անպայման վճռական ու եզրակացուցիչ կլիներ, հենց որ հանգուցյալի հասցեին եղած ակնարկությունը լսեց, իրեն գցեց մի աթոռի վրա և, բարձրագոչ աղաղակներով, որ միստր Բամբըլը մի անսիրտ գազան է, սկսեց ջղաձգորեն արտասվել։
Բայց արտասուքը անկարող էր միստր Բամբըլի սիրտը թափանցել, նրա սիրտը անջրանցիկ էր։ Թաղիքե գլխարկների նման, որոնք անձրևի տակ մնալով չեն փչանում, այլ ավելի լավ տեսք են ընդունում, նրա ջղերն ավելի ամրացան ու զորացան։ Միստր Բամբըլը հաճույք զգաց ու ոգևորվեց մանավանդ այն բանից, որ արտասուքը, լինելով տկարության նշան, լռելյայն ընդունումն էր իր հզորության, հետևաբար, նա մեծ բավականությամբ դիտեց իր բարի լեդիին և, քաջալերելով նրան, ասաց, թե կարող էր ուզածի չափ արտասվել, քանի որ, բժիշկների կարծիքով, այդ համարվում էր առողջությանը նպաստող մի վարժություն։
― Դա լայնացնում է թոքերը, լվանում է դեմքը, մարզում աչքերը և փափկացնում բնավորությունը, ― ասաց միստր Բամբըլը։ ― Հետևաբար, ինչքան կարող ես լա՛ց եղիր։
Այս զվարճախոսությունից հետո միստր Բամբըլը գլխարկը վերցրեց կախիչից, թեք դրեց գլխին, այն մարդու նման, որը գիտակցում է իր գերադասությունը, ձեռքերը խրեց գրպանները և բոլորովին ինքնագոհ տեսքով ուղղվեց դեպի դուռը։
Ուրեմն, նախկին միսիս Քորնին փորձել էր արցունքներով պաշտպանել իր թեզը, որովհետև դա ավելի հեշտ և նվազ տանջալի միջոց էր, քան ձեռքով հարվածելը․ բայց նա բոլորովին պատրաստ էր վերջին ձևը կիրառելու, ինչպես այդ բանում շուտով համոզվեց միստր Բամբըլը։
Որպես ապացույց դրան, միստր Բամբըլը մի խուլ շառաչ լսեց իր ականջին շատ մոտիկ, որից անմիջապես հետո գլխարկը թռավ սենյակի մյուս ծայրը։ Երբ այս նախապատրաստական միջոցառումը նրա գլուխը զրկեց ծածկից, ճարտար լեդին մի ձեռքով ամուր բռնեց նրա կոկորդից, իսկ մյուսով հարվածների ուժգին մի տարափ իջեցրեց այդ գլխի վրա։ Ապա պեսպիսության համար ճանկռեց նրա երեսը, փետեց մազերը և սահմանած լինելով այնքան պատիժ, որքան նա անհրաժեշտ համարեց տվյալ հանցանքի համար, աղքատանոցի մեծավորին գցեց գետնին և նրան ասպարեզ կարդաց խոսել իր առանձնաշնորհումի մասին, եթե կհամարձակվեր։
― Վե՛ր կաց, ― ասաց միսիս Բամբըլը հրամայական եղանակով, ― վե՛ր կաց և հեռացի՛ր այստեղից, եթե չես ուզում, որ ծայրահեղությունների դիմեմ։
Միստր բամբըլը շատ ողբալի տեսքով վեր կացավ, մտածելով, թե արդյոք ինչպիսի՞ ծայրահեղության մասին էր խոսքը, և գլխարկը հատակից վերցնելով՝ նայեց դեպի դուռը։
― Գնացի՞ր, ― հարցրեց միսիս Բամբըլը։
― Գնացի, սիրելի՛ս, գնացի, ― պատասխանեց միստր Բամբըլը ավելի արագությամբ շարժվելով դեպի դուռը։ ― Ես մտադրություն չունեի․․․ Գնացի սիրելի՛ս։ Դու այնքան կատաղի ես, որ իսկապես․․․
Ճիշտ այդ միջոցին միսիս Բամբըլը, ընդհարման ժամանակ իրար խառնված գորգը կարգավորելու նպատակով, փութով առաջ եկավ։
Միստր Բամբըլը, վախենալով, որ նոր հարձակում է սկսվելու, առանց մտածելու կիսատ մնացած նախադասության մասին, նետի արագությամբ դուրս թռավ սենյակից, մարտադաշտը թողնելով նախկին միսիս Քորնիի լրիվ տրամադրությանը։
Միստր Բամբըլը և՛ անակնկալի էր եկած, և՛ պարտված էր։ Նրա բնավորության մեջ որոշակիորեն շեշտված էր ուրիշներին սպառնալիքով վախեցնելու գիծը, և նա մեծ հաճույք էր զգում ստոր անգթություններ գործադրելուց, հետևաբար (ավելորդ է ասել) նա վախկոտի մեկն էր։ Սրանով չենք ուզում թերագնահատել միստր Բամբըլի արժանիքները, որովհետև բազմաթիվ պաշտոնական անձնավորություններ, որ շատերի հիացմունքի և հարգանքի առարկան են դարձած, նույնանման տկարությունների զոհեր են։ Ակնարկությունը, արդարև, արված է ավելի շուտ նրա օգտին, և մեր նպատակն է ընթերցողի ուշադրությունը հրավիրել այն բանի վրա, թե նա իր պաշտոնին վայել ինչպիսի առավելություններով էր օժտված։
Բայց միստր Բամբըլի նվաստացման բաժակը տակավին չէր լցվել։ Աղքատանոցում մի փոքր շրջելով և կյանքում առաջին անգամ մտածելով, թե աղքատների համար սահմանված օրենքները իսկապես խիստ դաժան են, և իրենց կանանցից բաժանվող ու նրանց ծխի խնամքին թողնող տղամարդիկ, հանուն արդարության, ոչ թե պատժվելու են, այլ իբրև տառապյալներ վարձատրվելու են, միստր Բամբըլը հասավ մի սենյակ, որտեղ իգական սեռի պատկանող աղքատներից մի քանիսը սովորաբար զբաղվում էին ծխի սպիտակեղենը լվալու գործով և որտեղից այժմ խոսակցության ձայներ էին լսվում։
― Հը՜մ, ― ամբողջ իր բնածին արժանապատվությունը կոչ անելով ասաց միստր Բամբըլը։ ― Գոնե այս կանայք դեռևս կհարգեն իմ առանձնաշնորհումը։ Հե՜յ, հե՜յ։ Այս ի՞նչ աղմուկ եք բարձրացրել, լկտինե՛ր։
Այս խոսքերով՝ միստր Բամբըլը դուռը բաց արեց և ներս մտավ դեմքի խիստ կատաղի և զայրացած արտահայտությամբ, բայց հանկարծ հանդիպելով իր կնոջ կերպարանքին, նա իսկույն կծկվեց և ընդունեց չափազանց խոնարհ տեսք։
― Սիրելի՜ս, ― ասաց միստր Բամբըլը, ― չգիտեի, որ դու այստեղ ես։
― Չգիտեի՞ր, որ այստեղ եմ, ― կրկնեց միսիս Բամըլը։ ― Իսկ դու ի՞նչ գործ ունես այստեղ։
― Ինձ թվաց, որ նրանք շատախոսում են, սիրելի՛ս, ― պատասխանեց միստր Բամբըլը, ցրված հայացքով նայելով տաշտակի առաջ կանգնած երկու պառավներին, որոնք հիացած նայում էին աղքատանոցի մեծավորի նվաստացած դիրքին և կարծիքներ էին փոխանակում միմյանց հետ։
― Քեզ թվաց, որ նրանք շատախոսու՞մ են, ― ասաց միսիս Բամբըլը։ ― Քո ի՞նչ գործն է։
― Ը՛հ, սիրելիս․․․ ― թախանձեց միստր Բամբըլը զիջողաբար։
― Այո՛, քո ի՞նչ գործն է, ― նորից պնդեց միսիս Բամբըլը։
― Միանգամայն ճշմարիտ է, որ աղքատանոցի տեսչուհին դու ես, սիրելի՛ս, ― ասաց միստր Բամբըլը, ― բայց մտածեցի, թե միգուցե այս րոպեին այստեղ չես լինի։
― Գիտե՞ս ինչ, միստր Բամբըլ, ― ասաց լեդին։ ― Մենք քո կողմից որևէ միջամտություն չենք ուզում։ Դու շատ մեծ մարմաջ ունես քեզ չվերաբերող գործերի մեջ քիթդ կոխելու, և օրվա բոլոր ժամերին այնքան հիմար բաներ ես անում, որ աղքատանոցի բնակիչները քեզ վրա ծիծաղում են, հենց որ մյուս կողմն ես շուռ գալիս։ Դե՛, շուտ հեռացիր այստեղից, իմացա՞ր։
Միստր Բամբըլը, մեծապես վիրավորվելով, որ աղքատանոցի պառավները ծիծաղում են իր վրա, մի պահ վարանեց։ Միսիս Բամբըլը, որի համբերությունը որևէ հապաղում չէր հանդուրժում, մի պղնձաման օճառաջուր վերցնելով և դուռը մատնանշելով՝ հրամայեց նրան անմիջապես հեռանալ, այլապես պարունակությունը կդատարկվեր նրա պարարտ մարմնի վրա։
Ի՞նչ կարող էր անել միստր Բամբըլը։ Նա վշտահար շուրջը նայեց և կամացուկ ծլկեց այդտեղից։ Մինչև դուռ հասնելը պառավների ցածրաձայն կչկչոցները փոխվեցին անզուսպ քրքիջների։ Միայն այս էր պակաս։ Նա խայտառակվել էր օտարների ներկայությամբ, կորցրել էր իր հեղինակությունն ու արժանապատվությունը նույնիսկ այս աղքատների առաջ։ Նա բիդըլի շքեղ և մեծասքանչ բարձրությունից ընկել էր նվաստացման ամենախոր վիհը և հանդես էր եկել կնոջ ձեռքում խաղալիք դարձած ամուսնու դերով։
― Եվ այս ամբողջը երկու ամսվա ընթացքում, ― ասաց միստր Բամբըլը մռայլված։ ― Երկո՜ւ ամիս։ Երկու ամիս առաջ ես ոչ միայն իմ անձի տերն էի, այլև բոլորի իշխանավորը, գոնե ծխական աղքատանոցի սահմաններում, իսկ հիմա՛․․․
Այդ արդեն անտանելի էր։ Միստր Բամբըլը ապտակեց այն տղային, որ բաց արեց դարպասը իր առջև (որովհետև մտքերի մեջ կորած՝ չէր նկատել, որ ելքի դուռն է հասել) և մտացիր դուրս եկավ փողոց։
Նա անցավ մի փողոցով, մտավ մի ուրիշը և միառժամանակ այդպես շրջելուց հետո նրա վշտի սաստկությունը փոքր֊ինչ մեղմացավ և, տրամադրությունը որոշ չափով փոխվելով, ծարավ զգաց։ Անցավ բազմաթիվ գինետներ և վերջապես կանգ առնելով մեկի առջև, որը գտնվում էր ինչ֊որ նրբանցքի մեջ, լուսամուտից մի հպանցիկ ակնարկ նետեց ներսը։ Բացի մեն֊մենակ նստած մի հաճախորդից, ոչ ոք չկար այնտեղ։ Այդ միջոցին սաստիկ անձրևելու պատճառով միստր Բամբըլը որոշեց ներս գնալ։ Վաճառասեղանի առջևով անցնելիս խմիչքի պատվեր տալով, նա ուղղվեց դեպի այն սենյակը, որ փողոցից տեսել էր։
Այն մարդը, որ նստած էր այնտեղ, բարձրահասակ էր ու թխադեմ և հագած էր լայն թիկնոց։ Նա օտարականի տեսք ուներ և դատելով նրա հյուծված տեսքից ու փոշեթաթախ հագուստներից, այնպես էր երևում, որ երկար էր ճամբորդել։ Օտարականը խեթ նայեց Բամբըլին և, ի պատասխան նրա բարևին, հազիվ բարեհաճեց գլխով անել։
Միստր Բամբըլը լռությամբ խմեց ջրախառն ջինը և սկսեց թերթը կարդալ մեծ շուքով ու հանդիսավորությամբ։
Այնպես պատահեց, սակայն, ― ինչպես այդ հաճախ պատահում է, երբ մարդիկ այդպիսի պայմաններում իրար են հանդիպում, ― միստր Բամբըլը իր մեջ զգաց օտարականին նայելու մի անդիմադրելի, բուռն ցանկություն։ Բայց ամեն անգամ, երբ այդ ցանկությանը գոհացում տալու համար նայում էր այն կողմը, նա աչքերը շփոթված հեռացնում էր, տեսնելով թե ինչպես օտարականն էլ ճիշտ այդ միջոցին գաղտագողի իրեն է նայում։ Միստր Բամբըլի շփոթությունը սաստկացավ օտարականի աչքերի տարօրինակ արտահայտության հետևանքով, աչքեր, որոնք սուր և փայլուն էին, բայց ստվերված կասկածի ու անվստահության այնպիսի արտահայտությամբ, որի նմանը միստր Բամբըլը կյանքում չէր տեսել և որը չափազանց խորշեցնող էր։
Երբ նրանք այդպես մի քանի անգամ իրենց հայացքները խաչաձևել էին, օտարականը խռպոտ ու խոր ձայնով լռությունը խզեց։
― Դուք ի՞նձ էիք որոնում, երբ գաղտագողի լուսամուտից ներս նայեցիք, ― ասաց նա։
― Ես այդպիսի բան չէի անում, եթե իհարկե, դուք միստր․․․ ― Այդտեղ միստր Բամբըլը հանկարծ կանգ առավ․ նա շատ էր ուզում օտարականի անունը իմանալ, և մտածեց, որ գուցե անհամբեր գտնվելով կհարկադրի անծանոթին այդ բացը լրացնել։
― Տեսնում եմ ինձ չէիք որոնում, ― ասաց օտարականը, հեգնական մի ժպիտ խաղացնելով շրթների վրա, ― այլապես իմ անունը կիմանայիք։ Դուք իմ անունը չգիտեք։ Ես ձեզ խորհուրդ կտայի չհարցնել այդ մասին։
― Իմ նպատակը չէ ձեզ որևէ վնաս հասցնել, երիտասա՛րդ, ― նկատեց միստր Բամբըլը վեհաշուք կերպով։
― Եվ ոչ էլ հասցրել եք, ― ասաց օտարականը։
Այս կարճատև զրույցից հետո դարձյալ լռություն տիրեց, որը դարձյալ խզվեց օտարականի կողմից։
― Կարծում եմ ես ձեզ ուրիշ անգամ էլ եմ տեսել, ― ասաց նա։ ― Այդ ժամանակ դուք տարբեր էիք հագնված․ ես ձեզ հանդիպել էի փողոցով անցնելիս, բայց և այնպես ճանաչեցի ձեզ։ Դուք մի ժամանակ այստեղ բիդըլի պաշտոն էիք վարում, այնպես չէ՞։
― Այո՛, ― զարմացած պատասխանեց միստր Բամբըլը, ― ծխական բիդըլի։
― Ճիշտ այդպես, ― հաստատեց մյուսը գլուխը թափահարելով։ ― Այդ կերպարանքով էլ տեսել էի ձեզ։ Իսկ այժմ ի՞նչ եք։
― Աղքատանոցի վերակացու, ― դանդաղ և տպավորիչ կերպով ասաց միստր Բամբըլը, կանխելու համար որևէ անվայել մտերմություն, որ օտարականը կարող էր իրեն թույլ տալ։ ― Աղքատանոցի վերակացու, երիտասա՛րդ։
― Անշուշտ, ինչպես միշտ, դուք դարձյալ ուշադիր եք դեպի ձեր անձնական շահերը, այնպես չէ՞, ― շարունակեց օտարականը թափանցող հայացքով նայելով միստր Բամբըլի աչքերի մեջ, երբ նա զարմացած բարձրացրեց գլուխը։ ― Կարող եք բոլորովին անվերապահ արտահայտվել, բարեկամս։ Ինչպես տեսնում եք, ես ձեզ բավականին լավ եմ ճանաչում։
― Ինձ թվում է, ― պատասխանեց միստր Բամբըլը, ձեռքերով աչքերը ստվերելով և բացահայտ շփոթվածությամբ ոտից գլուխ զննելով օտարականին, ― ամուսնացած մարդը, ինչպես և ամուրին, առիթը ներկայանալու դեպքում չպետք է դեմ լինի ազնվորեն վաստակված մի գրոշին։ Ծխական պաշտոնյաները այնքան էլ լավ չեն վարձատրվում, որպեսզի մերժեն որևէ փոքրիկ լրացուցիչ վարձատրություն, երբ այդ նրանց առաջարկվում է քաղաքավարի ու պատշաճ ձևով։
Օտարականը ժպտաց և գլուխը նորից թափահարեց, ասես կամենալով հասկացնել, որ չէր սխալվել իր ենթադրությունների մեջ, ապա սեղմեց զանգի կոճակը։
― Այս բաժակը նորից լցրե՛ք, ― ասաց նա, միստր Բամբըլի դատարկ ըմպանակը մեկնելով պանդոկապետին։ ― Թող թունդ և տաք լինի։ Ձեզ անշուշտ այդպես է դուր գալիս, այնպես չէ՞։
― Շատ թունդ հարկավոր չէ, ― պատասխանեց միստր Բամբըլը՝նրբորեն հազալով։
― Դուք հասկանում եք, թե այդ ինչ է նշանակում, պանդոկապե՛տ, ― չորությամբ նկատեց օտարականը։
Պանդոկի տերը ժպտաց, անհետացավ և քիչ հետո վերադարձավ մի գինու բաժակով, որից գոլորշի էր բարձրանում։ Երբ միստր Բամբըլը բաժակի պարունակությունից մի ումպ կուլ տվեց աչքերը ջրակալեցին։
― Այժմ լսե՛ք ինձ, ― դուռ ու լուսամուտ փակելուց հետո ասաց օտարականը։ ― Այսօր ես այստեղ եկա հատկապես ձեզ համար․ և այն դիպվածներից մեկի բերումով, որ սատանան երբեմն նետում է իր բարեկամների ճանապարհին, դուք ուղիղ այն սենյակը մտաք, որտեղ ես նստել էի և ձեր մասին էի մտածում։ Ինչ֊որ տեղեկություն է հարկավոր ինձ, և չնայած չնչին բան է իմ ուզածը, այնուամենայնիվ, ես այդ ձրիաբար չեմ պահանջում ձեզնից։ Նախ և առաջ վերցրեք սրանք։
Օտարականը խոսելիս սեղանի վրայով զգուշությամբ երկու ոսկի սահեցրեց դեպի իր զրուցակիցը, ասես չցանկանալով, որ դրանից առաջացած հնչյունները լսվեն դրսում։ Միստր Բամբըլը ոսկեդրամները ուշադիր զննեց և համոզվելով, որ կեղծ չեն, դրանք մեծ բավականությամբ բաճկոնի գրպանը դրեց։
― Այժմ մտքով տեղափոխվեցե՛ք դեպի անցյալը, ― շարունակեց մյուսը, ― մոտավորապես անցյալ ձմեռվանից տասներկու տարի առաջ։
― Երկար ժամանակ է, ― ասաց միստր Բամբըլը։ ― Շա՛տ լավ։ Տեղափոխվեցի։
― Գործողության վայրը՝ աղքատանոցը։
― Լա՛վ։
― Ժամանակը՝ գիշեր։
― Այո՛։
― Եվ վայրը՝ այն զզվելի խորշը, որտեղ դժբախտ պոռնիկները աշխարհ էին բերում իրենց այդքան հաճախ զլացված կյանքն ու առողջությունը, ծնունդ էին տալիս ճվճվան երեխաների, թողնելով դրանք ծխի խնամքին, իսկ իրենք, անեծք նրանց գլխին, իրենց ամոթանքը թաքցում էին գերեզմանոցում։
― Ծննդասենյակի մասին է խոսքը, երևի, ― ասաց միստր Բամբըլը, լրիվ չկարողանալով հետևել զրուցակցի հուզված նկարագրությանը։
― Այո՛, ասաց օտարականը, ― մի ինչ֊որ տղա ծնվեց այնտեղ։
― Շատ տղաներ ծնվեցին, ― նկատեց Բամբըլը՝ գլուխը հուսահատ թափահարելով։
― Մահը տանի այդ սատանի ճտերին, ― գոռաց օտարականը, ― ես նրանցից մեկի մասին եմ խոսում, համեստ երևույթով, դալկահար դեմքով մի տղայի մասին, որ աշակերտ էր ինչ֊որ դագաղագործի մոտ (երանի թե նա մի դագաղ էլ այդ լակոտի համար շինած լիներ և նրա մարմինը պարուրած լիներ մեջը), և որը, ինչպես ենթադրվում էր, այդտեղից Լոնդոն փախավ։
― Օ՜հ, Օլիվերի մասին է խոսքը։ Փոքրիկ Թվի՜սըտը, ― ասաց միստր Բամբըլը, ― իհա՜րկե հիշում եմ նրան։ Նրանից ավելի կամակոր փոքրիկ գազան․․․
― Բավական է ինչքան բան գիտեմ նրա մասին, իմ ուզածը այդ չէ, ― ասաց օտարականը՝ ընդհատելով միստր Բամբըլին, երբ այդ արժանավոր ջենթլմենը պատրաստվում էր պատմել խեղճ Օլիվերի «բազմաթիվ անկարգությունների» մասին։ ― Ես ցանկանում եմ տեղեկություններ ստանալ մի ինչ֊որ կնոջ մասին, ― շարունակեց օտարականը։ ― Այն վհուկի մասին, որ խնամեց նրա մորը։ Որտե՞ղ է նա։
― Որտեղ է նա՞, ― ասաց միստր Բամբըլը, որը խմիչքի ազդեցության տակ սրախոս էր դարձել։ Դժվար է ասել, թե այժմ նա որտեղ է։ Այնտեղ, ուր նա գնացել է, դայակություն գոյություն չունի, հետևաբար, երևի այժմ գործազուրկ է։
― Ի՞նչ ես ուզում ասել, ― խստորեն հարցրեց օտարականը։
― Ուզում եմ ասել, որ նա մահացավ անցյալ ձմեռ, ― ասաց միստր Բամբըլը։
Այս տեղեկությունից հետո օտարականը սևեռուն նայեց միստր Բամբըլին, և թեպետ բավական երկար ժամանակ աչքերը չհեռացրեց նրանից, այնուամենայնիվ, նրա հայացքը աստիճանաբար դարձավ բութ ու մտացիր, և թվում էր, թե նա կորավ մտքերի մեջ։ Որոշ ժամանակ այսպես երկմտելուց հետո, չիմանալով հուսադրվե՞լ, թե հիասթափվել այս տեղեկությունից, նա վերջապես ավելի ազատորեն շնչեց և աչքերը հառելով այլ ուղղությամբ՝ ասաց, թե դա այնքան էլ կարևոր հարց չէր։ Ապա վեր կացավ և պատրաստվեց մեկնելու։
Բայց միստր Բամբըլը բավականաչափ խորամանկ էր։ Նա անմիջապես կռահեց, որ իր խոսակցի տրամադրության տակ գտնվող ինչ֊որ գաղտնիք կարող էր շահաբեր լինել։ Առանց լուրջ հիմքի չէր, որ նա այդքան լավ էր հիշում այդ գիշերը, երբ պառավ Սելլին մահացավ։ Այդ միևնույն օրը նա միսիս Քորնիին ամուսնություն էր առաջարկել, և չնայած լեդին իրեն երբեք մասնակից չէր արել գաղտնիքին, որի միակ կենդանի վկան ինքն էր, այնուամենայնիվ, արժանավոր ջենթլմենը բավականին բաներ էր լսել եզրակացնելու համար, որ դա Օլիվեր Թվիստի մորը խնամող քրոջ հետ սերտորեն կապված մի հարց էր։ Իսկույն վերհիշելով այս պարագան, նա խորհրդավոր կերպով տեղեկացրեց օտարականին, որ այդ պառավ վհուկի մահից անմիջապես առաջ մի ինչ֊որ կին նրա հետ առանձին տեսակցել էր, և ինքը պատճառներ ուներ ենթադրելու, թե այդ կինը կարող էր որոշ չափով լույս սփռել իր հետապնդած հարցի վրա։
― Ի՞նչպես կարող եմ գտնել նրան, ― ասաց օտարականը հանկարծ ցնցվելով և բացահայտորեն ցույց տալով, որ իր բոլոր երկյուղները (ինչից էլ որ դրանք բխում էին) նորից պատել են իրեն այդ տեղեկության պատճառով։
― Միայն իմ միջոցով, ― պատասխանեց միստր Բամբըլը։
― Ե՞րբ, ― տագնապով հարցրեց օտարականը։
― Վաղը, ― ասաց միստր Բամբըլը։
― Երեկոյան ժամը իննին, ― ասաց օտարականը, գրպանից մի կտոր թուղթ հանելով և գետի եզրին գտնվող ինչ֊որ խորհրդավոր հասցե գրելով։ Գրելիս նրա մատները դողում էին, որը պարզ ցույց էր տալիս, թե նա վրդովված էր։ ― Երեկոյան ժամը իննին նրան կբերեք այնտեղ։ Կարիք չկա ասելու, որ գաղտնապահ լինեք։ Ձեր շահն է այդպես պահանջում։
Ապա խմիչքի արժեքը վճարելուց հետո օտարականը իր զրուցակցին ընկերակցեց մինչև դուռը և, չորությամբ ակնարկելով, որ իրենց ճանապարհները բաժանվում են, նորից շեշտեց հաջորդ երեկոյան կայանալիք տեսակցության ժամը և գնաց։
Ծխական պաշտոնյան թուղթը աչքի անցկացնելով, նկատեց, որ հասցեն անանուն էր։ Օտարականը տակավին շատ չէր հեռացել, ուստի շտապեց նրա հետևից, որ իմանա այդ մասին։
― Ի՞նչ եք ուզում, ― գոռաց մարդը ընդոստ ետ դառնալով, երբ Բամբըլը թեթևակի հպվեց նրա թևին։ ― Դուք հետևո՜ւմ եք ինձ։
― Միայն մի հարց տալու համար, ― ասաց մյուսը մատնացույց անելով։ ― Հասցեատիրոջ անունը ի՞նչ է։
― Մոնքս, ― կտրուկ պատասխանեց մարդը և շտապ հեռացավ։

Երեսունութերորդ գլուխ

Որտեղ պատմվում է այն մասին, թե ինչ տեղի ունեցավ միստր և միսիս Բամբըլի ու միստր Մոնքսի միջև նրանց գիշերային տեսակցության ժամանակ

Ծանր, հեղձուցիչ, մռայլ ամառային երեկո էր։ Ամպերը, որ թանձր շոգու զանգվածի վերածված՝ ամբողջ օրը սպառնագին կախվել էին երկրի վրա, սկսեցին վարար շիթերով թափվել, երբ միստր ու միսիս Բամբըլները գյուղաքաղաքի կենտրոնական փողոցից թեքվելով՝ ուղղվեցին դեպի մոտավորապես մեկ ու կես մղոն հեռավորության վրա գտնվող մի թաղամաս, որն իրենից ներկայացնում էր ցաքուցրիվ և ավերակ տների մի փոքրիկ գաղութ՝ կառուցված գետը եզերող ցածր ու վատառողջ ճահճի վրա։
Երկուսն էլ փաթաթված էին հնամաշ հանդերձանքի մեջ, որը հավանաբար ծառայում էր թե՛ անձրևից պաշտպանվելու և՛ թե իրենց վրա ուշադրություն չհրավիրելու կրկնակի նպատակին։ Ամուսնու ձեռքում կար մի լապտեր, որ դեռ վառված չէր։ Նա գնում էր մի քանի քայլ առջևից, ասես հնարավորություն տալով կնոջը իր ծանր հետքերով անցնելու, քանի որ ճանապարհը ցեխոտ էր։ Նրանք լուռ էին։ Միստր Բամբըլը երբեմն դանդաղեցնում էր քայլերը և ետ էր նայում, կարծես վստահ լինելու համար, թե իր կողակիցը գալի՞ս է հետևից։ Տեսնելով, որ կինը կրնկակաոխ հետևում է իրեն, նա կրկնապատկված արագությամբ ընթանում էր առաջ։
Այն վայրը, դեպի ուր ուղղված էին նրանց քայլերը, շատ վաղուց ճանաչված էր որպես հայտնի սրիկաների բնակատեղի, որի բնակիչները օրինավոր աշխատանքով ապրելու դիմակի տակ, հիմնականում զբաղվում էին ավարով ու ոճրագործությամբ։ Ողորմելի հյուղակների մի հավաքածու էր դա։ Տների մի մասը սարքված էր հում աղյուսներից, մյուս մասը՝ նավի փտած գերաններով և անխնամ ու խառնիճաղանջ ցրիվ էին եկած գետեզերքից ընդամենը մի քանի ոտք դեպի խորքը։ Այստեղ ու այնտեղ ընկած էին թիեր, պարանի կծիկներ, խորտակված ու ցեխի մեջ խրված նավակներ, և այդ ամենը առաջին հայացքից այն տպավորությունն էր թողնում, թե այս թշվառ հյուղակների բնակիչները զբաղվում են գետի հետ կապված որևէ գործով, բայց մի ակնարկ այդ առարկաների քայքայված ու անգործածելի վիճակի վրա հեշտությամբ մտածել կտար որևէ անցորդի, թե դրանք այնտեղ ցուցադրված են ավելի շուտ երևույթները փրկելու, քան իրոք գործածության մեջ լինելու պատճառով։
Այս խրճիթների կենտրոնում, հենց գետի եզրին, որտեղ վերևի հարկերը կախվում էին ջրի վրա, կար մի շինություն, որ նախկինում ինչ֊որ գործարան էր եղել։ Գուցե ժամանակին այդ գործարանը աշխատանք էր հայթայթել շրջակայքում գտնվող հյուղակների բնակիչներին։ Բայց այն վաղուց ավերակ էր դարձել։ Առնետը, որդը և խոնավությունը փտեցրել և թուլացրել էին այն փայտյա սյուները, որոնց վրա կանգնած էր գործարանը։ Շենքի մեծ մասը արդեն խրվել էր ջրի մեջ, մինչդեռ մնացածը, երերալով և թեքվելով գետի մթին հոսանքի վրա, ասես հարմար առիթի էր սպասում իր վաղեմի ընկերոջը հետևելու և իրեն էլ ենթարկելու նույն բախտին։
Ահա այս ավերակ շենքի առաջ էր, որ արժանավոր զույգը կանգ առավ, երբ հեռավոր որոտման առաջին դղրդյունը արձագանք տվեց օդում և անձրևն սկսեց ահավոր սաստկությամբ թափվել։
― Այդ վայրը մոտավորապես այս շրջակայքում պետք է լինի, ձեռքում բռնած թղթի կտորին նայելով ասաց Բամբըլը։
― Ո՞վ եք, ― լսվեց մի ձայն վերևից։
Միստր Բամբըլը ձայնի ուղղությամբ գլուխը բարձրացրեց և նկատեց մի մարդու, որը երկրորդ հարկում գտնվող ինչ֊որ դռնից մարմինը կիսով չափ դուրս էր հանել։
― Հանգիստ սպասե՛ք մի րոպե, ― լսվեց նույն ձայնը, ― ես այս րոպեիս կգամ։ ― Եվ գլուխը անհետացավ, ու դուռը փակվեց։
― Ա՞յդ էր այն մարդը, ― հարցրեց միստր Բամբըլին քնքուշ լեդին։
Միստր Բամբըլը գլուխը դրականապես շարժեց։
― Ուրեմն, հիշի՛ր այն ամենը ինչ ասել եմ քեզ, ― շշնջաց տեսչուհին, ― և խոսի՛ր որքան հնարավոր է քիչ, այլապես մեզ իսկույն կմատնես։
Շենքի տեսքը միստր Բամբըլի սրտում ասես կասկած էր առաջացրել, և նա դեմքի ողբալի արտահայտությամբ դիտելով այդ, ըստ երևույթին պատրաստվում էր այս գործից ձեռք քաշելու մաին իր հեղինակավոր կարծիքը հայտնել, երբ Մոնքսը հանկարծ բաց արեց մի փոքրիկ դուռ, որի մոտ կանգնած էին, և նրանց ներս հրավիրեց։
― Մտե՛ք, ― անհամբերությամբ գոռաց նա ոտքը գետնին հարվածելով։ ― Ի՞նչ եք ինձ այստեղ պահում։
Կինը, որ սկզբում վարանել էր, քաջաբար ներս մտավ առանց լրացուցիչ հրավերի։ Միստր Բամբըլը, անհարմար զգալով կամ վախենալով ետ մնալ, հետևեց նրան։ Սակայն բացահայտ երևում էր, որ իրեն վատ էր զգում, և նախկին վեհաշուք տեսքից, որը նրա նկարագրի հատկանիշն էր հանդիսանում, համարյա ոչինչ չէր մնացել։
― Ո՞ր գրողի ծոցի համար այդպես շտապեցիք անձրևի տակ, ― դռան փականքը ամրացնելուց հետո շուռ գալով և խոսքը Բամբըլին ուղղելով՝ ասաց Մոնքսը։
― Մենք, մենք միայն հովանում էինք, ― երկչոտությամբ շուրջը նայելով՝ կակազեց Բամբըլը։
― Հովանո՜ւմ էիք, ― գոռաց Մոնքսը։ ― Բոլոր անձրևները, որ թափվել են կամ թափվելու են երկնքից, չեն կարող հանգցնել այն դժոխային կրակը, որ վառվում է մարդու մեջ։ Ձեզ այնքան էլ հեշտ չի լինի հովանալ․ այդպիսի բան չմտածեք։
Այս սիրալիր խոսակցությունից հետո Մոնքսը հանկարծակի շուռ եկավ և այնպես սևեռուն նայեց տեսչուհուն, որ նույնիսկ այդ անվեհեր լեդին հաղթահարվեց նրա թափանցող հայացքից և աչքերը խոնարհեց գետին։
― Սա է այն կինը, այդպե՞ս է, ― հարցրեց Մոնքսը։
― Հը՜մ, այդ է, ― պատասխանեց միստր Բամբըլը, հիշելով իր կնոջ նախազգուշացումը։
― Երևի դուք կարծում եք, որ կանայք երբեք չեն կարող գաղտնիք պահել, հա՞, ― ընդհատեց տեսչուհին, փոխադարձելով Մոնքսի խուզարկու հայացքը։
― Ես գիտեմ, որ նրանք մի գաղտնիք լավ են պահում, քանի դեռ չի հայտնաբերվել։
― Այդ ո՞րն է, ― հարցրեց տեսչուհին։
― Իրենց պատվի կորուստը, ― պատասխանեց Մոնքսը։ ― Հետևաբար, նույն օրենքի հիման վրա, եթե մի կին մեղսակից է ինչ֊որ գաղտնիքի, որը նրան կարող է կախաղան բարձրացնել կամ աքսորավայր ուղարկել, ապա ես ամենևին երկյուղ չունեմ, թե նա որևէ մեկին կարող է բանալ այդ գաղտնիքը։ Հասկանո՞ւմ եք, տիրուհի։
― Ո՛չ, չեմ հասկանում, ― պատասխանեց տեսչուհին՝ փոքր֊ինչ կարմրելով։
― Իհարկե չեք հասկանա, ― ասաց Մոնքսը։ ― Ինչպե՞ս կարող եք հասկանալ։
Մարդը իր երկու զրուցակիցներին նայեց՝ թեթև մի ժպիտ խաղացնելով խոժոռ դեմքի վրա, ապա դարձյալ նշանացի հասկացնելով, որ հետևեն իրեն, շտապ գնաց սենյակի մյուս ծայրը, որը բավական ընդարձակ էր, բայց ուներ ցածր առաստաղ։ Նա պատրաստվում էր բարձրանալ ինչ֊որ ցից աստիճաններով կամ ավելի շուտ մի ելարանով, որն առաջնորդում էր դեպի վերևի հարկում գտնվող պահեստի ուրիշ սենյակները, երբ կայծակը փայլատակեց բացվածքից ներս, և ամպերը այնպես ուժգին որոտացին, որ խարխուլ շենքը հիմնովին ցնցվեց։
― Լսեցե՜ք, ― գոչեց նա կծկվելով, ― լսեցե՜ք, թե ինչպես է դղրդում ու շառաչում, ասես հազարավոր քարանձավների մեջ թաքնված սատանաների դիվային ձայների արձագանքը լինի։ Ես խորշում եմ այդ ձայնից։
Նա մի պահ լուռ մնաց․ երբ ձեռքերը երեսից հանկարծակի հեռացրեց, սաստիկ շփոթված միստր Բամբըլը տեսավ, որ նրա դեմքը խիստ ծամածռված ու գունատ էր։
― Այս նոպաները երբեմն համակում են ինձ, ― ասաց Մոնքսը, նկատելով նրա ահաբեկված տեսքը, ― և հաճախ որոտն էլ է վատ ներգործում վրաս, բայց ուշադրություն մի՛ դարձրեք, հիմա արդեն լավ եմ զգում։
Այս խոսքերով նա վեր բարձրացավ ելարանով և շտապ փակեց սենյակի լուսամուտի փեղկերը։ Ապա առաստաղի հաստ գերանների մեկի միջով անցկացված պարանը քաշելով՝ ցած բերեց մի լապտեր, որ ամրացված էր պարանի ծայրին․ լապտերի աղոտ լույսը երևան հանեց դրա տակ դրված մի սեղան և երեք աթոռ։
― Այժմ, ― ասաց Մոնքսը, երբ երեքն էլ նստել էին, ― որքան շուտ անցնենք գործի, այնքան լավ բոլորիս համար։ Այս կինը գիտե, թե ինչի մասին է խոսքը, այնպես չէ՞։
Հարցը ուղղված էր միստր Բամբըլին, բայց կինը, կանխելով իր ամուսնուն, ասաց, թե ամեն ինչից տեղյակ է։
― Նա ճի՞շտ է ասում, որ դուք այդ վհուկի մոտ եք եղել այն գիշերը, երբ նա մահացել է, և որ նա ձեզ ինչ֊որ բան է ասել․․․
― Այն տղայի մոր մասին, որի անունը դուք տվել եք, ― պատասխանեց տեսչուհին ընդմիջելով նրան։ ― Այո՛։
― Առաջին հարցը այն է, թե նրա տվածը ինչպիսի տեղեկություն է, ― ասաց Մոնքսը։
― Դա երկրորդ հարցն է, ― կշռադատելով նկատեց կինը։ ― Առաջինը այն է, թե այդ տեղեկությունը ինչքան արժի։
― Ո՞ր սատանան կարող է ասել այդ, առանց իմանալու, թե ձեր հաղորդածը ինչպիսի տեղեկություն է, ― ասաց Մոնքսը։
― Ես համոզված եմ, որ դուք միակն եք, որ կարող եք ասել այդ, ― պատասխանեց միսիս Բամբըլը, որը, ինչպես իր լծակիցը անձամբ տեսավ, շատ սրտոտ էր։
― Հը՛մ, ― ասաց Մոնքսը նշանակալից ձևով, ― միգուցե դրանով կարելի է դրամ շահել, հը՞։
― Միգուցե, ― զսպվածությամբ պատասխանեց մյուսը։
― Նրանից վերցրել են ինչ֊որ բան, ինչ֊որ բան, որ նա կրում էր իր վրա։ Մի ինչ֊որ թանկագին բան, որ․․․
― Լավ կլիներ նախ գինը որոշեիք, ― ընդհատեց միսիս Բամբըլը։ ― Այն մի քանի բառերը, որ ասացիք, բավական են հավաստիացնելու, որ դուք հենց այն մարդն եք, որի հետ ես պետք է խոսեմ։
Միստր Բամբըլը, որը հարցի էությունից ոչինչ չգիտեր, բացի ժամանակին իմացած որոշ տարտամ բաներից, ապշությամբ մերթ իր կնոջն էր նայում և մերթ Մոնքին, զրույցն ունկնդրելով վիզը երկարած դեպի առաջ և աչքերը լայն բացած, որոնք զարմանքից ասես դուրս էին թռչելու ակնակապիճներից, երբ վերջինս խստորեն հարցրեց, թե ինչ գումար էր պահանջում գաղտնիքի բացահայտման համար։
― Ւսկ դուք ինչքա՞ն եք գնահատում, ― հարցրեց կինը նույն զսպվածությամբ։
― Գուցե ոչինչ, գուցե և քսան ֆունտ, ― պատասխանեց Մոնքսը։ ― Ասացեք՝ ո՞րը դրանցից։
― Ավելացրե՛ք ևս հինգ ֆունտ ձեր առաջարկած գումարին, տվե՛ք ինձ քսանհինգ ֆունտ ոսկեդրամ, ― ասաց կինը, ― և ես կպատմեմ ձեզ բոլորը, ինչ որ գիտեմ, այլապես ոչ մի խոսք չեմ ասի։
― Քսանհինգ ֆո՛ւնտ, ― բացականչեց Մոնքսը՝ ետ քաշվելով։
― Կարծեմ պարզ ասացի, ― պատասխանեց միսիս Բամբըլը։ ― Այնքան էլ մեծ գումար չէ։
― Մեծ գումար չէ՛․ և այն էլ մի չնչին գաղտնիքի համար, որ գուցե ասվելուց հետո ոչ մի արժեք չներկայացնի, ― անհանբերությանբ գոչեց Մոնքսը, ― և որը ավելի քան տասներկու տարի թաղված է եղել։
― Այդպիսի նյութերը լավ են պահպանվում և ընտիր գինու նման հաճախ իրենց արժեքը կրկնապատկում են, ― պատասխանեց տեսչուհին պահելով այն անվեհեր անտարբերությունը, որ ընդունել էր։ ― Իսկ գալուն թաղված մնալուն, ապա կան այնպիսի բաներ, որոնք թաղված են մնում տասներկու հազար կամ, մենք ի՞նչ գիտենք, գուցե և տասներկու միլիոն տարի, բայց որոնք վերջապես զարմանալի պատմություններ են բացահայտում։
― Իսկ եթե վճարելուց հետո գտնեմ, որ ձեր տված տեղեկությունը ոչինչ չարժե՞, ― հարցրեց Մոնքսը վարանելով։
― Դուք շատ հեշտությամբ կարող եք ետ վերցնել, ― պատասխանեց տեսչուհին։ ― Ես մի մենակ և անպաշտպան կին եմ այստեղ։
― Ինչո՞ւ մենակ, սիրելի՛ս, և ինչո՞ւ անպաշտպան, ― վախից դողդողացող ձայնով վրա բերեց միստր Բամբըլը։ ― Չէ՞ որ քո կողքին ես եմ կանգնած, սիրելի՛ս։ Եվ, բացի այդ, բացի այդ, ― ատամները կափկափելով ասաց միստր Բամբըլը, ― միստր Մոնքսը մի շատ կարգին ջենթլմեն է, և նա իրեն թույլ չի տա ծխական անձնավորությունների վրա բռնություն գործադրելու։ Միստր Մոնքսը գիտե, որ ես երիտասարդ չեմ, սիրելի՛ս, նաև գիտե, որ ես, այսպես ասած, մի քիչ էլ թառամած եմ, բայց նա լսած կլինի, միստր Մոնքսը անշուշտ լսած կլինի, սիրելի՛ս, որ ես շատ բացառիկ ուժ և վճռականություն ունեցող մարդ եմ, եթե մի անգամ գրգռվեցի, էլ ինձ զսպել հնարավոր չէ։ Մի աննշան գրգիռ, և պրծավ․ ահա բոլորը։
Միստր Բամբըլը խոսելիս խղճուկ փորձ արեց իր լապտերը սպառնագին վճռականությամբ բռնելու, բայց դեմքի ահաբեկված արտահայտությունը բացահայտորեն ցույց տվեց, թե որքան վախկոտ մարդ էր նա, իհարկե, այլ բան է, եթե հարցը վերաբերեր աղքատանոցի աղքատներին և կամ այնպիսի անձնավորությունների, որոնք հատկապես դաստիարակված են նման սպառնալիքներ հանդուրժելու համար։
― Դու հիմարի մեկն ես, ― ասաց միսիս Բամբըլը որպես պատասխան, ― և լավ կանեիր, եթե լեզուդ քեզ քաշեիր։
― Ավելի լավ կաներ, եթե կտրեր այն՝ նախքան այստեղ գալը, քանի որ չի կարող ավելի ցածր ձայնով խոսել, ― ասաց Մոնքսը խոժոռվելով։ ― Այդպես ուրեմն, նա ձեր ամուսինն է, հա՞։
― Նա՞, իմ ամուսինը, ― ժպտաց տեսչուհին խուսափելով պատասխանից։
― Ես այդպես էլ ենթադրեցի, երբ եկաք, ― շարունակեց Մոնքսը, նկատելով, թե ինչպես լեդին խոսելով բարկությամբ նայեց իր ամուսնուն։ ― Դա ինձ համար ավելի ձեռնտու է, որովհետև շատ ավելի ապահով է գործ ունենալ երկու մարդկանց հետ, որոնք մի կամք ունեն։ Որպեսզի դուք համոզվեք, թե ես որքան լուրջ եմ խոսում, ահավասիկ։
Նա ձեռքը խրեց գրպանը, այնտեղից հանեց մի կտավե տոպրակ և սեղանի վրա քսանհինգ հատ ոսկեդրամ հաշվելով ՝ հրեց դեպի կինը։
― Վերցրե՛ք, ― ասաց նա, ― վերցրեք, իսկ երբ այս անիծյալ որոտը, որ սպառնում է պայթել տան կտուրին, վերջանա, մենք կլսենք ձեր պատմությունը։
Որոտը, որ ենթադրվածից շատ ավելի մոտիկ պայթեց, ասես փշրվելով իրենց գլխների վրա, հանդարտվեց։ Մոնքսը գլուխը սեղանից վեր բարձրացրեց և կնոջ պատմությունը ունկնդրելու համար թեքվեց դեպի առաջ։ Երեքի դեմքերը համարյա հպվեցին իրար, որպեսզի կնոջ շշուկով ասված բառերը լավ լսեին։ Առաստաղից կախ տրված լապտերի հիվանդագին շողերը սաստկացնում էին նրանց դեմքի գունատությունն ու այնտեղ ուրվագծված տագնապալի արտահայտությունը, իսկ շրջապատի թանձր ու մռայլ ստվերները ահռելի տեսք էին տալիս նրանց դիմագծերին։
― Երբ այն կինը, որին մենք կոչում էինք պառավ Սելլի, մահացավ, ― սկսեց տեսչուհին, նա և ես մենակ էինք։
― Ուրիշ որևէ մեկը չկա՞ր ձեզ մոտ, ― հարցրեց Մոնքսը միևնույն խոր շշուկով, ― որևէ հիվանդ մի թշվառական կամ որևէ ապուշ մի այլ անկողնում։ Վերջապես որևէ մեկը, որ կարող էր լսել և հավանաբար հասկանալ ձեր ասածները։
― Ոչ մի ուրիշ էակ, ― պատասխանեց կինը, ― մենք մենակ էինք։ Ես մեն֊մենակ կանգնել էի դիակի մոտ, երբ մահը տարավ նրան։
― Լա՛վ, ― ասաց Մոնքսը, ուշադիր նայելով նրան։ ― Շարունակեցե՛ք։
― Նա խոսեց ինչ֊որ մանկահասակ կնոջ մասին, ― ասաց տեսչուհին, ― որը մի քանի տարի առաջ ծնունդ էր տվել մի երեխայի, ոչ միայն այդ նույն սենյակում, այլ և հենց այդ միևնույն անկողնում, որտեղ նա մահամերձ պառկած էր այդ ժամանակ։
― Աա՜, ― գոչեց Մոնքսը՝ դողացող շրթներով և ուսի վրայից ետ նայելով։ ― Նզո՜վք։ Ահա թե ինչպես են գաղտնիքները հայտնաբերվում։
― Այդ այն երեխան էր, որի մասին դու անցյալ երեկո խոսեցիր, ― ասաց տեսչուհին, գլխով անտարբեր կերպով ամուսնուն ակնարկելով, ― իսկ մայրը այն կինն էր, որին այդ հիվանդապահ քույրը կողոպտել էր։
― Նախքան մեռնե՞լը, ― հարցրեց Մոնքսը։
― Մեռնելուց հետո, ― պատասխանեց կինը՝ համարյա սարսռալով։ ― Դիակը դեռևս չսառած նա գողացել էր այն միակ բանը, որ երեխայի մայրը իր վերջին շնչում խնդրել էր նրանից ապահով պահել ի սեր երեխայի։
― Եվ նա վաճառե՞ց այդ, ― հուսահատությունից իրեն կորցրած գոչեց Մոնքսը։ ― Մի՞թե վաճառեց։ Որտե՞ղ։ Ե՞րբ։ Ո՞ւմ։ Որքան ժամանակ առաջ։
― Մեծ դժվարությամբ հազիվ այսքանն ասելուց հետո նա ընկավ բարձին ու մահացավ, ― ասաց տեսչուհին։
― Ուրիշ բան չասա՞ց, ― գոռաց Մոնքսը այնպիսի ձայնով, որ զսպված լինելու պատճառով ավելի կատաղի հնչեց։ ― Սո՜ւտ է։ Ես թույլ չեմ տա, որ ինձ ձեռ առնեք։ Նա ավելին ասած կլինի։ Երկուսիդ էլ կխեղդեմ, մինչև չիմանամ, թե ուրիշ էլ ինչ է ասել։
― Էլ ոչ մի բառ չարտասանեց, ― ասաց կինը, այդ տարօրինակ մարդու գործադրած ճնշման դեմ բոլորովին անայլայլ (մի բան, որ չէր կարելի ասել միստր Բամբըլի վերաբերմամբ), բայց իմ շրջազգեստը ամուր բռնեց մի ձեռքով, որը կիսով չափ փակված էր, և երբ տեսնելով, որ նա մեռած է, ձեռքը մի կերպ հեռացրի քղանցքիցս, տեսա, բռի մեջ մի կեղտոտ թղթի կտոր կա։
― Որը պարունակում էր․․․ ― ընդհատեց Մոնքսը վիզը ձգելով դեպի առաջ։
― Ոչ մի բան, ― պատասխանեց կինը, ― բացի գրավառուի ինչ֊որ ստացականից։
― Ի՞նչ բանի համար, ― հարցրեց Մոնքսը։
― Համբերեցե՛ք, երբ ժամանակը գա կպատմեմ, ― ասաց կինը։ ― Ենթադրում եմ, որ նա զարդեղենը որոշ ժամանակ պահել է իր մոտ, հուսալով, թե գուցե առիթը կներկայանա ավելի լավ նպատակի համար օգտագործելու, և այնուհետև դրել է գրավառուի մոտ։ Զարդեղենը ձեռքից բաց չթողնելու համար նա իր փոխ առած գումարի տոկոսը տարիներ շարունակ դժվարությամբ ու մեծ զրկանքներով վճարել է, որպեսզի հարկ լինելու դեպքում իսկույն կարողանա ետ վերցնել։ Սակայն, իր ծրագրերին հակառակ, դա ոչնչի պետք չի եկել, և ինչպես պատմեցի, նա մահացավ ճմլված ու պատառոտված թղթի կտորը ձեռքին։ Երկու օրից ժամկետը լրանում էր․ ես նույնպես մտածեցի, որ գուցե մի օր որևէ բանի պետք կգա, ուստի գրավականը տալով՝ իրը վերցրի։
― Որտե՞ղ է այդ իրը հիմա, ― անմիջապես հարցրեց Մոնքսը։
― Այստեղ, ― պատասխանեց կինը։ ― Եվ կարծես ուրախացած դրանից ազատվելու համար, շտապով սեղանի վրա գցեց նուրբ կաշվից պատրաստված մի փոքրիկ քսակ, հազիվ մի ֆրանսիական ժամացույցի չափսի։ Մոնքսը դողդողացող ձեռքերով հափշտակեց և իսկույն բաց արեց։ Քսակի մեջ կար ոսկյա մի փոքրիկ մեդալիոն, որի մեջ դրված էին երկու գիսակ և մի պարզ, ոսկյա ամուսնական մատանի։
― Մատանու ներսի կողմը փորագրված է «Ագնես» բառը, ― ասաց կինը։ ― Ազգանվան տեղը բաց է թողնված․ ապա հետևում է տարեթիվը, որը երեխայի ծննդից մի տարի առաջ է։ Այդ մեկը ես ստուգել եմ։
― Եվ ա՞յդ է բոլորը, ― հարցրեց Մոնքսը, փոքրիկ ծրարի պարունակությունը ուշադիր ու մանրազնին քննելուց հետո։
― Բոլորը, ― պատասխանեց կինը։
Միստր Բամբըլը խոր շունչ քաշեց, ասես նրա ուսերից մի բեռ էր գլորվել, որ պատմությունը վերջացել էր և քսանհինգ ֆունտը վերադարձնելու մասին ոչ մի հիշատակություն չկար։ Սրտապնդվելով, նա դեմքից սրբեց քրտինքը, որ ամբողջ զրույցի ընթացքում առատորեն հոսել էր քթի վրայից։
― Պատմության մասին, բացի իմ ենթադրություններից, ոչինչ չգիտեմ, ― կարճ լռությունից հետո խոսքը Մոնքսին ուղղելով ասաց տեսչուհին, ― և ոչինչ էլ իմանալ չեմ ցանկանում, որովհետև այդպես ավելի ապահով է։ Միայն թույլ տվեք ձեզ երկու հարց տալ։
― Կարող եք, ― որոշ զարմանք արտահայտելով ասաց Մոնքսը, ― բայց ես կպատասխանեմ այդ հարցերին թե ոչ, այդ էլ ուրիշ հարց է։
― Որը կազմում է երեք հարց, ― նկատեց միստր Բամբըլը, փորձելով սրախոսել։
― Ա՞յդ էր ձեր ակնկալած տեղեկությունը ինձնից, ― հարցրեց տեսչուհին։
― Այո՛, ― պատասխանեց Մոնքսը։ ― Մյուս հարցը՞։
― Ի՞նչ եք մտադիր անել այդ իրով։ Կարո՞ղ է պատահել, որ մի օր դա օգտագործվի իմ դեմ։
― Երբե՛ք, ― ասաց Մոնքսը, ― և ոչ էլ իմ դեմ։ Այստե՛ղ նայեցեք։ Բայց չշարժվե՛ք, այլապես ձեր կյանքը մի ծղոտի արժեք էլ չի ունենա։
Այս խոսքերով՝ նա անվավոր սեղանը հանկարծ մի կողմ հրեց և տախտակամածի վրայից մի երկաթյա օղակ վեր քաշելով՝ բաց արեց մի մեծ գաղտնի դուռ։ Դուռը անմիջապես միստր Բամբըլի աչքերի մոտ էր գտնվում, որի պատճառով այդ ջենթլմենը սփրթնած ետ քաշվեց։
― Վա՛ր նայեցեք, ― ասաց Մոնքսը լապտերը իջեցնելով վիհի մեջ։ ― Մի՛ վախենաք։ Ես ձեզ շատ հանգիստ կարող էի ցած գլորել, երբ դուք նստած էիք դրա վրա, եթե իմ նպատակը այդ լիներ։
Այս խոսքերից քաջալերված, տեսչուհին մոտեցավ վիհի եզրին, և նույնիսկ ինքը՝ միստր Բամբըլը, հետաքրքրությունից դրդված, խիզախեց նույն անել։ Անձրևից վարարած պղտոր ջուրը մոլեգին հորձանքով հոսում էր ներքևում և այնպիսի շռնդալից թափով էր խփում տիղմով ծածկված ցցերին, որ մյուս բոլոր ձայները խլանում էին այդ աղմուկի մեջ։ Ժամանակին ինչ֊որ ջրաղաց էր գոյություն ունեցել այնտեղ։ Փրփրած ու կատաղած հոսանքը բախվում էր մի շարք փտած սյուների և մեքենաների բեկորների (որոնք իզուր փորձում էին դրա գահավեժ ընթացքը կասեցնել) և, ասես ձերբազատված այդ արգելքներից, նորոգված թափով ընթանում էր առաջ։
― Եթե մի մարդու դիակ շպրտեք այնտեղ, ո՞ւր կհասնի մինչև առավոտ, ― ասաց Մոնքսը, լապտերը մթին վիհի մեջ ետ ու առաջ ճոճելով։
― Տասներկու մղոն գետն ի վար, և նաև վերածված բազմաթիվ կտորների, ― պատասխանեց Բամբըլը՝ կծկվելով այդ մտքից։
Մոնքսը փոքրիկ կապոցը դուրս քաշեց ծոցից, ուր շտապ թաքցրել էր, և այն կապելով մի ինչ֊որ կապարային ծանրության, գցեց հոսանքի մեջ։ Կապոցը հազիվ լսելի ճողփյունով ճեղքեց ջուրը և անհետացավ։
Երեքը նայեցին իրար և ասես ավելի ազատ շունչ քաշեցին։
― Դե՛, ― ասաց Մոնքսը, փակելով գաղտնի դուռը, որը դղրդոցով ընկավ իր նախկին տեղը։ ― Եթե ծովը իր մեռելը երբևիցե դուրս տա, ինչպես գրքերը հաստատում են, ապա նա ոսկին և արծաթը կպահի իրեն, որոնց հետ նաև այս բոլորը։ Մենք այլևս ոչինչ չունենք ասելու, և լավ կլինի, որ վերջ տանք այս հաճելի տեսակցությանը։
― Իհարկե, ― նկատեց միստր Բամբըլը աշխուժությամբ։
― Անշուշտ գիտեք, որ այս մասին հարկավոր չէ շաղակրատել, ― սպառնական հայացքով նկատեց Մոնքսը։ ― Ինչ վերաբերում է ձեր կնոջը, ապա ես նրանից երկյուղ չունեմ։
― Կարող եք հանգիստ լինել և իմ նկատմամբ, երիտասա՛րդ, ― պատասխանեց միստր Բամբըլը ծայրահեղ քաղաքավարությամբ և աստիճանաբար խոնարհվելով դեպի ներքև տանող սանդուղը։ ― Մեր բոլորիս ապահովության համար, երիտասարդ, իմ ապահովության համար, դուք այդ գիտեք, միստր Մոնքս։
― Ուրախ եմ, որ այդպես եք մտածում, ― նկատեց Մոնքսը։ ― Այժմ վառեցե՛ք ձեր լապտերը և շտապ հեռացե՛ք այստեղից։
Բարեբախտաբար խոսակցությունը այս կետում վերջացավ, այլապես միստր Բամբըլը, որը գտնվում էր սանդուղից վեց մատնաչափ հեռավորության վրա, անպայման գլորված կլիներ ներքևի սենյակը։ Նա իր լապտերը վառեց այն կանթեղից, որ Մոնքսը անջատել էր պարանի ծայրից, և առանց զրույցը շարունակելու որևէ փորձ անելու լուռ իջավ ցած։ Կինը հետևեց նրան։ Մոնքսը աստիճանների վրա մի պահ կանգ առավ, ստուգեց շուրջը և, տեսնելով որ անձրևի միալար աղմուկից ու ջրի ամեհի շառաչից բացի ուրիշ որևէ անհանգստացուցիչ ձայն չկար, հետևեց նրանց։
Նրանք ներքևի սենյակով շատ կամաց ու զգույշ անցան, քանի որ Մոնքսը ամեն չնչին ստվերից սարսափով ցնցվում էր։ Իսկ միստր Բամբըլը, լապտերը գետնից մեկ ոտք բարձր բռնած, ոչ միայն արտակարգ զգուշությամբ էր քայլում, այլև իր ծանր կազմվածքի համեմատ զարմանալի ճկունությամբ էր շարժվում, միաժամանակ ջղաձգորեն շուրջը նայելով, թե արդյոք նորից գաղտնի դռների չե՞ն պատահելու։ Մոնքսը անաղմուկ բացեց այն դարպասը, որից մուտք էին գործել, ամուսնացյալ զույգը, միայն գլխի թեթև շարժումով հրաժեշտ տալով այդ խորհրդավոր անծանոթին դուրս եկավ փողոց և անձրևի ու թանձր խավարի միջով ուղղվեց դեպի տուն։
Նրանց գնալուց անմիջապես հետո Մոնքսը, որը մենակությունից սարսափում էր, ձայն տվեց ներքևում ինչ֊որ տեղ թաքնված մի տղայի։ Կարգադրելով նրան առջևից գնալ և ճանապարհը լուսավորել, նա նորից վերադարձավ այն սենյակը, որտեղից նոր ցած էր իջել։

Երեսունիններորդ գլուխ

Հանդես է բերում մի շարք պատվարժան մարդկանց, որոնց հետ ընթերցողը արդեն ծանոթ է, և պատմում է այն մասին, թե Մոնքսը և հրեան ինչպես խորհրդակցեցին իրար հետ

Նախորդ գլխում նշված երեք արժանավորների գործը ավարտվելու հաջորդ երեկոյան միստր Վիլյամ Սայքսը, զարթնելով քնից, բայց դեռևս քնաթաթախ վիճակում, քրթմնջալով հարցրեց, թե գիշերվա ժամը քանիսն է։
Սենյակը, որտեղ միստր Սայքսը այդ հարցը տվեց, այն սենյակներից չէր, որ նա զբաղեցրել էր նախքան Չերթսիի արշավանքը, թեև գտնվում էր քաղաքի նույն թաղամասում, և շատ հեռու չէր իր հին բնակարանից։ Արտաքուստ այնքան էլ ցանկալի մի բնակատեղի չէր այն, ինչպես նախկինը, քանի որ հասարակ ու վատ կահավորված մի հարկաբաժին էր, շատ սահմանափակ տարածությամբ, կառուցված նեղ ու կեղտոտ մի նրբանցքում և լուսավորված երկթեք տանիքի վրա գտնվող մի փոքր լուսամուտից միայն։ Ուրիշ ապացույցենր ևս չէին պակասում վկայելու, որ բարի ջենթլմենը վերջերս ձախողվել էր կյանքում։ Կահույք, հանդերձանք, սպիտակեղեն և նման շարժական իրեր բոլորովին անհետացել էին, հանգստավետության մասին խոսող ոչ մի երևույթ չկար․ ծայր աստիճանի չքավորություն էր տիրում։ Իսկ եթե այս բոլորը բավարար հիմք չէին դիտողին համոզելու այդ հարցում, ապա միստր Սայքսի վտիտ ու նիհար դեմքը կարող էր լրիվ կերպով հաստատել վերոհիշյալ դրույթը։
Ավազակը պառկած էր մահճակալի վրա, սենեկազգեստի փոխարեն փաթաթված սպիտակ վերարկուի մեջ։ Գլխին դրել էր մի կեղտակուր գիշերային թասակ։ Սև մորուքով ծածկված դեմքը, հակառակ հիվանդության դրոշմած մեռելային գույնին, իր խստաբարո արտահայտությունը բոլորովին չէր կորցրել։ Շունը նստած էր անկողնու մոտ և մերթ ուշադիր տիրոջն էր նայում, մերթ ներքևից կամ փողոցից լսած որևէ աղմուկի հետևանքով ականջները լարելով, մռլտում էր։ Լուսամուտի առջև նստած էր մի ինչ֊որ կանացի կերպարանք և կարկատում էր մի հին բաճկոն, որ ավազակի առօրյա հանդերձանքի մի մասն էր կազմում։ Նա այնքան գունատ էր, զրկանքի և գերհոգնածության պատճառով, որ դժվար էր ճանաչել նրան։ Միայն ձայնն էր հիշեցնում Նենսիին, այն Նենսիին, որին արդեն հանդիպել ենք սույն գրքի նախորդ էջերում։ Աղջիկը միստր Սայքսի հարցումին պատասխանելով՝ ասաց․
― Յոթից մի քիչ անց։ Այս գիշեր քեզ ինչպե՞ս ես զգում, Բիլլ։
―Ջրի նման թույլ, ― իր աչքերի ու մարմնի մյուս անդամների վրա լուտանքներ թափելով պատասխանեց միստր Սայքսը։ ― Հե՜յ, եկ օգնիր ինձ, որ այս անիծյալ անկողնուց մի կերպ դուրս գամ։ Լսո՞ւմ ես։
Հիվանդությունը միստր Սայքսի բնավորությունը չէր փոխել, քանի որ, երբ աղջիկը նրան անկողնուց բարձրացրեց և օգնեց աթոռին նստելու, նա զանազան հայհոյանքներ քրթմնջաց նրա անճարակության վրա և խփեց։
― Կաղկանձում ես, հա՞, ― ասաց Սայքսը։ ― Դե՛, տզզալով մի կանգնիր իմ դեմ։ Որ դրանից ավելի լավ բան չես կարող անել, կորի՛ր այստեղից։ Լսո՞ւմ ես։
― Լսում եմ, ― պատասխանեց աղջիկը, դեմքը շուռ տալով և հարկադրաբար ծիծաղելով։ ― Հիմա ի՞նչ միտք ծագեց գլխումդ։
― Օ՜հ, արդեն որոշել ես կարգին լինել, հա՞, ― քրթմնջաց Սայքսը, նկատելով աղջկա աչքում փայլող արցունքի կաթիլը։ ― Ավելի լավ քեզ համար, եթե այդպես է։
― Օ՜հ, Բի՛լլ, գեթ այս գիշեր ինձ հետ կոպիտ չես վարվի, այնպես չէ՞,― ձեռքը նրա ուսին դնելով ասաց աղջիկը։
― Պա՛հ, ― գոռաց միստր Սայքսը, ― իսկ ինչո՞ւ։
― Այնքա՜ն երկար գիշերներ, ― ասաց աղջիկը, հազիվ նկատելի կանացի քնքշությամբ, որը նույնիսկ նրա ձայնը դարձրեց ավելի ախորժալուր, ― այնքա՜ն երկար գիշերներ համբերությամբ հսկել և երեխայի նման խնամել եմ քեզ։ Այս առաջին գիշերն է, որ քեզ բավականին լավ ես զգում, մի՞թե այդպես կվարվեիր ինձ հետ, եթե ավելի լուրջ մտածեիր։ Ասա՛, որ այդպես չէիր անի, դե՛, ասա՛։
― Լա՛վ, լա՛վ, ― վրա բերեց միստր Սայքսը, ― ասենք չէի անի, պրծա՞նք։ Վա՛հ, գրողը ինձ տանի, աղջիկը նորից է հեկեկում։
― Ոչինչ, ― ասաց աղջիկը, իրեն գցելով մի աթոռի վրա։ ― Ուշադրություն մի՛ դարձնի։ Շուտով կանցնի։
― Ի՞նչը կանցնի, ― վայրագ ձայնով հարցրեց միստր Սայքսը։ ― Դարձյալ ի՞նչ գժություն ես ծրագրում։ Վե՛ր կաց ու զբաղվի՛ր քո գործերով և քո կանացի հիմարություններով գլուխս մի տանի։
Որևէ այլ ժամանակ, այս ձևով տրված ազդարարությունը անպայման ցանկալի արդյունքը կտար, բայց աղջիկը, իսկապես տկար ու ուժասպառ լինելով, գլուխը դրեց աթոռի հենակին և ուշաթափվեց, նախքան միստր Սայքսը կկարողանար արձակել իր պատշաճ հայհոյանքներից մի քանիսը, որոնք նման պարագաներում առհասարակ զարդարում էին իր սպառնալիքները։ Լավ չիմանալով, թե ինչ է հարկավոր անել, ― որովհետև միսս Նենսիի նոպաները սովորաբար այն սաստիկ տեսակիցն էին, որ հիվանդը ինքը պետք է ճգներ ու պայքարեր դրանք հաղթահարելու համար, առանց հատուկ օգնության, ― միստր Սայքսը, այս անակնկալ դեպքից շփոթված, նախ մի քանի հայհոյանք փորձեց , ապա գտնելով, որ բուժման այդ միջոցը բոլորովին ապարդյուն է, օգնություն կանչեց։
― Ի՞նչ է պատահել, սիրելի՛ս, ― ասաց Ֆեգինը ներս նայելով։
― Օգնի՛ր աղջկան, չե՞ս տեսնում, ― անհամբերությամբ պատասխանեց Սայքսը։ ― Ի՞նչ ես կանգնած շատախոսում և անմտորեն ժպտում։
Զարմանքի բացականչությամբ՝ Ֆեգինը փութաց աղջկա մոտ, մինչդեռ միստր Ջոն Դոքինզը (այսինքն Հնարամիտ Ստահակը), որը իր մեծարգո բարեկամի հետ ներս էր մտել, շտապ հատակի վրա դրեց մի մեծ կապոց և իրեն ընկերակցող Վարպետ Չարլզ Բեյթսի ձեռքից մի շիշ խնդրելով՝ ատամներով մի ակնթարթում խցանը հեռացրեց և, սխալներ կանխելու նպատակով մի քիչ համտեսելուց հետո, պարունակության մի մասը հոսեցրեց հիվանդի կոկորդն ի վար։
― Փուքսով մաքուր օդի հոսանք առաջացրու, Չա՛րլի, ― ասաց միստր Դոքինզը։ ― Դու շփիր նրա ձեռքերը, Ֆե՛գին, իսկ Բիլը թող արձակի նրա ներքնազգեստը։
Մեծ աշխուժությամբ տնօրինված այս կազդուրիչ միջոցառումները, հատկապես Վարպետ Բեյթսին հանձնված բաժինը, որը ասես նրան թվում էր աննման զվարճություն, չուշացան ցանկացած արդյունքը տալու։ Աղջիկը աստիճանաբար սթափվեց, երերուն քայլերով հասավ անկողնու մոտ դրված մի աթոռի և դեմքը թաղելով բարձի մեջ, հյուրերով զբաղվելու պարտականությունը թողեց միստր Սայքսին, որը բավականին զարմացած էր նրանց անակնկալ այցելությամբ։
― Հե՜յ, այդ ի՞նչ սատանի քամի է ձեզ այստեղ քշել, ― հարցրեց նա Ֆեգինին։
― Ոչ մի սատանի քամի, սիրելի՜ս, որովհետև սատանի քամին ոչ ոքի լավ բան չի բերում․ իսկ ես լավ բան եմ բերել ինձ հետ, որը մեծապես կուրախացնի քեզ։ Ստահա՛կ, սիրելի՛ս, բա՛ց արա կապոցը և տո՛ւր Բիլլին այն չնչին բաները, որոնց վրա մեր ամբողջ խնայողությունն ենք ծախսել այս առավոտ։
Միստր Ֆեգինի խնդրանքը կատարելով, Հնարամիտը քանդեց իր կապոցը, որը սեղանի մի հին սփռոց էր, և միջի իրերը առանձին֊առանձին տվեց Չարլի Բեյթսին։ Վերջինս բոլորը դրեց սեղանի վրա, բազմաթիվ գովեստներ շռայլելով, թե դրանք ինչպիսի հազվագյուտ և ընտիր բաներ են։
― Օ՜հ, ի՛նչ հիանալի կարկանդակ է, նապաստակի մսից, Բի՛լ, և որքա՜ն փափուկ անդամներ ունեն, նույնիսկ ոսկորները հալչում են բերնիդ մեջ։ Ահավասիկ յոթ շիլլինգ վեց պեննի արժողությամբ կես ֆունտ կանաչ թեյ, անպիտանը այնքան թունդ է, որ եթե եռացրած ջրի մեջ գցես, թեյամանի խուփը համարյա օդը կթռչի։ Մեկ ու կես ֆունտ շաքարավազ, որի վրա նեգրերը ինչքան աշխատանք են թափել այպիսի կատարելության հասցնելու համար։ Երկու հատ քառասունհինգ գրամանոց նկանակ հաց, մեկ ֆունտ թարմ կարագ, մի կտոր գլոստերյան յուղոտ պանիր և, ի լրում այս բոլորի, ամենաընտիր տեսակի խմիչք, որ երբևիցե կոնծել ես։
Այս վերջին գովասանքից հետո Վարպետ Բեյթսը իր լայնածավալ գրպաններից մեկից դուրս քաշեց բերանը խնամքով կնքված գինու մի մեշ շիշ․ ճիշտ նույն միջոցին միստր Դոքինզը իր ձեռքում գտնված շշից հիվանդի համար լցրեց մի բաժակ անարատ ըմպելիք, որ Սայքսը իր կոկորդից վար հասցրեց առանց վայրկենաչափ տատանման։
― Ա՛հ, ― ասաց Ֆեգինը, մեծ բավականությամբ ձեռքերը իրար շփելով։ ― Հիմա արդեն կկազդուրվես, Բիլլ, դու հիմա արդեն կկազդուրվես։
― Կազդուրվե՜լ, ― բացականչեց միստր Սայքսը, ― կարող էի քսան անգամ մահացած լինել, եթե սպասեի, որ ինձ օգնելու մասին մտածեիր։ Երեք շաբաթից ավելի ինձ այսպես լքված թողնելու նպատակդ ի՞նչ էր, խաբեբա դատարկապո՛րտ։
― Մի սրան լսեք, տղե՛րք, սրան լսեք, ― ասաց Ֆեգինը ուսերը թոթվելով, ― մենք այսքան հիանալի բաներ ենք բերել իր համար, իսկ ինքը ինչեր է ասում։
― Ձեր բերած բաները վատ չեն, իհարկե, ― սեղանին նայելով փոքր֊ինչ մեղմացած նկատեց միստր Սայքսը, ― բայց դու քո մասին ի՞նչ կասես։ Ինչպե՞ս կարելի էր ինձ այս վիճակում թողնել առանց դրամի, առանց օգնության, առանց որևէ բանում օժանդակություն ցույց տալու, ամբողջ ժամանակ ինձ վրա ուշադրություն չդարձնել, ասես այս շան չափ էլ արժեք չունեի ձեզ համար։ Մեզանից դե՛ն քշիր նրան, Չարլի։
― Այսքան հիանալի շուն կյանքումս չեմ տեսել, ― գոչեց վարպետ Բեյթսը, կենդանուն սեղանի մոտից հեռացնելով։ ― Ինչպե՜ս է հոտոտում ուտելիքը։ Կարծես շուկայում գնումներ կատարող մի պառավ լեդի լինի։ Թատերական ասպարեզում այդ շունը մեծ հարստություն կդիզեր, բացի այդ, ներկայացումներն էլ կաշխուժացներ։
― Ձայնդ կտրի՛ր, ― գոռաց Սայքսը, երբ շունը կծկվեց անկողնու տակ, բայց դեռ բարկացած մռլտում էր։ ― Իսկ դու ի՞նչ ունես ասելու քեզ արդարացնելու համար, հը՞, քոսոտ ծերուկ։
― Ես ավելի քան մի շաբաթ է մեր գործով բացակայում էի Լոնդոնից, սիրելի՛ս, ― պատասխանեց Հրեան։
― Իսկ մյուս տասնհինգ օրվա մասին ի՞նչ կասես, ― պահանջեց Սայքսը։ ― Այո՛, այն մյուս տասնհինգ օրվա մասին, երբ ինձ պառկած թողեցիր այստեղ՝ իր ծակում կուչ եկած առնետի պես։
― Ուրիշ ճար չկար, Բիլլ։ Այսքան մարդկանց ներկայությամբ հնարավոր չէ մանրամասն բացատրությունների մեջ մտնել, բայց պատվիս վրա երդվում եմ, որ իմ գնալը անհրաժեշտ էր։
― Ինչի՞դ վրա, ― ծայրահեղ զզվանքով քրթմնջաց Սայքսը։ ― Հե՜յ, տղերք, մեկնումեկդ այդ կարկանդակից մի կտոր կտրեք ինձ համար, որ բերնիս մեջ գոյացած զզվելի համը անցնի, թե չէ դրանից կխեղդվեմ։
― Մի՛ բորբոքվիր, սիրելի՛ս, ― թախանձեց Ֆեգինը զիջողաբար։ ― Ես քեզ երբեք չեմ մոռացել, Բիլլ, ոչ մի անգամ։
― Իհարկե՜ չես մոռացել, գրազ կգամ, որ չես մոռացել, դառն քմծիծաղով պատասխանեց Սայքսը։ ― Այն ժամանակ, երբ ես տառապել եմ տենդի և ջերմության մեջ, դու ամեն ժամ հազար ու մի դավեր ես նյութել, հազար ու մի ծրագիր կազմել, թե Բիլլը այս կանի, Թե Բիլլը այն կանի, թե երբ Բիլլը լավանա, այնքան հետին չքավորության մեջ կլինի, որ նա այդ ամենը կանի չափազանց չնչին վարձատրությամբ։ Եթե չլիներ այս աղջիկը, գուցե և մեռած լինեի։
― Ա՛յ, տեսնո՞ւմ ես, Բի՛լլ, ― վրա բերեց Ֆեգինը, իսկույն կառչելով այդ բառերից։ ― Դու ասում ես՝ «եթե չլիներ այս աղջիկը»։ Իսկ ո՞ւմ միջոցով ձեռք բերեցիր այդ ճարպիկ ու խելացի աղջկան, եթե ոչ խեղճ ծերուկ Ֆեգինի։
― Ճիշտ է ասում, ― հաստատեց Նենսին, շտապ դեպի առաջ գալով։ ― Թո՛ղ նրա՛ն, Բիլլ, հանգիստ թող նրան։
Երբ Նենսին միացավ խմբին, խոսակցության նյութը փոխվեց, քանի որ տղաները, ինչ֊որ ակնարկ ստանալով խորամանկ ծեր Հրեայից, սկսեցին աղջկան խմիչքով հյուրասիրել, որից, սակայն, նա ընդունեց շատ չափավոր քանակությամբ։ Իսկ Ֆեգինը, ձևացնելով, որ ինքը շատ բարձր տրամադրության մեջ է, աստիճանաբար բարձրացրեց նաև միստր Սայքսի տրամադրությունը։ Նա իր զգացմունքները կեղծելով ցույց տվեց, որ իբրև թե նրա սպառնալիքները համարում է հաճելի կատակաբանություն․ ավելին, նա լիաթոք ծիծաղեց այն մի քանի կոպիտ սրամտությունների վրա, որ այդ արժանավոր ջենթլմենը բարեհաճեց անել, բազմիցս ըմպելիքի շշին դիմելուց հետո։
― Մի գրոշ անգամ չունեմ մոտս, ― ասաց Հրեան։
― Ոչինչ, տանը ահագին դեզեր ունես, ― վրա տվեց Սայքսը, ― այս գիշեր ես պետք է անպայման որևէ գումար ստանամ։
― Ահագին դեզե՜ր, ― գոչեց Ֆեգինը ձեռքերը վերև բարձրացնելով, ― նույնիսկ այնքան չունեմ, որ կարող էր ինձ․․․
― Չգիտեմ, թե որքան ունես, շատ հավանական է, որ ինքդ էլ չիմանաս ճշգրիտ քանակը, քանի որ բավական երկար ժամանակ է պետք այդ ամբողջ գումարը հաշվելու համար, բայց ինձ դրամ է հարկավոր այս գիշեր․ և այդ դրամը ես պետք է անպայման ունենամ։
― Լա՛վ, լա՛վ, ― հառաչելով ասաց Ֆեգինը։ ― Մի քիչ հետո Հնարամիտի հետ կուղարկեմ։
― Այդպիսի բան չես անի, ― առարկեց միստր Սայքսը։ ― Հնարամիտը չափից դուրս հնարամիտ է և երևի կմոռանա գալ, կամ ճամփան կկորցնի, կամ կընկնի ծուղակը և չի կարողանա դուրս գալ, կամ, վերջապես, իր չգալը արդարացնող որևէ բան կմտածի, և այդ դրամը ինձ երբեք չի հասնի։ Ո՛չ, գործի ապահովության համար Նենսին կգա ձեզ հետ և կբերի այդ գումարը, իսկ ես կպառկեմ և փոքր֊ինչ կքնեմ մինչև նրա վերադարձը։
Նրանք ապահով հասան Ֆեգինի բնակարանը, որտեղ Թոնի Քրեքիթը և միստր Չիթլինգը կլանված էին թղթախաղով, և որը, ավելորդ է ասել, միշտ էլ լինում էր առաջին ջենթլմենի օգտին։ Նրանք խաղում էին տասնհինգերորդ խաղը, երբ միստր Չիթլինգը, դարձյալ պարտվելով, ի մեծ զվարճություն իր փոքրիկ բարեկամների, կորցրեց իր տասնհինգերորդ և վերջին կես շիլլինգը։ Միստր Քրեքիթը անհարմար զգալով, որ իրեն գտել էին իրենից թե՛ դիրքով և թե՛ մտային կարողությամբ ցածր մի ջենթլմենի հետ խաղալիս, հորանջեց և, հարցնելով Սայքսի որպիսությունը, վերցրեց գլխարկը և պատրաստվեց մեկնելու։
―Ոչ ոք չի՞ եկել, Թո՛բի, ― հարցրեց Ֆեգինը։
― Ոչ մի շնչավոր էակ, ― պատասխանեց միստր Քրեքիթը օձիքը վեր բարձրացնելով։ ― Ձանձրույթից կարելի էր մեռնել։ Դու պետք է ինձ մի ընտիր բանով վարձատրես, Ֆե՛գին, որ այսքան երկար ժամանակ տանը պահակ կանգնեցի։ Սատանան տանի, երդվյալ դատավորի նման բթացել եմ և եթե չզբաղվեի այս պատանուն զվարճացնելով, այնքան խոր կքնեի, որ ականջիս տակ թմբուկ էլ զարկեիք, չէի զարթնի։ Ձանձրույթից կարելի էր տրաքվել։ Անիծված լինեմ, եթե ճիշտ չեմ ասում։
Նման բացականչություններով միստր Թոբի Քրեքիթը հավաքեց իր շահած դրամները և գոռոզաբար դրեց բաճկոնի գրպանը, կարծես կամենալով ասել, թե այդպիսի չնչին գումարներ ոչ մի արժեք չեն ներկայացնում իր նման անձնավորությունների համար։ Ապա սենյակից դուրս եկավ այնպես մեծաշուք ու վայելուչ քայլվածքով, որ միստր Չիթլինգը հիացմունքով նայեց նրա սրունքներին և երկարաճիտ կոշիկներին, մինչև նրանք անհետացան տեսողությունից, ու հետո հավաստիացրեց խմբին, թե իր կորստի համար բոլորովին չի ափսոսում։ Ընդհակառակն, նա գտնում էր, որ շատ ձեռնտու էր այդքան էժան գնով տեսակցություն ապահովել այդպիսի հիանալի մի ջենթլմենի հետ։
― Ինչ տարօրինակ մարդ ես, Թ՛ոմ, ― ասաց Վարպետ Բեյթսը, մեծապես զվարճացած այդ հայտարարությունից։
― Ամենևին, ― պատասխանեց միստր Չիթլինգը։ ― Մի՞թե ես տարօրինակ եմ, Ֆե՛գին։
― Ընդհակառակը, շատ խելացի տղա ես, սիրելի՛ս, ― ասաց Ֆեգինը նրա ուսը շոյելով և մյուս աշակերտներին աչքով անելով։
― Միստր Քրեքիթը շատ հայտնի անձնավորություն է, այնպես չէ՞, Ֆե՛գին, ― հարցրեց Թոմը։
― Անկասկած, սիրելիս։
― Նրա հետ ծանոթություն ունենալը պատիվ է, այնպես չէ՞, Ֆե՛գին, ― շարունակեց Թոմը։
― Իհարկե՜, իհարկե՜, չափազա՜նց, սիրելիս։ Որովհետև նրանց հետ նա նույն մտերմությունը չի հաստատում, նրանք նախանձում են, Թո՛մ, բացարձակ նախանձում են։
― Ա՜հ, ― գոչեց Թոմը հաղթական, ― հիմա հասկացա։ Ճիշտ է, նա իմ ամբողջ ունեցածը տարավ, բայց ինչ նշանակություն ունի, երբ որ ցանկանամ, նորից կվաստակեմ, այնպես չէ՞, Ֆե՛գին։
― Անպայմա՛ն, անպայմա՛ն, և որքան շուտ գնաս, այնքան շահավետ է քեզ համար, Թո՛մ, հետևաբար աշխատիր քո կորուստը շուտ ծածկել։ Էլ ժամանակ մի՛ կորցնի։ Ստահա՛կ, Չա՛րլի, դեպի գործ։ Շարժվե՛ք, ժամը համարյա տասն է, և դեռ ոչինչ չի արվել։
Հնազանդվելով Հրեայի այս ակնարկությանը, տղաները գլխով արեցին Նենսիին և իրենց կեպիները վերցնելով դուրս եկան։ Ճանապարհին նրանք զանազան սրախոսություններով երկար ծիծաղեցին միստր Չիթլինգի վրա, որի վերաբերմունքի մեջ, հանուն արդարության պետք է ասել, արտառոց ոչինչ չկար, քանի որ մայրաքաղաքում կան բազմաթիվ ժիր երիտասարդներ, որոնք բարձր խավի մարդկանց ընկերակցության մեջ տեսնվելու համար շատ ավելի թանկ են վճարում, քան միստր Չիթլինգը, և կան ստվար թվով ընտիր ջենթլմեններ (հենց այդ վերոհիշյալ բարձր խավը կազմող), որոնք համբավի են հասել համարյա այն միևնույն ճանապարհով, ինչպես ճարտար Տոնի Քրեքիթը։
― Իսկ այժմ, ― ասաց Ֆեգինը, երբ նրանք սենյակից դուրս եկան, ― այժմ գնամ բերեմ խոստացած գումարը, Նե՛նսի։ Սա բանալին է մի փոքրիկ պահարանի, որտեղ տղաների բերած զանազան իրերն եմ պահում, սիրելի՛ս։ Չկարծես, որ սա դրամարկղի բանալի է․ ես դրամ չունեմ, որ արկղ ունենամ կամ թե հարկադրված լինեմ բանալիով կողպել։ Ո՛չ, ո՛չ, սիրելիս, ես բոլորովին դրամ չունեմ․․․ Հա՛, հա՛, հա՛, բոլորովին չունեմ։ Անշնորհակալ գործ է իմ արածը, Նե՛նսի, և համարյա ոչ մի շահ էլ չկա, բայց ես սիրում եմ երիտասարդներով շրջապատված լինել․ և այդ բոլորը հանդուրժում եմ, այո՛, այդ բոլորը հանդուրժում եմ։ Լռությո՜ւն, ― ասաց նա, բանալին խուճապահար ծոցում թաքցնելով, ― ո՞վ է։ Ապա՛, ակա՛նջ դիր։
Աղջիկը, որ թևերը ծալած նստել էր սեղանի առջև, բոլորովին անտարբեր էր երևում եկվորի նկատմամբ, և կարծես թե իր համար միևնույն էր, թե այդ անձը, ― ով էլ լիներ, ― գալի՞ս է, թե գնում։ Բայց երբ ականջին տղամարդու մի ձայն հասավ, նա գլխարկն ու շալը պոկեց և կայծակի արագությամբ շպրտեց սեղանի տակ։ Դրանից անմիջապես հետո, երբ Հրեան շրջվեց դեպի նրա կողմը, աղջիկը գանգատվեց շոգից այնպիսի անվրդով ու նվաղկոտ ձայնով, որ զարմանալիորեն հակասում էր նրա քիչ առաջվա տագնապալի դրությանը։ Բայց Հրեան չէր նկատել այդ, քանի որ հիշյալ ժամանակ նա մեջքով դարձած էր դեպի աղջիկը։
― Պա՛հ, ― շշնջաց նա, ասես զայրացած՝ գործը ընդհատվելու պատճառով․ ― այդ այն մարդն է, որին սպասում էի։ Նա աստիճաններով իջնում է ցած։ Նրա այստեղ եղած ժամանակ դրամի մասին ոչ մի խոսք, Նե՛նս։ Նա երկար չի մնա։ Տասը րոպե էլ չի մնա, սիրելի՛ս։
Կմախքացած ցուցամատը դնելով շուրթին, Հրեան մոմը վերցրեց ու գնաց դեպի դուռը։ Դրսի աստիճանների վրա ինչ֊որ մարդու ոտնաձայն լսվեց։ Եվ ճիշտ այն միջոցին, երբ Հրեան հասավ դռանը, այցելուն արագությամբ ներս մտավ։ Նա անգիտակցաբար հայտնվեց աղջկա մոտ, նախքան նրան նկատելը։
Այդ մարդը Մոնքսն էր։
― Իմ երիտասարդ աշակերտներից մեկը, ― ասաց Ֆեգինը, երբ Մոնքսը անծանոթ մեկին տեսնելով ետ քաշվեց։ ― Տեղիցդ չշարժվես, Նե՛նսի։
Աղջիկը ավելի մոտեցավ սեղանին և անհոգությամբ Մոնքսին նայելով՝ աչքերը խոնարհեց։ Բայց երբ վերջինը փոքր֊ինչ շուռ եկավ Ֆեգինի ուղղությամբ, նա այնպես սուր, թափանցող ու նշանակալից մի հայացք գցեց նրա վրա, որ փոփոխությունը նկատող որևէ դիտող դժվար կհավատար, թե այդ երկու հակասական հայացքները պատկանում էին նույն անձնավորությանը։
― Որևէ նորությո՞ւն, ― հարցրեց Ֆեգինը։
― Մե՜ծ նորություններ։
― Եվ․․․ և․․․ լա՞վ նորություններ, ― վարանքով հարցրեց Ֆեգինը։ Նա կարծես վախենում էր, որ շատ անհամբեր երևալով՝ կարող էր մյուսին զայրացնել։
― Համենայն դեպս ո՛չ վատ, ― ժպտալով պատասխանեց Մոնքսը։ ― Այս անգամ արդեն ճշտապահ եմ, այնպես չէ՞։ Հարկավոր է մի քանի րոպե առանձին խոսել քեզ հետ։
Աղջիկը ավելի մոտեցավ սեղանին և չնայած տեսնում էր, որ Մոնքսը իրեն էր մատնացույց անում, այնուամենայնիվ, չառաջարկեց դուրս գալ սենյակից։ Հրեան, գուցե վախենալով, որ եթե փորձեր ազատվել նրանից, աղջիկը կարող էր դրամի մասին հայտնել, մատնացույց արեց վերևի հարկը և Մոնքսին դուրս տարավ սենյակից։
― Չլինի՞ թե ինձ նորից տանում ես այն որջը, ուր անցյալ անգամ եղանք, ― լսվեց անծանոթի ձայնը, երբ Հրեայի հետ աստիճաններով բարձրանում էր վերև։ Ֆեգինը ծիծաղեց և ինչ֊որ բան ասաց, որ չհասավ աղջկան, բայց տախտակամածի խարխուլ գերանների ճռնչյունից աղջիկը ենթադրեց, որ Հրեան իր զրուցակցին երկրորդ հարկն է առաջնորդում։
Նրանց ոտնաձայների արձագանքը դեռ չէր լռել, երբ աղջիկը կոշիկները հանեց, թևերը թաքցրեց գլխին գցած հագուստի քղանցքների մեջ և դռան առաջ կանգնելով՝ լարված ուշադրությամբ ականջ դրեց։ Երբ աղմուկը դադարեց, նա իսկույն դուրս սահեց սենյակից, ծայրահեղ զգուշությամբ ու անշշուկ բարձրացավ աստիճաններով և անհետացավ վերևի թանձր խավարում։
Սենյակը մոտավորապես քառորդ ժամ թափուր մնաց, ապա աղջիկը նույն եթերային քայլվածքով վերադարձավ, որից անմիջապես հետո լսվեց մյուս երկու մարդկանց աստիճաններից իջնող ոտնաձայնը։ Մոնքսը իսկույն փողոց դուրս եկավ, իսկ Հրեան նորից սողոսկեց դեպի վերևի հարկը՝ դրամը բերելու համար։ Երբ վերադարձավ, աղջիկը շալն ու գլխանոցն էր դնում, կարծես մեկնելու պատրաստվելով։
― Պա՛հ, Նե՛նս, ― բացականչեց Հրեան, մոմը սեղանին դնելիս ցնցվելով և ընկրկելով, ― որքա՜ն գունատ ես։
― Գունա՜տ, ― արձագանքեց աղջիկը և, կարծես աշխատելով նրա հայացքը անայլայլ փոխադարձել, ձեռքերով աչքերը ստվերեց։
― Սոսկալի՜ գունատ։ Ինչո՞վ էիր զբաղված։
― Ոչնչով, որքան ես գիտեմ, ― անտարբեր պատասխանեց աղջիկը։ ― Իսկ այս հեցձուցիչ վայրում ինչքան երկար սպասեցրիր ինձ։ Դե շտապի՛ր Ֆեգին, շտապի՛ր, որ տուն վերադառնամ։
Արծաթի յուրաքանչյուր կտորի համար հառաչելով, Ֆեգինը հաշվեց դրամը և տվեց աղջկան։ Նրանք պարզապես «բարի գիշեր» մաղթեցին իրար ու բաժանվեցին առանց ուրիշ որևէ այլ բառ փոխանակելու։
Երբ աղջիկը փողոց դուրս եկավ, նա այնքան շփոթված էր, որ չկարողանալով ճամփան շարունակել, նստեց մի դռան շեմքին ու այդպես է մնաց մի քանի րոպե։ Բայց ընդոստ վեր ցատկեց և բոլորովին հակառակ ուղղություն վերցնելով դեպի այն տունը, որտեղ Սայքսը սպասում էր իրեն, սկսեց այնպես արագ քայլել, որ աստիճանաբար այդ ընթացքը վերածվեց ուժեղ վազքի։ Երբ այլևս շնչակտուր եղած մի րոպե կանգ առավ, որ հանգստանա, ասես հանկարծ անդրադարձավ, որ անկարող էր անել այն, ինչ մտադրվել էր, ձեռքերը հուսահատ տրորելով՝ սկսեց սաստիկ արտասվել։
Արդյոք արցունքները թեթևացրի՞ն աղջկան, թե հուսահատ դրության գիտակցությունը հարկադրեց նրան փոխել իր միտքը, չգիտենք, համենայն դեպս, նա ետ դարձավ և, մասամբ կորցրած ժամանակը շահելու, մասամբ էլ իր մտքերի ուժգին հորձանքին հավասարվելու համար, սկսեց նույն արագ ընթացքով վազել հակառակ ուղղությամբ և շուտով հասավ այն բնակարանը, որտեղ թողել էր ավազակին։
Եթե աղջիկը ներկայանալով միստր Սայքսին, չկարողացավ թաքցնել իր ներքին փոթորիկը և որոշ չափով մատնեց իրեն, միստր Սայքսը այնքան տարված էր դրամի հարցով, որ բոլորովին չնկատեց այդ։ Նա պարզապես հարցրեց, թե խոստացած գումարը բերե՞լ է, և երբ ստացավ դրական պատասխան, գուհունակություն արտահայտող ինչ֊որ բառեր քրթմնջաց, ապա ընկավ բարձին ու նորից քնեց։
Աղջկա համար մեծ բարեբախտություն էր, որ դրամի առկայությունը ավազակին զբաղված պահեց հաջորդ օր։ Նա ամբողջ օրը անցկացրեց ուտելով ու խմելով և այդ հաճելի զբաղմունքների բարերար ազդեցության տակ նրա բնավորության խստությունը այնքան մեղմացավ, որ աղջկա վարմունքի նկատմամբ բծախնդրություն ցուցաբերելու ո՛չ ժամանակ ունեցավ, ո՛չ էլ տրամադրություն։ Կասկած չկա, որ եթե միստր Սայքսի փոխարեն Ֆեգինը լիներ նրա մոտ, անպայման կնկատեր այն ամենը, ինչ կատարվում էր այդ դեռատի լեդիի հետ։ Նրա սրատես աչքից չէր վրիպի այն հանգամանքը, որ աղջիկը ապրում էր արտակարգ հոգեվիճակ։ Նա իսկույն կթափանցեր իրերի խորքը և կտեսներ, որ այդ աղջիկը նման էր մեկի, որ բուռն հոգեկան պայքարից հետո ինչ֊որ որոշման է հանգել և հանդուգն ու խիզախ մի քայլ անելու նախօրյակին է գտնվում։ Բայց քանի որ միստր Սայքսը զուրկ էր այդ նրբությունները զանազանելու ընդունակությունից, և քանի որ բոլորի նկատմամբ նա ուներ չոր ու անհաղորդ մոտեցում և ավելին, լինելով բացառիկ ուրախ տրամադրության մեջ, ինչպես վերևում նշել ենք, նա անսովոր ոչինչ չտեսավ աղջկա վարմունքի մեջ, և արդարև այնքան քիչ աչք դարձրեց նրան, որ անգամ եթե նրա հուզմունքը լիներ ավելի բացահայտ, հազիվ թե կարողանար այդ արժանավոր ջենթլմենի սրտում որևէ կասկած հարուցել։
Երեկոյան աղջկա հուզմունքը կրկնապատկվեց, իսկ երբ գիշերը վրա հասավ, և նստեց ավազակի մոտ՝ սպասելով, որ խմիչքի ազդեցության տակ քուն մտնի, նրա դեմքը այնքան գունատ էր, և աչքերի մեջ այնպիսի կրակ էր վառվում, որ նույնիսկ Սայքսը մեծապես զարմացավ նկատելով այդ։
Միստր Սայքսը տենդից ուժասպառ լինելով՝ պառկած էր անկողնում և ջինի գրգռիչ հատկությունը նվազեցնելու համար տաք ջրով էր խմում։ Նա իր բաժակը երրորդ, թե չորրորդ անգամ հրեց Նենսիի կողմը, որ լցնի, երբ հանկարծ այդ երևույթները ցնցեցին նրան։
― Վա՛հ, գրողը ինձ տանի, ― անկողնից կիսով չափ բարձրանալով և ակնապիշ նայելով աղջկա դեմքին՝ ասաց մարդը, ― գերեզմանից նոր դուրս եկած դիակի ես նման։ Ի՞նչ է պատահել քեզ։
― Ինչ է պատահե՞լ, ― կրկնեց աղջիկը։ ― Ոչինչ չի պատահել։ Ի՞նչու ես այդպես սևեռուն ինձ նայում։
― Այդ ի՞նչ գժություն է, ― նրա թևից պինդ բռնելով և կոպտորեն ցնցելով հարցրեց Սայքսը։ ― Ի՞նչ է պատահել։ Ի՞նչ ես ուզում ասել։ Ւնչի՞ մասին ես մտածում։
― Շատ բաների մասին, Բի՛լլ, ― պատասխանեց աղջիկը դողալով և աչքերը ձեռքերով ամուր ծածկելով։ ― Բայց աստվա՜ծ իմ, միևնույնը չէ՞, թե ինչի մասին եմ մտածում։
Կեղծ զվարթությամբ ասված վերջին բառերը կարծես ավելի խոր տպավորություն թողեցին Սայքսի վրա, քան նրանց նախորդող վայրագ ու խստաբարո հայացքը։
― Գիտե՞ս ինչ, ― ասաց նա, ― եթե դու տենդով չես վարակվել և այժմ հիվանդ չես, կնշանակի ինչ֊որ արտառոց բան կա այստեղ և վտանգավոր բան։ Անշուշտ չե՞ս ծրագրում․․․ Բայց ոչ, գրողը քեզ տանի։ Դու այդպիսի բան չէիր անի։
― Ւնչպիսի՞ բան չէի անի, ― հարցրեց աղջիկը։
― Չկա աշխարհում, ― ասաց Սայքսը, հայացքը գամելով նրա վրա և ասես ինքն իրեն քրթմնջալով, ― չկա աշխարհում ավելի արիասիրտ մի աղջիկ, այլապես ես նրա վիզը երեք ամիս առաջ կտրած կլինեի։ Նա էլ է տենդով վարակվել, ահա բոլորը։
Այս մտքերով հանգստացնելով իրեն, Սայքսը քամեց բաժակում եղած խմիչքի վերջին կաթիլը, ապա բազմաթիվ հայհոյանքներով պահանջեց իր դեղը։ Աղջիկը մեծ փութկոտությամբ վեր թռավ տեղից, մեջքը ավազակին շուռ տված շտապ լցրեց բաժակը և մոտեցրեց նրա շրթներին։ Նա բաժակը մինչև հատակը դատարկելով՝ ասաց․
― Այժմ եկ մոտս նստի՛ր և ընդունիր քո սովորական տեսքը, այլապես դեմքդ այնպես կայլափոխեմ, որ հարկավոր լինելու դեպքում նույնիսկ ինքդ քեզ չես ճանաչի։
Աղջիկը հնազանդվեց։ Սայքսը, պինդ բռնելով նրա ձեռքից, ընկավ բարձին և հայացքը հառեց նրա դեմքին։ Ավազակի աչքերը փակվեցին, նորից բացվեցին, դարձյալ փակվեցին և մեկ էլ բացվեցին։ Նա անհանգստությամբ շուռ եկավ, մի քանի անգամ երկու֊երեք րոպեով մրափեց, նույնքան անգամներ տեղից վեր ցատկեց, սարսափած տեսքով և բութ աչքերով շուրջը նայեց, ապա ասես ինչ֊որ աներևույթ ձեռքի ուժգին հարվածից տապալված, հանկարծ ընկավ բարձին և իսկույն թաղվեց խոր քնի մեջ։ Ձգված մատները թուլացան, բարձրացրած թևը անզոր կախ ընկավ կողքից, և նա պառկեց այնպես, ինչպես խորունկ ուշաթափության մեջ։
― Քնաբեր դեղը ներգործեց վերջապես, ― անկողնու մոտից վերկենալով շշնջաց աղջիկը։ ― Գուցե նույնիսկ այժմ ուշ է արդեն։
Գլխանոցը տագնապահար գլխին դնելիս և շալը ուսերին փաթաթելիս նրան այնպես էր թվում, որ Սայքսը, հակառակ քնաբեր դեղին, ուր որ է կզարթնի, և նրա բիրտ ձեռքը ծանրորեն կիջնի իր ուսին։ Նա կամացուք թեքվեց անկողնու վրա, համբուրեց ավազակի շուրթերը, ապա դուռը անաղմուկ բաց անելով, շտապ դուրս եկավ փողոց։
Ինչ֊որ մութ նրբանցքում, որտեղից պետք է անցներ գլխավոր պողոտա դուրս գալու համար, գիշերապահը ժամը ինն անց կեսն էր ազդարարում։
― Վաղո՞ւց է հնչել ժամը, ― հարցրեց աղջիկը։
― Տասից պակաս է տասնհինգ րոպե, ― ասաց մարդը, լապտերը բարձրացնելով աղջկա դեմքին։
― Եվ դեռ մի ժամից ավելի պետք է քայլեմ այնտեղ հասնելու համար, ― մրմնջաց Նենսին ու մի ակնթարթում նրա կողքից սահելով անհետացավ։
Սփիթելֆիլդից դեպի Լոնդոնի Վեստ֊Էնդը գնալու ճանապարհին, խուլ փողոցներում ու նրբուղիներում գտնվող խանութների մեծ մասը արդեն փակ էր։ Երբ ժամը տասը հնչեց, աղջկա անհամբերությունը առավել ևս սաստկացավ։ Նա խելահեղորեն վազում էր նեղ մայթերով, մերթ արմունկով բախվելով անցորդներին, մերթ հազիվ֊հազ ազատվելով ձիերի սմբակների տակ տրորվելուց և մերթ խուճապով ճեղքելով խռնված մարդկանց, որոնք, նույնքան անհամբեր, փողոցի մյուս կողմը անցնելու առիթին էին սպասում։
― Այս կինը խելագար է, ― ասում էին մարդիկ, նայելով նրա հետևից, մինչդեռ նա քամու արագությամբ սուրում էր։
Երբ հասավ քաղաքի ավելի հարուստ թաղամասը, փողոցները համեմատաբար ավելի ամայի էին, և այստեղ նրա գահավիժ ընթացքը ավելի մեծ հետաքրքրություն հարուցեց անցորդների մոտ։ Նրանցից մի քանիսը իրենց քայլերը արագացրին, ասես տեսնելու, թե այդպիսի արտակարգ արագությամբ ուր էր շտապում այդ աղջիկը, իսկ ուրիշներ նրանից առաջ անցնելով, ետ նայեցին, զարմանալով, թե ինչպես նա շարունակում էր նույն թափով վազել, բայց կամաց֊կամաց բոլորն էլ հրաժարվեցին նրան հետապնդելուց, և երբ հասավ սահմանված վայրը, նա բոլորովին մենակ էր։
Հայդ պարկի մոտ գտնվող խաղաղ, բայց գեղեցիկ փողոցում կառուցված մի ընտանեկան պանդոկ էր այդ։ Երբ դռան առաջ վառվող լապտերի փայլուն լույսը նրան այնտեղ առաջնորդեց, ժամը տասնմեկը զարկեց։ Նախքան շենքին մոտենալը փոքր֊ինչ վարանեց և երկմտելով՝ չկարողացավ որոշ եզրակացության հանգել, բայց ժամացույցի զարկը վճռականություն հաղորդեց նրա մտքերին, և նա մտավ նախագավիթ։ Դռնապանի տեղը թափուր էր։ Նա անվստահությամբ շուրջը նայելով՝ ուղղվեց դեպի աստիճանները։
― Հե՜յ, բարեկա՜մս, ― ասաց վայելուչ հագնաված մի կին, նրա հետևում գտնվող ինչ֊որ դռնից նայելով, ― ո՞ւմ ես ուզում։
― Մի լեդիի, որը օթևանում է այս պանդոկում, ― պատասխանեց աղջիկը։
― Մի լեդիի՞, ― արհամարհական հայացքով բացականչեց կինը։ ― Ի՞նչ լեդիի։
― Միսս Մեյլիին, ― ասաց Նենսին։
Մանկամարդ կինը, որ մինչ այդ զննել էր Նենսիի արտաքին տեսքը, առաքինի անարգանք արտահայտող հայացքով միայն պատասխանեց նրա հարցին և մի տղամարդ կանչեց, որ խոսի նրա հետ․ Նենսին կրկնեց իր խնդրանքը։
― Ի՞նչ անունով հայտնեմ ձեր մասին, ― հարցրեց սպասավորը։
― Կարիք չկա անուն հաղորդել, ― պատասխանեց Նենսին։
― Ի՞նչ գործով ես ցանկանում տեսնել լեդիին, ― ասաց մարդը։
― Այդ նույնպես նշանակություն չունի, ― ասաց աղջիկը։ ― Ես հենց իրեն՝ լեդիին պետք է տեսնեմ։
― Դե՛, հեռացի՛ր, ― ասաց սպասավորը նրան հրելով դեպի դուռը։ ― Դո՛ւրս կորիր այստեղից։
― Ես կամովին դուրս չեմ գա, ― ասաց աղջիկը, ― իսկ եթե փորձեք բռնությամբ հեռացնել, իմացե՛ք, այնպես կանեմ, որ երկուսով չեք կարող գլուխ դնել ինձ հետ։ Մի՞թե այստեղ չկա մեկը, որ ինձ նման թշվառականի խնդրանքը կատարի՛, ― ասաց նա շուրջը նայելով։
Այս սրտաշարժ կոչը իր բարենպաստ արդյունքը տվեց։ Մի քանի այլ սպասավորների հետ զրույցին հետևող ինչ֊որ բարեսիրտ խոհարար առաջ գալով միջամտեց նրա օգտին։
― Կատարի՛ր նրա խնդրանքը, Ջո, դժվար բան չէ, ― ասաց նա։
― Իմ խոսելն ավելորդ է, ― պատասխանեց մարդը։ ― Կարծում ես լեդին կընդո՞ւնի այսպիսի մեկին։
Նենսիի կասկածելի նկարագրի մասին արված այս ակնարկությունը պարկեշտ զայրույթի փոթորիկ առաջացրեց չորս սպասուհիների կրծքում։ Նրանք մեծապես բորբոքված ասացին, թե այդ աղջիկը անպատվություն է իրենց սեռի համար և հարկավոր է նրան առանց խղճահարության բանտ նետել։
― Արեք ինձ հետ ինչ կամենում եք, ― ասաց աղջիկը, դարձյալ տղամարդկանց դիմելով, ― բայց նախ կատարեք իմ խնդրանքը։ Իսկ ես ամենակարող աստծու անունով խնդրում եմ, որ նրան հայտնեք իմ մասին։
Փափկասիրտ խոհարարը նորից բարեխոսեց, և արդյունքն այն եղավ, որ առաջին անգամ հայտնվող տղամարդը հանձն առավ նրա խնդրանքը կատարել։
― Ի՞նչ եմ ասելու, ― հարցրեց նա, մի ոտը սանդուղին դրած։
― Ասացեք, որ մի երիտասարդ կին պաղատագին խնդրում է միսս Մեյլիի հետ առանձին տեսակցել, ― ասաց Նենսին, ― որ եթե լեդին լսի այդ կնոջ արտասանած առաջին իսկ բառը, ապա նրա կամքին է մնում շարունակե՞լ տեսակցությունը, թե որպես խաբեբայի նրան դուրս շպրտել պանդոկից։
― Օհո՜, ― ասաց սպասավորը, ― տեսնում եմ, որ շատ տաքացած ես խոսում։
― Դուք միայն հաղորդեցեք իմ ասածը, ― անհողդողդ ասաց աղջիկը, ― և ինձ պատասխան բերեք։
Սպասավորը աստիճաններով վերև վազեց։
Նենսին գունատ և համարյա շնչասպառ կանգնեց ներքևում, հուզմունքից դողացող շուրթերով ականջ դնելով պարկեշտ սպասուհիների նախատական խոսքերին, որ առատորեն շռայլվում էին իր հասցեին, և որոնք ավելի սուր բնույթ ստացան, երբ սպասավորը վերադառնալով ասաց, որ մանկահասակ կինը վերև բարձրանա։
― Ինչի՞ է պետք պատվավոր լինել այս աշխարհում, ― ասաց առաջին սպասուհին։
― Երևի պղինձը ավելի հարգի է, քան ոսկին, որ կրակի բովից անցել է, ― նկատեց երկրորդը։
Երրորդը գոհացավ միայն զարմացած հարց տալով՝ «արդյոք լեդիները ինչի՞ց են շինված», իսկ չորրորդը բացականչեց՝ «ինչպիսի՜ խայտառակություն», որին ձայնակցեցին նաև մյուս անբիծ կույսերը և դրանով վերջ տվեցին իրենց հեղինակավոր կարծիքներին։
Ուշ չդարձնելով այս բոլորին, ― քանի որ նրա սրտի վրա ավելի ծանր բեռ էր ճնշում, ― Նենսին ամբողջ մարնով դողալով հետևեց սպասավորին, առաջնորդվելով դեպի մի փոքրիկ նախասենյակ, որը լուսավորված էր առաստաղից կախված լամպով։ Այստեղ սպասավորը թողեց նրան մենակ և հեռացավ։

Քառասուներորդ գլուխ

Մի տարօրինակ տեսակցություն, որ հանդիսանում է նախորդ գլխի շարունակությունը

Չնայած աղջիկը իր ամբողջ կյանքը անց էր կացրել փողոցներում և Լոնդոնի ամենապիղծ պոռնկանոցներում ու որջերում, այնուամենայնիվ, կանացի բնազդից ինչ֊որ բան դեռևս մնացել էր նրա մեջ, և երբ ականջին հասավ թեթև ոտնաձայն, նա մտածեց այն մասին, թե ինչպիսի հսկայական հակադրության էր վկա լինելու այդ փոքրիկ սենյակը մի րոպեից հետո։ Իր իսկ խոր ամոթանքից ճնշված՝ նա կծկվեց, ասես չկարողանալով տանել ներկայությունը այն անհատի, որի հետ ցանկացել էր տեսակցել։
Բայց այս ազնիվ զգացմունքների դեմ պայքար էր մղում հպարտությունը, այն մոլությունը, որ առկա է թե՛ ամենաընկած ու խարդախ արարածների և թե՛ ինքնավստահ ու բարձր դասակարգի մարդկանց մոտ։ Գողերի ու ոճրագործների ողորմելի մեղսակիցը, կեղտոտ հաճախավայրերից արտաքսված թշվառականը, ամենագարշելի հանցագործների ու բանտարկյալների գործակիցը, որը ապրում էր կախաղանի ստվերի տակ, նույնիսկ այդ այլասերված արարածը այնքան հպարտ էր, որ իրեն թույլ չէր տալիս ցուցաբերել կանացի քնքուշ զգացումի գեթ մի նշույլ, որը նա տկարություն էր համարում, բայց որը նրան մարդկության հետ կամրջող միակ զգացումն էր, այն մարդկության, որի հետքերը ջնջվել էին նրա դաժան կյանքից այնքա՜ն, այնքա՜ն վաղ հասակում։
Նա գլուխը կիսով չափ բարձրացնելով նկատեց, որ իր առջև կանգնած էր նուրբ ու գեղեցիկ մի աղջիկ, հետո աչքերը նորից խոնարհելով գետին՝ կեղծ անտարբերությամբ ասաց․
― Բավական դժվարին հարց էր ձեզ հետ տեսակցելու թույլտվություն ձեռք բերելը, լե՛դի։ Եթե ինձ հասցված անարգանքներից վիրավորվելով թողնեի ու գնայի, ինչպես շատերը արած կլինեին իմ փոխարեն, դուք մի օր կափսոսայիք այդ բանի համար, և ձեր ափսոսանքը շատ իրավացի կլիներ։
― Շատ եմ ցավում, եթե որևէ մեկը կոպտել է ձեզ, ― պատասխանեց Ռոզը։ ― Մի՛ մտածեք այդ մասին։ Ասացե՛ք, ինչո՞ւ էիք ցանկանում ինձ տեսնել։ Ձեր որոնած անձնավորությունը ես եմ։
Քնքշությամբ արտասանված այս բառերը, ախորժալուր ձայնը, մեղմ վարվեցողությունը, գոռոզություն ու տհաճություն արտհայտող որևէ երևույթի չգոյությունը հանկարծակիի բերեցին աղջկան, և նա փղձկաց։
― Օ՜հ, լե՛դի, լե՛դի, ― ասաց նա սաստիկ հուզմունքի մեջ ձեռքերը տրորելով։ ― Եթե ձեզ նմանները ավելի մեծ թվով լինեին, ինձ նմանների թիվը ավելի պակաս կլիներ, այո՛, պակաս կլիներ։
― Նստե՛ք, ― ասաց Ռոզը մեղմությամբ, ― եթե կարիքի մեջ եք, և կամ որևէ վշտով տառապում եք, ես սիրով կօգնեմ ձեզ, եթե դա իմ հնարավորության սահմաններում է։ Իսկապե՛ս, իսկապե՛ս կօգնեմ ձեզ։ Նստե՛ք։
― Թողեք կանգնած մնամ, լե՛դի, ― ասաց աղջիկը տակավին արտասվելով, ― և ինձ հետ այդքան քնքշությամբ մի՛ խոսեք, քանի դեռ չգիտեք, թե ես ով եմ։ Ժամանակը անցնում է։ Այդ, այդ դուռը փա՞կ է։
― Այո՛, ― ասաց Ռոզը, մի քանի քայլ ետ գնալով, կարծես դռանը մոտիկ լինելու նպատակով, որ հարկ լինելու դեպքում օգնություն կանչի։ ― Ինչո՞ւ եք հարցնում։
― Որովհետև, ― ասաց աղջիկը, ― ես այժմ եկել եմ իմ և ուրիշների կյանքը դնելու ձեր ձեռքերի մեջ։ Ես այն աղջիկն եմ, որ Օլիվերին առևանգելով՝ նորից քարշ տվեց ծերունի Ֆեգինի մոտ այն երեկո, երբ տղան, ինչ֊որ հանձնարարություն կատարելու համար, դուրս էր եկել Պենտոնվիլլի բնակարանից։
― Դո՜ւ, ― բացականչեց Ռոզ Մեյլին։
― Այո, ե՛ս, լեդի, ― պատասխանեց աղջիկը։ ― Ես եմ այն անբարոյական արարածը, որի մասին լսել եք․ ես եմ այն թշվառականը, որ ապրում է գողերի ոհմակի մեջ։ Որքան հիշում եմ, կյանքումս երբեք չեմ ունեցել ավելի լավ օթևան, քան Լոնդոնի փողոցները, և, օ՜հ, աստվա՜ծ իմ, չեմ լսել ավելի մաքուր խոսքեր, քան այն խոսքերը, որ լկտի մարդիկ են արտասանել։ Մի՛ աշխատեք թաքցնել ինձնից ձեր խորշանքը, լե՛դի։ Ձեր ենթադրածից շատ ավելի փոքր եմ տարիքով, բայց լավ սովոր եմ այդ հարցերին։ Խճողված մայթերով անցնելիս նույնիսկ ամենաաղքատ կանայք զզվանքով խույս են տալիս ինձնից։
― Ի՜նչ սոսկալի բաներ եմ լսում, ― ասաց Ռոզը, իր տարօրինակ զրուցակցից ակամա ընկրկելով։
― Ծնրադիր փառք տվեք աստծուն, սիրելի լեդի, ― հեկեկաց աղջիկը, ― որ մանկության ժամանակ ունեցել եք ձեզ խնամող և ձեր մասին հոգացող բարեկամներ, որ կյանքի դառնությունները երբեք չեք ճաշակել, որ ցուրտն ու քաղցը ձեզ երբեք չեն տանջել և որ ինձ նման հենց օրորոցից հարկադրված չեք եղել ապրելու հարբեցողության և խայտառակությունների մեջ, և․․․ և․․․ անձնատուր չեք եղել այդ բոլորից է՛լ ավելի սարսափելի այլ երևույթների։ Օրորոցից եմ ասում, որովհետև նրբանցքներն ու ջրհորդաններն են եղել ինձ պատսպարան, և մի օր այդտեղ էլ կմեռնեմ անպայման։
― Ես խղճում եմ ձեզ, ― ասաց Ռոզը դողդոջուն ձայնով։ ― Սիրտս ճմլվում է ձեր խոսքերից։
― Որքա՜ն բարի եք, լե՛դի, աստված օրհնի ձեզ, ― շարունակեց աղջիկը։ ― Եթե իմանայիք, թե շատ անգամներ ինչպիսի արարքների մեջ եմ գտնվում, ապա դուք իսկապես կխղճայիք ինձ։ Բայց ես գաղտնաբար եմ եկել ձեզ մոտ, լե՛դի, և եթե մեր մարդիկ իմանան, որ ձեզ հաղորդել եմ այն, ինչ դուք շուտով լսելու եք, նրանք անպայման կսպանեն ինձ։ Դուք ճանաչո՞ւմ եք Մոնքս անունով մի մարդու։
― Ո՛չ, ― պատասխանեց Ռոզը։
― Նա ձեզ ճանաչում է, ― ասաց աղջիկը, ― գիտե, որ դուք այստեղ եք, որովհետև ես այդ իմացա ինչ֊որ մեկի հետ ձեր մասին խոսելիս և այսպիսով հնարավորություն ունեցա գտնելու ձեզ։
― Այդ անունը երբեք չեմ լսել, ― ասաց Ռոզը։
― Ուրեմն մեզ մոտ նա կեղծ անուն է օգտագործում, ― վրա բերեց աղջիկը, ― այդպես էլ ենթադրում էի։ Միառժամանակ առաջ, երբ ձեր տունը կողոպտելու համար Օլիվերին լուսամուտից ներս էին մտցրել, կասկածելով այս մարդու վրա, ես գաղտագողի ականջ դրեցի մի խոսակցություն, որը տեղի ունեցավ նրա և ծեր Ֆեգինի միջև մի մթին սենյակում։ Իմ լսածներից ես տեղեկացա, որ Մոնքսը, այն մարդը, որի մասին հարցրեցի ձեզ․․․
― Այո, ― ասաց Ռոզը, ― հասկանում եմ։
― Որ Մոնքսը, ― շարունակեց աղջիկը, ― նրան պատահաբար տեսել էր մեր տղաներից երկուսի հետ հենց այն միևնույն օրը, երբ մենք նրա հետքը կորցրինք, և իսկույն ճանաչել էր նրան, որպես իր հետապնդած երեխային, թեպետ ես այն ժամանակ չկարողացա ըմբռնել, թե այդ ինչ նպատակով էր արվում։ Ֆեգինի և այս մարդու միջև համաձայնություն կայացավ, որ եթե հրեային հաջողվեր Օլիվերին իր ճանկը գցել, նա կստանար որոշ գումար․ բայց նա ավելին կստանար, եթե նրան հաջողվեր տղային գող դարձնել, իսկ այդ բանը Մոնքսը ցանկանում էր ինչ֊որ անձնական նպատակների համար։
― Ի՞նչ նպատակների, ― հարցրեց Ռոզը։
― Նա պատի վրա նկատեց իմ ստվերը, երբ ես ականջ էի դնում իմանալու խոսակցության վերջին մասը, ― ասաց աղջիկը, ― և ուղղակի հրաշքի հավասար բան էր, թե ինչպես կարողացա իմ ինքնությունը ճարպկորեն թաքցնել։ Այդ գիշերից հետո ես նրան բոլորովին չտեսա, մինչև երեկ գիշեր։
― Իսկ ի՞նչ պատահեց երեկ գիշեր։
― Հիմա կպատմեմ, լե՛դի։ Երեկ գիշեր նա նորից եկավ։ Նրանք նորից վերև բարձրացան, և ես, հագուստիս մեջ այնպես փաթաթվելով, որ ստվերս ինձ չմատնի, նորից դռան առաջ ականջ դրի նրանց խոսակցությանը։ Մոնքսի արտասանած առաջին բառերը հետևյալն էին․ «Այդպես ուրեմն, տղայի ինքնությունը հաստատող բոլոր ապացույցները այժմ գետի հատակումն են գտնվում, իսկ այդ իրերը նրա մոտից գողացող պառավ վհուկը այժմ փտում է իր դագաղում»։ Նրանք ծիծաղեցին և խոսեցին գործի այդքան բարեհաջող ավարտման մասին․ հետո Մոնքսը, նորից անդրադառնալով տղային և չափազանց կատաղելով ասաց, որ թեպետ այդ սատանի ճուտի փողերը այլևս հաստատապես իրենը կլինեին, այնուամենայնիվ, իր համար շատ ավելի նախընտրելի էր, եթե ուրիշ միջոցով տիրացած լիներ դրանց։ Որովհետև որքան հիանալի հեգնանք կլիներ, եթե հոր պարծանքը հանդիսացող կտակի պայմաններին հակառակ, տղան քարշ տրվեր քաղաքում գտնվող բոլոր բանտերը, և ապա ինչ֊որ ծանր քրեական հանցանքի համար, որ Ֆեգինը կարող էր հեշտությամբ դասավորել, կախաղանի բաժին դարձնել նրան, նախապես մի լավ շահագործելուց հետո։
― Ինչե՜ր եմ լսում, ― ասաց Ռոզը։
― Ճշմարտությունը, լե՛դի, չնայած իմ շուրթերից է հնչում այն, ― պատասխանեց աղջիկը, ― ապա, այնպիսի հայհոյանքներով, որ իմ ականջները սովոր են, բայց ձեզ անշուշտ խորթ կթվան, նա ասաց, որ եթե կարողանար իր ատելությանը հագուրդ տալով վերջ տալ տղայի կյանքին՝ առանց իր կյանքը վտանգելու, նա այդ բանը կանի, բայց քանի որ դա հնարավոր չէ, նա իր ամբողջ կյանքի տևողության ընթացքում հետևելու է նրան, և եթե գտնի, որ նա փորձում է իր ծագումը կամ անցյալը չարաշահել, ապա ինքը դեռ կարող է վնասել նրան։ «Վերջապես, Ֆե՛գին, ― ասաց նա, ― հրեա լինելով հանդերձ դու երբեք չկարողացար այնպիսի ծուղակներ լարել Օլիվերի՝ իմ փոքրիկ եղբոր համար, ինչպիսին ես եմ մտածել»։
― Իր եղբո՜ր, ― բացականչեց Ռոզը։
― Այդ նրա բառերն են, ― ասաց Նենսին անհանգիստ շուրջը նայելով, ինչպես արել էր սենյակ մտած առաջին իսկ պահից, որովհետև Սայքսի կերպարանքը շարունակ հալածում էր նրան։ ― Դեռ ավելին։ Երբ նա խոսեց ձեր և մյուս լեդիի մասին և ասաց, որ կարծես աստծու կամ սատանայի իր հանդեպ ունեցած հակառակության հետևանքով էր, որ Օլիվերը ընկել էր ձեր ձեռքը, նա ծիծաղեց և ասաց, որ դրանից էլ գոհ է, քանի որ դուք սիրահոժար կտրամադրեիք հազարավոր և հարյուր֊հազարավոր ֆունտեր, եթե ունենայիք այդքան հսկայական գումար, իմանալու համար, թե ո՛վ է ձեզ մոտ գտնվող այդ լակոտը։
― Մի՞թե այս խոսքերը լրջությամբ են ասվել, ― հարցրեց Ռոզը՝ սաստիկ գունատվելով։
― Նա խոսում էր խիստ զայրացած և միանգամայն լուրջ, ― գլուխը թափահարելով պատասխանեց աղջիկը։ ― Երբ ատելության կրակը բռնկում է նրա մեջ, նա շատ է լրջանում։ Շատերին գիտեմ, որոնք այդպիսի պարագաներին շատ ավելի ծայրահեղությունների են դիմում, բայց ես նախընտրում եմ նրանց ունկնդրել տասնյակ անգամներ, քան այդ Մոնքս կոչեցյալին մեկ անգամ։ Արդեն ուշ է, և ես պետք է այնպես հասնեմ տուն, որ կասկած չհարուցեմ, թե ինչպիսի գործով եմ զբաղված եղել։ Ես իսկույն պետք է վերադառնամ։
― Բայց ես ի՞նչ կարող եմ անել, ― ասաց Ռողը։ ― Ձեր հաղորդած այս տեղեկությունը ինչպե՞ս կարող եմ օգտագործել առանց ձեզ։ Վերադառնա՜լ։ Իսկ ինչո՞ւ եք ուզում վերադառնալ այն մարդկանց մոտ, որոնց այդպիսի սարսափելի գույներով եք նկարագրում։ Եթե այս տեղեկությունը կրկնեք ինչ֊որ ջենթլմենի մոտ, որին ես անմիջապես կարող եմ կանչել հարևան սենյակից, դեռ կես ժամ չանցած դուք տեղափոխված կլինեք մի ապահով տեղ։
― Ես ցանկանում եմ վերադառնալ, ― ասաց աղջիկը։ ― Ես անպայման պետք է վերադառնամ, որովհետև․․․ մի՞թե կարող եմ ձեզ պես անմեղ մի լեդիի նման բաներ ասել, որովհետև այն մարդկանց մեջ, որոնց մասին ձեզ պատմեցի, կա մեկը ― բոլորից կատաղին ― որին ես չեմ կարող լքել, նույնիսկ փրկվելու համար այն կյանքից, որ այժմ վարում եմ։
― Ձեր առաջվա միջամտությունը այդ սիրելի տղայի օգտին, ― ասաց Ռոզը, ― ձեր իմացածները ինձ հայտնելու համար այդքան մեծ վտանգի ենթարկվելով, ձեր այստեղ գալը, ձեր վերաբերմունքը, որ ձեր ասածների ճշմարիտ լինելու մասին վստահություն են ներշնչում, ձեր բացահայտ զղջումը և ամոթանքի գիտակցությունը ինձ մտածել են տալիս, որ դեռևս կարելի է փրկել ձեզ։ Օ՜հ, ― թախանձեց օրիորդը, ձեռքերը միացնելով իրար, մինչդեռ արցունքները նրա այտերից ցած էին հոսում, ― ձեր սիրտը մի խստացրեք ձեր սեռակիցներից մեկի աղերսանքի հանդեպ, մեկի, որ առաջինն է, շատ հավանական է առաջինը, որ խղճում է ձեզ և ձեզ դիմում է անկեղծ կարեկցանքով։ Խնդրում եմ, լսեցե՛ք ինձ և թույլ տվեք, որ ձեզ փրկեմ այդ քաոսից, քանի դեռ ուշ չէ։
― Օ՜, լե՜դի, ― հեկեկաց աղջիկը իր զրուցակցի առջև ծունկի գալով, ― թանկագի՜ն, քաղցրի՜կ, հրեշտակայի՜ն լեդի, իսկապես որ այդպիսի ամոքիչ խոսքերով իմ սիրտը ջերմացնող առաջին էակն եք դուք, և եթե տարիներ առաջ լսած լինեի դրանք, գուցե այս մեղսալից ու դժբախրտ կյանքից հեռացած կլինեի։ Բայց արդեն ո՜ւշ է, արդեն ո՜ւշ է։
― Զղջման և մեղքերի քավության համար երբեք ուշ չէ, ― ասաց Ռոզը։
― Ո՜ւշ է, ո՛հ, ո՜ւշ է, ― հոգեկան տագնապից գալարվելով ասաց աղջիկը։ ― Ես այժմ չեմ կարող թողնել նրան, ես չեմ կարող նրա մահվան պատճառը դառնալ։
― Իսկ ինչո՞ւ դուք պետք է նրա մահվան պատճառը դառնաք, ― հարցրեց Ռոզը։
― Ոչինչ չէր կարող փրկել նրան, ― հեկեկաց աղջիկը։ Եթե այն ամենը, ինչ֊որ ձեզ եմ ասել, ուրիշներին ասեի, և այդ ոհմակը ձերբակալվեր, նրան անպայման մահապատժի կենթարկեին։ Նա բոլորից խիզախն է և ամբողջ ժամանակ այնքա՜ն անգութ է եղել։
― Մի՞թե հնարավոր է, ― գոչեց Ռոզը, ― որ այդպիսի մարդու համար դուք հրաժարվեք ապագայի բոլոր հույսերից և անմիջական ստույգ փրկությունից։ Այդ հիմարություն է։
― Չգիտեմ, թե ինչ է, ― պատասխանեց աղջիկը, ― միայն գիտեմ, որ այդպես է, և այդ միայն ինձ հետ չէ, որ կատարվում է, այլև հարյուրավորների հետ, որոնք նույնքան ողորմելի ու ընկած վարքի տեր են, ինչպես ես։ Ես պետք է վերադառնամ։ Արդյոք այդ աստծո ցասո՞ւմն է, որ թափվում է գլխիս իմ գործած մեղքերի համար, ես այդ չգիտեմ, այնուամենայնիվ, հակառակ այն բոլոր տանջանքներին, որ նա ենթարկում է ինձ, և հակառակ այն բոլոր բրտություններին, որ նա գործադրում է վրաս, ինչ֊որ բան ինձ ձգում է դեպի նա, և երևի այնպես կլինի, մինչև անգամ եթե իմանամ, որ նրա ձեռքով մեռնելու եմ վերջապես։
― Ես ի՞նչ պետք է անեմ, ― ասաց Ռոզը։ ― Ես չպետք է թույլ տամ, որ այսպես թողնեք ու գնաք։
― Դուք չպետք է ինձ բռնությամբ այստեղ պահեք, լե՛դի, և գիտեմ, որ այդպիսի բան չեք անի, ― ասաց աղջիկը վեր կենալով։ ― Դուք արգելք չեք հանդիսանա իմ գնալուն, որովհետև ես ապավինեցի ձեր բարությանը և ձեզնից որևէ խոստում չպահանջեցի, թեպետ կարող էի պահանջած լինել։
― Այդ դեպքում ձեր տված տեղեկությունը ի՞նչ արժեք ունի, ― ասաց Ռոզը։ ― Այս առեղծվածային գաղտնիքը պետք է հետազոտել, այլապես ձեր պատմածը ի՞նչ օգուտ կբերի Օլիվերին, որին դուք այդքան բուռն կերպով ցանկանում եք օգտակար լինել։
― Գաղտնիքը խստորեն պահելով հանդերձ, դուք պետք է ձեզ մոտիկ որևէ ջենթլմենի հետ խոսեք այս մասին, և նրա հետ խորհրդակցելով՝ ձեռնարկեք գործի, ― ասաց աղջիկը։
― Բայց ես ձեզ որտե՞ղ կարող եմ գտնել անհրաժեշտության դեպքում, ― հարցրեց Ռոզը։ ― Ես ամենևին չեմ ուզում իմանալ, թե որտեղ են ապրում այդ սոսկալի մարդիկ, բայց դուք ո՞ւր կարող եք լինել որևէ որոշյալ օր կամ որոշյալ ժամ՝ այս պահից սկսյալ։
― Կխոստանա՞ք, որ իմ գաղտնիքը խստորեն կպահեք, և կգաք առանձին, կամ միայն այն մեկի հետ, որը տեղյակ է այս ամենին, և որևէ մեկը ինձ չի դարանելու և կամ բնակատեղին իմանալու համար ինձ չի հետապնդելու, ― հարցրեց աղջիկը։
― Ազնվությամբ խոստանում եմ ձեզ, ― պատասխանեց Ռոզը։
― Ամեն կիրակի գիշերվա ժամը տասնմեկից մինչև տասներկուսը, ― ասաց աղջիկը առանց վարանելու, ― ես շրջելիս կլինեմ Լոնդոնի կամրջի վրա, եթե ողջ լինեմ։
― Մի րոպե էլ սպասեք, ― ընդհատեց Ռոզը, երբ աղջիկը շտապով ուղղվեց դեպի դուռը։ ― Պետք է մտածել ձեր վիճակի և այդ կյանքից ազատվելու ձեր հնարավորության մասին։ Դուք գրավեցիք իմ հոգին ոչ միայն նրա համար, որ կամովին հաղորդեցիք ինձ այս գաղտնիքը, այլև նրա համար, որ անհուսալիորեն կորած մի կին եք։ Մի՞թե կվերադառնաք այն ավազակների ոհմակի և այն մարդու մոտ, երբ մի բառը կարող էր փրկել ձեզ։ Ի՞նչն է հրապուրում և ձգում ձեզ ետ դառնալու և փարվելու անօրենությանն ու թշվառությանը։ Օ՜, մի՞թե ձեր սրտում չկա ոչ մի լար, որ կարողանամ թրթռացնել։ Մի՞թե չի մնացել ոչ մի նվիրական զգացում, որին կարողանամ կոչ անել այս սարսափելի անմտության դեմ պայքարելու համար։
― Երբ ձեզ նման մանկահասակ, բարեսիրտ ու գեղեցիկ լեդիները, ― պատասխանեց աղջիկը անհողդողդ կերպով, ― իրենց սիրտը հանձնում են որևէ մեկին, ապա սերը կարող է ծայրահեղությունների առաջնորդել նույնիսկ ձեր նմաններին, որ ունեք ընտանիք, բարեկամներ, որիշ հիացողներ և, վերջապես, ձեր հոգու դատարկությունը լցնել ամեն ինչով։ Իսկ երբ ինձ նմանները, որոնց համար դագաղի խուփից բացի որևէ կայուն երդիկ գույություն չունի, և որոնք հիվանդությամբ կամ մահվան պահին ոչ մի հարազատ չունեն, բացի հիվանդապահ քրոջից, ուրեմն եթե այսպիսի կանայք իրենց ապականած սիրտը հանձնում են որևէ տղամարդու, և թույլ են տալիս, որ նա գրավի այն տեղը, որ թափուր է մնացել ամբողջ նրանց ողորմելի կյանի ընթացքում, ո՞վ կարող է հուսալ, թե կփրկի մեզ։ Խղճացե՜ք մեզ, լե՛դի, խղճացեք նրա համար, որ մեզ մնացել է միայն մի կանացի զգացմունք, և որ մի դաժան դատավճռի հետևանքով դա մեզ կհասցնի ոչ թե հանգստի ու բարձրության, այլ տառապանքի ու բռնության։
― Անշուշտ չեք մերժի մի քիչ դրամ ընդունել ինձնից, ― ասաց Ռոզը կարճ դադարից հետո։ ― Այդ ձեզ հնարավորություն կտա պարկեշտորեն ապրելու, գունե մինչև մենք նորից կհանդիպենք։
― Ոչ իսկ մի պեննի, ― պատասխանեց աղջիկը, ձեռքը ժխտական թափահարելով։
― Ձեր սրտի դռները ամուր մի փակեք ձեզ օգնելու իմ բոլոր ջանքերի դեմ, ― աղջկան մոտենալով ասաց Ռոզը։ ― Ամբողջ հոգով ուզում եմ օգնել ձեզ, հավատացե՛ք ինձ։
― Լավագույնը, որ կարող եք անել ինձ համար, լե՛դի, ― պատասխանեց աղջիկը՝ ձեռքերը տրորելով, ― այդ այն է, որ ինձնից իսկույն խլեք իմ կյանքը, որովհետև իմ ողորմելի վիճակի համար ես դեռ երբեք այնքան խոր վիշտ չեմ զգացել, որքան այս գիշեր, և արժեր մեռնել այս մաքուր մթնոլորտում, հեռու այն դժոխքից, որի մեջ ապրել եմ։ Աստված օրհնի ձեզ, քնքուշ լե՛դի, և թող ձեր գլխին շաղ տա նույնքան օրհնություն, որքան ես իմ գլխին ամոթանք եմ շաղ տվել։
Այսպես խոսելով ու բարձրաձայն հեկեկալով, դժբախտ աղջիկը հեռացավ, իսկ Ռոզ Մեյլին այս տարօրինակ տեսակցությունից շփոթված, տեսակցություն, որ ավելի շուտ նմանվում էր արագահաս երազի, քան իրական պատահարի, ընկավ մի բազկաթոռի մեջ և աշխատեց իր ցրված մտքերը կենտրոնացնել։

Քառասունմեկերորդ գլուխ

Պարունակում է նորանոր հայտնություններ և ցույց է տալիս, որ անակնկալները, դժբախտությունների նման, մենակ չեն գալիս

Ռոզի դրությունը արդարև խիստ ծանր էր ու դժվարին։ Չնայած նա վառվում էր Օլիվերի առեղծվածային պատմության խորքը թափանցելու անհաղթահարելի ցանկությամբ, միևնույն ժամանակ սրբապղծություն էր համարում դավաճանել այն դժբախտ կնոջը, որի հետ նա հենց նոր խոսեց, և որը իրեն հավատ ընծայեց որպես մի դեռատի ու անբիծ աղջկա։ Նրա խոսքերն ու վերվելակերպը հուզել էին Ռոզ Մեյլիի սիրտը և միախառնված այն սիրո հետ, որ նա տածում էր փոքրիկ տղայի նկատմամբ, առկա էր նաև նույնքան ջերմ ու անկեղծ մի ըղձանք՝ այդ թշվառ կնոջը փրկելու և նրան առաջնորդելու դեպի ապաշխարանք և հույս։
Նրանք մտադիր էին Լոնդոնում մնալ միայն երեք օր, ապա մի քանի շաբաթով գնալ ինչ֊որ հեռավոր ծովեզրյա ամառանոց։ Այժմ իրենց Լոնդոն ժամանելու առաջին օրվա կեսգիշերն էր։ Գործողության ինչպիսի՞ ընթացք կարող էր որդեգրել նա, որ հնարավոր լիներ իրագործել քառասունութ ժամվա ընթացքում։ Եվ կամ ինչպե՞ս կարող էր ճամփորդությունը հետաձգել առանց կասկածի տեղի տալու։
Միստր Լոզբերնը նրանց հետ էր և հաջորդ երկու օրերը լինելու էր նրանց մոտ, բայց այս հիանալի ջենթլմենի անզուսպ բնավորությունը շատ լավ ծանոթ էր Ռոզին, ուստի նա հստակորեն նախատեսեց, որ բժիշկը իր բարկության առաջին իսկ պոռթկումի մեջ ինչպիսի զայրույթով էր լցվելու այն անձի դեմ, որը Օլիվերի առևանգման գործիքն էր հանդիսացել։ Ճիշտ նույն պատճառով հարկավոր էր չափազանց շրջահայաց և զգույշ լինել գործը միսիս Մեյլիին հայտնելու վերաբերմամբ, քանի որ նրա առաջին իսկ մղումը պիտի լիներ անպայման խորհրդակցել արժանավոր բժշկի հետ։ Իսկ ինչ վերաբերում էր պաշտոնական խորհրդատուին դիմելու հարցին, անգամ, եթե Ռոզը իմանար, թե ինչպես պետք է անել այդ, ապա դրա մասին մտածելը անմտություն կլիներ՝ դարձյալ նույն պատճառներով։ Մի պահ Ռոզի գլխում միտք ծագեց՝ դիմել Հարրիի օգնությանը, բայց երբ վերհիշեց իրենց վերջին բաժանումը, այնպես թվաց, որ իր կողմից փոքրոգություն կլիներ նրան ետ կանչել, երբ, ― նրա աչքերը արցունքով լցվեցին այդ խորհրդածությունից, ― երբ գուցե նա արդեն մոռացել է իրեն և հեռու մնալով ավելի երջանիկ է։
Այսպիսի զանազան խորհրդածություններով փոթորկված, Ռոզը չէր իմանում ինչ անել։ Նա մերթ մի բան էր որոշում, մերթ հանգում էր մի այլ եզրակացության, ապա թե՛ մեկից և թե՛ մյուսից հրաժարվելով՝ ծրագրում էր մի բոլորովին տարբեր բան, այնուհետև դարձյալ ընկրկում էր այդ բոլորից։ Այսպես նա անցկացրեց անքուն ու տագնապալի մի գիշեր։ Հաջորդ օրը նա նորից ինքն իր հետ խորհրդածելով, հուսահատությունից դրդված, հանգեց Հարրիի հետ խորհրդակցելու հանդուգն եզրակացությանը։
«Եթե նրա համար տանջալի կլինի այստեղ գալ, ― մտածեց նա,― ապա որքան ավելի տանջալի կլինի ինձ համար։ Բայց գուցե նա այստեղ չի գա․ գուցե կգրի, կամ գուցե կգա ու կամովին կհրաժարվի ինձ հետ տեսակցելուց․ գնալիս նա այդպես արեց։ Չէի կարող պատկերացնել, թե նա կարող էր այդպես վարվել, բայց մեր երկուսի համար էլ լավ եղավ»։ Եվ այստեղ Ռոզը ցած դրեց գրիչը ու դեմքը շուռ տվեց, ասես չցանկանալով արցունքները ցույց տալ անգամ թղթին, որը իր պատգամախոսն էր լինելու։
Նույն գրիչը հիսուն անգամ վերցրել ու դրել և նամակի առաջին տողի մասին բազմաթիվ անգամներ մտածել ու վերամտածել էր դեռ առաջին բառը չգրած, երբ Օլիվերը, որը քաղաքում ման էր գալիս, միստր Ջայլսին ունենալով որպես թիկնապահ, այնպես շնչակտուր ու հուզված սենյակ խուժեց, որ թվաց, թե այդ նախագուշակում էր նոր տագնապի մասին։
― Ինչո՞ւ ես այդպես հուզված, ― հարցրեց Ռոզը, նրան ընդառաջ գնալով։
― Չգիտեմ ինչ ասեմ, ինձ թվում է, թե հիմա խեղդամահ կլինեմ, ― պատասխանեց տղան։ ― Օ՜հ, աստվա՜ծ, մտածել, որ վերջապես ես նրան կտեսնեմ, և դուք կկարողանաք համոզվել, թե ես ձեզ բացարձակ ճշմարտությունն եմ ասել։
― Ես միշտ էլ հավատացել եմ, որ դու միայն ճշմարտությունն ես ասել, ― նկատեց Ռոզը, հանգստացնելով նրան։ ― Բայց ի՞նչ է պատահել, ո՞ւմ մասին է քո խոսքը։
― Ես տեսել եմ այն ջենթլմենին, ― պատասխանեց Օլիվերը, հազիվ կարողանալով որոշակի խոսել, ― այն ջենթլմենին, որ իմ նկատմամբ այնքան բարի էր, միստր Բրաունլոյին, որի մասին մենք այդքան հաճախ խոսել ենք միասին։
― Որտե՞ղ, ― հարցրեց Ռոզը։
― Կառքից դուրս գալու ժամանակ, ― պատասխանեց Օլիվերը՝ ուրախության արցունքներ թափելով․ ― նա ինչ֊որ տուն մտավ․ ես չխոսեցի նրա հետ, որովհետև ինձ չտեսավ, և այնպես դողում էի, որ չկարողացա նրա մոտ գնալ։ Բայց Ջայլսը իմ փոխարեն հարցրեց, թե արդո՞ք այդ ջենթլմենը այդ շենքում էր ապրում, ասացին, թե այո։ Տեսե՛ք, ― ասաց Օլիվերը մի թղթի կտոր ցույց տալով, ― այստե՛ղ, ահա այստեղ է նա ապրում, և ես հենց հիմա այնտեղ կգնամ։ Օ՜հ, տե՜ր աստված, տե՜ր աստված, ի՞նչ եմ անելու, երբ տեսնեմ նրան և դարձյալ լսեմ նրա ձայնը։
Չնայած Օլիվերի ուրախության բազմաթիվ անհարիր բացականչությունները բավականին խանգարեցին Ռոզին, այնուամենայնիվ նա կարդաց հասցեն և տեսավ, որ այդ տունը գտնվում է Գրեյվն փողոցում, Ստրենդի վրա։ Նա իսկույն որոշեց օգուտ քաղել այս հայտնությունից։
― Շո՛ւտ, ― ասաց նա, ― կարգադրի՛ր, որ կառատնից մի կառք դուրս բերեն, և պատրաստ եղիր ինձ հետ գնալու։ Քեզ իսկույն, առանց րոպե անգամ կորցնելու, տանելու եմ այնտեղ։ Իմ մորաքրոջը կասեմ, որ մենք մի ժամով դուրս ենք գալիս։ Միասին կգնանք։
Օլիվերին շտապեցնելու հարկ չկար։ Հինգ րոպե չանցած Ռոզը և նա արդեն ճանապարհ ընկան դեպի Գրեյվն փողոցը։ Երբ հասան այնտեղ, Ռոզը ծերունի ջենթլմենին նախապատրաստելու պատրվակով Օլիվերին թողեց կառքի մեջ և սպասավորի հետ այցաքարտը ուղարկելով՝ ցանկություն հայտնեց միստր Բրաունլոյի հետ տեսակցելու ինչ֊որ շատ անհետաձգելի գործով։ Սպասավորը շուտով վերադարձավ և խնդրեց, որ լեդին բարեհաճի բարձրանալ վերև։ Միսս Մեյլին, հետևելով նրան, ներկայացվեց կանաչավուն պիջակով, բավականին հասակավոր մի ջենթլմենի, որը բարեսիրտ մարդու տեսք ուներ։ Նրանից ոչ շատ հեռու նստած էր դեղին կտավե տաբատով և սռնապաններով մի ուրիշ ծերունի ջենթլմեն, որը այնքան էլ բարեսիրտ մարդու տեսք չուներ։ Նա նստած էր ձեռքերը հաստ գավազանի գլխին սեղմած և կզակը հենած ձեռքերին։
― Օ՜հ, աստվա՜ծ իմ, ― ասաց կանաչավուն պիջակով ջենթլմենը, խիստ քաղաքավարությամբ անմիջապես վեր կենալով։ ― Խնդրում եմ, ներեցե՛ք ինձ, դեռատի լեդի, ես կարծում էի, թե դա ինչ֊որ ձանձրալի մեկն էր, որը, խնդրում եմ, ներեցե՛ք։ Նստեցե՛ք, խնդրում եմ։
― Եթե չեմ սխալվում, դուք միստր Բրաունլոն եք, սը՛ր, ― ասաց Ռոզը, խոսքն ուղղելով այդ ջենթլմենին։
― Այո, այդ ես եմ, ― ասաց ծերունի ջենթլմենը, իսկ սա իմ բարեկամ միստր Գրիմվիգն է։ Գրիմվիգ, մեզ մի քանի րոպե մենակ չե՞ս թողնի։
― Կարծում եմ, ― ընդհատեց միսս Մեյլին, ― մեր տեսակցության այս շրջանին, դեռևս կարիք չկա ջենթլմենին սենյակից հեռանալու տաղտուկը պատճառել։ Համաձայն իմ ստացած տեղեկությունների, նա ծանոթ է այն գործին, որի մասին ցանկանում եմ խոսել ձեզ հետ։
Միստր Բրաունլոն գլուխը թեթև հակեց առաջ։ Միստր Գրիմվիջը, որ ներկայացվելիս աթոռից վեր էր կացել և մարմինը ուղիղ պահած՝ գլուխ էր տվել լեդիին, այժմ մի անգամ էլ կրկնեց այդ գործողությունը և իրեն նորից գցեց աթոռին։
― Այն տեղեկությունը, որ հաղորդելու եմ, կասկած չունեմ, թե մեծ զարմանք է պատճառելու ձեզ, ― ասաց Ռոզը՝ իրավացիորեն շփոթված, ― բայց ժամանակին դուք շատ ազնիվ ու մարդասեր վերաբերմունք եք ցույց տվել ինձ համար չափազանց սիրելի մի փոքրիկ բարեկամի, որի մասին նորից լսելը, անտարակույս, մեծապես կուրախացնի ձեզ։
― Այ թե ի՜նչ, ― ասաց միստր Բրաունլոն։
― Խոսքը այն տղայի մասին է, որին դուք ճանաչել եք Օլիվեր Թվիստ անունով, ― պատասխանեց Ռոզը։
Ռոզը հազիվ էր արտասանել այս բառերը, երբ միստր Գրինվիգը, որը ձևացրել էր, թե ինքը չափազանց կլանված է մի ինչ֊որ խոշոր գրքի ընթերցումով, մեծ դղրդոցով հատակին գցեց և, ընկրկելով աթոռին, զարմանքից քարացած, սևեռուն ու երկար նայեց մի անորոշ կետի․ ապա, ասես անհարմար զգալով, որ իր զգացումները այդքան անզուսպ կերպով է արտահայտել, մի ջղացիգ ցնցումով նախկին դիրքը ընդունեց և ուղիղ իր առաջ նայելով՝ մի խոր, երկարաձիգ սուլոց արձակեց, որը թվաց, թե ոչ թե ցրվեց դատարկ օդում, այլ մարեց նրա ստամոքսի ամենաներքին գաղտնարաններում։
Միստր Բրաունլոն նույնպես շատ զարմացավ, բայց նրա զարմանքը այդպիսի այլանդակ ձևով չարտահայտվեց։ Նա աթոռը ավելի մոտեցրեց միսս Մեյլիին և ասաց․
― Իմ սիրելի դեռատի լեդի, շնորհ արեք ինձ, բոլորովին չանդրադառնալ այն բարեգործությանը և մարդասիրությանը, որի մասին խոսում եք, և որին ձեզնից բացի ոչ ոք տեղյակ չէ։ Ժամանակին այդ խեղճ երեխայի մասին հարկադրված եմ եղել կազմելու ոչ բարեհաճ կարծիք։ Եթե հնարավորություն ունեք որևէ ապացույց բերելով փոխել իմ այդ կարծիքը, ի սեր աստծո, բերեք այդ։
― Վա՜տ տղա է։ Ես պատրաստ եմ իմ գլուխը ուտել, եթե նա այդպես չէ, ― առանց դեմքի վրա որևէ մկան շարժելու՝ մռլտաց միստր Գրինվիգը։
― Այդ երեխան վեհ հոգի և ջերմ սիրտ ունի, ― ասաց Ռոզը շառագունելով, ― և այն աներևույթ Ուժը, որ նրան ենթարկել է շատ ավելի ծանր փորձությունների, քան ներում էր նրա տարիքը, այդ Ուժը նրան օժտել է այնպիսի առաքինություններով և մաքուր զգացումներով, որոնք պատիվ կբերեին նրանից նույնիսկ վեց անգամ ավելի հասակավոր մարդկանց։
― Ես միայն վաթսուն մեկ տարեկան եմ, ― ասաց միստր Գրիմվիգը նույն անարտահայտիչ դեմքով։ ― Եվ քանի որ Օլիվերը նվազագույնը տասներկու տարեկան կլինի, գրողը տանի, ես չեմ հասկանում, թե ակնկալությունը ո՞ւմ է վերաբերվում։
― Ուշադրություն մի՛ դարձրեք իմ բարեկամին, միսս Մեյլի, ― ասաց միստեր Բրաունլոն, ― նա լուրջ չի ասում։
― Այո՛, լուրջ է ասում, ― բորբոքվեց միստր Գրիմվիգը։
― Ո՛չ, լուրջ չի ասում, ― բացահայտորեն զայրանալով ասաց միստր Բրաունլոն։
― Նա պատրաստ է իր գլուխը ուտել, թե որ այդպես չէ, ― մռլտաց միստր Գրիմվիգը։
― Նա արժանի է, որ այդ գլուխը թռցնեն, եթե այդպես է, ― ասաց միստր Բրաունլոն։
― Եվ նա մեծապես կցանկանար տեսնել, թե ով կձեռնարկի այդ գործը, ― պատասխան տվեց միստր Գրիմվիգը՝ գավազանը հատակին խփելով։
Այսքան ծայրահեղության դիմելուց հետո երկու ծերունի ջենթլմենները մի քանի պտղունց քթախոտ վերցրին և այնուհետև իրար ձեռք սեղմեցին՝ համաձայն իրենց անփոփոխ սովորության։
― Այսպես ուրեմն, միսս Մեյլի, ― ասաց միստր Բրաունլոն, ― այժմ անդրադառնանք այն նյութին, որը այդքան հուզում է ձեր բարի սիրտը։ ― Պատմեցեք ինձ, թե ինչ գիտեք այդ խեղճ մանկան մասին։ Նախ ինձ թո՛ւյլ տվեք ձեզ հավաստիացնել, որ ես իմ հնարավորության սահմաններում եղած բոլոր միջոցները ի գործ դրեցի նրան գտնելու համար, և այս երկրից որոշ ժամանակով բացակայելուց ի վեր իմ մեջ խախտվել է իմ այն առաջին կազմված համոզմունքը, որ նա հետևելով իր նախկին ընկերների թելադրանքին, խաբել ու կողոպտել է ինձ։
Ռոզը, որ մինչ այդ մտքերը կենտրոնացրել էր, մի քանի հասարակ բառերով իսկույն պատմեց այն ամենը, ինչ պատահել էր Օլիվերի հետ միստր Բրաունլոյի տանից դուրս գալուց հետո։ Նա չխոսեց միայն Նենսիի տված տեղեկության մասին, որը ջենթլմենին պետք է հաղորդվեր բացարձակ գաղտնապահությամբ։ Եզրակացնելով, նա ասաց, որ վերջին ամիսների ընթացքում Օլիվերի միակ վիշտը եղել էր այն, որ նա հնարավորություն չէր ունեցել իր նախկին բարերարի և բարեկամի հետ հանդիպելու։
― Փա՜ռք աստծո, ― բացականչեց ծերունի ջենթլմենը։ ― Ինձ համար դա մե՛ծ երջանկություն է, մե՛ծ երջանկություն։ Սակայն դուք ինձ չեք ասել, թե նա այժմ որտե՞ղ է գտնվում, միսս Մեյլի։ Ներեցե՛ք, որ կշտամբում եմ ձեզ, բայց ինչո՞ւ նրան էլ չբերեցիք ձեզ հետ։
― Նա սպասում է ներքևում, դռան առաջ կանգնած կառքի մեջ, ― պատասխանեց Ռոզը։
― Մե՞ր դռան առաջ, ― գոչեց ծերունի ջենթլմենը և առանց որևէ այլ բառ արտասանելու, սենյակից դուրս թռավ, աստիճաններից ցած վազեց և մի ակնթարթում արդեն կառքում էր։
Երբ սենյակի դուռը նորից փակվեց, միստր Գրիմվիգը գլուխը բարձրացրեց և, իր աթոռի հետևի ոտքերից մեկը սռնակի վերածելով, սեղանի և գավազանի օգնությամբ ուղղակի երեք անգամ պտույտ գործեց իր շուրջը՝ առանց տեղից վեր կենալու։ Այդ վարժությունից հետո նա վեր կացավ և կաղալով սենյակում վեր ու վար արեց առնվազն տասներկու անգամ, ապա Ռոզի առաջ ընդոստ կանգ առնելով, անսպասելիորեն ու առանց նախաբանի համբուրեց նրան։
― Հանգի՜ստ, ― շշնջաց նա, երբ դեռատի լեդին այս արտասովոր վարմունքից շփոթված վեր կացավ։ ― Մի՛ վախենա։ Քեզնից այնքան մեծ եմ տարիքով, որ կարող էի քո պապը համարվել։ Ինչքա՜ն լավիկն ես։ Դու ինձ դուր ես գալիս։ Ահա նրանք արդեն եկան։
Եվ իրոք, մի ճարպիկ ոստյունով նա հազիվ էր իր նախկին տեղը գրավել, երբ միստր Բրաունլոն Օլիվերի հետ մտավ սենյակ։
Միստր Գրիմվիգը տղային ընդունեց շատ բարեհաճորեն, և եթե այդ րոպեին երջանկությունը լիներ աղջկա միակ վարձատրությունը Օլիվերի նկատմամբ ցուցաբերած իր խնամքի և հոգատարության համար, ապա Ռոզ Մեյլին առատորեն վարձատրված կլիներ։
― Ի միջի այլոց կա և մի ուրիշը, որին չպետք է մոռանալ, ― ասաց միստր Բրաունլոն՝ զանգակի կոճակը սեղմելով, ― միսիս Բեդվինին այստեղ ուղարկեցե՛ք, խնդրում եմ։
Պառավ տնտեսուհին իսկույն հայտնվեց և գլուխ տալով՝ սպասեց հրահանգի։
― Ա՜հ, օրեցօր քո տեսողությունը ավելի է տկարանում, Բեդվին, ― ասաց միստր Բրաունլոն փաղաքշական կշտամբանքով։
― Այո, այդպես է, սը՛ր, ― պատասխանեց պառավ լեդին։ ― Մարդու տեսողությունը այս տարիքից հետո այլևս չի առաջադիմի, սը՛ր։
― Ես ինքս կարող եմ հաստատել այդ, ― վրա բերեց միստր Բրաունլոն, ― բայց ակնոցդ դիր աչքիդ և տե՛ս, արդյոք չե՞ս կարող կռահել, թե ինչո՛ւ համար ենք քեզ կանչել։
Ծեր լեդին ակնոցը դնելու համար ակսեց գրպանները պրպտել, բայց Օլիվերը այլևս չկարողացավ համբերել։ Նա տեղի տալով իր առաջին ներմղումին, նետվեց նրա գիրկը։
― Օ՜, ողորմա՜ծ աստված, ― բացականչեց պառավ լեդին, գրկելով նրան։ ― Սա իմ անմեղ մանչո՜կն է։
― Իմ անգի՜ն դայակ, ― ճչաց Օլիվերը։
― Ես գիտեի, որ նա ետ կգա, ես վստահ էի որ ետ կգա, ― ասաց պառավ լեդին, պահելով նրան իր թևերի մեջ։ Ինչքա՜ն լավն է, և ինչ վայելուչ ձևով է հագնված, կարծես ջենթլմենի զավակ լինի։ Որտե՞ղ էիր այսքան երկար ժամանակ։ Ա՜հ, նույն անուշ դեմքը, բայց ոչ այնքան դժգույն, նույն մեղմ աչքերը, բայց ոչ այնքան թախծոտ։ Այդ աչքերը և այդ խաղաղ ժպիտը ես երբեք չեմ մոռացել։ Ես դրանք ամեն օր հիշել եմ, ինչպես հիշել եմ ժպիտներն ու աչքերը իմ հարազատ անգին երեխաների, որոնք, ավա՜ղ, մահացել են դեռ այն ժամանակ, երբ ես մի դեռատի, կենսուրախ կին էի։ Այսպես շարունակ խոսելով և Օլիվերին մերթ իրենից մի քիչ հեռացնելով, տեսնելու, թե ինչքան է մեծացել, մերթ նորից կրծքին սեղմելով և մատներով փաղաքշաբար հարդարելով նրա մազերը, բարի պառավը, նրա վզին փաթաթված, փոխնիփող ծիծաղում ու արտասվում էր։
Նրան և Օլիվերին թողնելով սրտազեղումներով տարված, միստր Բրաունլոն Ռոզին առաջնորդեց մի ուրիշ սենյակ, ուր դեռատի լեդին նրան մանրամասն պատմեց Նենսիի հետ ունեցած տեսակցության մասին։ Տեղեկությունը զգայացունց էր, որ ծերունի ջենթլմենին պատճառեց և՛ զարմանք, և՛ շփոթություն։ Ռոզը բացատրեց նաև, թե ինչ պատճառներով խուսափել էր գաղտնիքը ամենից առաջ միստր Լոզբերնին հայտնել։ Ծերունի ջենթլմենը գտավ, որ նա խոհեմությամբ էր վարվել և պատրաստակամությամբ հանձն առավ լրջորեն խոսել արժանավոր բժշկի հետ։ Որպեսզի այդ ծրագիրը շուտով իրագործվի, այնպես կարգադրվեց, որ ծերունի ջենթլմենը երեկոյան ժամը ութին գնար պանդոկ, միաժամանակ ամբողջ կատարվածը զգուշությամբ պետք է հաղորդվեր նաև միսիս Մեյլիին։ Այս նախապատրաստական կարգադրություններից հետո Ռոզն ու Օլիվերը վերադարձան տուն։
Ռոզը ամենևին չէր սխալվել՝ նախատեսելով բարի բժշկի զայրույթը։ Այդ ջենթլմենը հազիվ էր իրազեկ դարձել Նենսիի հաղորդած գաղտնիքին, երբ բազմաթիվ սպառնալիքներ ու անեծքներ թափելով հայատարարեց, թե այդ աղջկան դարձնելու էր պարոնայք Բլեթհերզի և Դաֆֆի հնարամտության առաջին զոհը, և նույնիսկ գլխարկը ծածկելով պատրաստվեց դուրս գալ տանից՝ այդ անձնավորություններից օգնություն ստանալու համար։ Անկասկած, իր զայրույթի առաջին պոռթկումին, առանց մի րոպե անգամ հետևանքների մասին մտածելու, նա իր մտադրությունը գործադրած կլիներ, եթե միստր Բրաունլոն, որը նույնպես դյուրագրգիռ բնավորության տեր էր, որոշ ճնշում գործադրած չլիներ նրա վրա և զանազան պատճառաբանություններով ու փաստարկներով կասեցրած չլիներ նրա սաստիկ անխոհեմ դիտավորությունը։
― Սատանան տանի, այդ դեպքում ի՞նչ պետք է անենք, ― ասաց անզուսպ բժիշկը, երբ վերադարձել էին լեդիների մոտ։ Երևի թե՛ արական և թե՛ իգական սեռի պատկանող բոլոր այդ դատարկապորտներին պետք է մեր շնորհակալությունը հայտնենք և խնդրենք, որ Օլիվերի հանդեպ նրանց ցույց տված ազնիվ վերաբերմունքի համար մեր խոր երախտագիտության որպես հավաստիք յուրաքանչյուրը բարեհաճի ընդունել հարյուրական ֆունտի չնչին գումար, այդպե՞ս է։
― Ոչ անպայման այդպես, ― առարկեց միստր Բրաունլոն ծիծաղելով, ― բայց մենք պետք է գործը առաջ տանենք շատ զգույշ և շրջահայաց կերպով։
― Զգուշությո՜ւն, շրջահայեցությո՜ւն, ― բացականչեց բժիշկը, ― ես նրանց բոլորին էլ կուղարկեի․․․
― Կարևոր չէ, թե ուր կուղարկեիք, ― ընդհատեց միստր Բրաունլոն։ ― Բայց մի րոպե մտածեցեք, թե նրանց որևէ տեղ ուղարկելով, մենք կհասնե՞նք արդյոք մեր հետապնդած նպատակին։
― Ի՞նչ նպատակ, ― հարցրեց բժիշկը։
― Իմանալ Օլիվերի ծագումը և վերադարձնել նրան այն ժառանգությունը, որից, ― եթե այս պատմությունը ճշգրիտ է, ― նա խարդախորեն զրկված է։
― Ա՜հ, ― ասաց միստր Լոզբերնը, երեսը թաշկինակով հովացնելով, ― այդ մեկը համարյա մոռացել էի։
― Տեսե՛ք, ― շարունակեց միստր Բրաունլոն, ― նույնիսկ եթե այս խեղճ աղջկան մի կողմ թողնենք և մի րոպի ենթադրենք, թե հնարավոր է այդ սրիկաներին դատի տալ առանց նրա ապահովությունը վտանգելու, մենք ի՞նչ օգուտ կքաղենք դրանից։
― Առնվազն մի քանիսը, ամենայն հավանականությամբ, կախաղան կբարձրանան, ― թելադրեց բժիշկը, իսկ մյուսներն էլ կաքսորվեն։
― Շատ լավ, ― ասաց միստր Բրաունլոն ժպտալով, ― բայց նրանք ժամանակի ընթացքում անպայման կհասնեն դրան, իսկ եթե մենք ինքներս միջամտենք ու նախազգուշացնենք նրանց, առնվազն դոն֊կիխոտյան մի արարք կատարած կլինենք, որը բացահայտորեն կհակասի մեր շահերին, կամ գոնե Օլիվերի շահերին, որը միևնույն բանն է։
― Ինչպե՞ս թե, ― հարցրեց բժիշկը։
― Ահա թե ինչպես։ Բոլորովին պարզ է, որ կբախվենք չափազանց մեծ դժվարությունների, եթե մեզ չհաջողվի այդ մարդուն՝ Մոնքսին, ծունկի բերել։ Այդ նպատակին կարող ենք հասնել միայն խորամանկությամբ և նրան բռնելով այնպիսի ժամանակ, երբ նա շրջապատված չէ այդ մարդկանցով։ Ենթադրենք թե նա ձերբակալվեց, մենք ի՞նչ տվյալ ունենք նրա դեմ։ Որքան գիտենք, կամ դատելով մեր ստացած տեղեկություններից, նա նույնիսկ մասնակից չի եղել այդ ոհմակի կատարած որևէ գողության։ Հետևաբար, եթե նույնիսկ նրան չարդարացնեն, ապա առավելագույն պատիժը, որ նա կարող է ստանալ, կլինի բանտարկություն՝ իբրև սրիկայի և շրջմոլիկի։ Իհարկե, դրանից հետո նա համառորեն կլռի, և մեր հետապնդած նպատակների համար նա այնքան անպետք կդառնա, որքան եթե խուլ, համր, կույր կամ ապուշ լիներ։
― Այդ դեպքում, ― ասաց բժիշկը սրտնեղած, ― ես դարձյալ հարց եմ դնում ձեր առջև․ մի՞թե դուք տրամաբանական եք գտնում, որ աղջկա արած խոստումը անպայման պահվի։ Մի խոստում, որը, ճիշտ է, արվել է լավագույն մտադրությամբ և բարի նպատակով, բայց իսկապես․․․
― Այդ մասին մի՛ վիճեք, իմ սիրելի դեռատի լեդի, ― ասաց միստր Բրաունլոն, ընդհատելով Ռոզին, երբ նա պատրաստվում էր խոսել։ ― Խոստումը պետք է պահվի։ Ես չեմ կարծում, որ դա ամենանվազագույն իսկ չափով կխանգարի մեր գործը։ Բայց նախքան մեր որդեգրելիք ճշգրիտ ընթացքի մասին որոշում կայացնելը, անհրաժեշտ է նրան տեսնել և իմանալ, թե արդյոք նա մեզ ցույց կտա՞ այս Մոնքս կոչեցյալին։ Անշուշտ մենք այս աղջկան կհավաստիացնենք, որ ենթակային օրենքին չենք հանձնի, այլ նրա հարցով կզբաղվենք ուղղակի մենք։ Իսկ եթե նա չհամաձայնի մեր խնդրանքը կատարել, կամ նրա հնարավորության սահմաններում չլինի օգնել մեզ, ապա մենք նրանից կքաղենք այնպիսի տեղեկություններ մարդու արտաքին տեսքի ու հաճախած վայրի մասին, որոնք կօգնեն մեզ ճանաչելու նրան։ Մինչև կիրակի հնարավոր չէ տեսնել աղջկան, իսկ այսօր դեռ երկուշաբթի է։ Ես պիտի առաջարկեի, որ մինչև այդ մենք բացարձակ լուռ մնանք և այս հարցի մասին անգամ իրեն՝ Օլիվերին ոչինչ չհայտնենք։
Չնայած միստր Լոզբերնը հինգ երկար օրեր համբերելու առաջարկը ընդունեց դեմքի բազմաթիվ ծամածռություններով, այսուհանդերձ ակամա տեղի տվեց, ասելով, որ տվյալ պահին ավելի լավ ծրագրի մասին չէր կարող մտածել։ Եվ քանի որ թե՛ Ռոզը և թե՛ միսիս Մեյլին բոլորովին համաձայն էին միստր Բրաունլոյի հետ, այդ ջենթլմենի առաջարկը միահամուռ կերպով ընդունվեց։
― Ես կցանկանայի, ― ասաց նա, ― որ իմ բարեկամ Գրինվիգին ևս տեղյակ դարձնեինք այս գործին։ Նա տորօրինակ մարդ է, բայց ունի բավականին առողջ դատողություն և կարող է էական օգնություն ցույց տալ մեզ։ Նա ստացել է իրավաբանական կրթություն, բայց զզվանքով է հրաժարվել փաստաբանական ասպարեզից, քանի որ ամբողջ քսան տարվա ընթացքում նրան հանձնարարվել է միայն մի դատական գործ։ Այդ բարենիշ հանգամանք է նրա համար, թե ոչ, ինքներդ պետք է որոշեք։
― Ես առարկություն չունեմ, ձեր բարեկամի մասնակցության դեմ, եթե դուք էլ դեմ չեք լինի ի՛մ բարեկամությանը, ― ասաց բժիշկը։
― Դա կարելի է որոշել ձայների մեծամասնությամբ, ― պատասխանեց միստր Բրաունլոն, ― իսկ ո՞վ է նա։
― Այդ լեդիի որդին և այս դեռատի լեդիի․․․ շատ վաղեմի բարեկամը, ― միսիս Մեյլիին մատնացույց անելով և արտահայտիչ հայացքով Ռոզին նայելով ասաց բժիշկը։
Ռոզը սաստիկ շիկնեց, բայց չառարկեց (գուցե նա զգաց, որ ինքը բացարձակ փոքրամասնություն էր կազմում), հետևաբար, Հարրի Մեյլին և միստր Գրինվիգը նույնպես մտան հանձնաժողովի կազմի մեջ։
― Այնքան ժամանակ, քանի դեռ մեր ձեռնարկած գործում հաջողության հասնելու թեկուզ ամենափոքր հավանականություն գոյություն ունի, անշուշտ կմնանք քաղաքում, ― ասաց միսիս Մեյլին։ ― Մենք բոլորս խորապես շահագրգռված ենք այս հարցով, որի համար ես ո՛չ ծախս եմ խնայելու, ո՛չ էլ հոգնություն, և եթե ինձ կվստահեցնեք, թե հաջողություն ձեռք բերելու որևէ հույս կա, ապա սիրահոժար կմնամ այստեղ նույնիսկ տասներկու ամիս։
― Լավ, ― ասաց միստր Բրաունլոն, ― քանի որ ինձ շրջապատող դեմքերի արտահայտությունից այնպես եմ հետևեցնում, որ նրանք ցանկանում են իմանալ, թե այդ ինչպես պատահեց, որ ես տեղում չեմ եղել Օլիվերի պատմածները հաստատելու համար և այդքան հանկարծակի դուրս եմ եկել մեր թագավորության սահմաններից, թույլ տվեք ինձ դնել այսպիսի պայման․ այնքան ժամանակ, քանի դեռ ես պատշաճ չեմ համարի պատմել իմ սեփական պատմությունը, դուք ինձ ոչինչ չպետք է հարցնեք։ Հավատացե՛ք, որ այդպիսի խնդրանքի համար ես հիմնավորված պատճառ ունեմ, որովհետև, եթե խոսեի իմ ենթադրությունների մասին, գուցե հարուցեի հույսեր, որ երբեք չեն իրականանալու, և գուցե արդեն իսկ գոյություն ունեցող դժվարություններն ու հուսախաբությունները ավելի մեծ չափեր ընդունեին։ Դե՛, երթանք։ Ընթրիքի ժամը հայտարարված է, և Օլիվերը, որ մեն֊մենակ նստած է հարևան սենյակում, կսկսի մտածել, որ մեզ ձանձրացրել է իր ընկերակցությունը և մենք իրենից ազատվելու համար ինչ֊որ մթին դավեր ենք նյութում։
Այս խոսքերով ծերունի ջենթլմենը միսիս Մեյլիին թևանցուկ արեց և նրան ուղեկցեց ճաշասենյակ։ Միստր Լոզբերնը ընկերակցելով Ռոզին, հետևեց նրանց, և այսպիսով խորհրդակցությունը ժամանակավորապես ընդհատվեց։

Քառասուներկուերորդ գլուխ

Օլիվերի մի վաղեմի ծանոթը հանճարեղության բացահայտ նշաններ ցուցաբերելով, մայրաքաղաքում հասարակական դեմք է դառնում

Այն գիշեր, երբ Նենսին, միստր Սայքսին քնաբեր դեղը տալուց հետո ինչ֊որ գաղտնիք բացահայտելու համար ինքնակամ կերպով շտապեց Ռոզ Մեյլիի մոտ, Հյուսիսային Մեծ Ճանապարհով դեպի Լոնդոն էին առաջնորդվում երկու անձնավորություններ, և մենք պատշաճ ենք համարում, որ մեր պատմությունը այժմ փոքր֊ինչ կանգ առնի այդ մարդկանց վրա։
Դրանք մի կին ու մի տղամարդ էին, կամ գուցե ավելի լավ կլիներ նրանց նկարագրել որպես արական և իգական սեռի պատկանող անձեր։ Որովհետև առաջինը մեկն էր այն երկարահասակ, ծուռսրունք, խարխլած, ոսկրոտ մարդկանցից, որոնց տարիքը դժվար է ճշգրտությամբ որոշել, քանի որ նրանք նման են թերաճ տղամարդկանց, երբ դեռ փոքր են, և ժամանակից շուտ մեծացած մանուկների, երբ արդեն տղամարդ են։ Կինը մանկահասակ էր, այնուամենայնիվ պնդակազմ ու դիմացկուն էր երևում, այլապես ինչպես կարող էր տոկալ այն ծանրությանը, որ կապված էր նրա մեջքին։ Նրան ուղեկիցը այնքան էլ ծանրաբեռնված չէր, քանի որ նրա միակ բեռը սովորական մեծության թաշկինակի մեջ ծրարված մի կապոց էր միայն, որը ճոճվում էր ուսին գցած մի գավազանի ծայրին։ Այս և նրա սրունքների արտակարգ երկար լինելու պարագան նրան հնարավորություն էին տալիս առնվազն վեց֊յոթ քայլ առաջ լինել իր ուղեկցից, որի կողմը նա մերթ ընդ մերթ անհամբերությամբ շուռ էր գալիս և սուր հայացքով նրան կշտամբում դանդաղաշարժության համար։
Նրանք այնպես հոգնաբեկ քարշ էին եկել փոշեթաթախ ճանապարհի երկյանքով, համարյա ոչնչի ուշք չդարձնելով, բացառությամբ, երբ մի կողմ էին քաշվում, որ քաղաքից սլացող փոստային կառքերը անցնեն, մինչև հասան Հայգեյթի կամարը, որի տակով անցնելիս, առջևից գնացող ուղևորը կանգ առավ, և սրտնեղած ձայն տվեց իր ուցեկցին։
― Դե, շուտ արա, չե՞ս կարող մի քիչ ավելի արագ քայլել։ Ինչ ծո՛ւյլն ես Շառլոտ։
― Իմ կապոցը ծանր է, դու գիտես, ― ասաց կինը շնչասպառ հասնելով նրան։
― Ծա՜նր է։ Այդ ի՞նչ խոսք է։ Իսկ ինչի՞ համար ես դու ստեղծված, հետաքրքիր է, ― ասաց արական ուղևորը՝ իր փոքրիկ կապոցը մի ուսից մյուսը փոխադրելով։ ― Օ՜հ, ի՛նչ է, նորի՞ց ես հանգստանում։ Էլ ուրիշ ի՞նչը կարող է մարդուն համբերությունից հանել, բացի քեզնից։
― Դեռ շա՞տ ունենք գնալու, ― հարցրեց կինը, հանգստանալու համար մի թմբի թիկնելով և վեր նայելով, մինչդեռ քրտինքը դեմքից հոսում էր։
― Շատ ունենք գնալո՜ւ։ Արդեն համարյա հասել ենք, ― ասաց երկարասրունք ուղևորը, մատնացույց անելով դեպի առաջ։ ― Տե՛ս, դրանք Լոնդոնի լույսերն են։
― Մինչև այնտեղ հասնելը մենք դեռ ամենաքիչը երկու մղոն ունենք, ― ասաց կինը հուսահատ։
― Քո գործը չէ, երկու մղոն է, թե քսաներկու, ― ասաց Նոա Քլեյփոլը, քանի որ խոսողը նա էր, ― դե՛, վե՛ր կաց ու քայլի՛ր, այլապես հիմի քացով կխփեմ, ա՛յ, զգուշացնում եմ քեզ։
Քանի որ Նոայի կարմիր քիթը զայրույթից ավելի կարմրեց, և քանի որ խոսելիս ավելի մետեցավ նրան, ասես բոլորովին պատրաստ սպառնալիքը գործադրելու, կինը, առանց որևէ ակնարկության, վեր կացավ և սկսեց քարշ գալ նրա կողքից։
― Որտե՞ղ ես մտադիր գիշերել, Նոա, ― հարցրեց նա մի քանի հարյուր յարդ անցնելուց հետո։
― Ես ի՞նչ իմանամ, ― պատասխանեց Նոան, որի տրամադրությունը բավականին ընկել էր քայլելու պատճառով։
― Մոտերքում, անշուշտ, ― ասաց Շառլոթը։
― Ո՛չ։ Ո՛չ մոտերքում, ― պատասխանեց միստր Քլեյփոլը։ ― Լսո՞ւմ ես, ոչ մոտերքում, հետևաբար այդպիսի բան չմտածես։
― Ինչո՞ւ համար։
― Երբ քեզ ասում եմ, որ ես մտադիր չեմ որևէ բան անելու, ուրեմն դու պետք է բավարարվես այդքանով, առանց ինչուն և ինչպեսը հարցնելու, իմացա՞ր, ― արժանապատվությամբ պատասխան տվեց միստր Քլեյփոլը։
― Դե՛, այդքան բարկանալդ ինչի՞ համար է, ― ասաց նրա ուղեկցուհին։
― Շատ հիանալի բան կլիներ, չէ՞, գյուղաքաղաքից դուրս գալուց հետո գիշերել առաջին իսկ հանդիպած պանդոկում, որպեսզի Սովերբերրին, մեզ հետապնդելու դեպքում իր զառամած քիթը խոթեր ներս և երկուսիս էլ շղթայակապ գցելով մի սայլի մեջ՝ բռնությամբ ետ տաներ, ― հեգնանքով ասաց միստր Քլեյփոլը։ ― Ո՛չ, ես կգնամ հնարավոր եղածի չափ խորերը, կկորչեմ ամենախուլ փողոցներում և մի րոպե անգամ կանգ չեմ առնի, մինչև չգտնեմ ամենամեկուսացած գինետունը։ Աստված վկա, դու բախտավոր աստղի տակ ես ծնվել, և որքան շնորհակալ պետք է լինես, որ ես խելք ունեմ, որովհետև, եթե սկզբում դիտավորյալ կերպով սխալ ճանապարհով չգնայինք, և գյուղի միջով ետ չգայինք, դու մի շաբաթ առաջ արդեն արգելափակված կլինեիր, լե՛դի։ Եվ քեզ նման մի հիմարի համար շատ տեղին կլիներ այդ։
― Ես գիտեմ, որ քո չափ խորամանկ չեմ, ― պատասխանեց Շառլոթը, ― բայց ամբողջ մեղքը իմ վրա մի բարձի, ասելով, թե ե՛ս արգելափակված կլինեի․ անշուշտ ինձ հետ դու էլ փակի տակ կլինեիր։
― Փողերը դու վերցրիր դարակից, ինքդ գիտես, ― ասաց միստր Քլեյփոլը։
― Քեզ համար վերցրի, Նոա՛, սիրելի՛ս, ― ասաց Շառլոթը։
― Հո ինձ մոտ չպահեցի՞, ― վրա բերեց միստր Քլեյփոլը։
― Ո՛չ, դու վստահություն ունեցար վրաս և թողեցիր, որ ես կրեմ, որովհետև դու լավիկն ես, ― ասաց լեդին, նրա կզակը շոյելով և թևանցուկ անելով նրան։
Արդարև այդպես էլ եղել էր, բայց քանի որ միստր Քլեյփոլի խառնվածքի մեջ չկար կուրորեն և անմտաբար հավատ ընծայել որևէ մեկին, այդ ջենթլմենի հանդեպ անաչառ լինելու համար այստեղ պետք է նշել, որ նա գողացված գումարը տվել էր Շառլոթին միայն այն նկատառումով, որ եթե հետապնդվեին ու ձերբակալվեին, դրամը նրա մոտ գտնվեր։ Դա Քլեյփոլին առիթ կտար իր անմեղությունը հաստատելու և մեծապես կհեշտացներ նրա փախուստ գործելու հավանականությունը։ Ինչ խոսք, որ այս խորհրդածությունների մասին նա ոչինչ չասաց իր ուղեկցուհուն, և նրանք շատ սիրալիր շարունակեցին իրենց ճանապարհը։
Այսպես, նրանք առանց հանգստանալու քայլեցին մինչև հասան Այլինգտոնի «Հրեշտակը», ուր շատ մարդիկ ու շատ կառքեր տեսնելով, միստր Քլեյփոլը իմաստուն կերպով եզրակացրեց, որ արդեն Լոնդոնում են։ Ապա նա մի րոպե կանգ առավ, շուրջը նայեց և, խուսափելով հատկապես ամենից խճողված վայրերից, մտավ Սեյնտ֊Ջոն պողոտան և շուտով թաղվեց խառնակ ու լաբիրինթոսանման փողոցների մթության մեջ, փողոցներ, որոնք, հակառակ Լոնդոնում տեղի ունեցած այդքան մեծ առաջադիմության, քաղաքի այդ մասը դարձնում են ամենից խղճուկը և ամենից զզվելին։
Այս փողոցներով գնում էր Նոա Քլեյփոլը, Շառլոթին քարշ տալով իր հետևից, բայց նա մերթ ընդ մերթ կանգ էր առնում, ուշադիր զննում ճանապարհին պատահած որևէ փոքրիկ գինետան արտաքին տեսքը, և այդ վայրը, ինչ֊որ երևակայական երևույթից խրտնած, խիստ մարդաշատ նկատելով, շարունակում էր ճամփան։ Վերջապես նա կանգ առավ մինչև այժմ հանդիպածներից շատ ավելի կեղտոտ ու համեստ տեսքով մի գինետան առջև, ապա փողոցը կտրելուց և հանդիպակած մայթից շենքը մանրակրկիտ զննելուց հետո բարեհաճորեն հայտնեց այնտեղ գիշերելու իր մտադրությունը։
― Դե՛, հիմա կապոցը ինձ տուր, ― ասաց Նոան, բեռը կնոջ ուսից իր ուսը փոխադրելով, ― և տե՛ս, ոչ մի բառ չես ասելու, բացառառությամբ, երբ դա անհրաժեշտ է։ Գինետան անունն ի՞նչ է, ե֊ր֊երեք ի՞նչ։
― Հաշմանդամներ, ― ասաց Շառլոթը։
― «Երեք հաշմանդամներ», ― կրկնեց Նոան, ― ինչ լավ էլ անուն է։ Ուրեմն, այժմ կրնկակոխ հետևի՛ր ինձ և արա՛գ շարժվիր։ ― Այս կարգադրությունները անելուց հետո նա ուսով հրեց ճռնչացող դուռը և ուղեկցուհու հետ մտավ գինետուն։
Ներսում ոչ ոք չկար, բացի մի երիտասարդ հրեայից, որը, երկու արմունկները վաճառասեղանին հենած, մի կեղտոտ լրագիր էր կարդում։ Նա շատ սևեռուն Նոային նայեց, Նոան էլ շատ սևեռուն նրան նայեց։
Եթե Նոան հագած լիներ իր որբանոցի համազգեստը, հրեան կարող էր որոշ հիմք ունենալ աչքերը այդքան լայն բանալու, բայց քանի որ նա այդ յուտահատուկ տարազն ու կրծքանշանը դեն գցելով՝ հագել էր կարճ բանվորական վերնաշապիկ ու կաշվե տաբատ, ուստի առանձնապես որևէ պատճառ չպետք է լիներ, որ նրա արտաքին տեսքը այդքան մեծ ուշադրություն գրավեր ինչ֊որ գինետան մեջ։
― Սա «Երեք հաշմանդամներ» կոչված գինետո՞ւնն է, ― հարցրեց Նոան։
― Այդպես է կոչվում այս հաստատությունը, ― պատասխանեց հրեան։
― Ճանապարհին հանդիպեցինք գյուղից եկող ինչ֊որ ջենթլմենի․ նա՛ մեզ խորհուրդ տվեց այստեղ գալ, ― ասաց Նոան՝ Շառլոթին մշտելով։ Գուցե դրանով նա ցանկանում էր Շառլոթի ուշադրությունը հրավիրել հարգանք պարտադրելու համար հղացած իր հանճարեղ հնարքի վրա, կամ գուցե նրան զգուշացնում էր, որ զարմանք արտահայտելով չմատնի իրեն։ ― Մենք այս գիշեր ուզում ենք այստեղ քնել։
― Վստահ չեմ կարող ասել, թե դա հդարավոր է, ― ասաց Բարնին, որը պանդոկապետի օգնականն էր․ ― Գդաբ իբադաբ։
― Մինչև իմանալը մի քիչ խաշած սառը միս ու գարեջուր բեր մեզ համար, ― ասաց Նոան։
Բարնին, ընդառաջելով այս խնդրանքին, նրանց առաջնորդեց հետնամասում գտնվող մի փոքրիկ սենյակ։ Ապա պահանջված ուտելիքը բերելով և ուղևորներին տեղեկացնելով, թե կարող են գիշերել իրենց մոտ, դուրս եկավ սենյակից, թողնելով, որ սիրեցյալ զույգը հանգիստ ընթրի։
Վերոհիշյալ սենյակը գտնվում էր ճաշարանի ճիշտ հետևում և մի քանի սանդղամասով ցածր էր։ Ուստի գինետան հետ որևէ կապ ունեցող որևէ մեկը, բանալով վարագույրը, որը թաքցնում էր ճաշարանի հատակից հինգ ոտք բարձրությամբ շինված ինչ֊որ փոքր լուսանցույց, կարող էր ոչ միայն առանց նկատվելու ապահով դիտել այդ սենյակում գտնվող որևէ հյուրի, այլև ականջը դնելով միջնորմին, կարող էր հանգիստ լսել նրանց խոսակցությունը, որովհետև լուսանցույցի փոքրածավալ ապակին պատի մութ անկյունումն էր գտնվում, և դիտողը կանգնում էր այդ ապակու և ինչ֊որ մեծ ուղղահայաց գերանի միջև։ Պանդոկապետը ամբողջ հինգ րոպե աչքերը չէր հեռացրել այս գաղտնի դիտարանից, և Բարնին, հյուրերին տեղեկացնելով, թե կարող էին այդտեղ գիշերել, դեռ նոր էր վերադարձել, երբ Ֆեգինը, երեկոյան աշխատանքների կապակցությամբ այդտեղով անցնելիս, իր պատանի աշակերտներից մի քանիսի մասին հարցնելու համար գինետուն մտավ։
― Սո՜ւս, ― շշնջաց Բարնին, ― հարևադ սեդյակուբ օտարակադդեր կադ։
― Օտարականնե՞ր, ― կրկնեց Ֆեգինը շշուկով։
― Այո՛, և հիադալի զույգ է, ― շարունակեց Բարնին։ Գավառից եդ, բայց քո ճաշակի հաբապատասպադ, եթե չեմ սխալվուբ։
Ըստ երևույթին, տեղեկությունը մեծապես հետաքրքրեց Ֆեգինին։ Բարձրանալով մի աթոռակի վրա, նա զգուշությամբ աչքը մոտեցրեց ապակուն և այնտեղից գաղտագողի տեսավ, թե միստր Քլեյփոլը ինչպես էր անհագաբար սառը միսը ուտում ու գարեջուր խմում և ինչպես թե՛ մեկից և թե՛ մյուսից չափավոր քանակությամբ մատակարարում էր Շառլոթին։ Իսկ այդ լեդին, համբերությամբ նստած նրա մոտ, ուտում ու խմում էր ըստ նրա քմահաճույքի։
― Աա՜, ― շշնջաց նա, շրջվելով և Բարնիին նայելով, ― այդ մեկի երևույթը ինձ դուր է գալիս։ Նա կարող է պիտանի լինել մեզ, նա արդեն իմանում է, թե աղջկան ինչպես պետք է դաստիարակել։ Ձայն չհանեք, սիրելիս, թողե՛ք լսեմ, թե ինչ են խոսում, թողե՛ք լսեմ։
Նա աչքը նորից մոտեցրեց ապակուն և, դեմքի խորամանք արտահայտությամբ ականջ դնելով միջնորմին, լարված ուշադրությամբ ունկնդրեց նրանց զրույցը։
― Այսպես ուրեմն, ես մտադրեվել եմ ջենթլմեն դառնալ, ― ասաց միստր Քլեյփոլը, սրունքները ձգելով և շարունակելով մի խոսակցություն, որի սկիզբը Ֆեգինը ուշ հասնելու պատճառով չէր կարողացել իմանալ։ ― Բավական է, որքան դագաղների հետ գործ ունեցա, Շառլոթ, սրանից հետո վարելու եմ ջենթլմենի կյանք, և եթե կցանկանաս, դու էլ կդառնաս լեդի։
― Ես անշուշտ կցանկանայի լեդի դառնալ, սիրելի՛ս, ― պատասխամեց Շառլոթը, ― բայց հո ամեն օր չե՞նք կարող դրամարկղներ դատարկել ու հետո էլ ապահով փախչել։
― Գրողը տանի այդ դրամարկղները, ― ասաց միստր Քլեյփոլը, ― այդ դրամարկղներից բացի դատարկելու ուրիշ շատ բաներ կան։
― Ի՞նչ ես ուզում ասել, ― հարցրեց նրա զրուցակիցը։
― Գրպաններ, կանանց պայուսակներ, տներ, փոստատար կառքեր, դրամատներ, ― ասաց միստր Քլեյփոլը, խմիչքի ազդեցության տակ ոգևորվելով։
― Բայց այդ բոլորը դու չես կարող անել, սիրելի՛ս, ― ասաց Շառլոթը։
― Կաշխատեմ մտնել այնպիսիների խմբի մեջ, որոնք կարող են, ― պատասխանեց Նոան։ ― Նրանք այս կամ այն ձևով կօգտագործեն մեզ։ Պա՛հ, դու ինքդ հիսուն կին արժես։ Քեզ նման խորամանկ ու խաբեբա մեկին կյանքումս տեսած չկամ, իհարկե, երբ ես քեզ թույլ եմ տալիս։
― Օ՜հ, աստվա՜ծ, որքան հաճելի է քեզնից այդ խոսքերը լսել, ― նրա տգեղ դեմքին մի համբույր դրոշմելով՝ բացականչեց Շառլոթը։
― Դե՛, դե՛, բավակա՛ն է․ այդքան սիրալիր մի լինիր, հանկարծ կարող եմ վրադ նեղանալ, ― չափազանց լուրջ ձևով զրուցակցից ետ քաշվելով՝ ասաց Նոան։ ― Ես կցանկանայի մի որևէ ավազակախմբի պետը լինել, իշխել նրանց վրա երկաթյա բազուկով և այնպես լրտեսել նրանց, որ իրենք էլ չիմանային։ Նման գործը հարմար կլիներ ինձ համար, մանավանդ եթե շահաբեր է։ Եվ եթե կարողանայինք այդպիսի գործերով զբաղվող ջենթլմենների հետ հարաբերության մեջ մտնել, ապա քեզ մոտ պահված այդ քսան ֆունտանոց դրամատոմսի փոխարեն աշխատանքի անցնելը շատ ձեռնտու կլիներ մեզ համար, մանավանդ, երբ ինքներս չգիտենք, թե ինչպես մանրենք այն և ազատվենք դրանից։
Այս կարծիքը հայտնելուց հետո միստր Քլեյփոլը շատ իմաստուն տեսք ընդունեց, նայեց գարեջրամանի մեջ, պարունակությունը ցնցեց և, բարեհաճորեն ժպտալով Շառլոթին մի ումպ խմեց, որը կարծես թե մեծապես կազդուրեց նրան։ Նա մտածում էր մի ումպ ևս խմելու մասին, երբ դուռը հանկարծ բացվեց, և անծանոթ եկվորի մուտքը խափանեց նրա մտադրությունը։
Անծանոթը միստր Ֆեգինն էր։ Որքա՜ն բարեհամբույր տեսք ուներ նա, երբ խոր գլուխ տալով ներս մտավ ու, նստելով ամենամոտ սեղանի առջև, նշանակալից ժպտացող Բարնիին խմիչքի պատվեր տվեց։
― Հաճելի գիշեր է սը՛ր, բայց ցուրտ է տարվա այս եղանակի համար, ― ասաց Ֆեգինը ձեռքերը շփելով։ ― Գավառից եք եկել, ինչպես տեսնում եմ, սը՛ր։
― Ինչի՞ց եք ենթադրում, ― հարցրեց Նոա Քլեյփոլը։
― Որովհետև մենք Լոնդոնում այդքան փոշի չունենք, ― Նոայի կոշիկներից դեպի նրա ուղեկցուհու կոշիկները ու այնտեղից էլ դեպի երկու կապոցները մատնացույց անելով, պատասխանեց Ֆեգինը։
― Ա՜յ քեզ ուշիմ մարդ, ― ասաց Նոան, ― հա՛, հա՛, լսո՞ւմ ես, Շառլո՛թ։
― Դե՛, մարդ պիտի ուշիմ լինի այս քաղաքում, ― պատասխանեց Հրեան, ձայնը ցածրացնելով միչև մտերմական շշուկի, ― և այդ ճշմարիտ է։
Ֆեգինը իր այս ակնարկությունը եզրափակեց՝ աջ ձեռքի ցուցամատը խփելով քթի կողին, մի ձեռնաշարժում, որ Նոան փորձեց կրկնել, բայց շատ հաջող չստացվեց, քանի որ տվյալ նպատակի համար նրա քիթը պետք եղածի չափ մեծ չէր։ Համենայն դեպս, միստր Ֆեգինը երևի այդ փորձը ընդունեց իբրև իր հետ լրիվ համակարծիք լինելու արտահայտություն և Բարնիի բերած ոգելից ըմպելին շատ բարեկամաբար հրեց նրա կողմը։
― Լավ ըմպելիք է, ― նկատեց միստր Քլեյփոլը՝ շրթունքները լպստելով։
― Սիրելի՜ս, ― ասաց Ֆեգինը, ― մարդ միշտ կարող է դրամարկղներ, գրպաններ, կանանց պայուսակներ, տներ, փոստատար կառքեր կամ դրամատներ դատարկել, եթե նա կանոնավորապես խմի դրանից։
Միստր Քլեյփոլը՝ հենց որ լսեց այս մեջբերումը իր արտահայտություններից, ընկրկեց իր աթոռի հենակին և, ծայրահեղ սարսափից մեռելային գույն ստացած դեմքով, հայացքը Հրեայից փոխանցեց Շառլոթի վրա։
― Ոչի՛նչ, սիրելիս, ոչի՛նչ, ― աթոռը ավելի մոտեցնելով՝ ասաց Ֆեգինը։ ― Հա՛, հա՛։ Բարեբախտաբար, բացի ինձնից ոչ ոք չլսեց քեզ։ Մեծ բարեբախտություն էր, որ միայն ե՛ս լսեցի։
― Հո ես չգողացա, ― կակազեց Նոան, այլևս իր սրունքները չերկարելով անկախ ջենթլմենի նման, այլ հնարավոր եղածի չափ կծկելով իր աթոռի տակ, ― ամբողջը նրա ձեռքի գործն էր․ այժմ քեզ մոտ է, Շառլոթ, ինքդ գիտես, որ քեզ մոտ է։
― Ոչինչ թե ում մոտն է կամ ում ձեռքի գործն է, սիրելի՛ս, ― պատասխանեց Ֆեգինը, այնուամենայնիվ գիշատիչ հայացքով նայելով աղջկան և երկու կապոցներին։ ― Ես ինքս էլ եմ այդ գործով զբաղվում, դրա համար ինձ դուր եք գալիս։
― Ի՞նչ գործով, ― հարցրեց միստր Քլեյփոլը, մի քիչ սրտապնդվելով։
― Այդ տեսակի գործերով, ― ասաց Ֆեգինը, ― այս գինետան մարդիկ նույնպես այդ գործով են զբաղվում, հետևաբար, դուք եկել եք ճիշտ ու ճիշտ այնտեղ, որ ձեզ հարկավոր է։ Ամբողջ քաղաքում «Հաշմանդամներից» ավելի ապահով տեղ գոյություն չունի, իհարկե, եթե ես ցանկանամ այդ ապահովությունը։ Եվ քանի որ թե՛ դու և թե՛ այդ մանկահասակ կինը ինձ դուր եք գալիս, ապա դուք կարող եք բոլորովին հանգիստ լինել այդ կողմից։
Այս հավաստիացումից հետո գուցե Նոա Քլեյփոլը հոգեպես հանգիստ լիներ, բայց նրա մարմինը բոլորովին անհանգիստ էր։ Նա ահով ու կասկածով նայում էր իր նոր բարեկամին, իսկ նրա մարմինը բազմաթիվ այլանդակ դիրքեր էր ընդունում աթոռի վրա։
― Դեռ ավելին կասեմ ձեզ, ― գլխի բարեկամական շարժումներով և քաջալերական խոսքերով աղջկան խրախուսելուց հետո՝ ասաց Ֆեգինը։ ― Ես ունեմ մի բարեկամ, որը, կարծում եմ, ձեր նվիրական ցանկությունը իրագործելու մեջ կարող է օգնել ձեզ։ Նա կդասավորի այնպես, որ դուք ձեզ համար կընտրեք աշխատանքի այն ճյուղը, որ սկզբում ամենից հարմարն է ձեզ համար, իսկ հետագայում կսովորենք մյուս բոլոր ճյուղերը։
― Այնպես ես խոսում, կարծես լուրջ լինի, ― ասաց Նոան։
― Իսկ այլ կերպ լինելը ի՞նչ օգուտ կբերեր ինձ, ― ուսերը թոթվելով՝ ասաց Ֆեգինը։ ― Լսի՛ր, ե՛կ մի րոպե դուրս գնանք, քեզ մի բան ասեմ։
― Ինչո՞ւ նեղություն քաշենք և դուրս գնանք, ― ասաց Նոան, աթոռի տակից սրունքները աստիճանաբար երկարելով։ ― Նա իրերը վերև կտանի, իսկ մենք այստեղ հանգիստ կխոսենք․ Շա՛ռլոթ, կապոցները բարձրացրու վերև։
Շատ փառահեղորեն արձակված այս հրամանը իսկույն կատարվեց առանց որևէ առարկության։ Շառլոթը հազիվհազ քարշ տալով դուրս բերեց կապոցները, իսկ Նոան՝ դուռը բաց պահած, սպասեց մինչև նա հեռացավ այդտեղից։
― Լավ եմ դաստիարակել նրան, այնպես չէ՞, ― կատաղի գազան սանձահարողի տոնով ասաց Նոան, վերադառնալով իր տեղը։
― Հիանալի՜, ― փաղաքշաբար նրա ուսը շոյելով ասաց Ֆեգինը։ ― Դու հանճար ես, սիրելի՛ս։
― Եթե այդպիսին չլինեի, այժմ այստեղ չէի լինի, ― պատասխանեց Նոան։ ― Բայց ժամանակ մի՛ կորցնի, նա կարող է վերադառնալ, եթե չշտապես։
― Ուրեմն ի՞նչ ես մտածում, ― հարցրեց Ֆեգինը, ― եթե իմ այս բարեկամը քեզ դուր գա, չե՞ս միանա նրա խմբին։
― Իսկ նրա գործը բարգավաճ վիճակո՞ւմ է, այդ է կարևորը, ― փոքր աչքերից մեկը թարթելով ասաց Նոան։
― Գերազանց վիճակում է։ Նրա հետ գործակցում են այս մասնագիտությամբ աշխատող ամենահմուտ մարդիկ։
― Քաղաքի՞ բնակիչներ են, թե գյուղի, ― հարցրեց միստր Քլեյփոլը։
― Ոչ մի գավառացի չկա նրանց մեջ, և չեմ կարծում, որ նույնիսկ իմ թելադրանքով նա համաձայներ վերցնել քեզ, եթե այս օրերին աշխատող ձեռքերի պակաս չունենար, ― պատասխանեց Ֆեգինը։
― Սա նրա՞ն պետք է հանձնեմ, ― տաբատի գրպանին խփելով հարցրեց նա։
― Անպայման։ Այլ կերպ չէր կարող լինել, ― խիստ վճռաբար պատասխանեց Ֆեգինը։
― Քսան ֆունտը բավական մեծ գումար է, սակայն։
― Ոչ այն դեպքում, երբ դա մի դրամատոմս է, որ չեմ կարող ծախսել, ― առարկեց Ֆեգինը։ ― Համարն ու տարեթիվը գրված է անշուշտ։ Ուրեմն, վճարը դադարեցված կլինի բանկում։ Տեսնո՞ւմ ես, իմ բարեկամի համար այդ դրամատոմսը այնքան էլ մեծ արժեք չի կարող ներկայացնել, քանի որ շուկայում հնարավոր չէ շատ մեծ գնով վաճառել․ հարկավոր է արտասահման ուղարկել, այդ էլ հարց է։
― Ե՞րբ կարող եմ տեսնել նրան, ― հարցրեց Նոան կասկածանքով։
― Վաղը առավոտ։
― Որտե՞ղ։
― Այստեղ։
― Հը՛մ, ― ասաց Նոան։ ― Դրա վարձը ի՞նչ է։
― Ապրել ջենթլմենի նման․ բնակարան, սնունդ, ոգելից ըմպելի, ծխախոտ, բոլորը ձրի, իսկ փոխարենը միայն քո վաստակի ու այդ մանկահասակ կնոջ վաստակի կեսը, ― պատասխանեց Ֆեգինը։
Գուցե Նոա Քլեյփոլը, որի ընչաքաղցությունը սահման չուներ, նույնիսկ այս փայլուն պայմաններին չհամաձայներ, եթե կատարելապես ազատ լիներ իր գործողությունների մեջ․ բայց մտածելով, որ մերժելու դեպքում իր նոր բարեկամը կարող էր իրեն անմիջապես օրենքի ձեռքը հանձնել (շատ ավելի անհնարին բաներ էին տեղի ունեցել), նա աստիճանաբար փափկեց և ասաց, որ այդ պայմանները լավ են իր համար։
― Բայց գիտես, ― նկատեց Նոան, ― քանի որ մանկահասակ կինը ծանր աշխատանք է կատարելու, ես կցանկանայի, որ իմ բաժին աշխատանքը շատ թեթև լիներ։
― Մի հետաքրքրական փոքրիկ աշխատանք, այնպես չէ՞, ― առաջարկեց Ֆեգինը։
― Մոտավորապես այդ տեսակի մի բան, ― պատասխանեց Նոան։ ― Իսկ քո կարծիքով ո՞ր մեկը հարմար կլինի ինձ համար։ Մի աշխատանք, որ ո՛չ հոգնեցուցիչ լիներ, ո՛չ էլ վտանգավոր։ Ա՛յ, այդպիսի բան է իմ ուզածը։
― Եթե չեմ սխալվում, դու խոսում էիր ինչ֊որ լրտեսության մասին, սիրելի՛ս, ― ասաց Ֆեգինը։ ― Իմ բարեկամը պետք ունի մեկին, որ այդ գործը գլուխ բերի։
― Այո, ես ասացի մի այդպիսի բան, և կարծես վատ չէր լինի նման գործ ձեռնարկել, ― պատասխանեց Նոան դանդաղորեն, ― բայց դա ինքնին ձեռնտու չէր լինի, գիտես։
― Ճիշտ է, ― մտորելով, կամ ձևացնելով, որ մտորում է, նկատեց Հրեան, ― ո՛չ, հարմար չէ։
― Ուրեմն ի՞նչ ես մտածում, ― հարցրեց Նոան, մտահոգությամբ նրան նայելով։ ― Լավ կլիներ թաքուն գողանալ և գողանալիս այնքան ապահով լինել, որքան տանը հանգիստ նստած ժամանակ։
― Պառավ լեդիների հետ գործ ունենալու մասին ի՞նչ է քո կարծիքը, ― հարցրեց Ֆեգինը։ ― Նրանց դրամապանակները կամ այլևայլ կապոցները թռցնելը, ապա անկյունից թեքվելով անհետանալը, ինձ թվում է, վատ եկամուտ չէր բերի։
― Բայց նրանք շատ ճղճղան են և երբեմն նույնիսկ ճանկռում են, այնպես չէ՞, ― ասաց Նոան գլուխը թափահարելով։ ― Կարծում եմ, որ այդ աշխատանքը հարմար չէ ինձ։ Ուրիշ բաժանմունքում որևէ ազատ տեղ չկա՞։
― Սպասի՛ր, ― ձեռքը Նոայի ծնկին դնելով գոչեց Ֆեգինը։ ― Ճտերի թալանումը։
― Այդ ի՞նչ բան է, ― հարցրեց միստր Քլեյփոլը։
― Ճտերը, սիրելի՛ս, ― ասաց Ֆեգինը, ― դրանք այն փոքր երեխաներն են, որոնց մայրերը ուղարկում են հանձնարարություններ կատարելու՝ տալով նրանց վեցպեննիներ և շիլլինգներ։ Իսկ թալանել նշանակում է այդ դրամը գեղեցիկ կերպով վերցնել նրանցից, ― նրանք այդ գումարները միշտ էլ պատրաստ պահում են իրենց ձեռքում, ― ապա նրանց հրել առվի մեջ և շատ դանդաղ հեռանալ, ասես առանձնապես ոչինչ չի պատահել, բացի այն, որ ինչ որ երեխա վայր է ընկել ու վիրավորվել։ Հա՛, հա՛, հա՛։
― Հա՛, հա՛, ― որոտաց միստր Քլեյփոլը՝ հիացմունքից ոտքերը թափահարելով։ ― Աստված վկա, այդ հենց իմ ուզածն է։
― Անկասկած, ― պատասխանեց Ֆեգինը, դու կարող ես կարգին գործ տեսնել Քեմդեն Թաունում, Բեթել բրիջում և նման թաղերում, որտեղ նրանք միշտ ուղարկվում են գնումներ կատարելու, դու կարող ես օրվա ուզածդ ժամին սրտիդ ցանկացածի չափ ճտեր գցել առվի մեջ։
Խոսելիս Ֆեգինը միստր Քլեյփոլի կողը մշտեց, և նրանք երկար ու շռնդալից ծիծաղեցին։
― Ուրեմն, այդ լավ եղավ, ― ասաց Նոան, երբ արդեն դադարել էին ծիծաղելուց և Շառլոթը վերադարձել էր։ ― Վաղը ո՞ր ժամին։
― Տասը հարմա՞ր է քեզ, ― հարցրեց Ֆեգինը, և երբ միստր Քլեյփոլը հավանության նշան տվեց, նա ավելացրեց․ ― Իսկ ազնվահոգի բարեկամիս ի՞նչ ասեմ, ի՞նչ անունով կոչեմ քեզ։
― Միստր Բոլթեր, ― պատասխանեց Նոան, որը նման անանկնկալի համար նախապատրաստված էր, ― միստր Մորրիս Բոլթեր։ Իսկ սա էլ միսիս Բոլթերն է։
― Միսիս Բոլթերի խոնարհ ծառան, ― ասաց Ֆեգինը ծիծաղելի քաղաքավարությամբ խոր գլուխ տալով։ ― Հույս ունեմ, որ շուտով նրա հետ ավելի մոտիկից ծանոթանալու պատվին կարժանանամ։
― Դու այս ջենթլմենին լսո՞ւմ ես, Շա՛ռլոթ, ― որոտաց միստր Քլեյփոլը։
― Այո՛, Նոա, սիրելիս, ― ձեռքը Հրեային մեկնելով պատասխանեց միսիս Բոլթերը։
― Նա ինձ փաղաքշորեն է անվանում Նոա, ― Ֆեգինին դիմելով ասաց միստր Մորրիս Բոլթերը՝ նախկին Քլեյփոլ, ― հասկանո՞ւմ ես։
― Օ՜հ, այո՛, հասկանում եմ, հրաշալի հասկանում եմ, ― պատասխանեց Ֆեգինը, կյանքում առաջին անգամ ճշմարտությունը խոսելով։ ― Բարի գիշեր, բարի գիշեր։
Բազմաթիվ բարեմաղթություններով և հրաժեշտի զանազան խոսքերով, միստր Ֆեգինը գնաց իր ճանապարհով։ Նոա Քլեյփոլը իր սիրելի լեդիին տեղեկացրեց իր արած կարգադրությունների մասին, խիստ գոռոզ ու տիրական ձևով, որ վայել է ոչ միայն արական սեռի ներկայացուցչին, այլև մի ջենթլմենի, որ Լոնդոնում ու նրա շրջակայքում ճտեր թալանելու աշխատանքին նշանակված լինելը մեծ պատիվ է համարում։

Քառասուներեքերորդ գլուխ

Որտեղ ցույց է տրվում, թե ինչպես հնարամիտ Ստահակը փորձանքի մեջ ընկավ

― Ուրեմն այդ դո՛ւ էիր սեփական բարեկամը, հա՞, ― հարցրեց միստր Քլեյփոլը, այլ կերպ ասած միստր Բոլթերը, երբ նա, ըստ իրենց միջև կայացած համաձայնության, հաջորդ օրը տեղափոխվել էր Ֆեգինի բնակարանը։ ― Աստվա՜ծ իմ, ես այդպես էլ ենթադրել էի երեկ գիշեր։
― Յուրաքանչյուր մարդ իր անձի բարեկամն է, սիրելի՛ս, ― պատասխանեց Ֆեգինը չարախինդ ժպիտով։ ― Այդպիսի լավ բարեկամ նա ոչ մի տեղ չի ճարի։
― Բացառությամբ այն դեպքերի, երբ որոշ մարդիկ հենց իրենք իրենց թշնամին են, դու այդ գիտե՛ս, ― աշխարհ տեսած մարդու տեսք ընդունելով՝ ասաց Բոլթերը։
― Չհավատաս այդ բանին, ― ասաց Ֆեգինը։ ― Երբ մարդ իր թշնամին է, այդ դրանից է, որ նա չափից դուրս իր բարեկամն է, և ոչ թե նրա համար, որ նա ավելի հոգատար է ուրիշի նկատմամբ։ Փո՛ւհ, փո՛հ, այդպիսի բան չկա աշխարհում։
― Եվ կամ չպետք է լինի, ― պատասխաեց միստր Բոլթերը։
― Դա ինքնին հասկանալի է։ Որոշ կախարդներ ասում են, թե թիվն երեքն է կախարդական, ոմանք էլ ասում են, թե թիվ յոթն է։ Ո՛չ մեկը, ո՛չ էլ մյուսը, բարեկամս։ Թիվ մե՛կն է կախարդականը։
― Հա՛, հա՛, ― քրքջաց միստր Բոլթերը։ ― Միշտ թիվ մեկը։
― Այնպիսի ընկերությունում, ինչպիսին մերն է, սիրելի՛ս, ― ասաց Ֆեգինը, որը անհրաժեշտ համարեց պարզաբանել այս հանգամանքը, ― մենք ունենք մի ընդհանուր թիվ․ դա թիվ մեկն է․ այսինքն՝ դու չես կարող քեզ համարել թիվ մեկ, առանձ ինձ էլ, խմբի մյուս երիտասարդ անդամներին էլ այդ համարի տակ առնելու։
― Օ՜հ, գրո՛ղը տանի, ― բացականչեց միստր Բոլթերը։
― Մենք այնքան մերված ենք իրար և ընդհանուր շահերով այնքան միավորված, որ այլ կերպ չի կարող լինել, ― շարունակեց Ֆեգինը՝ ձևացնելով անտես առնել այս ընդհատումը։ ― Օրինակ, քո կետ նպատակն է հոգալ թիվ մեկի մասին, այսինքն՝ քո մասին։
― Անշո՛ւշտ, ― նկատեց միստր Բոլթերը, ― դու այդտեղ համարյա թե իրավացի ես։
― Ուրեմն, դու չես կարող մտածել քո մասին՝ թիվ մեկի մասին, առանց մտածելու իմ մասին՝ թիվ մեկի մասին։
― Ուզում ես ասել թիվ երկուսի մասին, ― ասաց միստր Բոլթերը, որը մեծապես օժտված էր անձնասիրության առաքինությամբ։
― Ո՛չ, ո՛չ, ― վրա բերեց Ֆեգինը, ― ես քեզ համար նույնպիսի կարևորություն ունեմ, ինչպիսին ինքդ՝ քեզ համար։
― Լսի՛ր, ― ընդհատեց միստր Բոլթերը, ― դու հրաշալի մարդ ես, և ես քեզ շատ եմ հավանում, բայց մենք դեռ այնքան մտերիմներ չենք, որ բանը այդտեղ հասնի։
― Միայն պատկերացրու, ― ասաց Ֆեգինը, ուսերը թոթվելով, ― միայն նկատի ունեցիր։ Դու մի լավ գործարք ես կատարել, որի համար ես քեզ անչափ սիրում եմ․ բայց դա կարող է օղակը հագցնել քո վզին, մի բան, որ շատ հեշտությամբ է կապվում և մեծ դժվարությամբ քանդվում․ պարզ ասած՝ կախաղանի օղակը։
Միստր Բոլթերը ձեռքը տարավ փողկապին․ նրան այնպես թվաց, որ դա շատ ամուր էր կապված և հանկարծակի սկսել էր սեղմել իր պարանոցը։
― Կախաղանը, սիրելիս, ― շարունակեց Ֆեգինը, ― շատ կարճ ու կտրուկ մի անկյունադարձ մատնանշող տգեղ ուղեցույց է, որը բազմաթիվ խիզախ մարդկանց ընթացքը կասեցրել է մեծ ճանապարհին։ Մնալ վտանգից հեռու և մնալ դրանից որոշ տարածության վրա, ահա՛ քո թիվ մեկ նպատակը։
― Այդ ճշմարիտ է, ― պատասխանեց միստր Բոլթերը։ ― Բայց դու ինչո՞ւ ես այդպիսի բաների մասին խոսում։
― Միայն նրա համար, որ քեզ լուսաբանեմ իմ միտքը այս հարցի նկատմամբ, ― ասաց Հրեան՝ հոնքերը վեր բարձրացնելով։ ― Այդ բանը հաջողեցնելու համար ինձնից ես կախված։ Ես էլ իմ փոքրիկ ձեռնարկը բարգավաճ պահելու համար քեզնից եմ կախված։ Մեկը քեզ համար է թիվ մեկ, մյուսը ինձ համար է թիվ մեկ։ Որքան դու հոգ տանես իմ մասին, այնքան քեզ պաշտպանած կլինես։ Հետևաբար, մենք ի վերջո հանգում ենք այն միևնույն կետին, որ սկզբում քեզ ասել էի՝ թիվ մեկի հանդեպ ունեցած մեր հոգատարությունը մեզ բոլորիս շաղկապում է իրար, և պետք է շաղկապի, այլապես բոլորս միասին կկործանվենք։
― Այդ ճիշտ է, ― մտախոհ ասաց միստր Բոլթերը։ ― Օ՜հ, ինչ խարդախն ու խորամանկն ես։
Միստր Ֆեգինը հրճվանքով նկատեց, որ իր հզոր ուժերին հատուցված այս տուրքը պարզապես հաճոյախոսություն չէր, այլ այն, որ իր նենգ֊հանճարեղ մտքերը մեծապես տպավորելու էին նորեկին, մի բան, որ, ըստ միստր Ֆեգինի, շատ կարևոր էր իրենց ծանոթության սկզբնական շրջանում։ Եվ այդ ցանկալի և օգտակար տպավորությունը նրա մեջ առավել ևս ուժեղացնելու համար, Հրեան մանրամասնորեն պատմեց իր գործերի ծավալի ու մեծության մասին, կեղծն ու ճշմարիտը իր հետապնդած նպատակներին ծառայեցնելու համար այնպես միախառնելով իրար և երկուսն էլ այնպես հրամցնելով միստր Բոլթերին, որ այդ ջենթլմենի հարգանքը բացահայտորեն կրկնապատկվեց, միաժամանակ սաստիկ երկյուղով համակելով նրան, որը Հրեայի համար շատ բաղձալի էր։
― Մեր՝ իրար հանդեպ այս փոխադարձ վստահությունն է, որ ծանր կորուստների պարագային մխիթարում է ինձ, ― ասաց Ֆեգինը, ― երեկ առավոտ ես զրկվեցի իմ ամենալավ օգնականից։
― Հո չե՞ս ուզում ասել, թե մեռավ, ― գոչեց միստր Բոլթերը։
― Ո՛չ, ո՛չ, ― պատասխանեց միստր Ֆեգինը, ― այդքան վատ բան չպատահեց։ Բոլորովին էլ այդքան վատ բան չկա։
― Այդ դեպքում երևի․․․
― Պահանջեցին նրան, ― ընդհատեց Ֆեգինը։ ― Այո՛, պահանջեցին նրան։
― Շա՞տ կարևոր գործով, ― հարցրեց միստր Բոլթերը։
― Ո՛չ, ― պատասխանեց միստր Ֆեգինը, ― այնքան էլ կարևոր գործ չէ։ Նա ամբաստանվեց ինչ֊որ մեկի գրպանը դատարկելու փորձ անելու մեղադրանքով, և նրա մոտ գտան արծաթյա քթախոտի մի տուփ․ այդ նրա տուփն էր, սիրելիս, նրա սեփական տուփը, որովհետև նա էլ քթախոտ էր օգտագործում և շատ էր սիրում այդ։ Մինչև այսօր կալանքի տակ պահեցին նրան, որովհետև կարծեցին, թե քթախոտի տուփի տիրոջը ճանաչում են։ Ա՜հ, նա ինքը արժեր հիսուն քթախոտի տուփ, և ես ուրախությամբ կտայի այդ բոլորի փոխարժեքը, միայն թե նա ապահով վերադառնար։ Քեզ հարկավոր էր ճանաչել Ստահակին, սիրելի՛ս, քեզ հարկավոր էր ճանաչել Ստահակին։
― Մի օր անշուշտ կճանաչեմ․ այդպես չե՞ս կարծում, ― հարցրեց միստր Բոլթերը։
― Կասկածում եմ, ― պատասխանեց Ֆեգինը հառաչելով։ Եթե նոր ապացույց չգտնեն, նրան կդատապարտեն միայն կարճ ժամանակով, և նա մեզ մոտ կվերադառնա մոտավորապես վեց շաբաթ հետո։ Բայց եթե ուրիշ ապացույցներ էլ գտնեն, այդ դեպքում նա երկար կմնա։ Նրանք գիտեն, թե նա ինչ ուշիմ տղա է, և նրան ցմահ կուղարկեն։ Նրանք Հնարամտին անպայման ցմահ կուղարկեն, ոչ ավելի, ոչ պակաս։
― Ի՞նչ ես ուզում ասել, ― ասաց միստր Բոլթերը։ ― Ինչո՞ւ չես խոսում այնպես, որ կարողանամ հասկանալ քո ասածը։
Ֆեգինը հազիվ էր պատրաստվում այս խորհրդավոր արտահայտությունները վերածել գռեհիկ լեզվի, որոնք թարգմանվելուց հետո միստր Բոլթերը տեղեկացած կլիներ, որ Ստահակը ցմահ բանտարկվելով կենթարկվեր տաժանակիր աշխատանքի, երբ Վարպետ Բեյթսը, ձեռքերը խրած տաբատի գրպանների մեջ և դեմքին կիսազավեշտական վշտի արտահայտություն տված, մտավ ներս, ու նրանց զրույցը ընդհատվեց։
― Ամեն ինչ վերջացած է, Ֆեգին, ― նորեկի հետ ծանոթանալուց հետո ասաց Չարլին, ― ամեն ինչ վերջացած է։
― Ի՞նչ ես ուզում ասել։
― Նրանք գտել են այն ջենթլմենին, որին պատկանում է քթախոտի տուփը, երկու֊երեք մարդիկ էլ գալիս են նրա մասին բացասական վկայություն տալու։ Հետևաբար, Հնարամիտը արձանագրված է աքսորյալների ցանկում, ― պատասխանեց Վարպետ Բեյթսը։ ― Հարկավոր է սգո հանդերձանք պատրաստել ինձ համար, Ֆե՛գին, որպեսզի գնամ նրան այցելելու, նախքան ճանապարհվելը։ Մտածել, որ Ջեկ Դոքինզը, խիզախ Ջեկը, Ստահակը, Հնարամիտ Ստահակը, աքսորվում է մի հասարակ երկուս ու կես պեննի արժողությամբ քթախոտի տուփի համար։ Եթե նա աքսորված լիներ առնվազն մի ոսկյա ժամացույցի, շղթայի և կնիքի համար, մի կերպ կարելի էր հանդուրժել այդ, բայց այժմ։ Օ՜հ, ինչո՞ւ չկողոպտեց որևէ հարուստ ջենթլմենի, վերցնելով նրա թանկագին իրերը, և չաքսորվեց իբրև ջենթլմեն, և ոչ թե իբրև փառքից ու պատվից զուրկ մի հասարակ գող։
Իր դժբախտ բարեկամի հանդեպ այսպիսի զգացմունքներով համակված Վարպետ Բեյթսը, սրտաբեկ ու թաղծոտ, իրեն գցեց ամենից մոտ գտնվող աթոռին։
― Ի՞նչ ես փառքից ու պատվից զուրկ լինելու մասին խոսում, ― բացականչեց Ֆեգինը, բարկացած մի հայացք նետելով իր աշակերտի վրա։ ― Մի՞թե նա միշտ էլ ձեր բոլորից մի գլխով բարձր չի եղել։ Կա՞ մեկը ձեզնից, որ կարող էր հասնել նրան կամ որևէ բանում համեմատվել նրա հետ։
― Ո՛չ մեկը, ― վշտից խռպոտած ձայնով պատասխանեց Վարպետ Բեյթսը։ ― Եվ ո՛չ մեկը։
― Դե՛, էլի ինչի՞ մասին ես խոսում, ― բարկացած հարցրեց Ֆեգինը։ ― Ի՞նչ ես նվնվում։
― Բայց դա արխիվում չի արձանագրվելու, այնպես չէ՞, ― ասաց Չարլին վրդովված, ― երբեք ցույց չի տրվելու ամբաստանագրի մեջ, և ոչ ոք երբեք չի իմանալու, թե ո՛վ էր նա։ Ինչպիսի՞ տեղ է գրավելու նա Նյուգեթյան մատյանում։ Գուցե նույնիսկ արձանագրված էլ չլինի այնտեղ՝ մյուս մեծ հանցագործների շարքում։ Օ՜հ, աստվա՜ծ, աստվա՜ծ, ինչպիսի ծանր հարված է այս։
― Հա՛, հա՛, ― գոչեց Ֆեգինը․ աջ ձեռքը երկարելով և երջանկության նոպայի մեջ հաշմվածի պես ցնցվելով։ ― Տե՛ս, թե նրանք ինչպես են պարծենում իրենց մասնագիտությամբ։ Հիանալի է, այնպես չէ՞։
Միստր Բոլթերը գլխով հավանության նշան տվեց, իսկ Ֆեգինը, մի քանի րոպե բացահայտ բավարարությամբ Չարլի Բեյթսի վշտի մասին խորհրդածելուց հետո, մոտեցավ այդ փոքրիկ ջենթլմենին և շոյեց նրա ուսը։
― Ոչի՛նչ, Չարլի, ոչի՛նչ, ― ասաց Ֆեգինը ամոքիչ տոնով․ ― այդ բաները ի հայտ կգան, անպայման ի հայտ կգան։ Բոլորը կիմանան, թե ինչպիսի՜ տղա է Ստահակը․ նա ինքը կապացուցի այդ։ Նա չի անպատվի իր հին ընկերներին և ուսուցիչներին։ Մտածի՛ր, թե որքան փոքր է տարիքով։ Ինչպիսի՜ բացառիկ երևույթ, Չարլի, աքսորվել այդ հասակում։
― Իրոք որ պատիվ է, ― ասաց Չարլին, փոքր֊ինչ մխիթարված։
― Նա կստանա այն ամենը, ինչ ցանկանում է, ― շարունակեց Հրեան։ ― Նա բանտում կպահվի, Չարլի, ջենթլմենի նման։ Այո՛, ջենթլմենի նման։ Նրան ամեն օր գարեջուր կտան, և գրպանում դրամը միշտ անպակաս կլինի։ Նույնիսկ եթե չկարողանա ծախսել, արծվախաղով կզբաղվի և կզբոսնի։
― Իսկապե՞ս, Ֆե՛գին, ― բացականչեց Չարլի Բեյթսը։
― Այո, հապա ի՞նչ ես կարծում, ― պատասխանեց Ֆեգինը, ― նրա պաշտպանության համար կունենանք նաև փաստաբան, և այնպիսի փաստաբան, որ մյուս բոլորից ավելի ճարտասան լինի։ Ցանկանալու դեպքում նա ինքը կարող է ելույթ ունենալ, և մենք այդ բոլորը կկարդանք թերթերում․ «Հնարամիտ Ստահակը․․․ բարձրաձայն քրքիջներ․․․ այստեղ դատարանը ծիծաղից թուլացավ»։ Է՞հ, Չարլի, է՞հ։
― Հա՛, հա՛, ― քրքջաց վարպետ Բեյթսը, ― ինչպիսի՜ զվարճություն, այնպես չէ՞ Ֆե՛գին։ Օ՜յ, Հնարամիտը ինչպես կզայրացներ նրանց, չէ՞։
― Կզայրացնե՜ր, ― գոչեց Ֆեգինը։ ― Պիտի զայրացնի, զայրացնելու է։
― Ա՛հ, իսկապես այդպես էլ կանի, ― կրկնեց Չարլին, ձեռքերը շփելով։
― Կարծես նրան հիմա էլ տեսնում եմ, ― գոչեց Հրեան, իր աշակերտին նայելով։
― Ես նույնպես, ― գոչեց Չարլի Բեյթսը։ ― Հա՛, հա՛, հա՛, ես նույնպես։ Այդ բոլորը տեսնում եմ աչքիս առջև, երդվում եմ, որ տեսնում եմ, Ֆե՛գին։ Ի՜նչ զվարճություն։ Ի՜նչ հիանալի զվարճություն։ Բոլոր փաստաբանները կաշխատեն լուրջ դիրք ընդունել, իսկ Ջեք Դոքինզը կխոսի նրանց հետ այնպիսի մտերմական ձևով և այնքան անվրդով, ասես դատավորի որդի լինի, որը ճաշից հետո ճառ է արտասանում։ Հա՛, հա՛, հա՛։
Արդարև, միստր Ֆեգինը այնքան բարձրացրեց իր փոքրիկ բարեկամի արտառոց տրամադրությունը, որ Վարպետ Բեյթսը, բանտարկված Ստահակի մասին սկսեց մտածել ոչ թե իբրև զոհի, ինչպես առաջ մտածել էր, այլ իբրև գլխավոր դերակատարի՝ չափազանց արտասովոր ու սքանչելի, զավեշտական մի ներկայացման։ Եվ մեծ անհամբերությամբ սպասեց այն օրվան, երբ իր վաղեմի ընկերը իր տաղանդը ցուցադրելու այդքան բարեպատեհ առիթը կունենար։
― Բայց մենք պետք է մի կերպ իմանանք, թե նրա գործը ինչ ընթացքի մեջ է այսօր, ― ասաց Ֆեգինը, ― հապա տեսնեմ։
― Ես գնա՞մ, ― հարցրեց Չարլին։
― Ոչ մի դեպքում, ― պատասխանեց Ֆեգինը։ ― Գժվե՞լ ես, սիրելիս, դու բացարձակ գժվե՞լ ես, որ մտածում ես գնալ այն միևնույն տեղը, որտեղ․․․ Ո՛չ, Չարլի, ո՛չ։ Միանգամից կորցնել մեկից ավելին, այդ անկարելի է։
― Չլինի՞ թե ինքդ ես ուզում գնալ, ― հարցրեց Չարլին, աչքով անելով։
― Այդ բոլորովին ձեռնտու չէր լինի, ― պատասխանեց Ֆեգինը, գլուխը թափահարելով։
― Ուրեմն ինչո՞ւ այս մեկին չես ուղարկում, այս նոր տղային, ― հարցրեց Վարպետ Բեյթսը ձեռքը դնելով Նոայի թևին։ ― Նրան ոչ ոք չի ճանաչում։
― Իսկապես ոչ մի պատճառ, սիրելի՛ս, ― ասաց Ֆեգինը, դառնալով դեպի միստր Բոլթերը։ ― Իսկապես ոչ մի պատճառ։
― Օ՜հ, ինչպե՞ս թե ոչ մի պատճառ, ― նկատեց Նոան, ընկրկելով դեպի դուռը և գլուխը սարսափից տարուբերելով։ ― Ո՛չ, ո՛չ, ձեռ քաշեք։ Այդ իմ պարտականության մեջ չի մտնում։
― Իսկ սրա պարտականությունը ի՞նչ է, Ֆեգին, ― հարցրեց Վարպետ Բեյթսը, ոտից գլուխ զզվանքով զզնելով Նոայի վտիտ մարմինը։ ― Փախուստ տալ, երբ որևէ վտանգ կա, և ուտել ու խմել, երբ ամեն ինչ կարգին է, հա՞, ա՞յդ է նրա պարտականությունը։
― Քո գործը չէ, թե որն է իմ պարտականությունը, ― տաքացած վրա տվեց միստր Բոլթերը, ― իսկ դու չհամարձակվես քո վերադասների հետ այդ ձևով խոսել, ճուտիկ, այլապես այդ քեզ վրա թանկ կնստի, իմացա՞ր։
Այդ հոյակապ սպառնալիքը լսելով, Վարպետ Բեյթսը այնքան որոտագին ծիծաղեց, որ բավական ժամանակ անցավ, մինչև Ֆեգինը կարողացավ միջամտել և միստր Բոլթերին բացատրել, թե ոստիկանատուն այցելելով որևէ վտանգի չի ենթարկվի։ Շարունակելով՝ նա ասաց, որ քանի դեռ իր կատարած փոքրիկ գործի մասին ոչ մի տեղեկություն չէր ուղարկվել մայրաքաղաք, ոչ էլ իր անձի վերաբերյալ որևէ նկարագրություն, շատ հավանական է, որ նույնիսկ չէին էլ կասկածի, թե նա այստեղ է ապաստանել։ Եթե պատշաճորեն ծպտվեր, ոստիկանատունը շատ ավելի ապահով էր նրա համար, քան Լոնդոնում գտնվող որևէ այլ վայր, քանի որ դժվար թե հավատային, թե նա կարող էր կամովին ապաստանել այնտեղ։
Միստեր Բոլթերը, կիսով չափ համոզված այս փաստարկումներից, բայց առավելապես հաղթահարված Ֆեգինի հանդեպ իր զգացած վախից, վերջապես մեծ դժվարությամբ համաձայնեց հանձն առնել արշավանքը։ Ֆեգինի ցուցմունքներով նա իսկույն հագավ կառապանի բաճկոնը, թավշյա տաբատ ու կաշվե զանգապաններ, որ Հրեան պատրաստ ուներ իր պահեստում։ Նրան տվեցին նաև սայլապանի մտրակ և շուրջ բոլորը ուղեկալի տոմսերով հարդարված մի թաղիքե գլխարկ։ Այսպես սպառազինված, նա անփույթ ու անտարբեր մտնելու էր ոստիկանատուն, ինչպես այդ կարող էր անել հետաքրքրությունից դրդված որևէ գավառացի տղա՝ Քովենտ Գարդենի շուկայից։ Եվ քանի որ Նոան հաղթանդամ, անշնորհք և ոսկրոտ մարմնով մի տղա էր, ապա միստր Ֆեգինը կասկած չուներ, որ նա իր դերը կկատարեր ամենայն հաջողությամբ։
Այս նախապատրաստական կարգադրությունները ավարտելուց հետո նրան տվեցին Հնարամիտ Ստահակի արտաքին նկարագրի մասին հարկ եղած բոլոր տեղեկությունները, որից հետո Վարպետ Բեյթսը մութ ու օձագալար նրբուղիներով նրան առաջնորդեց սահմանված վայրը։ Բաու Սթրիթից քիչ այս կողմ կանգ առնելով, Վարպետ Բեյթսը նկարագրեց ոստիկանատան ճշգրիտ դիրքը և բազմաթիվ ցուցումներ տալով, թե նրբանցքից ինչպես պետք է աջ կողմում գտնվող աստիճաններով վեր բարձրանալ և ինչպես սենյակ մտնելիս գլխարկը պետք է հանել, պատվիրեց նրան շտապել, խոստանալով հենց այնտեղ էլ սպասել, մինչև նրա վերադարձը։
Նոա Քլեյփոլը, կամ Մորրիս Բոլթերը, ինչպես որ հաճո է ընթերցողին, կետ առ կետ հետևելով իրեն տրված ցուցմունքներին (որոնք չափազանց ճշգրիտ էին, քանի որ վարպետ Բեյթսը քաջածանոթ էր շրջապատին), ոստիկանատուն հասավ առանց որևէ մեկին մի բան հարցնելու կամ ճանպարհին որևէ անրախորժության հանդիպելու։ Այնտեղ նա տեսավ մեծ մասամբ կանանցից բաղկացած մի խումբ, խռնված կեղտոտ ու պատերը բորբոսնած մի սենյակում։ Սենյակի վերևի ծայրում կար բազիրքներով անջատված մի բեմահարթակ, որի վրա, ձախ կողմում, պատի տակ շարված էին ամբաստանյալների աթոռները, մեջտեղում վկաներին հատկացված նստարաններն էին, իսկ աջում դրված էր դատավորների գրասեղանը։ Այս վերջին սարսափազդու վայրը բաժանված էր մի միջնորմով, որը դատավորներին թաքցնում էր հասարակ մահկանացուների հայացքից և խաժամուժին թույլ տալիս՝ պատկերացնելու (եթե նա կարող էր պատկերացնել) արդարությունը իր ամբողջ վեհութայմբ։
Ամբաստանյալների աթոռներին նստած էին միայն երկու կին, որոնք իրենցով հիացող բարեկամներին գլխով էին անում, մինչ քարտուղարը՝ սեղանի վրա կռացած, որոշ ցուցմունքներ էր կարդում քաղաքացիակն շորերով ինչ֊որ մարդու և երկու ոստիկանի։ Բեմահարթակի բազիրքներին հենված մի բանտապահ մեծ բանալիով խփում էր իր քթին, այդ զբաղմունքը դադարեցնելով միայն այն ժամանակ, երբ զսպում էր դատարկապորտների խոսելու անտեղի ցանկությունը կամ խստորեն հրահանգում էր այս կամ այն կնոջը՝ աղմկող երեխային դուրս հանել։ Սենյակի օդը հեղձուցիչ էր և ապականված անախորժ հոտերով։ Կեղտից պատերի գույնը փոխվել էր, իսկ առաստաղը՝ սևացել։ Բուխարիկի վրա կար հին, ծխից մրոտված մի կիսանդրի, իսկ բեմահարթակի վերևում՝ մի փոշոտ ժամացույց, շրջապատի իրերից միակը, որ իր ընթացքը շարունակում էր ինչպես հարկն է, քանի որ զրկանքը և աղքատությունը իրենց հետքը թողել էին բոլոր շնչավոր արարածների վրա, որոնք նույնքան տհաճ տեսք ունեին, որքան կեղտի ու ճենճի հաստ շերտով պատած անշունչ առարկաները։
Նոան հետաքրքրությամբ շուրջը նայեց՝ Ստահակին որոնելով։ Թեև սենյակում կային մի քանի կանայք, որոնք այդ հայտնի մարդու մայրը կամ քույրը կարող էին համարվել, և մի քանի տղամարդ, որ կարող էին մեծ նմանություն ունենալ նրա հորը, այնուամենայնիվ, միստր Դոքինզի մասին տրված նկարագրություններին համապատասխանող ոչ ոք չկար այնտեղ։ Կասկածի ու անորոշության մեջ, նա սպասեց մինչև այդ երկու կանայք, հանձնված լինելով քրեական դատարանին, հաղթական քայլերով դուրս եկան սենյակից․ իսկ նրանց գնալուց անմիջապես հետո հայտնվեց մի ուրիշ բանտարկյալ, որին նա իսկույն ճանաչեց որպես խնդրո առարկա անձնավորությունը։
Արդարև, այդ միստր Դոքինզն էր։ Հսկա պիջակի թևերը ըստ սովորականին ծալած, ձախ ձեռքը գրպանում, աջ ձեռքում գլխարկը, նա ոտքերը քստքստացնելով բանտապահի առջևից մտավ դատասենյակ և, դատապարտյալի աթոռի վրա իր տեղը գրավելուց հետո, բարձրաձայն հարցրեց, թե իրեն ինչո՞ւ համար էին այդպիսի նվաստացուցիչ դրության մեջ դրել։
― Լեզուդ քե՛զ քաշիր, իմացա՞ր, ― ասաց բանտապահը։
― Միթե ես անգլիական քաղաքացի չե՞մ, ինչ է, ― վրա բերեց Ստահակը։ ― Որտե՞ղ են իմ արտոնությունները։
― Դու շուտով կստանաս քո արտոնությունները, ― պատասխանեց բանտապահը, և լավ կզբոսնես դրանցով։
― Իսկ եթե չստանամ, մենք կտեսնենք, թե Ներքին Գործերի նախարարությունը ինչ կասի դատավորներին, ― պատասխանեց միստր Դոքինզը։ ― Այս ի՞նչ բան է։ Ես պիտի խնդրեի, որ դատական ատյանը այս չնչին գործը շուտ վերջացներ և ինձ այստեղ չպահեր, երբ իրենք լրագիր են կարդում։ Սիթիում ինչ֊որ Ջենթլմենի հետ ժամադրություն ունեմ․ քանի որ ես իմ խոսքի տերն եմ և շատ ճշտապահ իմ գործերի մեջ, ապա այդ ջենթլմենը կթողնի ու կգնա, եթե ես ժամանակին այնտեղ չլինեմ։ Չհարգելով իմ ժամադրությունը, գործը, իհարկե, մեծապես կտուժի, իսկ այդ պատճառով արդյոք վնասի հատուցում չի՞ պահանջվի նրանցից, ովքեր բռնությամբ ինձ պահել են այստեղ։ Օ՜հ, ո՛չ, անշո՛ւշտ, ոչ։
Խոսակցության այս կետում Ստահակը, այնպես ձևացնելով, իբրև թե իր անձնական գործերի հետագա ընթացքով մեծապես մտահոգված է, ցանկություն հայտնեց բանտապահից իմանալ դատավորական աթոռների վրա նստած «երկու կաշառակերների անուններ»։ Հանդիասատեսները այնքան ծիծաղեցին այս արտահայտության վրա, որ ինքը՝ Վարպետ Բեյթսը ավելի լիաթոք ծիծաղել չէր կարող, եթե լսած լիներ այս առաջարկը։
― Լռությո՛ւն, ― գոչեց բանտապահը։
― Ի՞նչ է պատահել, ― հարցրեց դատավորներից մեկը։
― Ինչ֊որ գրպանահատության դեպք է, ձերդ գերազանցություն։
― Այդ տղան ուրիշ անգամ այստեղ եղե՞լ է։
― Շատ անգամ պետք է եղած լիներ, ― պատասխանեց բանտապահը։ ― Ես ինքս նրան լավ եմ ճանաչում, ձերդ գերազանցություն։
― Օ՜հ, դուք ինձ ճանաչում եք այդպե՞ս է, ― գոչեց Հնարամիտը, ծոցատետրի մեջ նշանակելով բանտապահի բանավոր հայտարարությունը։ ― Շա՛տ լավ, շա՛տ լավ։ Այսպես կամ այնպես, սյդ ևս իմ համբավն արատավորելու փորձ է։
Նորից քրքիջներ ու նորից լռության կոչ։
― Որտե՞ղ են վկաները, ― հարցրեց քարտուղարը։
― Ա՛հ, ճիշտ որ, ― ավելացրեց Ստահակը։ ― Որտե՞ղ են վկաները։ Կցանկանայի տեսնել նրանց։
Այս ցանկությունը իսկույն գոհացում գտավ, քանի որ մի ոստիկան առաջ գալով վկայեց, որ բանտարկյալը խռնված մարդկանց միջից ձեռքը մտցրել էր ինչ֊որ անծանոթ ջենթլմենի գրպանը և այնտեղից հանել էր մի թաշկինակ։ Բայց թաշկինակը լինելով չափազանց հին, նա, իր քիթը սրբելուց հետո, շատ հանգիստ կերպով դրել էր տեղը։ Այս պատճառով ոստիկանը ձերբակալել էր այս Ստահակ կոչեցյալին, հենց որ կարողացել էր մոտենալ նրան և խուզարկություն կատարելով՝ նրա մոտ գտել էր մի արծաթյա քթախոտի տուփ, որի վրա փորագրված էր տիրոջ անունը։ Դատական տեղեկատուի օգնությամբ ջենթլմենի հասցեն գտնելով, նրան հրավիրել էին ոստիկանատուն․ այդտեղ նա երդվել էր, թե քթախոտի տուփը իրեն էր պատկանում, և որ նա այդ իրը կորցրել էր նախորդ օրը ճիշտ այն միջոցին, երբ կարողացել էր մի կերպ դուրս գալ վերոհիշյալ խռնված բազմությունից։ Նա նույնպես նկատել էր, որ այդ բազմության մեջ ինչ֊որ փոքրիկ ջենթլմեն բացառիկ աշխուժությամբ դես֊դեն էր շարժվում, և որ այդ փոքրիկ ջենթլմենը այժմ իր առջև կանգնած բանտարկյալն է։
― Որևէ հարց ունե՞ս վկային տալու, տղա՛, ― ասաց դատավորը։
― Ես ինձ չէի նվաստացնի այդպիսի մեկի հետ խոսելու, ― պատասխանեց Ստահակը։
― Իսկ առհասարակ որևէ բան ունե՞ս ասելու։
― Լսո՞ւմ ես նորին գերազանցությանը, ― հարցրեց բանտապահը, արմունկով մշտելով լուռ կանգնած Ստահակին։
― Ներողություն, ― ասաց Ստահակը մտացրիվ վեր նայելով։ ― Դու ինձ ի՞նձ հետ ես խոսում, բարեկամս։
― Այսպիսի սարսափելի, փոքրիկ դատարկապորտի կյանքում տեսած չկամ, ձերդ գերազանցություն, ― նկատեց ոստիկանը անմիտ ժպիտով։ ― Ցանկություն ումե՞ս մի բան ասելու, լակո՛տ։
― Ո՛չ, պատասխանեց Ստահակը։ ― Գոնե ոչ այստեղ, որովհետև այստեղ արդարություն գոյություն չունի, մանավանդ որ իմ դատապաշտպանը այս առավոտ նախաճաշում է Համայնքների Պալատի Փոխնախագահի հետ։ Բայց ես գիտեմ, թե մի այլ տեղ ինչ պետք է ասեմ․ իմ դատապաշտպանը նույնպես գիտե, թե ինչ պետք է ասի, գիտե նաև հարգարժան մարդկանցից բաղկացած բարեկամների մի մեծ խումբ․ նրանք այնպես պիտի անեն, որ դատավորները զղջան աշխարհ եկած լինելու համար, կամ ափսոսան, որ այս առավոտ չմնացին իրենց տներում և ինձ այսպես անտեղի կերպով անհանգստացնելու փորձության մեջ ընկնելով՝ վտանգի ենթարկեցին իրենց։ Ես․․․
― Բավակա՛ն է։ Նա հանցապարտ է, ― ընդհատեց քարտուղարը։ ― Հեռացրե՛ք նրան այստեղից։
― Շարժվի՛ր, ― ասաց բանտապահը։
― Գալիս եմ, ― պատասխանեց Ստահակը, ձեռքի ափով գլխարկը մաքրելով։ ― Ա՜հ (խոսքը ուղղելով դատավորներին), անօգուտ է, այդպիսի սարսափած տեսք ընդունելն անօգուտ է։ Ես ձեզ չեմ խնայելու, նույնիսկ կես պեննիի գթություն ցույց չեմ տալու ձեզ։ Դուք թանկ եք վճարելու ձեր այս արարքի համար, բարեկամնե՛րս։ Ոչ մի դեպքում չէի համաձայնի ձեր տեղը լինել։ Ես այժմ չէի գնա այստեղից, անգամ եթե ծունկի գալով խնդրեիք ինձ գնալ։ Դե՛, տարե՛ք ինձ բանտ։ Հեռացրե՛ք ինձ այստեղից։
Այս բառերը ասելուց հետո, Ստահակի օձիքից բռնելով քարշ տվեցին նրան, մինչդեռ նա ամբողջ ճանապարհին սպառնում էր, այդ առթիվ հարց հարուցել պառլամենտում։
Երբ նրան մենակ արգելափակեցին մի խցիկի մեջ, Նոան հնարավոր եղածի չափ շուտ վերադարձավ այնտեղ, ուր թողել էր Վարպետ Բեյթսին։ Առժամանակ սպասելուց հետո նրան միացավ այն փոքրիկ ջենթլմենը, որը խոհեմաբար թաքնվել էր, տեսնելու համար, թե արդյոք որևէ լրբի մեկը չէ՞ր հետապնդել իր նոր ընկերոջը։ Ապա նրանք երկուսով վազեցին միստր Ֆեգինի մոտ, նրան հաղորդելու, որ Ստահակը լրիվ արդարացնում էր իր վրա դրված հույսերը և ձեռք էր բերում փառավոր հռչակ։

Քառասունչորսերորդ գլուխ

Ժամանակը հասնում է, երբ Նենսին պետք է կատարի Ռոզ Մեյլիին տված իր խոստումը, բայց ձախողվում է

Թեպետ Նենսին խորամանկ էր և շատ հմուտ մեքենայություններ գործադրելու մեջ, այնուամենայնիվ, իր սրտում ծայր առած պայքարը լրիվ չափով թաքցնել չէր կարող։ Նա հիշում էր, թե ինչպես և՛ նենգամիտ Հրեան, և՛ բիրտ Սայքսը նրան վստահել էին ծրագրեր, որոնց մասին մյուսներին ոչինչ հայտնի չէր, բացարձակ հավատով, որ նա երբեք չի դավաճանի իրենց։ Ինչ խոսք, որ այդ ծրագրերը կեղտոտ էին, դրանք հղացող մտքերը՝ հրեշային, և աղջկա զգացումները դառն՝ հանդեպ Ֆեգինի, որը աստիճանաբար նրան ավելի ու ավելի էր մխրճել ոճրագործության ու դժբախտության տիղմի մեջ, որտեղից փրկություն չկար։ Այնուամենայնիվ լինում էին պահեր, երբ Նենսին նույնիսկ նրան էր խղճում, մտածելով, որ գուցե իր արարքը կնետեր նրան այն երկաթյա ճիրանների մեջ, որոնցից այնքան երկար ժամանակ խուսափել էր, և, վերջապես, նա կտապալվեր իր՝ Նենսիի ձեռքով, չնայած մեծապես արժանի էր այդ ճակատագրին։
Բայց սրանք լոկ տատանումներ էին մի հոգու, որ չէր կարող ամբողջապես անջատվել վաղեմի ընկերներից ու կապերից, բայց կարող էր հաստատորեն կառչել մի նպատակից ու դրանից չշեղվել ոչ մի նկատառումով։ Սայքսի նկատմամբ իր ունեցած մտահոգությունը շատ ավելի մեծ դրդապատճառ պետք է հանդիսանար նրան ետ կանգնեցնելու իր որոշումից, քանի դեռ ուշ չէր, բայց ինքը պահանջել էր, որ գաղտնիքը խստորեն պահպանվի։ Նա այդ գաղտնիքը հայտնաբերող ամենափոքրիկ հետք անգամ չէր թողել, ի սեր նրան հրաժարվել էր հեռանալ իրեն շրջապատող բոլոր հանցագործություններից ու թշվառություններից։ Էլ ի՞նչ կարող էր անել։ Ո՛չ, նա իր որոշման մեջ կմնար անդրդվելի։
Թեև նրա ամբողջ հոգեկան պայքարը հանգեց այս եզրակացության, բայց այդ կրկին ու կրկին փոթորկեց նրա ներքնաշխարհը և իր հետքերը դրոշմեց նրա վրա։ Նենսին նիհարեց ու գունատվեց նույնիսկ մի քանի օրվա ընթացքում։ Լինում էին պահեր, որ նա ուշադրություն չէր դարձնում, թե ինչ է կատարվում շուրջը, կամ չէր մասնակցում զրույցներին, երբ կար ժամանակ, որ ամենից շատ էր խոսում։ Պատահում էր նաև այնպես, որ նա ծիծաղում էր առանց խնդության, կամ աղմկում էր առանց պատճառի։ Հաճախ, հենց մի րոպե հետո, նա նստում էր լուռ ու վշտահար, գլուխը առած ձեռքերի մեջ, և ճիգը, որ գործադրում էր սթափվելու համար, առավել ևս վկայում էր այն մասին, որ նա վրդովված էր և տարված այնպիսի մտքերով, որոնք բոլորովին կապ չունեին իր ընկերներին հուզող հարցերի հետ։
Կիրակի գիշեր էր, և մոտերքում գտնվող եկեղեցիներից մեկի զանգը սկսեց ազդարարել ժամը։ Սայքսը և Հրեան զրուցում էին, բայց լռելով ականջ դրին։ Աղջիկը, որ կծկվել էր մի ցած աթոռակի վրա, վեր նայեց ու նույնպես ականջ դրեց։ Տասնմե՛կ։
― Դեռ մի ժամ էլ կա մինչև կեսգիշեր, ― ասաց Սայքսը, լուսամուտի փեղկերը բաց անելով և դուրս նայելուց հետո վերադառնալով իր տեղը։ ― Երկինքն էլ մութ է ու ամպամած։ Ի՛նչ հրաշալի գիշեր է մեր գործի համար։
― Ա՜հ, ― պատասխանեց Ֆեգինը։ ― Բիլլ, սիրելի՛ս, ափսոս, որ այժմ մեր ձեռքում պատրաստի գործ չունենք։
― Վերջապես մի խելոք բամ ասացիր, ― խռպոտ ձայնով պատասխանեց Սայքսը։ ― Այո, հազար ափսոս, որովհետև ես էլ տրամադիր էի գործ անելու։
Ֆեգինը հառաչեց և հուսալքված գլուխը թափահարեց։
― Ես մի բան գիտեմ, որ երբ գործերը հունի մեջ մտնեն, մենք պետք է մեր կորցրած ժամանակի համար կրկնապատված եռանդով աշխատենք, ― ասաց Սայքսը։
― Ա՛յ, այդպես հարկավոր է խոսել, սիրելի՛ս, այդպես պետք է խոսել, ― պատասխանեց Ֆեգինը, համարձակվելով նրա ուսը շոյել։ ― Ինձ համար հաճելի է քո այդ խոսքերը լսել։
― Հաճելի է, հա՞, ― գոռաց Սայքսը։ ― Լա՛վ, թո՛ղ այդպես լինի։
― Հա՛, հա՛, հա՛, ― քրքրջաց Ֆեգինը, կարծես գոհ նույնիսկ այս շնորհից։ ― Այս գիշեր դու վերստին այնպիսին ես, ինչպես էիր հիվանդանլուց առաջ, Բի՛լլ։ Այժմ քեզ բոլորովին լավ ես զգում․ Բի՛լլ։
― Բայց ես ինձ լավ չեմ զգում, երբ քո չորացած ծեր մագիլները դնում ես իմ ուսին, հետևաբար հեռացրու դրանք, ― ասաց Սայքսը, Հրեայի ձեռքը դեն հրելով։
― Դա ջղերիդ վրա ազդում է, Բի՛լլ․․․ այդ քեզ հիշեցնում է ձերբակալման մասին, այնպես չէ՞, ― ասաց Ֆեգինը, որոշելով չվիրավորվել։
― Այդ նման է նրան, կարծես թե սատանան է ինձ բռնում, ― վրա բերեց Սայքսը։ ― Քո դեմքի նման դեմք ունեցող մարդ աշխարհումս երբեք չի եղել, բացառությամբ, իհարկե, քո հոր դեմքի, որը, շատ հավանական է, իր շիկավուն մորուքը այժմ խանձում է դժոխքում, եթե իսկապես հայր ունեցել ես և ուղղակի սատանայից չես սերվել առանց հոր միջամտության, մի բան, որ բոլորովին զարմանք չէր պատճառի ինձ։
Ֆեգինը այս հաճոյախոսությանը չպատասխանեց, այլ Սայքսի թևից քաշելով՝ մատնացույց արեց Նենսիին, որը, տեղի ունեցող զրույցից օգտվելով, ծածկել էր գլխանոցը և այժմ դուրս էր գալիս սենյակից։
― Է՜յ, ― գոչեց Սայքսը։ ― Նե՜նս։ Ո՞ւր է գնում այս աղջիկը գիշերվա այս ուշ ժամին։
― Հեռու չեմ գնում։
― Այդ ի՞նչ պատասխան է, ― բորբոքվեց Սայքսը։ ― Ո՞ւր ես գնում։
― Ասում եմ, որ հեռու չեմ գնում։
― Իսկ ես հարցնում եմ՝ ո՞ւր ես գնում, ― կատաղեց Սայքսը։ ― Լսո՞ւմ ես ինձ։
― Չգիտեմ թե ուր, ― պատասխանեց աղջիկը։
― Իսկ ես գիտեմ, ― ասաց Սայքսը։ Ճիշտն ասած՝ նա որևէ լուրջ պատճառ չուներ աղջկան արգելք հանդիսանալու գնալ իր ցանկացած տեղը, սա իր տեսակետը պնդեց հենց այնպես, կամակորության համար։ ― Դու ոչ մի տեղ չես գնալու։ Նստի՛ր։
― Ինձ լավ չեմ զգում, Բի՛լլ։ Նախօրոք քեզ ասել եմ այդ մասին, ― առարկեց աղջիկը։ ― Ուզում եմ մի քիչ մաքուր օդ շնչել։
― Գլուխդ լուսամուտից դուրս հանիր, ― պատասխանեց Սայքսը։
― Այնտեղի օդը հերիք չէ, ― ասաց աղջիկը։ ― Ինձ հարկավոր է փողոցում շնչել։
― Որ այդպես է փողոց չես գնա, ― պատասխանեց Սայքսը։ Այս խոսքերով՝ նա վեր կացավ, դուռը կողպեց, բանալին վերցրեց ու աղջկա գլխանոցը պոկելով գլխից, շպրտեց հին պահարանի վրա։
― Դե՛, ― ասաց ավազակը, ― այժմ հանգիստ նստիր քո տեղը, իմացա՞ր։
― Գլխանոցը ինձ չի կարող պահել, ― ասաց աղջիկը սաստիկ գունատվելով։ ― Ի՞նչ ես ուզում ասել, Բի՛լլ։ Դու գիտե՞ս, թե ինչ ես անում։
― Ես գիտեմ, թե ինչ եմ․․ օ՜հ, ― գոչեց Սայքսը՝ խոսքն ուղղելով Ֆեգինին։ ― Գիտես ինչ, նա խելագարվել է, այլապես չէր համարձակվի ինձ հետ այդ ձևով խոսել։
― Դու կստիպես ինձ ծայրահեղությունների դիմել, ― քրթմնջաց աղջիկը, երկու ձեռքերը սեղմելով կրծքին, ասես ճգնելով կասեցնել ինչ֊որ կատաղի փոթորիկ, որ սպառնում էր պայթել։ ― Թո՛ղ գնամ, իմացա՞ր, հենց այս րոպեիս, հենց այս վայրկյանիս։
― Ո՛չ, ― գոչեց Սայքսը։
― Ասա նրան, որ թողնի ինձ, Ֆեգին։ Լավ կանի, որ թողնի։ Այդ ավելի լավ կլիներ նրա համար։ Լսո՞ւմ ես, ― գոռաց Նենսին, ոտքը գետնին խփելով։
― Լսում եմ, ― կրկնեց Սայքսը, առանց աթոռից վեր կենալու դեպի նրա կողմը շրջվելով։ ― Եթե կես րոպե էլ լսեմ քեզ, շունը այնպես պինդ կկպչի քո կոկորդից, որ այդ ճվացող ձայնդ անմիջապես կկտրվի։ Ի՞նչ է պատահել քեզ, անառակի մեկը։ Այդ ի՞նչ բան է։
― Թո՛ղ ինձ գնամ, ― թախանձեց աղջիկը, ապա դռան առջև հատակին նստելով՝ ասաց․ ― Բի՛լլ, թույլ տուր գնամ։ Դու չգիտես, թե ինչ ես անում։ Իսկապես չգիտես։ Միայն մի ժամով թույլ տուր գնամ, խնդրում եմ, խնդրում եմ։
― Թող ինձ կտոր֊կտոր անեն, եթե այս աղջիկը չի խելագարվել, ― նրա թևից կոպտությամբ քաշելով՝ ասաց Սայքսը։
― Ես վեր չեմ կենա, մինչև չթողնես որ գնամ, ուրիշ ո՛չ մի դեպքում, ո՛չ մի դեպքում, ― ճչաց աղջիկը։
Սայքսը հարմար առիթի սպասելով մի րոպե լուռ դիտեց նրան, ապա հանկարծ ամուր բռնելով նրա թևերից, մեծ դժվարությամբ քարշ տվեց հարակից փոքրիկ սենյակը, որտեղ նստելով ինչ֊որ նստարանի, աղջկան գցեց մի աթոռի ռ բռնությամբ պահեց այնտեղ։ Աղջիկը մեկ թախանձեց, մեկ մաքառեց, մինչև հնչեց ժամը տասներկուսը, ապա հոգնաբեկ և ուժասպառ, դադարեց պնդել իր ասածը։ Սայքսը, բազմաթիվ հայհոյանքներով նախազգուշացնելով նրան, որ այդ գիշեր այլևս փորձ չանի դուրս գալ տանից, վերադարձավ Ֆեգինի մոտ և թողեց, որ նա հանդարտվի, երբ կամենա։
― Թյո՜ւ, ― ասաց ավազակը, դեմքից հոսող քրտինքը սրբելով։ Ի՛նչ զարմանալի աղջիկ է։
― Այդպես է, մտածկոտ պատասխանեց Ֆեգինը։ ― Այդպես է։
― Քո կարծիքով նա ինչո՞ւ ցանկացավ այս գիշեր անպայման դուրս գալ տանից, հը՞, ― հարցրեց Աայքսը։ ― Դե՛, դու այդ բանը ինձնից լավ պետք է իմանաս։ Այս ի՞նչ է նշանակում։
― Կամակորություն, կնոջական կամակորություն, երևի, սիրելի՛ս։
― Հա՛, կարծես այդպես է, ― քրթմնջաց Սայքսը։ ― Ես կարծում էի, թե ընտելացրել եմ նրան, բայց տեսնում եմ, որ նա դարձյալ նույն վայրի գազանն է։
― Նույնիսկ առաջվանից ավելի վատ է, ― ասաց Ֆեգինը մտահոգությամբ։ ― Երբեք չէի կարող պատկերացնել, թե այդքան չնչին բանի համար նա կարող է այդպես կատաղել։
― Ես էլ, ― ասաց Սայքսը։ ― Կարծում եմ, նրա արյան մեջ դեռևս մնում են տենդի հետքերը և ոչ մի կերպ դուրս չեն գալիս։
― Երևի։
― Ես նրանից մի քիչ արյուն բաց կթողնեմ առանց բժշկին անհանգստացնելու, եթե նման բան կրկնվի, ― ասաց Սայքսը։
Ֆեգինը այս տեսակ բուժումը հարմար գտնելով, գլուխը հավանությամբ թափահարեց։
― Երբ ես ծանր վիճակում հիվանդ պառկած էի անկողնում, նա օր ու գիշեր անքուն հսկում էր ինձ, իսկ դու, նենգամիտ, մաղձոտ գայլ, շաբաթներով քեզ հեռու պահեցիր մեզնից, ― ասաց Սայքսը։ ― Մենք այնքան խեղճ էինք ապրում, որ այդ ամենը նրա վրա ազդած կլինի։ Հետո երկար ժամանակ սենյակում փակված լինելն էլ նրա ներվերը քայքայել է։ Հը՛, ի՞նչ ես ասում։
― Այդպես է սիրելիս, այդպես է, ― շշնջաց Հրեան։ ― Կամա՜ց։
Հենց այդ պահին աղջիկը եկավ և նստեց իր նախկին տեղը։ Աչքերն ուռել և կարմրել էին։ Նա մարմինը ետ ու առաջ շարժեց, գլուխը ցնցեց և փոքր անց սկսեց բարձրաձայն քրքջալ։
― Վա՛հ, հիմա էլ մյուս ծայրահեղության մեջ ընկավ, ― բացականչեց Սայքսը, սաստիկ զարմանքով նայելով իր զրուցակցին։
Ֆեգինը նշանացի հասկացրեց ուշադրություն չդարձնել նրան, և իրոք, քիչ հետո Նենսին հանդարտվեց։
Սայքսի ականջին շշնջալով, որ աղջիկը այլևս բոլորովին հանգիստ է, Ֆեգինը գլխարկը վերցրեց և նրան բարի գիշեր մաղթելով՝ ուղղվեց դեպի դուռը։ Սակայն դռան մոտ կանգ առավ, մի րոպի շուրջը նայեց, ապա խնդրեց, որ մեկնումեկը ճրագ բերի սանդուղքները լուսավորելու։
― Մի ճրա՛գ տար ներքև, ― խոսքը աղջկան ուղղելով ասաց Սայքսը, որ ծխամորճն էր լցնում։ ― Ցավալի կլինի, եթե նա ջարդի իր գլուխը, հուսախաբության մատնելով հանդիսատեսներին։ Լուսավորի՛ր սանդուղքները։
Նենսին մոմը ձեռքին հետևեց ծերունուն։ Երբ միջանցք հասան, վերջինս ցուցամատը դրեց շուրթին և աղջկան մոտենալով՝ շշնջաց․
― Ի՞նչ է պատահել, Նենսի, անգի՛նս։
― Ի՞նչ ես ուզում ասել, ― պատասխանեց աղջիկը նույն տոնով։
― Ես հարցնում եմ, թե ի՞նչն է այս բոլորի պատճառը, սիրելի՛ս, ― ասաց Ֆեգինը։ ― Եթե նա, ― ոսկրոտ ցուցամատով դեպի վերև ցույց տալով շարունակեց Հրեան, ― այդքան բիրտ է վարվում քեզ հետ (չէ՞ որ նա գազան է, Նենս, վայրենի գազան), ապա ինչո՞ւ չես․․․
― Հետո՞, ― ասաց աղջիկը, երբ Ֆեգինը կանգ առավ․ նրա բերանը համարյա հպվում էր աղջկա ականջին, և նրա աչքերը նայում էին ուղիղ աղջկա աչքերի մեջ։
― Այժմ ժամանակը չէ մանրամասնությունների մեջ մտնելու։ Մենք նորից կանդրադառնանք այս հարցին։ Հանձին ինձ դու բարեկամ ունես, Նենս, մի հավատարիմ բարեկամ։ Միջոցները պատրաստ են, գաղտնի ու ապահով։ Եթե ուզում ես վրեժ լուծել նրանցից, ովքեր վերաբերվում են քեզ հետ շան նման, այո, շան նման, նույնիսկ շնից էլ ավելի վատ, որովհետև նա երբեմն փաղաքշում է իր շանը, ե՛կ ինձ մոտ։ Նա լոկ մի օրվա հերոսն է, իսկ դու ինձ վաղուց ես ճանաչում, Նե՛նս։
― Ես քեզ լավ եմ ճանաչում, ― պատասխանեց աղջիկը, նվազագույն իսկ չափով հուզում չհայտնելով, ― բարի գիշեր։
Երբ Ֆեգինը փորձեց նրա ձեռքը սեղմել, նա կծկվելով ընկրկեց, բայց նորից հաստատուն ձայնով բարի գիշեր մաղթեց և, նրա հրաժեշտի հայացքին գլխով բազմանշանակ մի շարժում անելով, դուռը ծածկեց նրա հետևից։
Ֆեգինը, մտքերի մեջ թաղված, ուղղվեց դեպի տուն։ Նրա սրտում ծագել էր կասկած, ոչ այն տեսարանից, որին մի քանի րոպե առաջ ականատես էր եղել, թեպետ այն հաստատել էր իր կասկածները, ― այլ ժամանակի ընթացքում, աստիճանաբար, ― որ Նենսին, ավազակի դաժան վերաբերմունքից ձանձրացած, կապվել էր մեկ ուրիշի հետ։ Նրա փոխված վարքը, հաճախակի բացակայությունները տանից առանձին, նրա հարաբերական անտարբերությունը դեպի խմբի շահերը, որոնց նկատմամբ մի ժամանակ նա եղել էր այնքան նախանձախնդիր, և ի հավելումն այդ ամենի՝ նրա անզուսպ ցանկությունը այդ գիշեր անպայման տանից դուրս գալ հատկապես մի որոշյալ ժամի, այս բոլորը հաստատում էին իր ենթադրությունը և վերածում այն գրեթե ստույգ համոզմունքի։ Այս նոր սիրո առարկան երևի իրենց շրջանակից չէր։ Նենսիի նման մի հմուտ օգնականի հետ այդ նորեկը կարող էր հանդիսանալ թանկարժեք գործակից, հետևաբար (այդպես էր դատում Ֆեգինը) հարկավոր էր նրան ձեռք բերել առանց հապաղման։
Կար նաև մի ավելի ստոր նպատակ, որին անհրաժեշտ էր հասնել։ Սայքսը պետք է եղածից ավելին գիտեր, իսկ նրա գազանաբարո վերաբերմունքն ու կծու նախատինքները քիչ չէին վիրավորել նրան, ինչ փույթ, թե վերքերը տեսանելի չէին։ Աղջիկը լավ գիտեր, որ եթե Սայքսին լքեր, նրա զայրույթից երբեք չէր կարող խուսափել, և իր նոր սիրո առարկան անպայման զոհ կգնար նրա վրեժխնդրությանը։ «Մի քիչ համոզելով, ― մտածեց Ֆեգինը, նա անշուշտ կհամաձայնի թունավորել նրան։ Կանայք հաճախ նույնիսկ ավելի վատ դավեր են նյութել իրենց նպատակին հասնելու համար։ Վտանգավոր սրիկան, այն մարդը, որին ես ատում եմ, կվերանա մեջտեղից, մի ուրիշը կգրավի նրա տեղը, և քանի որ կատարված ոճիրից ես տեղյակ կլինեմ, հետևաբար իմ ազդեցությունը աղջկա վրա կլինի անսահման»։
Այս մտքերն էին ծագել Ֆեգինի գլխում այն կարճ միջոցին, երբ նա մենակ նստած էր ավազակի սենյակում և դրանց հետևանքով էր, որ իր հնարամտությամբ ստեղծած առիթից օգտվելով՝ նա մի քանի ակնարկներով փորձել էր աղջկա մտադրությունն իմանալ մեկնելու պահին։ Աղջիկը զարմանք չէր արտահայտել։ Նա այնպես էր ձևացրել, իբրև թե ոչինչ չի հասկանում։ Նա շատ որոշակի ըմբռնել էր իր խոսքերի իմաստը։ Ա՛յդ էր վկայում աղջկա հայացքը բաժանման ժամանակ։
Բայց գուցե նա չէր համաձայնի Սայքսին սպանել, իսկ դա գլխավոր նպատակներից մեկն էր, որին պետք էր հասնել։ «Ես ինչպե՞ս կարող եմ իմ ազդեցությունը ուժեղացնել նրա վրա, մտածեց Ֆեգինը, տուն մտնելիս։ ― Ի՞նչ ձևով կարող եմ հասնել ավելի մեծ իշխանության»։
Այդպիսի ուղեղները բեղմնավոր են լինում հնարքների մեջ։ Եթե նա աղջկան չհարկադրեր որևէ բան խոստովանել, այլ դարանելով նրան՝ հայտնաբերեր նրա նոր սիրո առարկան, և, իր ծրագրերի հետ չհամաձայնելու դեպքում, սպառնար ամբողջ գաղտնիքը հայտնել Սայքսին (որից նա սաստիկ վախենում էր), արդյոք այդ միջոցով չէ՞ր կարողանա աղջկա հավանությունը ապահովել։
― Կարող եմ, ― ասաց Ֆոգինը, համարյա բարձրաձայն։ ― Այն ժամանակ նա չի համարձակվի մերժել իմ առաջարկը։ Ո՛չ մի դեպքում, ո՛չ մի դեպքում չի համարձակվի։ Միջոցները պատրաստ են և անմիջապես կգործադրվեն։ Տես թե քեզ ինչպես կգցեմ ցանցիս մեջ։
Չարագուշակ մի հայացք գցելով իր հետև և ձեռքը սպառնական շարժելով այն ուղղությամբ, ուր թողել էր իրենից ավելի խիզախ սրիկային, նա շարունակեց ճանապարհը։ Ամբողջ ժամանակ նրա կմախքացած մատները ջղաձգաբար զբաղված էին իր գզգզված հանդերձի ծալքերում, որը նա ուժեղ օլորում էր, և իրեն այնպես էր թվում, թե իր մատների յուրաքանչյուր շարժումով մի ատելի թշնամի է ճմլում։

Քառասունհինգերորդ գլուխ

Ֆեգինը Նոա Քլեյփոլին մի գաղտնի հանձնարարություն է տալիս

Հաջորդ առավոտ ծերունին շատ վաղ վեր կացավ և անհամբերությամբ սպասեց իր նոր գործակցին, որը, անվերջանալի թվացող մի ժամանակամիջոցից հետո, վերջապես հայտնվեց, և ագահորեն հարձակվեց նախաճաշի վրա։
― Բոլթեր, ― ասաց Ֆեգինը՝ աթոռը մոտեցնելով և նստելով Մորրիս Բոլթերի դիմաց։
― Ես այստեղ եմ, ― պատասխանեց Նոան։ ― Ի՞նչ է պատահել։ Ինձնից ոչինչ չպահանջես, մինչև ուտելը չպրծնեմ։ Ի միջի այլոց, սա աչք ծակող թերություն է այս վայրում։ Մարդ երբեք ժամանակ չի գտնում ժաշելու համար։
― Մի՞թե չես կարող և՝ ուտել, և՛ խոսել միաժամանակ, ― ասաց Ֆեգինը, իր սիրելի փոքրիկ բարեկամի որկրամոլությունը ամբողջ սրտով անիծելով։
― Այդ մեկը կարող եմ։ Խոսելով գործը ավելի լավ է ընթանում, ― ասաց Նոան, հացի մի ահագին շերտ կտրելով։ ― Շառլոթն ո՞ւր է։
― Տանը չէ, ― ասաց Ֆեգինը։ ― Մյուս երիտասարդ կնոջ հետ նրան դուրս եմ ուղարկել այս առավոտ, որովհետև հարկավոր էր առանձին լինել քեզ հետ։
― Օ՜հ, ― ասսաց Նոան։ ― Երանի թե նախքան ուղարկելդ կարգադրեիր, որ կարագով կարմրացրած հաց պատրաստեր ինձ համար։ Համենայն դեպս, խոսի՛ր։ Ինձ չես խանգարի։
Արդարև, այնպես էր երևում, թե որևէ բան չէր կարող խանգարել նրան, քանի որ նա ակնհայտորեն նստել էր մեծ գործ կատարելու որոշումով։
― Քո երեկվա աշխատանքը լավ էր սիրելի՛ս, ― ասաց Ֆեգինը։ Հիանալի էր։ Հենց առաջին օրը վեց շիլլինգ և ինն ու կես պենս։ Ճտերի թալանումով մեծ հարստություն ես դիզելու։
― Մի մոռանար դրան ավելացնել նաև երեք թասերը և մեկ կաթնամանը, ― ասաց միստր Բոլթերը։
― Ո՛չ, ո՛չ, սիրելիս։ Ինչ վերաբերում է թասերին, դա հանճարեղ մտքի արդյունք էր, իսկ կաթնամանը՝ կատարյալ գլուխգործոց։
― Կարծում եմ՝ բավականին գոհացուցիչ էր մի սկսնակի համար, ― նկատեց միստր Բոլթերը ինքնագոհությամբ։ ― Թասերը ես վերցրի մի ցանկապատի վրայից, իսկ կանթնամանը դրված էր գինետան մուտքի առաջ։ Մտածեցի, որ գուցե անձրևից կժանգոտվեր կամ մրսելով կհիվանդանար։ Հա՛, հա՛, հա՛։
Ֆեգինը այնպես ձևացրեց իբրև թե սրտանց ծիծաղում է, իսկ միստր Բոլթերը, կուշտ ծիծաղելուց հետո, մի քանի խոշոր պատառներ խժռեց ու կարագով հացի առաջին կտորը վերջացնելով՝ անցավ երկրորդին։
― Բո՛լթեր, ― ասաց Ֆեգինը սեղանի վրա թեքվելով, ― ուզում եմ մի հանձնարարություն անել քեզ, որը պահանջում է մեծ զգուշություն և շրջահայացություն։
― Լսի՛ր, ― վրա բերեց Բոլթերը, ― երևի նորից վտանգի ես մղում ինձ․ կամ ուզում ես նորից ուղարկել ձեր այդ անիծված ոստիկանատները։ Դա բոլորովին համապատսխան գործ չէ ինձ համար, բոլորովի՛ն։ Ես այդ պարզ ասում եմ։
― Այս գործում ոչ մի վտանգ չկա, նվազագույն վտանգ անգամ, ― ասաց Հրեան, ― հարկավոր է միայն դարանել մի ինչ֊որ կնոջ։
― Պառա՞վ կնոջ, ― հարցրեց միստր Բոլթերը։
― Երիտասարդ կնոջ, ― պատասխանեց Հրեան։
― Ես այդ գործը կարող եմ հրաշալի կատարել, ― ասաց Բոլթերը։ ― Ժամանակին, դպրոցում, ես մի ճարպիկ, խորամանկ մատնիչ էի։ Ի՞նչ բանի համար եմ դարանելու նրան։ Անշուշտ ո՞չ․․․
― Ոչինչ չես անելու, դու միայն ինձ հայտնելու ես, թե այդ կինը ո՛ւր է գնում, ո՛ւմ հետ է տեսակցում և, եթե հնարավոր է իմանալ, ի՛նչ է ասում։ Դու հիշելու ես փողոցը, եթե դա փողոց է, կամ տունը, եթե դա տուն է, և ինձ բերելու ես որքան հնարավոր է, շատ տեղեկություն։
― Իսկ ի՞նչ է լինելու իմ վարձատրությունը, ― հարցրեց Նոան՝ թեյի բաժակը դնելով սեղանին և հետաքրքրությամբ տիրոջ դեմքին նայելով։
― Եթե աշխատանքը լավ կատարես, մեկ ֆունտ, ― ասաց Ֆեգինը, ցանկանալով որքան կարելի է մեծ հետաքրքրություն արթնացնել նրա մեջ գործի նկատմամբ։ ― Ւսկ այսպիսի գումար ես դեռ ոչ մի գործի կամ ձեռնարկի համար տված չկամ, եթե այդ գործը կամ ձեռնարկը խիստ շահաբեր չի եղել։
― Ո՞վ է այդ կինը, ― հարցրեց Նոան։
― Մեզնից մեկը։
― Օ՜հ, աստվա՜ծ իմ, ― գոչեց Նոան քիթը կնճռոտելով։ ― Կասկածում ես նրա վրա, հա՞։
― Նա գտել է ինչ֊որ նոր բարեկամներ, սիրելի՛ս, և ես պետք է իմանամ, թե ովքեր են, ― պատասխանեց Ֆեգինը։
― Հասկանում եմ, ― ասաց Նոան։ ― Պարզապես ուզում ես իմանալ, թե արդո՞ք նրանք հարգարժան մարդիկ են, հա՛, հա՛, հա՛, ես իսկ և իսկ քո ուզած մարդն եմ։
― Ես գիտեի, որ այդպես է, ― գոչեց Ֆեգինը, ձեռնարկած գործի հաջողությունից ուրախացած։
― Անշուշտ, անշուշտ, ― պատասխանեց Նոան։ ― Այդ կինը որտե՞ղ է։ Որտե՞ղ եմ սպասելու նրան։ Ո՞ւր եմ գնալու։
― Այդ բոլորը, սիրելիս, ես քեզ կասեմ։ Երբ ժամանակը գա ես քեզ ցույց կտամ նրան, ― ասաց Ֆեգինը։ Դու միշտ պատրաստ վիճակում սպասիր, մնացածը ինձ թող։
Այդ և հաջորդ գիշերը և դարձյալ երրորդ գիշերը լրտեսը, իր սայլապանի տարազը հագած և կազմ ու պատրաստ նստած, Ֆեգինի հրամանին էր սպասում։ Վեց գիշերներ անցան, վեց երկար, ձանձրալի գիշերներ և ամեն անգամ Ֆեգինը հիասթափված վերադառնում էր տուն ու մի քանի խոսքով հայտնում էր, որ դեռ ժամանակը չի եկել։ Սակայն յոթերորդ օրը նա վերադարձավ մյուս օրերից ավելի շուտ և այնպիսի բարձր տրամադրությամբ, որ թաքցնել չէր կարող։ Կիրակի էր։
― Այս գիշեր նա գնում է, ― ասաց Ֆեգինը, և վստահաբար հենց այն գործով, որ ենթադրում եմ։ Նա ամբողջ օրը մենակ է եղել, և այն մարդը, որից վախենում է, հազիվ թե լուսաբացից առաջ վերադառնա։ Եկ ինձ հետ։ Շտապի՛ր։
Նոան առանց մի բառ ասելու վեր թռավ տեղից, քանի որ Հրեայի սաստիկ հուզումը նրան ևս վարակել էր, և նրանք գաղտագողի դուրս եկան տանից։ Շտապ անցնելով լաբիրինթոսանման փողոցներով, նրանք վերջապես հասան մի գինետուն, որը, ինչպես Նոան նկատեց, այն միևնույն գինետունն էր, որ գիշերել էր Լոնդոն եկած առաջին օրը։
Ժամը տասնմեկն անց էր, և դուռը՝ փակ։ Ֆեգինի ցածրաձայն սուլոցի վրա դուռը կամացուկ բացվեց։ Երբ նրանք անշշուկ ներս մտան, դուռը նորից փակվեց նրանց հետևից։
Վախենալով նույնիսկ շշուկներով խոսել, Ֆեգինը և նրանց ներս ընդունող երիտասարդ հրեան մատնացույց արեցին գաղտնի լուսանցույցը և զանազան շարժումներով հասկացրին Նոային նայել հարևան սենյակում գտնվող անձնավորությանը։
― Ա՞յդ է այն կինը, ― հարցրեց Նոան հազիվ լսելի շշուկով։
Ֆեգինը գլխով դրական պատասխան տվեց։
― Դեմքը չեմ կարող լավ տեսնել, ― շշնջաց Նոան։ ― Գլուխը հակած է սեղանին, իսկ մոմը հետևում է գտնվում։
― Սպասի՛ր այնտեղ, ― շշնջաց Ֆեգինը և Բարնին գլխով արավ։ Վերջինս անհետացավ։ Մի րոպե անց տղան մտավ հարևան սենյակը և, մոմի պատրույգը մաքրելու պատրվակով մի քիչ առաջ քաշեց, խոսեց աղջկա հետ ու այնպես արեց, որ աղջիկը վեր նայեց։
― Այժմ տեսնում եմ նրան, ― շշնջաց լրտեսը։
― Որոշակի։
― Հազարավորների մեջ կարող եմ ճանաչել նրան։
Երբ աղջիկը ուղղվեց դեպի դուռը, նա արագորեն իջավ ցած։ Ֆեգինը նրան խցկեց վարագույրով անջատված ինչ֊որ միջանցք, որտեղ իրենց շունչը պահած սպասեցին մինչև նա դուրս եկավ այն դռնից, որտեղից նրանք մուտք էին գործել։
― Հե՜յ, ― գոչեց տղան, որ դուռն էր պահում։ ― Ժաբադա՛կդ է։
Նոան Ֆեգինի հետ մի ակնարկ փոխանակեց և դուրս թռավ թաքստոցից։
― Դեպի ձախ, ― շշնջաց տղան, ― ձախ թեքվիր և ընթացիր փողոցի հադդիպակաց կողբով։
Նա այդպես էլ արեց և լապտերների լույսի տակ տեսավ աղջկա հեռացող կերպարանքը։ Նա մոտեցավ աղջկան այնքան, որքան թույլ կտար խոհեմությունը և բռնեց փողոցի հանդիպակաց կողմը՝ նրա շարժումները ավելի լավ դիտելու համար։ Աղջիկը մի քանի անգամ անհանգստությամբ շուրջը նայեց, մեկ անգամ նույնիսկ կանգ առավ, որ իր հետևից եկող անցորդները իրենից առաջ անցնեն, բայց հետզհետե վստահություն ձեռք բերեց, քայլվածքը դարձավ համեմատաբար ավելի հաստատ ու վճռական։ Լրտեսը պահպանեց նույն հարաբերական տարածությունը իրենց միջև և հետևեց աղջկան, աչքը բոլորովին չհեռացնելով նրանից։

Քառասունվեցերորդ գլուխ

Տեսակցությունը տեղի է ունենում

Եկեղեցիների զանգակները հնչեցրին ժամը տասնմեկն անց քառասունհինգ րոպե, երբ Լոնդոնի կամրջի վրա հայտնվեցին երկու կերպարանք։ Մեկը, որ ճկուն ու արագ քայլերով ընթանում էր առջևից, մի կանացի կերպարանք էր, և նա մտահոգությամբ շուրջն էր նայում, ասես սպասելով կամ որոնելով ինչ֊որ մեկին․ երկրորդը կերպարանքն էր մի տղամարդու, որը թաքնվելով ամենաթանձր ստվերների մեջ, որոշ հեռավորությունից հետևում էր կնոջը, կանգ առնելով, երբ նա կանգ էր առնում, և գաղտագողի քարշ գալով, երբ նա առաջ էր շարժվում, բայց իրեն երբեք թույլ չտալով պետք եղածից ավելի մոտենալ։ Այսպես նրանք անցան կամուրջը Միդլսեքսից դեպի Սերրեյի ափը։ Այստեղ կինը հետիոտն անցորդների դեմքերը վրդովմունքով զննելուվ հետո, ըստ երևույթին հուսախաբ, շուռ եկավ։ Շարժումը հանկարծակի էր, բայց լրտեսը իրեն չկորցրեց․ նա կծկվեց կամուրջը եզերող որմնախորշերից մեկի մեջ և դեմքը ավելի լավ թաքցնելու համար թեքվեց փայտորմին ու սպասեց, որ նա հեռանա։ Երբ աղջիկը հասավ հանդիպակաց մայթը և այնքան առաջացավ, որ գտնվեց նախկին հեռավորության վրա, նա կամաց դուրս սահեց իր թաքստոցից և դարձյալ հետևեց նրան։ Կամրջի համարյա կենտրոնում կինը կանգ առավ։ Կանգ առավ նաև տղամարդը։
Շատ խավար գիշեր էր։ Ցերեկը եղանակը աննպաստ լինելու պատճառով այդ ժամին և այդ վայրում քիչ մարդիկ էին երթևեկում։ Այդ քչերն էլ արագ անցնում գնում էին, շատ հավանաբար չտեսնելով ո՛չ կնոջ և ո՛չ էլ այն տղամարդուն, որն ուշադիր հետևում էր նրան։ Այդ կերպարանքները որևէ մեկի ուշադրությունը չգրավեցին, և Լոնդոնի աղքատ բնակիչներից նրանք, ովքեր կամրջի վրայով պատահաբար անցնում էին այդ ժամանակ, որոնելով որևէ ցուրտ որմնախորշ, կամ անդուռ սայլատուն, ուր կարելի լիներ գիշերել, բոլորովին չնկատեցին նրանց։ Հետևաբար երկուսն էլ լուռ կանգ առան։
Գետի վրա կախվել էր մառախուղը և խորացնում էր կարմիր փայլը այն կրակների, որ վառվում էին զանազան նավամատույցներում խարսխած փոքր նավերի վրա, առափնյա գորշ շենքերը դարձնում ավելի սև ու անորոշ։ Գետի երկու կողմը եզերող ծխապատ ու մռայլ շտեմարանները զատորոշվում էին խռնված տանիքների ու որմնածայրերի զանգվածից և խոժոռ նայում այն թանաքանման ջրի մեջ, որ նույնիսկ նրանց խարխուլ կերպարանքը չէր կարողանում արտացոլել։ Հինավուրց Ս․ Փրկիչ եկեղեցու աշտարակի և Ս․ Մագնուսի սրածայր զանգակատան ուրվագծերը նշմարվում էին մթության մեջ, բայց անթիվ փոխադրանավերի կայմերը ներքևում ու բազմաթիվ եկեղեցիների սրածայր զանգակատները վերևում վարագուրված էին մշուշով և համարյա բոլորն էլ անտեսանելի էին։
Աղջիկը մի քանի անհանգիստ պտույտներ էր կատարել ետ ու առաջ (մինչդեռ ամբողջ ժամանակ թաքնված դիտողը շատ ուշադիր դարանել էր նրան), երբ Ս․ Պողոսի խորահունչ զանգակը ազդարարեց մի օրվա մահ ևս։ Կեսգիշերը իջել էր բազմաբնակ քաղաքի վրա։ Իջել էր ծնունդի և մահվան, առողջության և հիվանդության առանձնասենյակների վրա, դիակի անկենդան դեմքի և մանկան անվրդով քնի վրա։ Կեսգիշերը իջել էր բոլորի, բոլորի վրա։
Ժամը տասներկուսից երկու րոպե չէր անցել, երբ մի դեռատի լեդի, որին ընկերակցում էր ալեխառն մազերով մի ջենթլմեն, կամրջից քիչ այն կողմ ցած իջան ինչ֊որ կառքից և, այն ազատ արձակելով, ուղղվեցին դեպի կամուրջը։ Հազիվ էին կամրջի մայթը բարձրացել, երբ աղջիկը ցնցվեց և անմիջապես շտապեց նրանց ընդառաջ։ Նրանք քայլում էին շուրջը նայելով, բայց ասես շատ քիչ հուսալով, թե իրենց ցանկությունը կիրագործվի, երբ հանկարծ աղջիկը միացավ նրանց։ Երկուսն էլ արագ կանգ առան զարմանքի բացականչությամբ, բայց իսկույն զսպեցին իրենց, քանի որ ճիշտ այդ միջոցին գավառացու տարազով մի տղամարդ շատ մոտիկ եկավ և համարյա թե բախվեց նրանց։
― Ոչ այստեղ, ― շտապով ասաց Նենսին։ ― Այստեղ վախենում եմ խոսել ձեզ հետ։ Եկե՛ք կենտրոնական պողոտայից հեռու, այդ աստիճաններով իջնենք ցած։
Երբ այս բառերը ասաց և ձեռքով մատնացույց արեց այն ուղղությունը, ուր ցանկանում էր առաջնորդել նրանց, գավառացին շուրջը նայեց և կոպտորեն հարցնելով, թե ինչու են ամբողջ մայթը գրավել հեռացավ։
Աստիճանները, որոնք աղջիկը մատնացույց էր արել, Սերրեյի ափին էին և կամրջի հենց այն կողմը, ուր Ս․ Փրկիչ եկեղեցին էր գտնվում։ Գյուղացու կերպարանքով մարդը շտապ ու աննկատ դիմեց դեպի այն վայրը և, մի րոպե շուրջը զննելուց հետո, սկսեց իջնել ցած։
Այս աստիճանները կամրջի մի մասն են կազմում և բաղկացած են երեք հարթակներից։ Ճիշտ երկրորդ հարթակի վերջում, վայր իջնելիս, քարե պատը ավարտվում էր դեպի Թեմզան նայող քառանկյունի զարդարուն մի սյունով։ Այս կետի վրա ներքևի աստիճանները լայնանում են, այնպես որ որևէ մեկը պատի այդ անկյունից թեքվելով բնականաբար չէր նկատվի աստիճանների վրա գտնվողներից, անգամ եթե նրանք կանգնած լինեն մի սանդղամատ վերև։ Գավառացին այստեղ հասնելուց հետո հապճեպ շուրջը նայեց և տեսնելով, որ ավելի հարմար թաքնվելու տեղ չկար, մանավանդ, որ ջրի տեղատվության պատճառով էլ բավական մեծ էր ազատ տարածությունը, անցավ այն կողմ և, մեջքը տալով սյանը, սպասեց։ Նա համարյա վստահ էր, որ նրանք ավելի ցած չէին իջնի, և նույնիսկ եթե չկարողանար նրանց խոսակցությունը լսել, համենայն դեպս կարող էր ապահով կերպով դարձյալ հետևել նրանց։
Ժամանակը այնքան դանդաղ էր անցնում այս ամայի վայրում, և լրտեսը այնքան անհամբեր էր թափանցելու այս տեսակցության շարժառիթների խորքը, տեսակցություն, որի բնույթը այնքան տարբեր դուրս եկավ, որ նա սկսեց մտածել, թե նրանք երևի շատ ավելի վերևում էին կանգ առել և կամ իրենց խորհրդավոր զրույցի համար ապաստանել էին բոլորովին տարբեր մի վայրում։ Այս մտքերից թելադրված, նա արդեն պատրաստվում էր դուրս գալ իր թաքստոցից և նորից վեր բարձրանալ, որից անմիջապես հետո՝ խոսակցության ձայներ իր ականջին շատ մոտիկ։
Նա ձգվելով պինդ կպավ պատին և շունչը պահելով ուշադիր ականջ դրեց։
― Բավական է, ― լսվեց մի ձայն, որը ակնհայտորեն ջենթլմենինն էր։ ― Էլ թույլ չեմ տա, որ դեռատի լեդին ավելի ցած իջնի։ Շատերը, վրազ կասկածելով, նույնիսկ այսքան տեղ գալ չէին համաձայնվի, բայց ինչպես տեսնում ես, ես կամենում եմ կատարել քո քմահաճույքները։
― Իմ քմահաճույքնե՜րը, ― բացականչեց աղջիկը։ ― Արդարև շատ փափկանկատն եք, սը՛ր, շատ փափկանկատ։ Կատարել իմ քմահաճույքնե՜րը։ Լավ, լավ, ոչի՛նչ։
― Ուրեմն ինչո՞ւ, ի՞նչ պատճառով, ― ասաց ջենթլմենը ավելի մեղմ տոնով, ― ի՞նչ նպատակի համար կարող ես մեզ այստեղ բերած լինել։ Փոխանակ մեզ այս մութ և սարսափելի որջը բերելու, ինչո՞ւ չթողեցիր, որ քեզ հետ խոսեինք վերևում, ուր լուսավոր է և որոշ չափով կենդանություն կա։
― Ձեզ նախօրոք էլ ասացի, ― պատասխանեց Նենսին, ― որ այդտեղ վախենում էի խոսել։ Չգիտեմ ինչու, ― ասաց աղջիկը սարսռալով, ― բայց այնպիսի ահ ու սարսափ է համակել ինձ այս գիշեր, որ տանել չեմ կարող։
― Ինչի՞ց ես սարսափում, ― հարցրեց ջենթլմենը, կարծես խղճալով նրան։
― Ինքս էլ չգիտեմ, ― պատասխանեց աղջիկը։ ― Երանի թե իմանայի։ Ամբողջ օրը ինձ պաշարել են զարհուրելի մտքեր մահվան և արնաներկ պատանքների մասին, և ես զգացել եմ այնպիսի սարսափ, որից ամբողջ մարմինս այրվել է, ասես կրակի մեջ եմ կանգնած եղել։ Ժամանակը անցկացնելու համար մի գիրք էի կարդում այս գիշեր, և ճիշտ նույն բաները երևացին տողերի արանքում։
― Երևակայություն է, ― ասաց ջենթլմենը՝ հանդարտեցնելով նրան։
― Ո՛չ, երևակայություն չէ, ― պատասխանեց աղջիկը խռպոտ ձայնով։ ― Երդվում եմ, որ «դագաղ» բառը հսկա, սև տառերով գրված տեսա ամեն մի էջում․ ավելին, փողոցով քայլելիս հենց իմ կողքով մի դագաղ տարան։
― Այդտեղ արտասովոր ոչինչ չկա, ― ասաց ջենթլմենը։ ― Իմ կողքով հաճախ են դագաղներ անցել։
― Իրական դագաղներ, ― վրա բերեց աղջիկը։ ― Այդ ոչի՜նչ։ Այս մեկը իրական չէր։
Նրա վարմունքի մեջ կար այնպիսի արտասովոր բան, որ թաքնված ունկնդրողի մարմինը փշաքաղվեց, և արյունը սառեց երակներում աղջկա արտասանած այս բառերից։ Կյանքում երբեք չէր զգացել այնպիսի թեթևություն, ինչպիսին նա զգաց, երբ լսեց դեռատի լեդիի քաղցրահունչ ձայնը, որ թախանձալից խնդրում էր նրան հանդարտվել և զոհ չգնալ նման սարսափազդու երևակայությունների։
― Նրա հետ քնքշությամբ խոսեք, ― ասաց դեռատի լեդին իր ուղեկցին։ ― Խե՜ղճ աղջիկ։ Երևում է, շատ է կարոտ քնքշանքի։
― Ձեր գոռոզ հավատացյալները ինձ այս վիճակում տեսնելով իրենց գլուխը բարձր կպահեին և կքարոզեին դժոխքի բոցերի ու վրեժխնդրության մասին, ― արտասվեց աղջիկը։ ― Օ՜հ, սիրելի լեդի, արդյոք ինչո՞ւ նրանք, ովքեր հավակնություն ունեն աստծո հարազատ զավակները լինելու, մեզ պես խեղճ թշվառների հետ չեն վերաբերվում այնպես մեղմ ու քնքուշ, ինչպես դուք եք վերաբերվում։ Դուք, որ լինելով այդքան բարի ու այդքան գեղեցիկ և ունենալով այն բոլորը, որ մենք կորցրել ենք, կարող էիր շատ հպարտ լինել, փոխանակ այդքան խոնարհ լինելու։
― Ա՜հ, ― ասաց ջենթլմենը։ ― Թուրքը իր երեսը լավ լվանալուց հետո, աղոթելու ժամանակ, դեմքով շրջվում է դեպի արևելք։ Այս բարի մարդիկ, իրենց դեմքից անհետացնելով ժպիտը, նույնպես անխախտ կերպով դարձնում են այն դեպի երկրի ամենամութ կողմը։ Մահմեդականի և փարիսեցու միջև բաղդատություն անելիս ես նախընտրում եմ առաջինը։
Այս բառերը երևի ուղղվել էին դեռատի լեդիին և գուցե ասվել էին, որպեսզի Նենսին ժամանակ գտնի հանդարտվելու։
― Անցյալ կիրակի գիշեր այստեղ չէիր, ― շարունակեց նա։
― Չկարողացա գալ, ― ասաց աղջիկը։ ― Բռնությամբ ինձ պահեցին տանը։
― Ո՞վ պահեց։
― Այն մարդը, որի մասին ասել եմ դեռատի լեդիին։
― Անշուշտ քեզ վրա չեն կասկածել, որ դու հաղորդակցության մեջ ես որևէ մեկի հետ այն հարցի շուրջը, որ այս գիշեր մեզ այստեղ է բերել, ― հարցրեց ծերունի ջենթլմենը։
― Ոչ, ― պատասխանեց աղջիկը, գլուխը թափահարելով։ ― Ինձ համար հեշտ չէ տանից դուրս գալ մինչև նա չիմանա, թե ես ուր եմ գնում, և ինձ անցյալ անգամ երբեք չէր հաջողվի գնալ լեդիի մոտ, եթե քնաբեր դեղով անզգայության ենթարկած չլինեի նրան։
― Իսկ նա զարթնե՞լ է քո տուն վերադառնալուց առաջ, ― հարցրեց ջենթլմենը։
― Ոչ։ Ո՛չ նա, ո՛չ էլ նրանցից որևէ մեկը չի կասկածում ինձ վրա։
― Շատ լավ, ― ասաց ջենթլմենը։ ― Այժմ լսի՛ր ինձ։
― Պատրաստ եմ, ― պատասխանեց աղջիկը, երբ նա մի րոպե կանգ առավ։
― Այս դեռատի լեդին, ― սկսեց ջենթլմենը, ― ինձ և մի քանի որիշ վստահելի բարեկամների հայտնել է այն ամենը, որ դու նրան ասել ես սրանից մոտավորապես տասնհինգ օր առաջ։ Պետք է խոստովանեմ, որ սկզբում երկմտում էի քեզ ամբողջովին վստահելու, բայց այժմ հավատացած եմ, որ կարելի է։
― Այո, ― ասաց աղջիկը անձկությամբ։ ― Կարելի է։
― Ուրեմն, նորից եմ կրկնում, քեզ լիովին վստահում եմ։ Եվ որպես ապացույց քո հանդեպ ունեցած իմ հավատքի, այժմ առանց վերապահության կասեմ, որ մենք որոշել ենք այդ գաղտնիքը, ինչպիսին էլ լինի դա, բռնությամբ դուրս կորզել այս Մոնքս կոչված մարդուց։ Բայց եթե, եթե, ― ասաց ջենթլմենը, ― նրան չկարողանանք ձեռք գցել, կամ ձեռք գցելուց հետո նրա վրա չկարողանանք ներգործել մեր ցանկացածի պես, դու պետք է Հրեային մեզ հանձնես։
― Ֆեգինի՜ն, ― ճչաց աղջիկը ընկրկելով։
― Այդ մարդուն պետք է մեզ հանձնես, ― ասաց ջենթլմենը։
― Ես այդ չեմ անի։ Ես այդ երբեք չեմ անի, ― պատասխանեց աղջիկը։ ― Չնայած ճիվաղի մեկն է, իսկ իմ նկատմամբ ճիվաղից էլ ավելի վատ է եղել, այնուամենայնիվ, ես այդ բանը երբեք չեմ անի։
― Չե՞ս անի, ― ասաց ջենթլմենը, որը կարծես բոլորովին պատրաստ էր այս խոսքի համար։
― Երբե՛ք, ― պատասխանեց աղջիկը։
― Իսկ ինչո՞ւ․․․
― Առաջինը՝ այն պատճառով, որը լեդիին ծանոթ է, և նա ինձ կպաշտպանի, ― հաստատ պատասխանեց աղջիկը։ ― Ես վստահ եմ, որ նա ինձ կպաշտպանի, նա այդ ինձ խոստացել է․ իսկ երկրորդ պատճառն այն է, որ թեև նրա կյանքը եղել է մեղսալից, ապա իմը նույնպես եղել է մեղսալից, և մեզնից շատերը, որոնք նույն հանցավոր ուղիով են ընթացել, հակառակ իրենց հոգու ամբողջ կեղտոտությանը, չեն դավաճանել ինձ, չնայած որևէ ժամանակ կարող էին այդ անել։
― Այդ դեպքում, ― վրա բերեց ջենթլմենը, կարծես հենց այս պատասխանին էր սպասում, ― Մոնքսին ինձ հանձնիր և նրա հետ վարվելու հարցը թող իմ հայեցուղությանը։
― Իսկ ի՞նչ կլինի, երբ նա մյուսներին էլ մատնի։
― Եթե կարողանանք ճշմարտությունը բռնությամբ դուրս կորզել նրանից, ես քեզ խոստանում եմ, որ այդտեղ էլ հարցը կվերջանա։ Օլիվերի կյանքի մեջ երևի կլինեն այնպիսի կետեր, որոնք հանրության սեփականություն դարձնելը շատ տհաճ կլիներ, իսկ ճշմարտությունը ի հայտ բերելուց հետո այդ բոլոր մարդկանց մենք բոլորովին ազատ կթողնենք։
― Իսկ եթե ձախողվե՞ք ձեր ձեռնարկի մեջ, ― առարկեց աղջիկը։
― Այդ դեպքում, ― շարունակեց ջենթլմենը, ― մենք այն Ֆեգին կոչեցյալին առանց քո համաձայնության դատի չենք հանձնի։ Եթե թվարկեի իմ պատճառները, ես կարծում եմ, որ դու անպայման կհամոզվեիր ու տեղի կտայիր։
― Լեսին նույնպես խոստանո՞ւմ է, ― հարցրեց աղջիկը։
― Այո, ― պատասխանեց Ռոզը։ ― Իմ հոգու ամբողջ անկեղծությամբ խոստանում եմ։
― Իսկ Մոնքսը երբեք չի՞ իմանա, թե դուք որտեղից քաղեցիք այդ տեղեկությունները, ― կարճ դադարից հետո հարցրեց աղջիկը։
― Երբե՛ք, ― պատասխանեց ջենթլմենը։ ― Այնպես կանենք, որ կասկածի նշույլ անգամ չունենա։
― Ես եղել եմ ստախոս և իմ ամբողջ կյանքում ապրել եմ ստախոսների մեջ, ― ասաց աղջիկը կարճ լռությունից հետո, ― բայց հավատում եմ ձեր խոսքերին։
Երբ երկուսն էլ հավաստիացրին նրան, որ կարող էր անվերապահորեն հավատ ընծայել իրենց, նա սկսեց շատ ցածրաձայն նկարագրել գինետան դիրքը, որտեղից նրան հետևել էին այս գիշեր։ Դատելով այն բանից, որ նա մերթ ընդ մերթ կանգ էր առնում, այնպես էր երևում, որ ջենթլմենը աղջկա հաղորդած որոշ տեղեկությունները հապճեպով գրի էր առնում։ Երբ նա արդեն մանրամասնորեն պատմել էր, թե որտեղ է գտնվում գինետունը, հայտնել էր այն մասին, թե որտեղից կարելի էր նրան դարանել առանց կասկած հարուցելու, և թե գիշերվա ո՛ր ժամին՝ Մոնքսը սովորաբար այցելում այնտեղ, նա, ասես, մի րոպե խորհրդածեց, աշխատելով ավելի լավ մտաբերել նրա դիմագծերն ու արտաքինը։
― Նա բարձրահասակ է, ― ասաց աղջիկը, ― պնդակազմ, բայց ոչ գեր։ Թաքնվող մարդու քայլվածք ունի և քայլելիս մերթ մեկ ուսի, մերթ մյուս ուսի վրայով ետ է նայում։ Այդ մի բանը չմոռանաք, որովհետև նրա աչքերը այնքան խորն են ընկած, որ ոչ մի մարդու մոտ տեսած չկամ, և նույնիսկ միայն դրանով կարող եք ճանաչել նրան։ Մաշկի գույնը թուխ է, ինչպես թուխ է մազերի ու աչքերի գույնը, և թեև քսանվեց կամ քսանյոթ տարեկանից ավելի չի կարող լինել, այնուամենայնիվ հյուծված ու թառամած տեսք ունի։ Շուրթերը հաճախ գունատ են և այնպես կծված, որ այլանդակված են ուռուցքներով, քանի որ նա ջղային սաստիկ նոպաներ ունի և երբեմն նույնիսկ ձեռքերն է կծում ու ծածկում վերքերով․ ինչո՞ւ ցնցվեցիք, ― ասաց աղջիկը՝ հանկարծ կանգ առնելով։
Ջենթլմենը շտապով պատասխանեց, որ ինքը այդպիսի բան չի զգացել, և խնդրեց, որ շարունակի։
― Այս տեղեկությունների մի մասը, ― ասաց աղջիկը, ― ես կորզել եմ այդ գինետան ուրիշ մարդկանցից, քանի որ ես նրան տեսել եմ ընդամենը երկու անգամ, այն էլ լայն վերարկուով փաթաթված։ Ահա այն ամենը, իմ կարծիքով, որ կարող եմ ասել նրա մասին։ Բայց, սպասեցեք, ― ավելացրեց նա, ― նրա կոկորդի վրա, շատ վերևը, այնպես որ կարելի է մի մասը տեսնել փողկապի տակից, երբ նա գլուխը շուռ է տալիս, կա․․․
― Մի լայն կարմիր նշան, որ նման է այրվածքի, կամ խանձվածքի, ― գոչեց ջենթլմենը։
― Ինչպե՞ս, ― ասաց աղջիկը։ ― Դուք ճանաչո՞ւմ եք նրան։
Դեռատի լեդին զարմանք արտահայտող մի ճիչ արձակեց, և մի քանի րոպե նրանք այնքան լուռ էին, որ լրտեսը որոշակի լսում էր նրանց շնչառությունը։
― Կարծեմ ճանաչում եմ, ― ասաց ջենթլմենը, լռությունը խզելով։ ― Ըստ քո նկարագրությունների, պետք է որ ճանաչեմ։ Մենք դեռ կխոսենք։ Մարդիկ հաճախ զարմանալիորեն նման են իրար։ Գուցե սխալվում եմ։
Այսպես ձևական անտարբերությամբ խոսելիս ջենթլմենը մեկ երկու քայլ առաջ գնաց, ավելի մոտենալով թաքնված լրտեսին, վերջինս այդ կռահեց, որովհետև նա շատ որոշակի լսեց, թե ինչպես նա մրմնջաց․ «Այդ անկասկած նա է»։
― Այժմ, ― ասաց ծերունի ջենթլմենը, վերադառնալով իր նախկին տեղը (այդպես թվաց նրա ձայնից), ― դու մեզ տվել ես շատ կարևոր տեղեկություն։ Ինչո՞վ կարող եմ օգնել քեզ։
― Ոչնչով, ― պատասխանեց Նենսին։
― Դու չպետք է այդ բանի վրա պնդես, ― ասաց ջենթլմենը, այնպիսի կարեկցանքով ու բարությամբ, որ կարող էր հուզել շատ ավելի համառ ու կարծրասիրտ մարդկանց։ ― Մտածի՛ր։ Ասա՛ ինձ։
― Ոչնչով, սը՛ր, ― ասաց աղջիկը արտասվելով։ ― Դուք ոչնչով չեք կարող օգնել ինձ։ Իմ վիճակը բոլորովին անհուսալի է։
― Դու ինքդ ես քո փրկությանը արգելք հանդիսանում, ― ասաց ջենթլմենը։ ― Քո անցյալը եղել է ապարդյուն վատնումը պատանեկան ուժերի և շռայլումը այն անգին գանձերի, որ արարիչը մեկ անգամ է շնորհում մարդուն։ Բայց ապագայի համար կարող ես հուսալ։ Ես չեմ ասում, թե մեր հնարավորության սահմաններում է քեզ մտքի ու հոգու անդորրություն պարգևել, որովհետև այդ անդորրությունը կգա, եթե դու նրան որոնես․ բայց մենք կարող ենք քեզ ուղարկել Անգլիայի խաղաղ վայրերից մեկը կամ, եթե վախենում ես մնալ այստեղ, որևէ օտար երկիր, իսկ դա ոչ միայն մեր հնարավորության սահմաններում է, այլև մեր ամենաջերմ ցանկությունը։ Լուսաբացից առաջ, նախքան այս գետը կողջունե արևի առաջին շողերը, դու կլինես այնքան անհասանելի քո նախկին գործակիցների համար, որքան եթե այս րոպեին աշխարհի երեսից չքանայիր։ Ես ոչ մի դեպքում չէի ցանկանա, որ դու անգամ մի բառ փոխանակեիր քո վաղեմի ընկերներից որևէ մեկի հետ, կամ մի հայացք նետեիր քո նախկին հաճախավայրերից որևէ մեկի վրա, և կամ շնչեիր այն թունավոր օդը, որ կործանիչ ու մահաբեր է քեզ համար։ Հրաժարվի՛ր այդ բոլորից, քանի դեռ ուշ չէ։
― Այժմ նա անշուշտ կընդունի մեր առաջարկը, ― արտասվեց դեռատի լեդին։ ― Երևի տատանվում է։
― Չեմ կարծում, սիրելիս, ― ասաց ջենթլմենը։
― Ո՛չ, սըր, չեմ տատանվում, ― կարճ պայքարից հետո պատասխանեց աղջիկը։ ― Ես շղթայված եմ իմ հին կյանքին։ Ես այժմ զզվում և ատելով ատում եմ այդ կյանքը, բայց հրաժարվել դրանից չեմ կարող։ Երևի շատ եմ առաջ գնացել, ու ետ դառնալը անհնարին է, և սակայն, չգիտեմ, որովհետև, եթե ինձ հետ այսպես խոսած լինեիք որոշ ժամանակ առաջ, ես ծիծաղած կլինեի ձեզ վրա։ Բայց, ― ասաց նա տագնապահար շուրջը նայելով, ― այդ երկյուղը նորից համակեց ինձ։ Ես պետք է տուն գնամ։
― Տո՜ւն, ― կրկնեց դեռատի լեդին, այդ բառը մեծապես շեշտելով։
― Տուն, լեդի, ― ասաց աղջիկը։ ― Այնպիսի տուն, որ ես կառուցել եմ ինձ համար իմ բովանդակ կյանքի գործերով։ Բաժանվենք իրարից։ Գուցե կդարանեն կամ կտեսնեն ինձ։ Գնացե՜ք, գնացե՜ք։ Եթե ձեզ մատուցել եմ որևէ ծառայություն, իմ միակ խնդրանքն այն է, որ հեռանաք այստեղից և թողնեք, որ ես մենակ գնամ իմ ճամփով։
― Անօգուտ է, ― հառաչեց ջենթլմենը։ ― Այստեղ մնալով մենք գուցե և վտանգում ենք նրան։ Գուցե արդեն իսկ իր ենթադրածից շատ ավելի երկար ենք պահել նրան այստեղ։
― Այո՛, այո՛, ― թախանձեց աղջիկը։ ― Այդպես է։
― Ի՞նչ կարող է լինել այս խեղճ արարածի վերջը, ― գոչեց երիտասարդ լեդին։
― Ի՜նչ, ― կրկնեց աղջիկը։ ― Նայեցե՛ք ձեր առաջ, լեդի։ Նայեցե՛ք այդ չարագուշակ գետին։ Որքա՜ն հաճախ կարդում եք իմ նմանների մասին, որոնք նետվում են հորձանքի մեջ մակընթացության ժամանակ և իրենց կորուստը ողբացող ոչ մի կենդանի էակ չեն թողնում հետևում։ Գուցե դա կլինի տարիներ անց, կամ գուցե մի քանի ամսից հետո, բայց վերջ ի վերջո այդ է իմ անխուսափելի վախճանը։
― Այդ ձևով մի խոսի, խնդրում եմ, ― հեկեկաց դեռատի լեդին։
― Դուք այդ մասին երբեք չեք լսի, սիրելի լեդի, և աստված չանի, որ նման սարսափազդու դեպքեր ձեր ականջներին հասնեն, ― պատասխանեց աղջիկը։ ― Բարի գիշե՜ր, բարի գիշե՜ր։
Ջենթլմենը շրջվեց։
― Գոնե, ի սեր ինձ, այս դրամապանակը վերցրու, ― խնդրեց դեռատի լեդին, ― որևէ կարիքի կամ նեղության ժամին քեզ փրկություն կլինի։
― Ո՛չ, ― պատասխանեց աղջիկը։ ― Ես այս ծառայությունը դրամի համար չեմ մատուցել․ թողեք որ գեթ այդ մի բանով բավարարվեմ։ Եվ, սակայն, տվե՛ք ձեզ պատկերող որևէ իր։ Կցանկանայի որևէ բան ունենալ․․․ ո՛չ, ո՛չ, մատանի չեմ ուզում, ձեր ձեռնոցը, և կամ թաշկինակը, որևէ բան, որ կարող եմ պահել իբրև հիշատակ ձեզնից, քաղցրիկ լեդի։ Դե՛ աստված օրհնի ձեզ, աստված օրհնի ձեզ։ Բարի գիշե՜ր։ Բարի գիշե՜ր։
Աղջկա տագնապալի վիճակը և այն երկյուղը, թե որևէ բան հայտնաբերելով՝ նա հալածանքների կենթարկվի, հարկադրեցին ջենթլմենին ընդառաջել աղջկա խնդրանքին։ Լսվեցին հեռացող ոտնաձայներ, ապա լռություն տիրեց։
Շուտով կամրջի վրա երևացին դեռատի լեդիի և նրա ուղեկցի կերպարանքները։ Աստիճանների գլխին նրանք կանգ առան։
― Սպասեցե՛ք, ― գոչեց դեռատի լեդին՝ ականջ դնելով։ ― Նա մեզ կանչե՞ց, ինչ է։ Կարծես նրա ձայնը լսեցի։
― Ո՛չ, հոգյակս, ― տխրությամբ ետ նայելով պատասխանեց միստր Բրաունլոն։ ― Նա տեղից չի շարժվել և ոչ էլ կշարժվի մինչև մենք չգնանք։
Ռոզ Մեյլին համեցավ, բայց ծերունի ջենթլմենը նրան թևանցուկ անելով՝ մեղմ բռնությամբ հեռացրեց նրան այնտեղից։ Երբ նրանք անհետացան, աղջիկը ամբողջ հասակով փռվեց քարե աստիճաններից մեկի վրա և սկսեց դառնորեն հեկեկալ։
Որոշ ժամանակ հետո նա վեր կացավ և տկար ու երերուն քայլերով բարձրացավ փողոց։ Ապշած ունկնդիրը մի քանի րոպե գամված մնաց իր տեղում, ապա բազմաթիվ անգամներ շուրջը նայելով և համոզվելով, որ նորից մենակ է, թաքստոցից կամաց դուրս սահեց և բարձրացավ կամուրջը, պատի ստվերի տակով գաղտագողի գնալով, ինչպես արել էր իջնելու ժամանակ։
Այստեղ Նոա Քլեյփոլը դարձյալ ուշադիր շուրջը նայեց և, գտնելով որ ոչ ոք չի նկատել իրեն, սաստիկ արագությամբ սուրաց դեպի Հրեայի տունը։

Քառասունյոթերորդ գլուխ

Աղետաբեր հետևանքներ

Համարյա երկու ժամ էր մնում, որ լուսանա։ Այդ այն պահն էր աշնան եղանակի, որ կարելի է իսկապես խուլ գիշեր անվանել, երբ փողոցները լինում են լուռ ու ամայի, երբ ասես անգամ ձայները ննջում են, և անառակությունն ու անբարոյականությունը երեր քայլերով վերադառնում են տուն՝ հանգստանալու։ Ահա այս խոր լռության պահին էր, որ Ֆեգինը, արթուն նստած էր հնամենի որջում, սպասում էր։ Նրա դեմքը այնքան այլանդակված էր ու գունատ, և աչքերը այնքան արնակալած էին, որ նա ավելի շուտ նմանվում էր խոնավ շիրիմից նոր դուրս եկած զարհուրելի մի ուրվականի, քան մարդկային արարածի։
Նա կծկված էր սառը բուխարիկի առաջ, փաթաթված հին ու գզգզված մի ծածկոցի մեջ․ դեմքը դարձած էր դեպի կողքի սեղանի վրա սպառվող մոմը։ Աջ ձեռքը դրել էր շրթներին և մտասույզ՝ իր կեղտոտ, երկայն եղունգներն էր կրծում, ցուցադրելով անատամ լինդերը, որոնց վրա երևացող հատուկենտ սրածայր ատամները շան կամ առնետի ժանիքներ էին հիշեցնում։
Հատակին գցված մի ներքնակի վրա խոր քնած էր Նոա Քլեյփոլը։ Ծերունին մերթ ընդ մերթ մի ակնթարթ նայում էր նրան, ապա աչքերը նորից հառում էր մոմին, որի երկայն, վառված ու թեքված պատրույգը և սեղանի վրա մեծ, թանձր կաթիլներով թափվող ու կուտակվող տաք ճարպը ակնհայտորեն ցույց էին տալիս, որ նա բոլորովին այլ մտքերով է տարված։
Եվ հիրավի այդպես էր։ Իր հոյակապ ծրագրի տապալումից առաջ եկած նվաստացումը, խոր ատելությունը դեպի այն աղջիկը, որ հանդգնել էր կապվել օտար մարդկանց հետ, իրեն չմատնելու մասին նրա արած խոստման հանդեպ իր ունեցած բացարձակ անվստահությունը, Սայքսից իր վրեժը լուծել չկարողանալու պատճառով առաջացած դառն հուսախաբությունը, իր մերկացման սարսափը, կործանման ու մահվան և այդ բոլորի հետևանքով բռնկած վայրագ ու ահռելի կատաղությունը, ահա այն կրքոտ մտքերը, որ ամեհի հորձանքով հաջորդելով իրար, կրծում էին Ֆեգինի սիրտը։
Նա նստել էր բոլորովին անշարժ, գուցե նույնիսկ չիմանալով, թե որքան երկար է նստել, երբ նրա սուր ականջին հասավ փողոցից եկող ինչ֊որ ոտնաձայն։
― Վե֊րջապե՜ս, ― քրթմնջաց նա, սրբեով տոչորված, այրվող շրթները։ ― Վերջապե՛ս։
Մինչև նա այսպես խոսում էր, դռան զանգը կամաց հնչեց։ Ֆեգինը աստիճաններով բարձրացավ վերևի հարկ, դուռը բաց արեց և իսկույն վերադարձավ ինչ֊որ մարդու հետ, որի դեմքը մինչև կզակը փաթաթված էր, և որի թևի տակ կապոց կար։ Երբ մարդը նստելով՝ վերարկուն հանեց, երևան եկավ Սայքսի վիթխարի կերպարանքը։
― Դե՛, ― ասաց նա կապոցը դնելով սեղանին, ― խնամքով պահիր այդ, քիչ չեմ չարչարվել դրա համար։ Կարծում էի, թե երեք ժամ առաջ կլինեմ այստեղ։
Ֆեգինը կապոցը դրեց պահարանը, դուռը կողպեց և նորից նստեց իր տեղը՝ առանց մի բառ արտասանելու։ Բայց այս գործողության ընթացքում նա աչքերը ոչ մի րոպե չհեռացրեց ավազակից, և այժմ, երբ նրանք դարձյալ իրար դիմաց նստեցին, նա անքթիթ նայեց նրան։ Նրա շրթները այնպես սաստիկ էին դողդողում, և ներքին փոթորկի հետևանքով դեմքը այնքան էր այլափոխված, որ ավազակը ակամայից աթոռը ետ քաշեց ու սարսափով դիտեց նրան։
― Ի՞նչ է պատահել, ― գոռաց Սայքսը։ ― Ինչո՞ւ ես մարդկանց այդ ձևով նայում։
Ֆեգինը աջ ձեռքը բարձրացրեց և դողացող ցուցամատը թափահարեց օդի մեջ, բայց հուզումը այնքան մեծ էր, որ մի րոպե նույնիսկ խոսելու ընդունակությունը կորցրեց։
― Գրո՛ղը տանի, ― ասաց Սայքսը, ահաբեկ ծոցի գրպանը շոշափելով։ ― Նա գժվել է։ Ես պետք է իմ գլխի ճարը տեսնեմ։
― Ո՛չ, ո՛չ, ― առարկեց Ֆեգինը, վերջապես խոսելով, ― դու չես, մեղավորը դու չես, Բի՛լլ։ Ես քեզ, ես քեզ ոչնչով չեմ մեղադրում։
― Օ՜հ, չես մեղադրում, այդպե՞ս է, ― ասաց Սայքսը, խստորեն նայելով նրան և նրա աչքի առաջ ատրճանակը փոխադրելով ավելի հարմար մի գրպան։ ― Դա բարեբախտություն է մեզնից մեկի համար։ Թե ո՛ր մեկի համար, այդ կարևոր չէ։
― Բայց ես պետք է քեզ մի այնպիսի բան ասեմ, Բիլլ, ― սկսեց Ֆեգինը, աթոռը ավազակին մոտեցնելով, ― մի այնպիսի բան, որ դու քեզ ավելի վատ ես զգալու, քան թե ես։
― Է՞հ, ― վրա բերեց Սայքսը կասկածամտությամբ։ ― Դե ասա՛, շո՛ւտ ասա, այլապես Նենսը կմտածի, թե ես կորած եմ։
― Կորա՜ծ, ― գոչեց Ֆեգինը։ ― Նրա գլխում արդեն այդ հարցը վճռված է։
Սայքսը մեծապես շփոթված, Հրեայի դեմքին նայեց, բայց հանելուկի պատասխանը այնտեղ չգտնելով, իր վիթխարի թաթով բռնեց նրա վերարկուի օձիքից և ամուր ցնցեց նրան։
― Խոսի՛ր, իմացա՞ր, ― ասաց նա, ― թե չէ հիմա կխեղդեմ քեզ։ Բերանդ բա՛ց արա և պարզ բառերով հայտնիր ասելիքդ։ Շո՛ւտ արա, անիծյալ քոսոտ շուն, շո՛ւտ արա։
― Ենթադրենք, թե այս տղան, որ պառկած է հատակին․․․ ― սկսեց Ֆեգինը։
Սայքսը այնպես շուռ եկավ Նոայի քնած կողմը, ասես նախապես չէր նկատել նրան։
― Հետո՞, ― ասաց նա, ընդունելով իր նախկին դիրքը։
― Ենթադրենք, թե այս տղան, ― շարունակեց Ֆեգինը, ― մատներ բոլորին, նախ փնտրելով այդ նպատակի համար համապատասխան մարդկանց, ապա փողոցում նրանց հետ ժամադրվելով՝ նկարագրեր մեր արտաքինը, տեղեկացներ նրանց այն բոլոր նշանների մասին, որոնցով կարելի էր ճանաչել մեզ, բացահայտեր մի ծրագիր, որը առավել կամ նվազ չափով բոլորիս է շահագրգռում․ եթե նա այս բոլորը աներ, և աներ ոչ թե բանտարկության կամ դատի հանձնվելու կամ սովամահության ենթարկվելու սպառնալիքի տակ, այլ հենց այնպես, իր քմահաճույքի համար, գաղտագողի դուրս գալով գիշերները հանդիպելու այն մարդկանց, որոնք ամենից շատ են լարված մեր դեմ, և մատներ մեր գաղտնիքները։ Լսո՞ւմ ես։ Եթե նա այդ բոլորը աներ, դու ինչպե՞ս կվերաբերվեիր նրան։
― Ինչպես կվերաբերվեի՜, ― պատասխանեց Սայքսը, ահռելի մի հայհոյանք բաց թողնելով, ― ինչպես կվերաբերվեի՜։ Եթե նա մինչև իմ գալը ողջ մնացած լիներ, ես նրա գանգը կփշրեի իմ երկարավիզ կոշիկների երկաթյա կրնկի տակ և կվերածեի այնքան մասնիկների, որքան մազ կար նրա գլխի վրա։
― Իսկ ի՞նչ կանեիր, եթե նա արած լիներ այդ ամենը, ― աղաղակեց Ֆեգինը բարձրաձայն։ ― Ես, որ այնքան բաների տեղյակ եմ և ինձ հետ կարող էի շատերին կախաղան բարձրացնել։
― Չգիտեմ, ― պատասխանեց Սայքսը, ատամները կրճտացնելով և զայրույթից գույնը գցելով։ ― Այնպիսի բան կանեի, որ բանտում ինձ կշղթայեին, և եթե քեզ հետ միասին դատապարտվեի, ես հենց այդ կապանքներով կհարձակվեի քեզ վրա և ժողովրդի առաջ քո ուղեղը ցրիվ կտայի։ Այնպիսի ուժ կզգայի ես իմ մեջ, ― քրթմնջաց ավազակը իր մկանուտ բազուկը ձգելով, ― որ քո գլուխը կճզմեի այնպես, ասես մի ծանր բեռնակառք անցած լիներ վրայով։
― Իսկապե՞ս։
― Այո, իսկապե՛ս, ― ասաց ավազակը, ― փորձի՛ր և կտեսնես։
― Իսկ եթե այդ բանը արած լինեին Չարլին կամ Ստահակը, կամ Բեթը, կամ․․․
― Ով ուզում է լինի, ― անհամբերությամբ պատասխանեց Սայքսը։ ― Ովքեր էլ լինեին դրանք, բոլորն էլ նույն բաժինը կստանային։
Ֆեգինը սևեռուն նայեց ավազակին և, նշանացի հասկացնելով նրան լռել, կռացավ հատակին քնած տղայի վրա և ուժգին ցնցեց նրան, որ արթնանա։ Սայքսը նստած տեղից առաջ թեքվեց և ձեռքերը ծնկներին դրած լուռ նայեց, ասես մտածելով, թե այս նախապատրաստությունն ու հարցուփորձը ինչո՞վ էր վերջանալու։
― Բո՛լթեր, Բո՛լթեր։ Խե՜ղճ տղա, ― ասաց Ֆեգինը, գործը այսպիսի ընթացք ստանալու մասին սադայելական կանխաճաշակումով այրվող աչքերը հառելով ավազակի վրա և խոսելով դանդաղ ու ծանրակշիռ։ ― Նա հոգնած է, հոգնած նրան դարանելով, այդքան երկար ժամանակ նրան դարանելով, Բի՛լլ։
― Ի՞նչ ես ուզում ասել, ― հարցրեց Սայքսը ընկրկելով։
Ֆեգինը ոչ մի պատասխան չտվեց, նա նորից կռացավ քնած տղայի վրա և նրա թևերից քաշելով՝ նստեցրեց։ Նոան աչքերը շփեց և խոր հորանջելով, քնաթաթախ շուրջը նայեց։
― Մի անգամ էլ պատմիր այդ, մի անգամ ևս պատմիր, որպեսզի նա լսի, ― ասաց Հրեան, Սայքսին մատնանշելով։
― Ինչի՞ մասին պատմեմ, ― հարցրեց քնաթաթախ Նոան, սրտնեղությամբ ուսերը թոթվելով։
― Պատմիր․․․ Նենսիի մասին, ― ասաց Ֆեգինը, պինդ բռնելով Սայքսի դաստակից, ասես չթողնելու համար, որ նա տանից դուրս գար մինչև բոլորը չիմանար։ ― Դու հետապնդեցի՞ր նրան։
― Այո։
― Մինչև Լոնդոնի կամո՞ւրջը։
― Այո։
― Այդտեղ նա հանդիպեց երկու հոգո՞ւ։
― Այդպես է։
― Մի ջենթլմենի ու մի լեդիի, որոնց մոտ նա արդեն ուրիշ անգամ գնացել էր իր սեփական ցանկությամբ։ Այդ մարդիկ նրանից պահանջեցին իր բոլոր ընկերներին մատնել, բայց առաջին հերթին Մոնքսին, որը նա արեց․ ապա պահանջեցին նկարագրել Մոնքսի արտաքին տեսքը, այդ էլ նա արեց․ և հայտնել այն տունը, որտեղ մենք հանդիպել ենք և հաճախում ենք, այդ էլ նա արեց․ և ասել, որ ժամին ենք հավաքվում այնտեղ, այդ էլ նա արեց։ Նա այդ բոլորը հայտնեց։ Նա այդ ամենը արեց, առանց սպառնալիքի, առանց տրտունջի։ Նա այդ ամենն արեց, սյնպես չէ՞, այնպես չէ՞, ― աղաղակեց Ֆեգինը՝ զայրույթից խելակորույս։
― Այդպես է, ― պատասխանեց Նոան, գլուխը քորելով։ ― Ճիշտ այդպես պատահեց։
― Իսկ անցյալ կիրակի օրվա մասին ի՞նչ ասացին։
― Անցյալ կիրակի օրվա մասի՞ն, ― պատասխանեց Նոան մտածելով։ ― Դե՛, այդ մասին ես քեզ արդեն ասել եմ։
― Նորի՛ց պատմիր, նորից ասա, ― գոչեց Ֆեգինը, ավելի ամուր բռնելով Սայքսի թևից և մյուս ձեռքը օդում ճոճելով, մինչդեռ բերանը փրփրում էր։
― Նրանք հարցրին, ― ասաց Նոան, որ աստիճանաբար ավելի սթափվելով, ասես աղոտ պատկերացում ունեցավ Սայքսի ով լինելու մասին, ― նրանք հարցրին, թե նա անցյալ կիրակի ինչո՞ւ չէր եկել, ինչպես խոստացել էր։ Աղջիկն ասաց, թե չի կարողացել։
― Ինչո՞ւ, ինչո՞ւ։ Պատմիր նրան։
― Որովհետև Բիլլը, այն մարդը, որի մասին նախօրոք ասել էր, նրան բռնությամբ պահել էր տանը։
― Է՞լ ինչ ասաց նրա մասին, ― աղաղակեց Ֆեգինը։ Է՞լ ինչ ասաց այն մարդու մասին, որին ուրիշ առիթով էլ անդրադարձել էր։ Պատմի՛ր, բոլո՛րը պատմիր նրան։
― Օ՜հ, ― նա ասաց, որ իր համար այնքան էլ հեշտ չէր տանից դուրս գալ մինչև Բիլլը չիմանար ուր է գնում, ― ասաց Նոան, ― և, հետևաբար, երբ առաջին անգամ գնացել էր լեդիին տեսնելու, նա, հա՛, հա՛, հա՛, ճիշտն ասած ծիծաղից թուլացա, երբ լսեցի այդ խոսքերը, իսկապես որ թուլացա, քնաբեր դեղով թմրեցրել էր նրան։
― Կրա՛կ տեղա ձեր գլխին, ― գոռաց Սայքսը, վայրագ մի շարժումով դուրս պրծնելով Հրեայի ձեռքից։ ― Թողե՛ք ինձ։
Ծերուկին դեն շպրտելով, նա դուրս խուժեց սենյակից և կատաղի մոլուցքով աստիճաններից վեր թռավ։
― Բի՜լլ, Բի՜լլ, ― աղաղակեց Ֆեգինը խուճապահար հետևելով նրան։ ― Մի խոսք, միայն մի՛ խոսք։
Այդ բառերը չէին ասվի, եթե ավազակը կարողացած լիներ դուռը իսկույն բաց անել։ Նա անօգուտ կերպով հայհոյում էր և մեծ ճիգ գործադրում բաց անելու, երբ Հրեան հևալով բարձրացավ վերև։
― Բա՛ց արա դուռը, ― ասաց Սայքսը։ ― Վտանգավոր է խոսել ինձ հետ։ Դուռը բա՛ց արա, ասում եմ։
― Լսի՛ր ինձ, Սայքս, ― ասաց Ֆեգինը ձեռքը կողպեքին դնելով։ ― Դու չե՞ս․․․
― Հետո՞, ― պատասխանեց մյուսը։
― Դու նրա հետ․․․ չափազանց վայրագ․․․ չես վերաբերվի, Բի՛լլ։
Գիշերվա խավարը գունատվում էր, և լույսը բավարար էր, որպեսզի նրանցից յուրաքանչյուրը մյուսի երեսը տեսներ։ Նրանք մի ակնթարթային ակնարկ փոխանակեցին միմյանց հետ, երկուսի աչքերից էլ կրակ էր ցայտում, որը շատ պարզ երևում էր։
― Ուզում եմ ասել, ― շարունակեց Ֆեգինը, ցույց տալով, որ այժմ ամեն տեսակ ձևականություն անօգուտ էր, ― շատ ծայրահեղությունների չդիմես, վտանգավոր է։ Խորամանկ եղիր, Բի՛լլ, շատ խիզախ լինել հարկավոր չէ։
Սայքսը ոչինչ չպատասխանեց, նա կոպտորեն դեն հրեց Ֆեգինին, որը դուռը արդեն բանալիով բացել էր, և սլացավ դուրս։
Առանց գեթ մեկ անգամ կանգնելու, առանց մի րոպե իսկ կշռադատելու, առանց գլուխը մի անգամ աջ ու ձախ շրջելու, առանց աչքերը վերև բարձրացնելու կամ գետնին խոնարհելու, այլ անողոք վճռականությամբ ուղիղ իր առաջ նայելով, ատամները այնպես ամուր սեղմած, որ ասես պրկված ծնոտը մաշկից դուրս էր պրծնելու, ավազակը շարունակեց իր գահավեժ ընթացքը։ Նա ոչ մի բառ չարտասանեց, և նրա ջղերի լարումը անգամ նվազագույն չափով չթուլացավ մինչև հասավ իր տան առջև։ Այնտեղ նա դուռը բանալիով կամաց բաց արեց, թեթև քայլերով բարձրացավ վերև և մտնելով իր առանձնասենյակը՝ դուռը կրկնակի կողպեքով լավ ամրացրեց։ Ապա դռան հետև մի մեծ ծանր սեղան դնելով, մահճակալն առագաստավորող վարագույրը մի կողմ քաշեց։
Աղջիկը կիսահանված պառկել էր անկողնու վրա։ Ավազակի վերադարձը արթնացրել էր նրան, քանի որ նա գլուխը շտապ բարձրացրեց և վախեցած նստած դիրք ընդունեց։
― Վե՛ր կաց, ― ասաց մարդը։
― Այդ դու ես, Բիլլ, ― նրա ապահով վերադարձով ուրախացած՝ ասաց աղջիկը։
― Այո՛, ես եմ, ― չոր պատասխանեց ավազակը։ ― Վեր կաց։
Սենյակում մի մոմ էր վառվում․ նա իսկույն մոմակալից պոկեց այն և շպրտեց օջախի մեջ։ Տեսնելով այգաբացի աղոտ լույսը, աղջիկը վեր կացավ, որ լուսամուտի վարագույրը բաց անի։
― Թո՛ղ, ― ասաց Սայքսը, ձեռքով փակելով նրա ճանապարհը։ ― Իմ անելիքի համար այսքան լույսն էր բավական է։
― Բի՛լլ, ― խուլ, ահաբեկված ձայնով ասաց աղջիկը։ ― Ինչո՞ւ ես ինձ այդպես նայում։
Զայրույթից ավազակի շնչառությունը ծանրացել էր, և կուրծքը ասես ալեկոծվում էր։ Նա նստած տեղից մի քանի րոպե դիտեց նրան, ապա վեր կացավ, նրա գլխից ու կոկորդից պինդ բռնելով քարշ տվեց սենյակի մեջտեղը և, մեկ անգամ նայելով դեպի դուռը, իր ծանր թաթը դրեց նրա բերանի վրա։
― Բի՜լլ, Բի՜լլ, ― հևաց աղջիկը, մահվան սարսափից մաքառելով նրա հետ, ― ես չեմ ճչա, ես ծպտուն չեմ հանի, նույնիսկ մի շշուկ․․․ նույնիսկ մի շշուկ․․․ լսիր ինձ․․․ խոսիր ինձ հետ․․․ ասա ինչ եմ արել։
― Դու գիտես, թե ինչ ես արել, սատանի ծնունդ, ― ասաց ավազակը շունչը պահելով։ ― Քեզ դարանել են այս գիշեր և քո արտասանած յուրաքանչյուր բառը լսել։
― Ուրեմն, աստծո սիրուն, խնայի՛ր իմ կյանքը, ինչպես ես քոնը խնայեցի, ― թախանձեց աղջիկը, փարվելով նրան։ ― Բի՛լլ, սիրելի՜ Բիլլ, դու սիրտ չես անի ինձ սպանելու։ Օ՜հ, մտածիր այն ամենի մասին, որից հրաժարվեցի հենց այս գիշեր ի սեր քեզ։ Դու անպայման կխորհես այդ մասին և կփրկվես այս ոճրագործության մեղքից։ Ես քեզ չեմ թողնի, որ անես այդ, դու չես կարող ինձ դեն շպրտել։ Բի՜լլ, ԲԻ՜լլ, ի սեր ամենակարող աստծո, հանուն քո սիրո և իմ սիրո, նախքան իմ արյունը թափելը խորհիր այդ մասին։ Ես քեզ չեմ դավաճանել, իմ պիղծ հոգու վրա երդվում եմ, որ ես քեզ չեմ դավաճանել։
Տղամարդը կատաղությամբ մաքառում էր ձեռքերն ազատելու համար․ բայց աղջիկը ամուր բռնել էր նրա թևերից, և, հակառակ իր բոլոր ճիգերին, ավազակը չէր կարողանում աղջկա փաթաթված բազուկներից իր ձեռքերն ազատել։
― Բի՜լլ, աղաղակեց աղջիկը՝ աշխատելով գլուխը հանգչեցնել նրա կրծքին, ― ջենթլմենը և այդ սիրելի լեդին այս գիշեր խոսեցին որևէ հեռավոր երկրում ինձ ապաստան ապահովելու մասին, որտեղ կարող էի իմ կյանքի մնացած օրերը ապրել խաղաղ ու անդորր։ Թույլ տուր, որ դարձյալ տեսնեմ նրանց և ծնկաչոք ու պաղատագին նույն շնորհն ու բարերարությունը հայցեմ նաև քեզ համար։ Թող երկուսս էլ հեռանանք այս սարսափելի վայրից և իրարից բաժան վարենք ավելի մաքուր կյանք։ Թող մոռանանք պիղծ անցյալը, էլ երբեք չտեսնենք իրար և մեր օրերը անց կացնենք աղոթելով ու մեր մեղքերի համար թողություն խնդրելով։ Երբեք ուշ չէ ապաշխարության համար։ Այդպես ասացին նրանք, այդ ջենթլմենը և լեդին, և այժմ ես զգում եմ, որ այդպես է, բայց մեզ ժամանակ է հարկավոր, մի քիչ, մի քիչ ժամանակ է հարկավոր։
Վերջապես ավազակը մի թևը ազատելով, ատրճանակը հանեց։ Բայց նույնիսկ իր ահավոր զայրույթի սաստկության մեջ գլխում փայլատակեց այն միտքը, որ եթե կրակեր, իրեն անմիջապես կձերբակալեին, հետևաբար, ուժերը կենտրոնացնելով՝ երկու անգամ հարվածեց այն դեմքին, որ դեպի իրեն էր շրջված ու գրեթե հպած էր իր դեմքին։
Աղջիկը երերաց ու ընկավ գետնին։ Ճակատին բացված խոր վերքից ժայթքող արյունը ողողել էր դեմքը, և աչքերը համարյա ծածկված էին արյունով, բայց նա, մեծ դժվարությամբ ծունկի գալով, կրծքից դուրս քաշեց մի սպիտակ թաշկինակ, ― Ռոզ Մեյլիի սեփական թաշկինակը, և որքան կարող էր վեր, դեպի երկինք բարձրացնելով, իր վերջին շնչում գթություն հայցեց արարչից։
Նրա կերպարանքը զարհուրելի էր։ Մարդասպանը ընկրկելով պատին դեմ տվեց աղջկան և, ձեռքերով աչքերը վարագուրելով, վերցրեց մի ծանր մահակ ու նրան տապալեց գետնին։

Քառասունութերորդ գլուխ

Սայքսի փախուստը

Բոլոր զարհուրելի ոճիրներից, որ կատարվեցին խավարի ծածկույթի տակ Լոնդոնի լայնածավալ սահմաններում՝ այն պահից ի վեր, երբ գիշերն իջավ, ամենազարհուրելին այդ սպանությունն էր։ Ցայգալույսի քաղցրաբույր օդը եղծանող բոլոր ստոր արարքներից ամենաստորն ու ամենից դաժանը այդ ոճիրն էր։
Արևը, պայծառ արևը, որ իր հետ մարդու համար բերում է ոչ միայն լույս, այլև նոր կյանք, հույս և թարմություն, ամբողջ շքեղությամբ բարձրացավ հորիզոնից, և փայլեց բազմաբնակ քաղաքի վրա։ Նրա ճառագայթները հավասարապես թափանցեցին լուսամուտների գունագեղ, թանկարժեք ապակիներից և թղթապատ հասարակ պատուհաններից ներս, և՛ տաճարների գմբեթների միջով, և՛ խարխուլ պատերի ճեղքվածքներով։ Արևը լուսավորեց նաև այն սենյակը, ուր սպանված կինն էր գտնվում։ Այո՛, արևը լուսավորեց այդ սենյակը։ Սայքսը աշխատեց խափանել նրա լույսը, բայց նա համառորեն ներս հոսեց։ Եթե պատկերը քստմնելի էր առավոտյան գորշ մթնշաղին, ինչպիսի՜ն էր ապա այժմ, այդ պայծառ լույսի տակ։
Սայքսը չէր շարժվել․ նա վախենում էր անգամ խլրտալու։ Նա լսել էր ինչ֊որ հեծյուն, նկատել էր ձեռքի շարժում, և սարսափախառն զայրույթով նա հարվածել էր ու նորից հարվածել։ Մի րոպե ինչ֊որ ծածկոց էր գցել վրան, բայց ավելի վատ էր պատկերացրել աչքերը և երևակայել, որ դրանք դեպի իրեն են ուղղված, քան տեսնել, թե ինչպես սևեռուն նայում են վերև, ասես դիտելով արտացոլումը այն թանձրացած արյան լճի, որ արևի շողերի տակ սարսռում ու պարում էր առաստաղի վրա։ Նա ծածկույթը նորից դեն էր շպրտել։ Եվ ահա այնտեղ էր մարմինը, լոկ միս ու արյուն, ուրիշ ոչինչ, բայց ինչպիսի՜ միս և ինչքա՜ն արյուն։
Նա լուցկին վառեց, կրակը բորբոքեց և մահակը շպրտեց կրակի մեջ։ Մահակի ծայրին մազեր կային, որոնք բռնկեցին և կծկվելով մոխիր դարձան։ Օդի հոսանքը այդ մոխիրը պտտեցնելով՝ ծխնելույզից վերև բարձրացրեց։ Հակառակ իր այդքան խիզախությանը, անգամ այդ վախեցրեց նրան, բայց նա վերցրեց մահակը և պահեց ձեռքում մինչև երկուսի բաժանվեց, ապա դրեց ածուխների դեզի վրա, որպեսզի վառվի ու մոխրանա։ Նա լվացվեց ու զգեստները մաքրեց։ Դրանց վրա կային արյան բծեր, որ չէին անհետանում։ Նա կտրեց այդ մասերը և վառեց։ Ինչպե՜ս էին այդ բծերը ցրվել սենյակով մեկ։ Անգամ շան ոտները արյունոտ էին։
Ամբողջ այս ժամանակ, նա ոչ մի անգամ մեջքը չէր դարձրել դիակին, ոչ իսկ մեկ անգամ։ Այս նախապատրաստությունները վերջացնելուց հետո, նա ետ֊ետ գնալով շարժվեց դեպի դուռը, իր հետ քարշ տալով նաև շանը, որպեսզի կենդանու ոտքերը դարձյալ չներկվեն արյան հետքերով և գործված ոճիրի մասին նոր ապացույցներ փողոց դուրս չբերեն։ Նա դուռը կամացուկ ծածկեց, կողպեց, բանալին վերցրեց և տանից հեռացավ։
Նա անցավ հանդիպակաց մայթը և վստահ լինելու համար, թե դրսից ոչինչ չի նկատվում, նայեց պատուհանին։ Վարագույրը դեռևս ծածկված էր, այն վարագույրը, որ աղջիկը ցանկացել էր մի կողմ քաշել, ներս ընդունելու համար բացվող օրվա լույսը, որ երբեք չտեսավ։ Դիակը համարյա պատուհանի տակ էր գտնվում։ Ինքը լավ գիտեր այդ։ Տե՜ր աստված, արևը ինչպես էր ողողում սենյակի հենց այդ մասը։
Նրա հայացքը միայն մի ակնթարթ տևեց։ Թեթևություն էր այդ սենյակից ազատվելը։ Նա սուլեց շանը և շտապ հեռացավ այնտեղից։
Սայքսը Այլինգտոնի միջով մագլցեց Հայգեյթում գտնվող բլուրը, որի վրա կանգնած էր Վիթինգտոնի հրեշտակին նվիրված հուշարձանը, ապա չիմանալով ուր գնալ, աննպատակ իջավ Հայգեթ Հիլլից ցած։ Բայց հազիվ էր սկսել իջնել, երբ նորից թեքվեց դեպի աջ և, դաշտամիջյան արահետով պտույտ գործելով Կայենի անտառի շուրջը, դուրս եկավ Հեմփստեդ Հիթ։ Ճեղքելով Վեյլ ավ Հելթի մոտ գտնվող հովիտը, նա մագլցեց հանդիպակաց թումբը և, անցնելով այն պողոտայով, որ միացնում է Հեմփսթեդ և Հայգեյթ գյուղերը, ցախածաղկի թփուտների միջով մտավ Նորթ Էնդի դաշտերը, որտեղ և նա պառկեց մի մացառուտի տակ ու քնեց։

Շուտով նա դարձյալ վեր կացավ և ուղղվեց ոչ թե գյուղի խորքը, այլ ետ, դեպի Լոնդոն՝ բազմամարդ ճանապարհներով, բայց իսկույն նորից ետ դարձավ և քայլեց թփուտների մյուս մասով, որով արդեն անցել էր, ապա թափառեց դաշտերի մեջ և հանգստանալու համար պառկեց մի առվի եզրին․ ապա նորից վեր թռչելով, որոնեց մի ուրիշ տեղ և նորից կատարելով միևնույն շրջանը, վերստին աննպատակ դեսուդեն թափառեց։
Մի քիչ միս ու խմիչք ճարելու համար ո՞ւր կարող էր գնալ, որ թե՛ մոտ լիներ և թե՛ սակավ մարդաշատ։ Մտաբերեց Հենդոնը։ Դա վատ տեղ չէր և իր նպատակի համար ամենից հարմարն էր։ Հենց այնտեղ էլ նա ուղղեց իր քայլերը, մերթ վազելով և մերթ տարօրինակ մի կամակորությամբ խխունջի պես դանդաղելով, կամ բոլորովին կանգ առնելով և ձեռնափայտը անփութորեն խաղացնելով մացառուտների մեջ։ Բայց երբ հասավ այնտեղ, այնպես թվաց, որ հանդիպած բոլոր մարդիկ, անգամ դռների առջև խաղացող երեխաները, կասկածանքով էին նայում իրեն։ Նա ետ դարձավ նորից, չհամարձակվելով ուտելու կամ խմելու մի որևէ բան գնել, չնայած երկար ժամանակ ոչինչ չէր կերել, և մի անգամ էլ աննպատակ դեգերեց բացատում, չիմանալով ուր գնալ։
Նա շատ թափառեց, շատ մղոններ կտրեց, բայց նորից վերադարձավ նախկին վայրը։ Առավոտը և կեսօրը անցել էին, և օրը արդեն տարաժամել էր, սակայն նա դեռ թափառում էր այնտեղ, մերթ վեր ու վար քայլելով, մերթ պտույտներ գործելով շրջակայքում, բայց շարունակ մնալով նույն վայրում։ Վերջապես, նա որոշեց հեռանալ այդտեցից և ուղղվեց դեպի Հեթֆիլդ։
Գիշերվա ժամը ինն էր, երբ մարդը՝ բոլորովին ուժասպառ և շունը՝ անսովոր վարժությունից կաղ դարձած, եկեղեցու մոտ գտնվող բլրից իջնելով՝ հոգնաբեկ մտան ամայի գյուղը և հազիվ քաշ գալով ուղղվեցին մի փոքրիկ գինետուն, որի աղոտ լույսը առաջնորդել էր նրանց այնտեղ։ Ներսում, բուխարիկի առաջ նստած խմում էին մի քանի գյուղացի աշխատավորներ։ Նրանք անծանոթի համար տեղ բացեցին, բայց նա տեղ գրավեց սենյակի ամենահեռավոր անկյունում և կերավ ու խմեց մենակ, կամ ավելի շուտ իր շան հետ, որին նա ժամանակ առ ժամանակ գցում էր ուտելիքի փոքր կտորներ։
Այդտեղ հավաքված մարդիկ զրուցում էին հարևան դաշտերի ագարակապանների մասին, և երբ այդ նյութերն սպառվեցին, խոսակցության նյութ դարձավ տարիքը ինչ֊որ ծերունու, որին թաղել էին նախորդ կիրակի։ Ներկաներից երիտասարդները համարելով նրան շատ ծեր, իսկ ծերերը համարելով նրան դեռ բավականին երիտասարդ։ «Ինձնից ավելի հասակավոր չի կարող լինել, ― ասաց մի սպիտակահեր պապիկ, ― և խեղճը կարող էր շատ հանգիստ ապրել գոնե տասը֊տասնհինգ տարի ևս, եթե իրեն լավ հոգ տարած լիներ»։
Այս խոսակցության մեջ ուշադրություն գրավող կամ վրդովմունք առաջացնող ոչինչ չկար։ Ավազակը պանդոկապետին իր պարտքը վճարելուց հետո, լուռ ու աննկատ նստեց իր անկյունում և համարյա քնել էր, երբ ինչ֊որ անծանոթ եկվոր աղմկելով ներս մտավ, և նա կիսով չափ սթափվեց։
Սա մի կատակախոս մարդ էր, կես փերեզակ, կես շրջիկ դեղավաճառ, որ ոտով թրևում էր գյուղից գյուղ և վաճառում էր հեսաններ, ածելի սրելու հատուկ կաշվե գոտիներ, զմելիներ, օճառ, ձիասարքի յուղ, դեղորայք շների և ձիերի համար, էժանագին անուշահոտություններ, գեղեցկացուցիչ դեղեր և նման այլևայլ բաներ, որ լցրած ուներ ուսից կախ տված մի արկղում։ Գյուղացիներն սկսեցին նրա հետ կոպիտ կատակներ անել, որոնք շարունակվեցին մինչև նա վերջացրեց ընթրիքը և բաց արեց իր գանձերի արկղը։
― Իսկ ի՞նչ ապրանք է այդ։ Ուտելու համով բա՞ն, Հարրի, ― անմտորեն ժպտալով հարցրեց գյուղացիներից մեկը, ակնարկելով արկղի անկյունում գտնվող ինչ֊որ տափակ քառակուսի բաները։
― Սա, ― ասաց այդ մարդը ակնարկված քառակուսիներից մեկը վերցնելով, ― սա անփոխարինելի և անգնահատելի մի բաղադրություն է։ Սա մի ակնթարթում մաքրում է ժանգի, կեղտի, բորբոսի, ջրակաթիլի, անձրևակաթիլի, ցեխի, տիղմի և բոլոր տեսակի կտորներից, ինչպես սնդուսից, կտավից, կերպասից, շղարշից, մահուդից, գորգից, բրդից, բեհեղից և ամեն տեսակի բրդյա կտորներից։ Գինու, մրգի, գարեջրի, ջրի, ներկի, կուպրի և ամեն տեսակի բծեր մի ակնթարթում անհետանում են այս անփոխարինելի ու անգնահատելի բաղադրությամբ։ Եթե մի լեդի արատավորում է իր պատիվը, բավական է միայն մի կտոր կուլ տա սրանից և նա իսկույն կբուժվի, որովհետև սա թույն է։ Եթե մի ջենթլմեն ցանկանում է ապացուցել իր պատիվը, բավական է մի փոքրիկ քառակուսի կուլ տա, և արդեն ոչ մի կասկածի տեղ չի մնա, որովհետև սա նույնքան արդյունավետ է, որքան ատրճանակի փամփուշտը, և շատ ավելի դառնահամ, հետևաբար, ավելի պատվաբեր է սրանով վերջ տալ կյանքին, քան մյուս ձևով։ Հատը մի պեննի, բոլոր այս առավելություններով հանդերձ, հատը միայն մի պեննի։
Հավաքվածներից երկուսը անմիջապես մի քանի հատ գնեցին, իսկ մնացածներից շատերը բացահայտ կերպով տատանվում էին։ Վաճառողը, այդ բանը նկատելով, կրկնապատկեց իր պերճախոսությունը։
― Սա սպառվում է հենց արտադրված պահին, ― ասաց նա։ Տասնչորս ջրաղաց, վեց շոգեքարշ մեքենա և մի գալվանական մարտկոց անընդհատ դրա համար են աշխատում, բայց դարձյալ չեն հասցնում։ Եվ չնայած մարդիկ այնքան են աշխատում, որ մեռնում են, և նրանց այրիները իսկույն ապահովվում են յուրաքանչյուր երեխայի համար տարին քսան ֆունտ թոշակով, հիսուն ֆունտ էլ պարգև են ստանում երկվորյակների համար, բայց ժողովրդի պահանջը դարձյալ չի բավարարում։ Հատը մի պեննի։ Կես պեննիով էլ կարելի է, և չորս ֆարթինգը նույնպես ընդունելի է։ Հատը մի պեննի։ Սա հեռացնում է գինու, պտղի, գարեջրի, ջրի, յուղաներկի, կուպրի, ցեխի, արյան բծեր։ Հապա տեսե՛ք այստեղ գտնվող ջենթլմեններից մեկի գլխարկի վրա մի բիծ կա, որը ես կհեռացնեմ նախքան նա կկարողանա ինձ համար մի փայնթ գարեջրի պատվեր տալ։
― Վահ, ― գոռաց Սայքսը տեղից ընդոստ վեր ցատկելով, ― հարկավոր չէ, ե՛տ տուր։
― Ես այդ բիծը բոլորովին կանհետացնեմ, սը՛ր, ― պատասխանեց մարդը խմբին աչքով անելով, ― ես այդ կանհետացնեմ ավելի շուտ քան թե դու սենյակի այդ անկյունից այստեղ կհասնես։ Հապա, ջենթլմեններ, լա՛վ նայեցեք այս ջենթլմենի գլխարկի վրա գտնվող սև բծին։ Շիլլինգը ավելի մեծ չէ, բայց ավելի հաստ է, քան կես կրոնանոց արծաթե դրամը։ Լինի դա գինու, պտղի, գարեջրի, ջրի, կուպրի, ցեխի կամ արյան բիծ․․․
Վաճառորդը չհասցրեց ավելին ասել, քանի որ Սայքսը ահռելի մի հայհոյանքով սեղանը շուռ տվեց և, գլխարկը խլելով նրա ձեռքից, դուրս թռավ գինետնից։
Բավական տեղ գնալուց հետո սակայն, տեսնելով, որ չէր հետապնդվում, և մտածելով, որ հավանաբար իրեն համարել էին ինչ֊որ խոժոռադեմ, հարբած մարդ, որճրագործը նորից ետ դարձավ և փողոցում կանգ առնող ինչ֊որ կառքի պայծառ լույսերից խուսափելու համար անցնում էր մյուս մայթը, երբ նկատեց Լոնդոնից եկած փոստակառքը, որը կանգնած էր փոքրիկ նամակատան շենքի առաջ։ Չնայած համարյա վստահ էր, թե հետևանքն ինչ էր լինելու, այնուամենայնիվ մոտեցավ ու ականջ դրեց։
Փոստակառքին ուղեկցող պահակը կանգնել էր դռան առջև և նամակների պայուսակին էր սպասում։ Այդ միջոցին նրան մոտեցավ անտառապահի հագուստով մի մարդ․ պահակը նրան հանձնեց մի զամբյուղ, որ դրված էր մայթի վրա։
― Այդ ձերոնց համար է, ― ասաց նա։ ― Դե՛, վերջ ի վերջո մի քիչ արագ շարժվեք։ Գրո՛ղը տանի այդ նամակների պայուսակը։ Նախանցյալ գիշեր նորից պատրաստ չէր, այդպես չի լինի, գիտեք։
― Քաղաքում որևէ նորություն կա՞ր, Բեն, ― հարցրեց անտառապահը։
― Ինչքան գիտեմ, ոչ մի նորություն, ― պատասխանեց մարդը, ձեռնոցները հագնելով։ ― Եգիպտացորենի գինը մի քիչ բարձրացած է, բացի այդ, խոսում էին նաև Սփիթելֆիլդի թաղամասում կատարված ինչ֊որ սպանության մասին, բայց ես շատ հավատ չեմ ընծայում այդ զրույցին։
― Ոչ, այդ ճիշտ է, ― ասաց կառքում նստած մի ջենթլմեն, որը պատուհանից դուրս էր նայում։ ― Եվ ինչ սարսափելի ոճիր էր։
― Իսկապե՞ս, սըր, ― որպես հարգանքի նշան՝ գլխարկը հանելով հարցրեց պահակը։ ― Սպանվողը տղամա՞րդ էր, թե կին, սը՛ր։
― Կին, ― պատասխանեց ջենթլմենը, ― ենթադրվում էր, թե․․․
― Ուրեմն, Բեն, ― գոչեց կառապանը անհամբեր։
― Գրողը տանի այդ նամակների պայուսակը, ― ասաց պահակը, ― քնե՞լ եք, ինչ է։
― Գալիս եմ, ― ձայնեց գրասենյակի պաշտոնյան՝ դուրս վազելով։
― Գալիս ես, հա՞, ― քրթմնջաց պահակը։ ― Գալիս է նաև այն դեռատի, մեծահարուստ կինը, որ սիրահարվելու է ինձ վրա, բայց չգիտեմ, թե երբ։ Դե՛, բռնի սրա ծայրից։ Պըր֊ծա՜նք։
Եղջերափողը մի քանի զվարթ ձայներ հնչեցրեց, և կառքը շարժվեց։
Սայքսը կանգնած մնաց փողոցում։ Թվում էր, թե այդ լսածները բոլորովին չվրդովեցին նրան․ նա միայն մտահոգվում էր այն մասին, թե ուր պետք է գնար։ Վերջապես, նորից ետ դարձավ և բռնեց այն պողոտան, որ առաջնորդում է Հեթֆիլդից դեպի Ս․ Էլբանզ։
Նա քայլեց համառորեն, մինչև քաղաքից հեռանալով թաղվեց ամայի պողոտայի մթության մեջ, բայց այստեղ նրան համակեց այնպիսի ահ ու սարսափ, որ ցնցվեց նրա ողջ էությունը։ Ճանապարհին պատահող յուրաքանչյուր առարկա, շոշափելի թե ստվերի երևույթով, շարժվող թե անշարժ, բոլորը ընդունում էին որևէ ահավոր էակի տեսք, բայց այս երկյուղը ոչինչ էր համեմատած նրան հալածող այն մտքի հետ, որ առավոտվա զարհուրելի կերպարանքը կրնկակոխ հետևում էր իրեն ամենուրեք։ Նա խավարի մեջ կարող էր նշմարել դրա ստվերը, կարող էր ճշգրիտ կերպով վերականգնել դրա ուրվագիծը իր բոլոր մանրամասնություններով և տեսնել, թե որքան անթեք ու հանդիսավոր էր նրա սիգաճեմ քայլվածքը։ Սաղարթների միջից նա կարող էր լսել նրա հանդերձների խշշյունը, և քամու ամեն մի ալիքը իր հետ բերում էր նրա վերջին հեծեծանքը։ Երբ կանգ էր առնում, այս կերպարանքը նույնպես կանգ էր առնում։ Երբ վազում էր, այն հետևում էր նրան ոչ թե վազելով, ― այդ թեթևացում կլիներ, ― այլ շարժվելով մեքենական կյանքով օժտված մի դիակի նման, որին մի մելամաղձոտ, միապաղաղ քամի դանդաղորեն քշում է առաջ, քամի, որ ո՛չ սաստկանում է, ո՛չ մեղմանում։
Երբեմն հուսահատ վճռականությամբ շուռ էր գալիս իրենից վանելու համար այս ուրվականը, չնայած դրան նայելը մահու չափ զարհուրելի էր նրա համար, բայց մարմինը փշաքաղվում և արյունը սառում էր երակների մեջ, քանի որ իր հետ միասին շուռ էր գալիս նաև այդ ուրվականը՝ կանգնելով նրա հետևում։ Այդ առավոտ դա իր առջևում էր եղել, իսկ այժմ շարունակ իր հետևում էր։ Նա մեջքը դեմ արեց ինչ֊որ թմբի, բայց զգաց, որ իր վերևում է․ պարզ տեսավ նրան ցուրտ գիշերվա երկնակամարի հենքին։ Նա իրեն գցեց գետին, մեջքի վրա պառկեց հենց պողոտայի եկյանքով, բայց ահա գլխավերևում կանգնած էր ուրվականը լուռ, ուղղաձիգ ու անշարժ՝ կենդանի մի տապանաքար, արյունով գրված դամբանագրով։
Թող ոչ ոք չխոսի ոճրագործների՝ արդարությունից խուսափելու մասին և չակնարկի, թե նախախնամությունը քնած է։ Այդ տանջալից երկյուղի մեկ երկար րոպեում մի քանի տասնյակ ահավոր մահեր կային։
Ճանապարհին, դաշտի մեջ, որտեղով անցնում էր, տեսավ ինչ֊որ սայլատուն, ուր կարելի էր գիշերել։ Դռան առջև գտնվող երկնասլաց բարդիների պատճառով սայլատունը չափազանց մութ էր, իսկ քամին ողբաձայն հեծեծում էր սաղարթների մեջ։ Բայց ի վերջո չէր կարող մինչև առավոտ քայլել, և այդտեղ էլ պառկեց հենց պատին շատ մոտիկ, ենթարկվելով նորանոր տանջանքների։
Որովհետև այժմ նույն համառությամբ նրան սկսեց հալածել մի ուրիշ տեսիլք, որը ավելի ահավոր էր, քան այն մեկը, որից նա խույս էր տվել։
Այդ լայն բացված, անփայլ, սառը, ապակենման աչքերը, աչքեր, որ ավելի նախընտրելի էր տեսնել, քան մտածել դրանց մասին, հայտնվեցին խավարում որպես լուսավոր կետեր, որոնք, սակայն, ոչինչ լուսավորել չէին կարող։ Երկուսն էին դրանք, բայց ամենուրեք էին։ Երբ մարդասպանը փակում էր աչքերը, աշխատելով իրենից վանել այդ տեսիլքը, իր առաջ ներկայանում էր սենյակը բոլոր մտերիմ և ծանոթ իրերով, որոնցից շատերը արդարև մոռացած կլիներ, եթե փորձեր մի առ մի թվել հիշողությամբ, ամեն ինչ իր սովորական տեղում։ Դիակը նույնպես իր տեղում էր, և աչքերը մնում էին ճիշտ այնպես, ինչպես ինքը վերջին անգամ տեսել էր սենյակից գաղտագողի դուրս սողոսկելիս։ Նա վեր թռավ տեղից և սարսափահար վազեց դեպի դաշտերը։ Կերպարանքը նրան հետևում էր։ Նա նորից սայլատուն մտավ և մի անգամ էլ կուչ եկավ հատակին, բայց աչքերը հայտնվեցին նույնիսկ իր պառկելուց էլ առաջ։
Ահ ու սարսափից դողալով և ողջ մարմինը ծածկված սառը քրտինքի կաթիլներով, նա կծկվել֊նստել էր այնտեղ, երբ հանկարծ, գիշերվա քամու հետ միասին նրա ականջին բախվեցին խուլ ճիչեր և խառնաշփոթ ու զարհուրած աղաղակներ։ Որևէ մարդկային ձայն այդ ամայի վայրում, ինչ փույթ, թե դա ինչ֊որ սարսափելի բան էր ազդարարում, սփոփանք էր ոճրագործի համար։ Իր անձին սպառնացող վտանգի առջև նա վերագտավ ուժն ու կորովը և, տեղից վեր թռչելով, վազեց դուրս, դեպի դաշտերը։
Երկնակամարի անհունը ասես բռնկել էր։ Հրեղեն լեզուների հետ մեկտեղ վեր էին բարձրանում կայծերի անհամար խրձեր և մեկը մյուսի հետևից գալարվելով լուսավորում էին մղոններ, մղոններ հեռու, թանձր ծուխը քշելով այն ուղղությամբ, ուր նա էր գտնվում։ Ժխորը ավելի սաստկացավ, և նրա ականջին հասան «հրդեհ» աղաղակող ձայներ, վերևից վայր ընկնող ծանր իրերի դղրդյունի հետ միախառնված ահազանգի չարագուշակ հնչյուններ, և կրակի ճարճատյուն, որ առաջանում էր, երբ բոցերը, վիթխարի վիշապի նման պլլվելով որևէ մարմնի շուրջ, ասես նոր թափ ստացած սլանում էին վերև։ Դիտելիս՝ աղմուկը ավելի ու ավելի սաստկացավ։ Բազմություն կար այնտեղ, տղամարդիկ, կանայք, լույս, շարժում։ Կարծես այդ մի նոր կյանք էր նրա համար։ Նա սկսեց խելահեղորեն վազել, ճեղքելով դաշտերը, իր ծանր կրնկի տակ ճմլելով թփուտներն ու մորենիները, կատաղի մոլուցքով սլանալով դարպասների ու ցանկապատների վրայից ինչպես իր շունը, որը բարձրագոչ հաչելով՝ արշավասույր գնում էր առջևից։
Նա հասավ հրդեհի վայրը։ Կիսամերկ կերպարանքներ խուճապով դես֊դեն էին վազվզում։ Դրանցից մի մասը աշխատում էր վախեցած ձիերին ախոռներից դուրս քշել, մի ուրիշ մասը՝ գոմերից ու բակերից հանում էր ոչխարն ու մյուս անասունները։ Ուրիշները, կայծերի և փուլ եկող շիկակարմիր գերանների տարափի տակ, բեռնավորված դուրս էին վազում վառվող տներից։ Բացվածքների միջով, ուր մի ժամ առաջ դռներ ու լուսամուտներ կային, դուրս էին հոսում ասես, հրեղեն գետեր։ Պատերը երերալով տապալվում ու ընկնում էին բոցերի գազազած երախների մեջ։ Հալված կապարն ու երկաթը, սպիտակության աստիճան շիկացած, հեղեղում էին գետինը։ Կանաց ու երեխաների աղեխարշ ճիչերին խառնվում էին տղամարդկանց աղմկալի կանչերը։ Ջրհան մեքենաների շաչյունը և թեժ կրակի վրա թափվող ջրի թշշյունը սաստկացնում էին ահավոր ժխորը։ Նա նույնպես չխնայեց իրեն, այնքան գոռաց, այնքան աղաղակեց, որ ձայնը խռպոտեց, և, խույս տալով իրեն հետապնդող հուշերից և իր իսկ անձից, նետվեց այնտեղ, ուր ամենից շատ խճողում ու իրարանցում կար։
Այդ գիշեր նա ամբղջ ժամանակ մի րոպե անգամ կանգ չառավ։ Մերթ աշխատեց ջրորդանների վրա, մերթ ծխի ու բոցի միջով դեսուդեն վազեց, շարունակ ընտրելով այն վայրերը ուր աղմուկն ու բազմությունը ամենից շատ էին։ Նա վեր ու վար արավ ելարաններով, բարձրացավ շենքերի կտուրները, կանգնեց տախտակամածների վրա, որ սարսռում ու երերում էին նրա ահագին ծանրության տակ, անցավ ընկնող կղմինդրների ու քարերի տարափի տակով, վերջապես, այդ զարհուրելի հրդեհի բոլոր մասերում գտնվեց նա, բայց, ասես կախարդված լիներ, ոչ մի վտանգ չսպառնած նրա կյանքին, որևէ այրվածք կամ քերծվացք չստացավ։ Նա նույնիսկ հոգնություն չզգաց և որևէ այլ բանի մասին չմտածեց, մինչև որ նորից լուսացավ, և նա տեսավ, որ միայն ծուխ ու սևացած ավերակներ էին մնացել շուրջը։
Այս կատաղի խառնաշփոթությունը վերջանալուց հետո, գործած սարսափելի ոճրի գիտակցությունը տասնապատկված թափով համակեց նրան, և տեսնելով, որ մարդիկ խմբերով նստած զրուցում էին, գաղտագողի հեռացավ այդտեղից։ Նա անցավ հրշեջ մեքենաներից մեկի մոտով, ուր նստել էին մի քանի տղամարդ։ Նրանք հրավիրեցին մասնակցելու իրենց նախաճաշին։ Մի քիչ հաց ու միս ուտելուց հետո, երբ գարեջուրն էր խմում, լսեց, թե ինչպես Լոնդոնից եկած հրշեջները խոսում էին մի ոճրագործության մասին։ «Ասում են, նա Բիրմինգհեմ է գնացել, ― ասաց նրանցից մեկը, ― բայց անպայման կձերբակալեն նրան, որովհետև գործակալները արդեն իրար են անցել, իսկ մինչև վաղը երեկո լինելու է նաև հրապարակային ազդարարություն մունետիկով, հետևաբար, ամբողջ քաղաքի բնակչությունը հետապնդելու է նրան»։
Նա շտապ հեռացավ այդտեղից և այնքան քայլեց, որ ոտները թուլացան, և նա համարյա ընկավ գետին, ապա պառկելով առվակի մեջ, քնեց երկար, բայց ընդհատվող ու անհանգիստ քնով։
Զարթնելուց հետո, երկմտելով ուր գնալու մասին և մի գիշեր էլ մենակ անցկացնելու հեռանկարից սարսափած, նա անվճռականորեն դես֊դեն թափառեց։
Եվ նա հանկարծ որոշեց Լոնդոն վերադառնալ։
«Ամեն պարագայում գոնե այնտեղ մարդիկ կան, որոնց հետ կարելի է զրուցել, ― մտածեց նա, միաժամանակ հարմար թաքստոց է։ Քանի որ լուր է տարածվել, որ քաղաքից դուրս եմ գտնվում, նրանց մտքով չի էլ անցնի, որ ես այնտեղ եմ։ Մի՞թե չեմ կարող մի շաբաթ կամ ավել թաքնվել քաղաքում և Ֆեգինից ճանապարհածախս պոկելով, գնալ արտասահման՝ Ֆրանսիա։ Գրողը տանի, կարո՛ղ եմ։ Ուրեմն կգնամ և այդպես կանեմ»։
Այս եզրակացությանը հանգելուց հետո նա բռնեց համեմատաբար ամենից ամայի պողոտան և ուղղվեց դեպի Լոնդոն, մտադրվելով թաքնվել մայրաքաղաքից փոքր֊ինչ հեռու, ապա մթնշաղին ոլորապտույտ ճամփաներով գնալ որոշված թաղամասը։
Բայց շո՞ւնը։ Ինչպե՞ս վարվեր շան հետ։ Եթե իր մասին շրջում էին զրույցներ և իր արտաքին երևույթը նկարագրող տեղեկություններ, ապա նրանք չէին մոռանա, որ շունը նույնպես չկար, և որ նա, շատ հավանաբար, իր հետ էր։ Փողոցներով անցնելիս շունը կարող էր կասկածի տեղիք տալ և պատճառ դառնալ իր ձերբակալման։ Նա որոշեց խեղդել շանը։ Հետևաբար, մի ծանր քար վերցնելով և կապելով թաշկինակի ծայրին, նա շարունակեց իր ճանապարհը, որոնելով մի որևէ լճակ, որտեղ կարող էր գործադրել իր մտադրությունը։
Մինչդեռ տեղի էին ունենում այս նախապատրաստական աշխատանքները, կենդանին նայեց իր տիրոջ դեմքին և, ասես բնազդաբար զգալով այդ բոլորի իմաստը, կամ գուցե ավազակի սովորականից ավելի խիստ հայացքից ինչ֊որ բան կռահելով, կծկվեց և սկսեց շատ դանդաղ քայլել։ Իսկ երբ տերը կանգ առավ մի լճակի ափին և ետ դառնալով ձայն տվեց, նա բոլորովին քարացավ տեղում։
― Ե՛կ այստեղ, ― գոռաց Սայքսը։
Կենդանին եկավ ուղղակի մեքենաբար, բայց երբ Սայքսը թաշկինակը նրա վզին կապելու համար կռացավ, նա չարագուշակ կաղկանձեց և ետ֊ետ գնաց։
― Ե՛կ այստեղ, ― գոչեց ավազակը։
Շունը պոչը շարժեց, բայց մնաց նույն տեղում։ Սայքսը թաշկինակի ծայրին օղակ շինեց, որպեսզի շան վզից իսկույն անցկացնի, և նորից կանչեց նրան։
Շունը մի քանի քայլ առաջացավ, ետ գնաց, նորից առաջացավ, ապա իր ամբողջ ուժով սկսեց մոլեգնորեն վազել։
Մարդը կրկին ու կրկին սուլեց և նստեց ու սպասեց, հուսալով, որ նա կվերադառնա։ Բայց այդպես էլ կենդանին չհայտնվեց, և նա վերջապես վեր կացավ ու նորից ճանապարհ ընկավ։

Քառասունիններորդ գլուխ

Մոնքսը և միստր Բրաունլոն վերջապես հանդիպում են իրար․ նրանց զրույցը և այն տեղեկությունը, որ ընդհատում է այդ զրույցը

Վերջալույսի ստվերներն սկսել էին թանձրանալ, երբ միստր Բրաունլոն ինչ֊որ կառքից իջավ ցած և իր տան դուռը կամացուկ թակեց։ Դուռը բացվելով, մի պնդակազմ մարդ կառքից դուրս եկավ և կանգնեց աստիճանների մի կողմում, ինչպես և մեկ ուրիշը, որը նստել էր կառապանի կողքը, նույնպես իջավ ցած և կանգնեց աստիճանների մյուս կողմում։ Ապա, երբ միստր Բրաունլոն գլխով արեց, նրանք կառքից ցած իջեցրին մի երրորդ մարդու և նրան իրենց միջև առած՝ շտապ ներս մտցրին։ Այդ մարդը Մոնքսն էր։
Նրանք լուռ բարձրացան վեր․ միստր Բրաունլոն, որը գնում էր առջևից, նրանց առաջնորդեց շենքի հետևի մասում գտնվող մի սենյակ։ Մոնքսը, որ աստիճաններով բարձրացել էր բացահայտ չկամությամբ, այժմ կանգ առավ։ Երկու պարոնները հարցական նայեցին ծերունի ջենթլմենին։
― Նա գիտե, թե ինչ է սպասում իրեն, ― ասաց միստր Բրաունլոն։ ― Եթե նա վարանի և կամ ձեր տված ցուցումներից անգամ մազաչափ շեղվի, նրան քա՛րշ տվեք փողոց, կանչեցե՛ք մի ոստիկանի և իմ անունից ամբաստանեցե՛ք նրան իբրև ոճրագործի։
― Ինչպե՞ս եք համարձակվում այդպիսի բաներ ասել իմ հասցեին, ― հարցրեց Մոնքսը։
― Իսկ դու ինչպե՞ս ես համարձակվում ստիպել ինձ այդ բանն անել, երիտասա՛րդ, ― պատասխանեց միստր Բրաունլոն, սևեռուն նայելով նրա դեմքին։ ― Անշուշտ խելքդ չես կորցրել, որ ցանկանաս դուրս գալ այս տանից։ Դե՛, բա՛ց թողեք նրան, համեցեք, սը՛ր։ Դու ազատ ես, կարող ես գնալ, իսկ մենք ազատ ենք հետևելու քեզ։ Բայց ինձ համար բոլոր սուրբ ու նվիրական բաների անունով նախազգուշացնում եմ, որ փողոց դուրս եկած րոպեից, գողության ու խաբեության համար քեզ ձերբակալել տալով, կհանձնեմ օրենքին։ Ես վճռական եմ և անդրդվելի։ Եթե դու նույնպես որոշել ես վճռական ու անդրդվելի լինել, մեղքը վզիդ։
― Այս շները ո՞ւմ իշխանությամբ առևանգեցին ինձ փողոցում և բերեցին այստեղ, ― հարցրեց Մոնքսը իր մոտ կանգնած մարդկանց, նախ մեկին, ապա մյուսին նայելով։
― Իմ, ― պատասխանեց միստր Բրաունլոն։ ― Ես եմ լիազորել այդ մարդկանց։ Եթե գանգատվում ես, որ կաշկանդել ենք քո ազատությունը, ճանապարհին դու հնարավորություն ունեիր պաշտպանել քո իրավունքները, բայց դու ավելի խոհեմ համարեցիր լռել։ Նորից եմ կրկնում, դիմի՛ր օրենքի պաշտպանությանը, ես նույնպես կդիմեմ այնտեղ։ Բայց երբ այնքան առաջ գնաս, որ այլևս հնարավոր չլինի ետ դառնալ, մի՛ բողոքիր, որ քեզ հետ վերաբերվեցի անգթությամբ, երբ իրավասությունը ինձնից փոխանցված կլինի ուրիշ մարդկանց, և մի՛ ասա, որ ես քեզ հրեցի այն վիհը, որի մեջ դու ինքնակամ գլորվեցիր։
Ակնհայտ էր, որ Մոնքսը թե՛ շփոթված էր և թե՛ ահաբեկված։ Նա վարանեց։
― Դու պետք է արագ որոշես, ― պաղարյունությամբ և անհողդողդ ասաց միստր Բրաունլոն։ ― Եթե ցանկանում ես, որ իմ ամբաստանությունն անեմ հրապարակավ և քեզ ենթարկեմ այնպիսի պատժի, որի տարողությունը չնայած, սարսափով կարող եմ նախատեսել, բայց կասեցնել չեմ կարող, նորից եմ կրկնում, դու գիտես, թե ինչ պետք է անես։ Իսկ եթե այդ բանը չես ցանկանում և կոչ ես անում իմ ներողամտությանը և այն մարդկանց գթությանը, որոնց խորապես անիրավել ես, ապա առանց առարկելու նստի՛ր այդ աթոռին։ Արդեն երկու օր է, որ այդ աթոռը քեզ է սպասում։
Մոնքսը ինչ֊որ անհասկանալի բառեր քրթմնջաց, բայց դեռ տատանվում էր։
― Դու պետք է արագ մտածես, ― ասաց միստր Բրաունլոն։ ― Մի բառ իմ կողմից, և առիթը հավիտյան կորած կլինի քեզ համար։
Մոնքսը տակավին վարանում էր։
― Ես տրամադրություն չունեմ բանակցություն վարելու, ― ասաց միստր Բրաունլոն, ― և մանավանդ, քանի որ ուրիշների իրավունքներն եմ պաշտպանում, իրավասություն էլ չունեմ։
― Իսկ, ― ասաց Մոնքսը դողդոջուն ձայնով, ― իսկ միջին ճանապարհ չկա՞։
― Բոլորովին։
Մոնքսը անհանգստությամբ ծերունի ջենթլմենին նայեց, բայց նրա դեմքի արտահայտության մեջ տեսնելով միայն դաժան վճռականություն, սենյակ մտավ և ուսերը թոթվելով նստեց աթոռին։
― Դուռը դրսից կողպեցեք, ― ասաց միստր Բրաունլոն սպասավորներին, ― ներս կգաք միայն այն ժամանակ, երբ զանգը հնչեցնեմ։
Այդ մարդիկ կատարեցին պատվերը, և նրանք երկուսով մնացին մենակ։
― Ինչ գեղեցիկ վերաբերմունք է, սը՛ր, ― ասաց Մոնքսը, վերարկուն և գլխարկը վար նետելով, ― իմ հոր ամենավաղեմի բարեկամի կողմից։
― Քո հոր ամենավաղեմի լինելուս պատճառով է, երիտասա՛րդ, որ այսպես եմ վերաբերվում քեզ հետ, ― պատասխանեց միստր Բրաունլոն։ ― Որովհետև նրա հետ կապված էին վաղեմի և երջանիկ տարիների հույսեր ու ցանկություններ, որովհետև նրա արյանն ու ցեղին պատկանող այն չքնաղ էակը ծաղիկ հասակում միացավ իր արարչին և ինձ այստեղ թողեց մենակ ու վշտահար, որովհետև, տակավին փոքրիկ մի տղա՝ նա ինձ հետ ծնրադրեց իր միակ քրոջ մահվան սնարի առաջ այն առավոտյան, երբ նրա քույրը, ― բայց աստված այլ կերպ կամեցավ, ― իմ դեռատի կինն էր դառնալու, որովհետև իմ խոցված սիրտը այդ օրվանից փարվեց նրան հետագա իր բոլոր փորձությունների ու մեղքերի մեջ մինչև մահը, որովհետև վաղեմի հուշեր համակեցին ինձ ու հին կապեր վերազարթնեցին իմ մեջ, և նույնիսկ քո ներկայությունը իր հետ բերում է ասես նրանցից մի մասնիկ, ահա այս բոլոր նվիրական զգացումների պատճառով է, որ այժմ տրամադրված եմ քեզ հետ մեղմությամբ վարվել, այո՛, Էդվարդ Լիֆորդ, նույնիսկ այժմ, և քեզ համար ամաչում եմ, որ անարժանաբար այդ անունն ես կրում։
― Անունը ի՞նչ կապ ունի դրա հետ, ― հարցրեց Մոնքսը, զարմանքով դիտելով ծերունի ջենթլմենի հուզումը։ ― Անունը ինձ համար ոչ մի նշանակություն չունի։
― Քեզ համար իհարկե, ոչ մի նշանակություն չունի, ― պատասխանեց միստր Բրաունլոն, ― բայց դա նրա անունն էր, և նույնիսկ այսքան տարիներ հետո այդ անվան կրկնությունը նույն սարսուռն ու հուզումն է պատճառում իմ խամրած սրտին, ինչպես անցյալում։ Շատ ուրախ եմ, որ դու փոխել ես այդ, անչափ ուրախ եմ։
― Այդ բոլորը հիանալի է, ― ասաց Մոնքաը (պահպանենք նրա կեղծ անունը), երկար լռությունից հետո, որի ընթացքում նա ջղաձգորեն պտտվել էր աթոռի մեջ, մինչ միստր Բրաունլոն նստել էր ձեռքով դեմքը ծածկած։ ― Եվ սակայն ասացե՛ք, ի՞նչ եք ուզում ինձնից։
― Դու մի եղբայր ունես, ― ասաց միստր Բրաունլոն սթափվելով, ― մի եղբայր, որի անունը քո ականջին շշնջալը, երբ փողոցում գալիս էի քո ետևից, բավական եղավ, որ դու զարմացած ու վրդովված ինձ հետ գաս մինչև այստեղ։
― Ես ոչ մի եղբայր չունեմ, ― պատասխանեց Մոնքսը։ ― Դուք գիտեք, որ ես իմ ծնողների միակ երեխան էի։ Ի՞նչու եք իմ հետ եղբայրների մասին խոսում։ Դուք այդ ինձնից լավ գիտեք։
― Լսիր այն, ինչ֊որ ես գիտեմ և ինչ֊որ դու կարող ես չիմանալ, ― ասաց միստր Բրաունլոն։ ― Շուտով ավելի լարված հետաքրքրությամբ կլսես ինձ։ Ես գիտեմ, որ դու եղել ես քո տարաբախտ հոր շատ պատանի հասակում կնքած ամուսնության միակ և հրեշային ծնունդը։
― Ձեր վիրավորական խոսքերի հանդեպ անտարբեր եմ մնում, ― ընդհատեց Մոնքսը կծու հեգնանքով։ ― Դուք ծանոթ եք իրողությանը, և այդ բավական է ինձ համար։
― Բայց ես նմանապես գիտեմ, ― շարունակեց ծերունի ջենթլմենը, ― այդ անհաջող միությունից բխած դժբախտության, հոգեմաշության և երկարատև տառապանքի մասին։ Ես գիտեմ, թե այդ ողորմելի զույգից յուրաքանչյուրը ինչպես քաշ տվեց իր կյանքը մի մթնոլորտում, որ երկուսի համար էլ թունավորված էր։ Ես գիտեմ, թե ինչպես շրջապատի մարդկանց վերաբերմունքը փոխվեց նրանց հանդեպ, և թե ինչպես սառը ձևականությունները տեղի տվեցին բացահայտ նախատինքների, ինչպես անտարբերությանը հաջորդեց հակակրությունը, հակակրությանը՝ ատելությունը, ատելությանը՝ զզվանքը, մինչև որ, վերջապես, չկարողանալով տոկալ հասարակության անողոք հարվածներին, նրանք պոկեցին իրենց կյանքը միավորող ծանր շղթաները, և յուրաքանչյուրը, իր սրտում կրելով այդ հոգեմաշ տվայտանքը, որը միայն մահով կվերջանար, մեկուսացավ ամեն մեկը հեռավոր մի վայրում, աշխատելով իր ամոթն ու տառապանքը թաքցնել կեղծ երջանկության դիմակի տակ՝ նոր շրջապատում։ Քո մորը հաջողվեց այդ անել, նա շուտով մոռացավ անցյալը։ Բայց դա երկար տարիներ մնաց քո հոր սրտում և մեծ ավերներ գործեց այնտեղ։
― Դե՛, նրանք բաժանվեցին, ― ասաց Մոնքսը, ― էլ ի՞նչ։
― Այդ բաժանումից բավական ժամանակ հետո, ― շարունակեց միստր Բրաունլոն, ― երբ քո մայրը անձնատուր եղավ եվրոպական ունայնություններին և բոլորովին մոռացավ իր երիտասարդ ամուսնուն, որը իրենից ուղիղ տասը տարով փոքր էր, նա, այսինքն՝ խորտակված հեռանկարներով այդ ամուսինը, որոշ ժամանակ մեկուսացած կյանք վարելուց հետո գտավ նոր ընկերներ։ Գոնե այս պարագան ծանոթ է քեզ։
― Ո՛չ, բոլորովի՛ն, ― պնդեց Մոնքսը, աչքերը մյուս կողմ շրջելով ու ոտքը գետնին խփելով այն մարդու նման, որը վճռել է ամեն ինչ ուրանալ։ ― Բոլորովի՛ն։
― Քո վերաբերմունքը, ինչպես նաև քո արարքները ինձ հավաստիացնում են, որ դու երբեք չես մոռացել այդ կամ գեթ մի րոպե չես դադարել այդ մասին դառնությամբ մտածելուց, ― ասաց միստր Բրաունլոն։ ― Իմ խոսքը վերաբերում է տասնհինգ տարի առաջվան, երբ դու հազիվ տասնմեկ տարեկանի էիր, իսկ քո հայրը միայն երեսունմեկ, որովհետև քո հայրը, նորից եմ կրկնում, սոսկ պատանի էր, երբ նրա հայրը հարկադրեց, որ նա ամուսնանա։ Մի՞թե պետք է անդրադառնամ դեպքերի, որ ստվերում են քո ծնողի հիշատակը, թե՛ կխնայես նրան և ինձ կհայտնես ճշմարտությունը։
― Ես ոչինչ չունեմ հայտնելու, ― առարկեց Մոնքսը։ ― Շարունակեցե՛ք խոսել, եթե ցանկալի է ձեզ։
― Այս նոր բարեկամներից մեկը, ― ասաց միստր Բրաունլոն, մի ծովային սպա էր, ծառայությունը ավարտած, որի կինը մահացել էր մոտավորապես վեց ամիս առաջ, թողնելով երկու երեխա, եղել էին նաև ուրիշ երեխաներ, բայց բարեբախտաբար, ամբողջ ընտանիքից միայն երկուսն էին ողջ մնացել։ Այդ երկուսն էլ աղջիկ էին, մեկը տասնինը տարեկան չքնաղ մի էակ, իսկ մյուսը հազիվ երկու֊երեք տարեկան մի մանկիկ։
― Իսկ այս բոլորը ինձ հետ ի՞նչ կապ ունի, ― հարցրեց Մոնքսը։
― Նրանք բնակություն հաստատեցին, ― շարունակեց միստր Բրաունլոն, ասես ընդհատումը չնկատելով, ― այնտեղ, որտեղ քո հայրը երկրից երկիր թափառելով գնացել և հաստատվել էր։ Ծանոթություն, մտերմություն, բարեկամություն, մեկը մյուսի հետևից, արագորեն հաջորդեցին իրար։ Քո հայրը օժտված էր այնպիսի շնորհքներով, որ բնությունը քչերին է պարգևում։ Նա ուներ իր քրոջ հոգին ու անհատականությունը։ Ժամանակի ընթացքում ավելի ու ավելի մոտիկից ճանաչելով քո հորը, ծերունի սպան սիրեց նրան։ Երանի թե բանը այդտեղ էլ վերջացած լիներ։ Բայց սպայի աղջիկը նույնպես սիրեց նրան։
Ծերունի ջենթլմենը կանգ առավ․ Մոնքսը աչքերը գետնին հառած՝ շրթներն էր կծում։ Այս տեսնելով ջենթլմենը իսկույն շարունակեց․
― Տարվա վերջում նա լրջորեն կապված էր սպայի աղջկա հետ։ Նա դարձել էր այդ անմեղ աղջկա առաջին անկեղծ և բոցավառ սիրո առարկան։
― Ես տեսնում եմ՝ ձեր պատմությունը երկար է, ― աթոռում անհանգիստ շարժումներ կատարելով նկատեց Մոնքսը։
― Դա վշտի, փորձության և տառապանքի ճշմարիտ մի պատմություն է, երիտասա՛րդ, ― պատասխանեց միստր Բրաունլոն, ― և նման պատմությունները սովորաբար երկար են լինում։ Եթե դա լիներ մի պատմություն, որ խոսեր անխաթար ուրախության ու երջանկության մասին, շատ կարճ կլիներ։ Վերջապես քո հոր հարուստ ազգականներից մեկը, որի հեղինակությունն ու շահերը պաշտպանելու համար նա զոհվել էր, ինչպես հաճախ շատերի հետ է պատահում, ― այդ անսովոր երևույթ չէ, ― մահացավ, և հատուցելու համար այն վնասները, որի պատճառը ինքն էր եղել, նա քո հորը թողեց բոլոր դժբախտությունների համար իր ամենաբույժ դեղը՝ Դրամը։ Անհրաժեշտություն ծագեց, որ քո հայրը անմիջապես մեկներ Հռոմ, ուր այս մարդը շտապ գնացել էր բուժվելու, և այնտեղ էլ մահացել էր գործերը թողնելով չափազանց խառնակ վիճակում։ Քո հայրը գնաց և այնտեղ վարակվեց մահացու հիվանդությամբ։ Հենց որ լուրը հասավ Փարիզ, մայրդ քեզ վերցնելով հետևեց նրան։ Հայրդ մահացավ ձեր այնտեղ հասնելուց մի օր հետո, չթողնելով ոչ մի կտակ, ո՛չ մի կտակ, հետևաբար, ամբողջ հարստությունը հասնում էր քեզ և քո մորը։
Պատմության այս մասում Մոնքսը շունչը պահեց և լարված ուշադրությամբ ականջ դրեց, թեև աչքերը զրուցակցին չէին նայում։ Երբ միստր Բրաունլոն կանգ առավ, նա իր դիրքը փոխեց սրտում հանկարծ թեթևություն զգացող մարդու տեսքով և սրբեց այրվող երեսն ու ձեռքերը։
― Նախքան արտասահման գնալը, Լոնդոնից անցնելիս, ― ասաց միստր Բրաունլոն դանդաղորեն և աչքերը սևեռելով մյուսի դեմքին, ― նա եկավ ինձ մոտ։
― Ես երբեք չեմ լսել այդ մասին, ― ընդհատեց Մոնքսը, աշխատելով իր ձայնի մեջ դնել կասկածանք, որը ավելի շուտ անախորժ զարմանք արտահայտեց։
― Նա եկավ ինձ մոտ և մի շարք այլ իրերի հետ մեկտեղ ինձ հանձնեց նաև մի նկար, իր սեփական ձեռքով գրված մի դիմանկար, պատկերը այն թշվառ աղջկա, որին չէր ուզում թողնել այնտեղ, բայց չէր էլ կարող տանել իր հետ, շտապ մեկնելու պատճառով։ Մտահոգությունից ու խղճահարությունից այնպես էր հյուծվել, որ համարյա նրա ստվերն էր մնացել։ Տագնապած ու մտացիր խոսեց իր կողմից գործված ինչ֊որ անպատվության ու ավերի մասին և մտերմաբար ինձ հայտնեց ժառանգությունը որևէ գնով դրամի վերածելու և, հարստության մի մասը իր կնոջը և քեզ հատկացնելուց հետո, քաղաքից փախչելու, բայց նա նույնիսկ ինձ՝ իր վաղեմի ու անկեղծ ընկերոջը, որի խոր սերը նրա հանդեպ արմատավորված էր այն հոգում, ուր ննջում էր մեր երկուսին շատ սիրելի մի էակ, նույնիսկ ինձ, նա ավելին չխոստովանեց։ Նա միայն խոստացավ գրել ու նամակով հայտնել բոլորը և դրանից հետո մի անգամ էլ տեսնվել ինձ հետ, վերջին անգամ աշխարհում։ Ափսո՜ս, այդ եղավ վերջին անգամը։ Որևէ նամակ չստացա նրանից և այդպես էլ նրան երբեք չտեսա։
― Ես գնացի, ― ասաց միստր Բրաունլոն, կարճ դադարից հետո, ― երբ ամեն ինչ վերջացել էր, ես գնացի այնտեղ, որտեղ ծնունդ էր առել նրա մեղապարտ սերը, ― չեմ վարանում օգտագործել այդ բառը, քանի որ մարդկային լավ կամ վատ վերաբերմունքը այժմ միևնույն են նրա համար, ― սրտումս որոշելով, որ եթե իմ ենթադրությունները ճիշտ դուրս գային, հովանավորեի ու սփոփեի կյանքում սայթաքած այդ խեղճ աղջկան։ Ընտանիքը այդտեղից հեռացել էր մի շաբաթ առաջ։ Նրանք վճարել էին իրենց պարտքերը, մաքրել առկախ հաշիվները և մեկնել գիշերով։ Ինչո՛ւ և որտեղ՝ ոչ ոք չէր կարող ասել։
Մոնքսը սկսեց նույնիսկ ավելի ազատ շնչել և հաղթական ժպիտով նայեց շուրջը։
― Երբ քո եղբայրը, ― ասաց միստր Բրաունլոն, իր աթոռը ավելի մոտ բերելով մյուսի աթոռին, ― երբ քո եղբայրը, այդ տկար, թշվառ, լքված երեխան, պատահականությունից ավելի զորավոր մեկի ձեռքով հայտնվեց իմ ճամփին, և ես նրան փրկեցի մոլորություններով ու անպատվություններով լի մի կյանքից․․․
― Ինչպե՜ս, ― գոչեց Մոնքսը։
― Այո՛, ― շարունակեց միստր Բրաունլոն, ― ես քեզ ասացի, որ շուտով ավելի մեծ ուշադրությամբ կլսես ինձ։ Ասում եմ, երբ ես փրկեցի նրան այդ գարշելի միջավայրից, ― տեսնում եմ քո խորամանկ աշխատակիցը խուսափել է հիշել իմ անունը, թեև նրա համար այդ պետք է միևնույնը լիներ, քանի որ նա չէր էլ իմանում, թե դու ինձ կճանաչես, ― և նա իմ տանը պառկել էր հիվանդ վիճակում, նրա ապշեցուցիչ նմանությունը այս նկարին, որի մասին ասացի, մեծապես զարմացրեց ինձ։ Նույնիսկ երբ առաջին անգամ նրան տեսա այդքան կեղտի ու թշվառության մեջ, նրա դեմքը ինձ հիշեցրեց մի շատ վաղեմի բարեկամի։ Կարիք չկա ասելու, որ նրան դարանելով փախցրին, նախքան ես իմացա նրա պատմությունը։
― Ինչո՞ւ կարիք չկա ասելու, ― շփոթված հարցրեց Մոնքսը։
― Որովհետև այդ բոլորը դու լավ գիտես։
― Ե՞ս։
― Ուրանալը անօգուտ է, ― պատասխանեց միստր Բրաունլոն։ ― Հիմա ես կապացուցեմ, որ ավելին գիտեմ։
― Դուք․․․ դուք․․․ իմ դեմ ոչինչ չեք կարող ապացուցել, ― կակազեց Մոնքսը։ ― Փորձեցեք այդպիսի բան անել և․․․
― Մենք այդ կտեսնենք, ― պատասխանեց ծերունի ջենթլմենը որոնող հայացքով։ ― Ես տղային կորցրի և նրան գտնելու իմ բոլոր ջանքերը ապարդյուն անցան։ Քո մայրը մեռած էր, հետևաբար գիտեի, որ քեզնից բացի ոչ ոք չէր կարող լուծել առեղծվածը։ Իսկ որոշ տեղեկությունների համաձայն դու գտնվում էիր Վեստ Ինդիայում՝ քո սեփական կալվածքներում, ուր, ինչպես լավ գիտես, մեկուսացար մորդ մահից հետո, քո կեղտոտ արարքների հետևանքներից խուսափելու համար։ Ես հանձն առա այդտեղ ուղևորվել։ Դու այնտեղից գնացել էիր ամիսներ առաջ․ ենթադրվում էր, որ Լոնդոնում ես, բայց ոչ ոք չէր կարող ասել, թե որ մասում։ Ես վերադարձա։ Քո գործակալները ոչ մի հետք չունեին քո բնակության տեղի մասին։ Ըստ նրանց տեղեկության՝ դու գալիս ու գնում էիր այնքան խորհրդավոր կերպով, ինչպես միշտ, մերթ հայտնվելով ամեն օր և մերթ ամիսներով անհետանալով, հավանորեն հաճախելով այն գռեհիկ որջերը և միախառնվելով այն վատահամբավ մարդկանց, որոնք ընկերներդ են հանդիսացել քո վայրագ ու անզուսպ պատանեկությունից ի վեր։ Ես նրանց ձանձրացրի նոր դիմումներով։ Գիշեր ու ցերեկ փողոցներում թափառեցի, բայց ինձ ոչ մի կերպ չհաջողվեց գտնել քեզ, մինչև երկու ժամ առաջ։
― Եվ այժմ որ գտել եք, ― համարձակորեն վեր կենալով ասաց Մոնքսը, ― հետո ի՞նչ։ Ինչ֊որ մարդ, մեռնելուց առաջ, անփութորեն գծել է անարվեստ մի նկար, և ինչ֊որ սատանի ճուտ, ըստ ձեր երևայական կարծիքի, նման է այդ նկարին։ Խաբեբայությունը և ավազակությունը մեծադղորդ բառեր են, բայց այսպիսի օդային փաստարկումներով չեն կարող արդարացվել։ Եղբա՜յր։ Դուք նույնիսկ չգիտեք, որ այդ դժբախտ զույգից մի երեխա ծնվեց, դուք նույնիսկ այդ չգիտեք։
― Չգիտեի, ― պատասխանեց միստր Բրաունլոն նույնպես վեր կենալով, ― բայց վերջին տասնհինգ օրվա ընթացքում բոլորն իմացել եմ։ Դու ունես մի եղբայր և դու ճանաչում ես նրան։ Կար մի կտակ, որ քո մայրը ոչնչացրեց, մեռնելուց առաջ քեզ տեղյակ պահելով այդ գաղտնիքին և նրանից քեզ հասանելիք օգուտի մասին։ Կտակը ակնարկում էր ինչ֊որ երեխայի, որը հավանաբար արդյունք էր լինելու այս տխուր միության։ Այդ երեխան ծնվեց, և մի օր պատահական կերպով հանդիպելով նրան, հոր հետ նրա ունեցած նմանությունը առաջին անգամ կասկածմեր զարթնեցրեց քո մեջ։ Դու շտապ գնացիր նրա ծնված վայրը։ Գոյություն ունեին ապացույցներ, երկար տարիներից ի վեր թաքնված ապացույցներ՝ նրա ծագման ու ծնողների մասին։ Այդ ապացույցները ոչնչացրիր, և ահա ճշգրիտ կրկնությունը այն բառերի, որ դու ասացիր քո մեղսակից Հրեային․ «Տղայի ինքնությունը հաստատող միակ փաստերը գետի հատակումն են գտնվում, իսկ պառավ վհուկը, որ վերցրեց դրանք մորից, փտում է իր դագաղում»։ Անարժա՛ն զավակ, ստո՛ր, ստախո՛ս․ դու որ գիշերով, մթին սենյակներում խորհրդակցում ես գողերի ու մարդասպանների հետ, դու, որ քո դավադրություններով ու խորամանկություններով ահավոր մահ ես բերել մեկի գլխին, որ քեզ նման միլիոններ արժեր, դու, որ հենց օրորոցից միայն դառնություն ու կսկիծ պատճառեցիր քո հորը, և անառակության ու անբարոյականության բոլոր կեղտոտ կրքերը այնպես հասունացան մեջդ, որ վերջապես ելք գտնելով մի գարշելի հիվանդությամբ, քո դեմքը դարձրին քո հոգու հայելին, դու, Էդվարդ Լի՛ֆորդ, տակավին համարձակվո՞ւմ ես ժխտելու այս բոլորը։
― Ո՛չ, ո՛չ, ո՛չ, ― այս կուտակված ամբաստանություններից հաղթահարված՝ գոչեց սրիկան։
― Յուրաքանչյուր բառ, ― շարունակեց ծերունի ջենթլմենը, ― յուրաքանչյուր խոսք, որ փոխանակված է քո և այդ գարշելի սրիկայի միջև, հայտնի է ինձ։ Ստվերները պատերի վրա լսել են ձեր շշուկները և հասցրել դրանք իմ ականջին․ այդ հալածված երեխայի տեսքից ընդվզել է անգամ ինքը անառակությունը։ Մի ոճիր է գործվել, որին դու բերել ես քո եթե ոչ գործուն, ապա բարոյական մասնակցությունը։
― Ո՛չ, ո՛չ, ― ընդհատեց Մոնքսը, ― ես․․․ ես․․․ ոչինչ չգիտեմ այդ մասին։ Ես գնում էի դեպքի էությունը իմանալու, երբ ինձ բռնեցիք։ Ես պատճառը չգիտեի։ Կարծում էի՝ դա սովորական վեճի արդյունք էր։
― Պատճառը քո գաղտնիքների մասնակի մերկացումն էր, պատասխանեց միստր Բրաունլոն։ ― Այժմ դու հայտնելո՞ւ ես բոլորը։
― Այո՛, կհայտնեմ։
― Եթե մենք փաստերն ու իրողությունները գրի առնենք, խոստանո՞ւմ ես ստորագրել այդ բոլորը և հաստատել վկաների առաջ։
― Այդ ես խոստանում եմ։
― Խոստանո՞ւմ ես հանգիստ մնալ այստեղ մինչև այդ փաստաթուղթը պատրաստվի, և գալ ինձ հետ այնպիսի վայր, որ ես հարմար կհամարեմ այն վավերացնելու համար։
― Եթե պնդում եք, այդ ևս կանեմ, ― պատասխանեց Մոնքսը։
― Դու պետք է ավելին անես, ― ասաց միստր Բրաունլոն։ ― Դու պետք է հատուցես այդ անմեղ ու անիրավված երեխային, որովհետև նա իրոք այդպիսին է, թեև պտուղն է հանցապարտ և չափազանց դժբախտ մի սիրո։ Կտակի պայմանները անշուշտ չես մոռացել։ Իրագործիր դրանք այնքանով, որքանով վերաբերում են քո եղբորը, ապա գնա ուր կամենաս։ Այս աշխարհում կարող եք էլ երբեք չհանդիպել իրար։
Մինչ Մոնքսը առաջարկի էության և դրանից խուսափելու հավանականությունների մասին խարհրդածելիս, մռայլված վեր ու վար էր անում սենյակում, չհամաձայնելու դեպքում իրեն սպառնացող վտանգներից սարսափած, բայց մյուս կողմից էլ լցված սաստիկ ատելությամբ դեպի նրանք, դուռը հանկարծ բացվեց և մի ջենթլմեն (միստր Լոզբերնը) մեծապես հուզված մտավ ներս։
― Այդ մարդուն կձերբակալեն, ― բացականչեց նա։ ― Այս գիշեր անպայման կձերբակալեն նրան։
― Մարդասպանի՞ն, ― հարցրեց միստր Բրաունլոն։
― Այո՛, այո՛, ― պատասխանեց մյուսը։ ― Նրանց հին հաճախավայրերից մեկում տեսել են նրա շանը, ուստի այնպես է ենթադրվում, որ կենդանու տերը կա՛մ արդեն այնտեղ է, կա՛մ գիշերը վրա հասնելուց հետո անպայման կգա։ Ամեն կողմ լիքն է լրտեսներով և նրանք ցրված են բոլոր ուղղություններով։ Ես խոսել եմ այն մարդկանց հետ, որոնց հանձնարարված է նրան բռնել, ինձ ասացին, որ փախչելն անհնարին է։ Կառավարությունը հարյուր ֆունտի վարձատրություն է խոստացել նրան, ով կձերբակալի մարդասպանին։
― Հրեան էլ, ես կավելացնեմ, ― ասաց միստր Բրաունլոն, ― և անձամբ տեղում կհայտնեմ այդ մասին, եթե ինձ հաջողվի այնտեղ հասնել։ Միստր Մեյլին որտե՞ղ է։
― Հարրի՞ն։ Երբ նա տեսավ, որ դուք ու ձեր այս բարեկամը ապահով կերպով կառք նստեցիք, իսկույն գնաց այնտեղ, ուր և լսեց այս նորությունները, ― պատասխանեց բժիշկը, ― ապա հեծնելով իր ձին, նա շտապեց միանալ հետապնդողների առաջին խմբին, քաղաքից դուրս ինչ֊որ պայմանավորված տեղում։
― Իսկ Ֆեգինի մասին ի՞նչ տեղեկություն ունեք, ― հարցրեց միստր Բրաունլոն։
― Երբ վերջին անգամ լսեցի նրա մասին, դեռևս չէր ձերբակալված։ Բայց նա էլ կձերբակալվի, կամ գուցե արդեն ձերբակալված է։ Նրանք համոզված են։
― Վճռեցի՞ր, ― ցածրաձայն հարցրեց միստր Բրաունլոն Մոնքսին։
― Այո՛, ― պատասխանեց նա։ ― Անշուշտ․․․ անշուշտ․․․ իմ մասին ոչինչ չեք հայտնի։
― Ո՛չ։ Մնա այստեղ մինչև վերադառնամ։ Սա միակ ապահով տեղն է քեզ համար։
Նրանք դուրս եկան սենյակից և դուռը նորից բանալիով փակվեց։
― Ի՞նչ ես արել, ― հարցրեց բժիշկը շշուկով։
― Այն բոլորը, որ ցանկանում էի և նույնիսկ ավելին։ Խեղճ աղջկանից քաղած իմ տեղեկությունները, ինչպես և իմ նախկին տեղեկությունները միացնելով, մեր ազնիվ բարեկամի հետաքննության արդյունքներին, ես փախուստի ոչ մի սողանցք չթողեցի նրա համար և մերկացրի նրա ամբողջ սրիկայությունը, որը այդ հայտնաբերումների շնորհիվ ցերեկվա լույսի պես պարզ դարձավ։ Գրեցե՛ք և հանդիպում նշանակեցե՛ք վաղը չէ մյուս օրը, երեկոյան ժամը յոթին։ Մենք այնտեղ կլինենք մի քանի ժամ առաջ, որպեսզի փոքր֊ինչ հանգստանանք, մանավանդ դեռատի լեդին, որը գուցե շատ ավելի կարիք կունենա կորովի, քան թե դուք կամ ես կարող ենք այժմ նախատեսել։ Բայց ինչպես է արյունս վառվում այդ խեղճ, խողխողված աղջկա վրեժը լուծելու տենչով։ Ո՞ր կողմով գնացին։
― Ուղիղ ոստիկանատուն գնացեք և դուք կհասնեք ճիշտ ժամանակին, ― պատասխանեց միստր Լոզբերնը։ ― Ես կմնամ այստեղ։
Երկու ջենթլմենները իսկույն բաժանվեցին՝ երկուսն էլ սաստիկ հուզված ու գրգռված։

Հիսուներորդ գլուխ

Հետապնդում ու փախուստ

Թեմզայից ոչ հեռու, գետի այն մասում, ուր Ռոթերհայթ եկեղեցին է գտնվում, ուր առափնյա շենքերը ամենից կեղտոտն են և գետի վրա գտնվոզ նավերը ածխավաճառների փոշու և բազմաթիվ ցածրահարկ տների ծխի պատճառով բոլորից սևը, կա մի վայր, որը Լոնդոնում թաքուն մնացած մի շարք նման վայրերի ամենագարշելին, ամենատարօրինակը և ամենից արտառոցն է, և որի նույնիսկ անունը անծանոթ է բնակչության մեծ մասին։
Այնտեղ հասնելու համար այցելուն պետք է անցնի նեղ ու ցեխոտ փողոցների լաբիրինթոսի միջով, ուր խռնված է առափնյա բնակչության ամենաաղքատ ու ամենաբիրտ մասը։ Ամենից էժան ու ամենից անորակ մթերքները դիզված են խանութներում, և ամենակոպիտ ու ամենահասարակ հագուստները ճոճվում են վաճառորդի դռնից կամ տների փայտորմներից ու լուսամուտներից։ Բախվելով ամենացածր խավի պատկանող աշխատավորների, բեռնակիրների, ածխահատների, լիրբ կանանց, գզգզված շորերով երեխաների և առափնյա ամեն տեսակի խաժամուժի, նա դժվարությամբ կընթանա առաջ։ Հետզհետե նրան կպաշարեն աջ ու ձախ կողմում ճյուղավորված նրբանցքների զզվելի տեսարանները՝ իրենց գարշահոտությամբ, նրա ականջնրը կխլանան ծանրաբեռ սայլերի ճռնչյունից, որոնք յուրաքանչյուր անկյունում բարձրացող բազմաթիվ պահեստներից ապրանքների հսկայական դեզեր են փոխադրում։ Վերջապես հասնելով ավելի հեռավոր և նվազ բազմամարդ փողոցներին, այցելուն կանցնի դեպի մայթը թեքված երերուն տների առաջով, խարխուլ պատերի կողքով, կտեսնի կարծես ընկնելու պատրաստ կիսավեր ծխնելույզներ, լուսամուտներ, որոնց պահպանող երկաթյա ձողերը ժամանակի ու կեղտի պատճառով բոլորովին փտած են, և նման բազմաթիվ այլ երևույթներ, որ խոսում են լքվածության ու անխնամ թողնվածության մասին։
Ահա այսպիսի մի թաղամասում, Դայքեդից և Սաութվորդ Բորրոյից անդին գտնվում է Հակոբի կղզին։ Այդ կղզին շրջապատված է ցեխոտ մի խրամատով, որը մակընթացության ժամերին ունենում է վեցից ութ ոտք խորություն տասնհինգից քսան ոտք լայնություն։ Անցյալում այդ կոչվել է Միլլ Պանդ, բայց այս պատմության շրջանում այն ճանաչված էր որպես Ֆոլլի Դիլ։ Թեմզայի այս ծոցը մակընթացության ժամանակ միշտ կարելի է լցնել ջրով, եթե Լեդ Միլլզի ջրարգելակները բացվեն, որտեղից և նա ժառանգել է իր անունը։ Այսպիսի դեպքերում որևէ օտարական, կանգնելով փայտե կամուրջներից մեկի վրա, որը գցված է դրա լայնքով, կտեսնի, թե երկու կողմերում գտնվող տների բնակիչները ջուրը վեր քաշելու համար հետևի դռներից և լուսամուտներից ինչպես են ներքև իջեցնում դույլեր, տաշտեր և բոլոր տեսակի տնային սպասեղեն։ Եվ երբ հայացքը կտրելով այս գործողություններից, նա ուղղակի տներին նայի, նրա առաջ կբացվի չափազանց ապշեցուցիչ մի տեսարան։ Նա կտեսնի ներքևի տիղմը ծածկելու համար տախտակամածներ, վեց֊յոթ ընտանիքների ընդհանուր գործածության ենթակա խորտակված պատշգամբներ, գոյություն չունեցող սպիտակեղենը փռելու համար դուրս ցցված ձողերով՝ ջարդված ու վերանորոգված լուսամուտներ, փոքր, կեղտոտ, հեղձուցիչ սենյակներ, ցեխից դուրս ցցված և նորից ցեխը գլորվելու (ինչպես պատահել է մի քանիսի հետ) պատրաստ փայտյա շինություններ, խարխլաված ու կեղտի մեջ կորած պատեր, փտած հիմքեր, վերջապես աղքատության բոլոր տեսակի խորշեցուցիչ նշաններ, նեխվածության ու փտածության գարշելի հետքեր։ Ահա այս բոլորը զարդարում են Ֆոլլի Դիչի ափերը։
Հակոբի կղզում պահեստները աներդիկ են ու դատարկ պատերը փուլ են գալիս, լուսամուտները այլևս լուսամուտի նման չեն, դռները թեքված և համարյա ընկնում են փողոցների վրա, ծխնելույզները սևացած են, բայց ոչ մի ծուխ չի բարձրանում դրանց միջից։ Մոտավորապես քառասուն տարի առաջ, երբ այս վայրը տակավին կորուստներ չէր տեսել և բարձրագույն ատյանի դատավճիռներին ենթարկվելով դեռևս չէր տուժել, դա բարգավաճ մի կենտրոն էր, բայց այժմ իրոք մի լքված կղզի է այդ։ Տները տեր չունեն։ Այն մարդիկ, որ սիրտ են անում ապրել այդպիսի վայրում, խորտակում են դռները, մտնում են ներս և այնտեղ էլ մնում են մինչև իրենց կյանքի վերջը։ Նրանք, ովքեր բնակություն են հաստատել Հակոբի կղզում, պետք է գաղտնի ապաստարան որոնելու լուրջ պատճառներ ունեցած լինեն, կամ, արդարև հասած լինեն շատ հետին չքավորության, եթե ոչ, դժվար թե որևէ մեկը ցանկանա ապրել այնտեղ։
Ահա այս տներից մեկի վերնասենյակում, բավականին մեծ ու մեկուսացած տուն, որը մյուսների նման կիսավեր վիճակում էր, բայց ուներ ամուր պահպանված դռներ ու լուսամուտներ, և որի հետևի մասը վերևում նկարագրված ձևով խրամատին էր նայում, նստած էին երեք տղամարդ, որոնք սպասողականություն ու շփոթվածություն արտահայտող հայացքներով մերթ ընդ մերթ իրար նայելով, բավական ժամանակից ի վեր սպասում էին խոր ու չարագուշակ լռության մեջ։ Դրանցից մեկը Թոնի Քրեքիթն էր, մյուսը՝ միստր Չիթլինգը, իսկ երրորդը՝ հիսուն տարեկան մի ավազակ, որի քիթը ճզմված էր անցյալում տեղի ունեցած ինչ֊որ ընդհարման ժամանակ, և որի դեմքի վրա կար ահռելի մի սպի, հավանաբար նույնպես ստացված այդպիսի կռիվներից մեկում։ Այս մարդը տաժանակիր աշխատանքի դատապարտված ու այժմ վերադարձած մի աքսորյալ էր, և նրա անունը Քեգզ էր։
― Քանի որ նախկին երկու որջերը շատ վտանգավոր դարձան, լավ կլիներ ուրիշ թաքստարան ընտրեիր քեզ համար, բարեկա՛մ, և այստեղ չգայիր, ― ասաց Թոբին, շուռ գալով դեպի միստր Չիթլինգը։
― Իսկ դու ինչո՞ւ այդպես չարեցիր, ապուշի գլուխ, հը՞, ― ասաց Քեգզը։
― Դե, ես կարծում էի, որ դուք մի քիչ ավելի ուրախ կլինեիք ինձ տեսնելով, ― մելամաղձոտ պատասխանեց միստր Չիթլինգը։
― Լսի՛ր, բարեկամ, ― ասաց Թոբին, ― երբ մեկը իրեն պահում է այնքան մեկուսացած, ինչպես ես եմ ինձ պահում, և դրա շնորհիվ ունի մի անդորր անկյուն, որի շուրջը ոչ ոք չի պտտվում և հոտ քաշում, բավականին անախորժ բան է ընդունել այլելությունը մի երիտասարդի, որը գտնվում է այնպիսի դրության մեջ, ինչպիսի դրության մեջ դու ես գտնվում, անկախ այն բանից, թե այդ երիտասարդը թղթախաղի համար կարող է նկատվել հարգելի ու հաճելի մի անձնավորություն։
― Նամանավանդ, երբ այդ մեկուսացած երիտասարդ ջենթլմենը իր մոտ տեղ է տվել մի բարեկամի, որը վերադարձել է օտար երկրներից ավելի շուտ, քան նրան սպասում էին, և որը, չափազանց համեստ լինելու պատճառով, այժմ չի ցանկանում դատավորներին ներկայանալ, ― ավելացրեց միստր Քեգզը։
Կարճ լռություն տիրեց, որից հետո Թոբի Քրեքիթը, ըստ երևույթին իր սովորական անփույթ ու սնապարծ ձևը պահպանելու հետագա ճիգերը անօգուտ համարելով, դարձավ դեպի Չիթլինգը և հարցրեց․
― Ֆեգինին ե՞րբ ձերբակալեցին։
― Ճաշի ժամանակ, այսօր ցերեկվա ժամը երկուսին։ Չարլին և ես մի կերպ թաքնվեցինք լվացքատան ծխնելույզում, իսկ Բոլթերը գլուխնիվայր մտավ դատարկ ջրի տակառը, բայց ոտները այնքան երկար էին, որ վերևից դուրս ցցվեցին, հետևաբար նրան ևս տարան։
― Իսկ Բե՞թը։
― Խե՜ղճ Բեթ։ Նա գնաց դիակը տեսնելու և խոսելու մեկի հետ, որ այլևս գոյություն չուներ, ― պատասխանեց միստր Չիթլինգը ավելի ու ավելի մռայլվելով, ― տեսնելուց հետո նա խելագարվեց։ Ինչպիսի՜ աղեխարշ աղաղակներ էր արձակում, և խելահեղորեն մազերն ու հագուստները գզգզելով, ինչպե՜ս էր գլուխը պատերին խփում։ Հետևաբար, ինչ֊որ յուրահատուկ շապիկ հագցրին վրան ու տարան գժանոց, ու այնտեղ էլ մնում է այժմ։
― Փոքրիկ Բեյթսը որտե՞ղ է, ― հարցրեց Քեգզը։
― Նա թափառելու էր դես֊դեն, մութն ընկնելուց առաջ այստեղ չգալու համար, բայց երևի շուտով կգա, ― պատասխանեց Չիթլինգը։ ― Այժմ ուրիշ որևէ տեղ չկա ապաստանելու, քանի որ «Հաշմանդամների» բոլոր մարդիկ ձերբակալված են, իսկ մյուս որջի գինետունը վխտում է ոստիկաններով, աչքովս տեսա այնտեղից անցնելիս։
― Սա կործանում է, ― նկատեց Թոբին՝ շրթները կծելով։ ― Այս փոթորիկը երևի շատերին կքշի։
― Ատյանի նիստը շարունակվում է, ― ասաց Քեգզը, ― դիակի վերաբերյալ հարցաքննությունը վերջանալուց հետո, եթե Բոլթերը մատնի նաև մնացյալներին, ― իսկ նա այդ անպայման կանի, դատելով այն բանից, որ արդեն ասել է, ― նրանք կապացուցեն Ֆեգինի մասնակցությունը, դատը կլինի ուրբաթ օրը, և նա վեց օրից կճոճվի օդում։ Ահա թե ի՛նչ։
― Դուք պետք է լսեիք, թե մարդիկ ինչպես էին հեծեծում, ― ասաց Չիթլինգը։ ― Ոստիկանները դևերի նման կռվում էին, այլապես ամբոխը բզկտած կլիներ նրան։ Մի անգամ նրան գցեցին գետին, բայց ոստիկաններն օղակ կազմեցին նրա շուրջն ու մի կերպ առաջացան։ Դուք պետք է տեսնեիք, թե ցեխոտված ու արյունաթաթախ վիճակում՝ ինչպես էր նա շուրջը նայում և ինչպես էր փարվում ոստիկաններին, ասես նրանք իր ամենասիրելի բարեկամները լինեին։ Այժմ ես նորից տեսնում եմ նրանց․ տեսնում եմ ամբոխի ճնշման տակ դժվարությամբ կանգուն մնացող և նրան քարշ տվող այդ ոստիկաններին, տեսնում եմ մեկը մյուսի հետևից վերև ցատկող ու իրենց ատամները կրճտացնելով նրա վրա հարձակվելու փորձեր անող մարդկանց, ես տեսնում եմ արյունը նրա մազերի ու մորուքի վրա և լսում եմ կանանց վայրագ ճիչերը, կանայք, որ փողոցի անկյունում բազմության կենտրոնը խուժելով՝ երդվում էին նրա սիրտը պոկել կրծքից։
Այս տեսարանի սարսափած վկան ձեռքերով ականջները ամուր ծածկեց և փակ աչքերով սկսեց տագնապահար ու մոլորված վեր ու վար անել սենյակում։
Երբ նա այսպես զբաղված էր, իսկ մյուս երկուսը աչքերը հատակին հառած լուռ նստել էին, աստիճանների վրա լսվեց թաթերի վրա ինչ֊որ քսվրտոց, և հանկարծ Սայքսի շունը նետվեց սենյակից ներս։ Նրանք վազեցին դեպի լուսամուտը, խուճապահար վայր իջան ու դուրս եկան փողոց։ Շունը բաց լուսամուտից էր ներս ցատկել․ նա ոչ մի ճիգ չգործադրեց նրանց հետևելու, և տերն էլ ոչ մի տեղ չէր երևում։
― Այս ի՞նչ է նշանակում, ― ասաց Թոբին, երբ սենյակ էին վերադարձել։ ― Մի՞թե նա այստեղ է գալիս։ Հույս ունեմ․․․ հույս ունեմ, որ այդպիսի բան չի լինի։
― Եթե այստեղ գալու լիներ, շան հետ կգար, ― ասաց Քեգզը, կռանալով և քննելով կենդանուն, որը հևասպառ պառկել էր հատակին։ ― Հե՛յ, մի քիչ ջուր բերեք, այնքան է վազել, կարծես ուշաթափվելու է։
― Մինչև վերջին կաթիլը խմեց, ― ասաց Չիթլինգը, բավական ժամանակ շանը լուռ դիտելուց հետո։ ― Ցեխաթաթախ է, կաղ, և համարյա կուրացած․ երևի շատ հեռվից է գալիս։
― Որտեղի՞ց կարող է եկած լինել, ― բացականչեց Թոբին։ ― Անշուշտ նա եղել է նաև մյուս հաճախատեղիներում և, տեսնելով, որ դրանք լիքն են անծանոթ մարդկանցով, փութացել է այստեղ, ուր շատ անգամ է եղել։ Բայց նախքան այստեղ գալը, որտե՞ղ կարող է եղած լինել և ինչպե՞ս է այստեղ հասել առանց նրա։
― Նա (ոչ ոք մարդասպանի անունը չէր տալիս), նա չի կարող անձնասպանություն գործած լինել։ Ի՞նչ եք ենթադրում, ― ասաց Չիթլինգը։
Թոբին գլուխը թափահարեց։
― Եթե անձնասպանություն գործած լիներ, ― ասաց Քեգզը, ― շունը պիտի ցանկանար ոճրի վայրը առաջնորդել մեզ։ Ո՛չ, ես կարծում եմ՝ նա փախել է արտասահման, իսկ շանը թողել է այստեղ։ Երևի մի կերպ խույս է տվել, այլապես այնքան էլ հեշտ չէր լինի ազատվել նրանից։
Այս ենթադրությունը թվալով ամենից հավանականը, ընդունվեց որպես ճիշտ եզրակացություն։ Ապա շունը կծկվեց մի աթոռի տակ ու խոր քուն մտավ, և այլևս ոչ ոք ուշք չդարձրեց նրան։
Քանի որ մութն արդեն ընկել էր, նրանք փեղկը փակեցին և մի մոմ վառելով դրեցին սեղանին։ Վերջին երկու օրերի սարսափելի դեպքերը շատ խոր տպավորություն էին գործել նրանց վրա, որը քանի գնում, այնքան մեծանում էր սպառնացող վտանգի և իրենց կացության անորոշության հետևանքով։ Նրանք յուրաքանչյուր ձայնից ցնցվում էին․ Աթոռները ավելի մոտեցրին իրար․ տիրում էր ճնշող լռություն, որը շատ հազվադեպ էր խզվում, այն էլ շշուկներով։ Նրանք այնքան զարհուրած էին, ասես սպանված կնոջ դիակը հարևան սենյակում լիներ։
Բավական ժամանակ այսպես նստել էին, երբ հանկարծ ներքևի մուտքի դուռը ուժգին ծեծեցին։
― Երևի փոքրիկ Բեյթսն է, ― ասաց Քեգզը, իր զգացած վախը զսպելու համար զայրացած շուրջը նայելով։
Դուռը նորից ծեծեցին։ Ո՛չ, այդ նա չէր։ Նա երբեք այդպես չէր ծեծում։
Քրեքիթը լուսամուտից նայեց և, ամբողջ մարմնով դողալով, գլուխը ներս քաշեց։ Կարիք չկար ասելու, թե ով էր․ նրա գունատված դեմքը բավականին որոշակի խոսում էր այդ մասին։ Շունը նույնպես մի ակնթարթում ոստնեց իր տեղից և կաղկանձելով վազեց դեպի դուռը։
― Պետք է նրան ներս թողնենք, ― ասաց Թոբին, մոմը վերցնելով։
― Ուրիշ ելք չկա՞, ― հարցրեց մյուսը խռպոտ ձայնով։
― Ոչ, բոլորովի՛ն։ Մենք պետք է անպայման ներս թողնենք նրան։
― Մեզ խավարի մեջ մի՛ թողնիր, ― ասաց Քեգզը, բուխարուց մի մոմ վերցնելով։
Ձեռքերը այնպես էին դողում, որ մինչև նրան հաջողվեց վառել այն, դուռը դարձյալ ծեծեցին։
Քրեքիթը գնաց ներքև և վերադարձավ մեկի հետ, որի դեմքի ներքևի մասը ծածկված էր թաշկինակով, մի թաշկինակ էլ գլխարկի տակից կապված էր գլխին։ Նա դանդաղորեն հանեց այդ թաշկինակները։ Կապարագույն դեմք, խորն ընկած աչքեր, նիհարած այտեր, երեք օրվա մազակալած երես, կարճ խռպոտ շնչառություն։ Սա ոչ թե Սայքսն էր, այլ ասես Սայքսի ուրվականը։
Նա ձեռքը դրեց սենյակի մեջտեղում գտնվող մի աթոռի հենակին և կարծես պատրաստվում էր նստել, երբ թվաց, որ ուսի վրայից ետ նայեց և սարսռալով աթոռը հետ քաշեց, որքան հնարավոր էր մոտեցրեց պատին, ― ու նստեց։
Նրանք մի բառ անգամ չէին փոխանակել։ Նա լռությամբ մերթ մեկին, մերթ մյուսին էր նայում։ Եթե որևէ մեկը գաղտագողի հետևում էր նրան, նրա հայացքին հանդիպելիս աչքերը շրջում էր այլ կողմ․ երբ նրա խռպոտ ձայնը խզում էր լռությունը, երեքն էլ ցնցվում էին, ասես այդ ձայնը երբեք չէին լսել։
― Շունը ինչպե՞ս եկավ այստեղ, ― հարցրեց նա։
― Մենակ։ Երեք ժամ առաջ։
― Երեկոյան թերթն ասում է, թե Ֆեգինը ձերբակալված է, ճի՞շտ է, թե սուտ։
― Ճի՛շտ է։
Դարձյալ լռություն։
― Սատանան տանի բոլորիդ, ― ասաց Սայքսը ձեռքը ճակատին դնելով։ ― Ոչինչ չունե՞ք ինձ ասելու։
Ինչ֊որ անհանգիստ շարժումներ կատարվեցին, բայց ոչ ոք չխոսեց։
― Դու, որ այս տան տերն ես, ― ասաց Սայքսը դեպի Քրեքիթը շրջվելով, ― ի՞նչ ես մտածում անել։ Դավաճանելո՞ւ ես ինձ, թե թողնելու ես, որ մնամ ասյտեղ մինչև հետապնդումը կվերջանա։
― Կարող ես մնալ, եթե ապահով ես համարում, ― բավական վարանումից հետո պատասխան տվեց մյուսը։
Սայքսը աչքերը դանդաղորեն բարձրացրեց դեպի իր հետևի պատը, ավելի ճիշտ՝ փորձեց գլուխը շուռ տալ այն կողմը ու հարցրեց, ― իսկ․․․ դիակը․․․ դիակը թաղե՞լ են։
Նրանք գլխով բացասական պատասխան տվեցին։
― Ինչո՞ւ չեն թաղել, ― տաքացած գոչեց նա, նույն հայացքով շուրջը նայելով ― ինչո՞ւ են այդպիսի տգեղ բաներ երկրիս մակերեսին թողնում։ Ո՞վ է դուռը ծեծում այնտեղ։
Քրեքիթը սենյակից դուրս գալիս ձեռքի շարժումով հասկացրեց, որ վախենալու բան չկա, և իսկույն վերադարձավ՝ իր հետ բերելով Չարլի Բեյթսին։ Սայքսը նստել էր դռան դիմաց, հետևաբար, երբ տղան ներս մտավ, առաջին անգամ նրան տեսավ։
― Թոբի, ― ասաց տղան ընկրկելով, երբ Սայքսը աչքերը նրան ուղղեց, ― դու ներքևում ինչո՞ւ ինձ այդ մասին չասացիր։
Մյուս երեքի վերաբերմունքը այնքան ահավոր ազդեցություն էր թողել նրա վրա, որ թշվառականը հոժար էր անգամ այս տղային սիրաշահել։ Հերևաբար, նա գլխով արեց և պատրաստվեց նրա ձեռքը սեղմելու։
― Թողեք մի ուրիշ սենյակ գնամ, ― ասաց տղան՝ ավելի հեռանալով։
― Չա՛րլի, ― ասաց Սայքսը՝ վեր կենալով, ― մի՞թե դու․․․ դու ինձ չես ճանաչում։
― Ավելի չմոտենաս ինձ, ― պատասխանեց տղան՝ ետ֊ետ գնալով և սարսափած աչքերով նայելով մարդասպանին։
Մարդը կիսաճամփին կանգ առավ, և նրանք իրար նայեցին, բայց Սայքսի աչքերը աստիճանաբար խոնարհվեցին։
― Դուք երեքդ վկա, ― գոչեց տղան, բռունցքը ճոճելով և խոսելիս ավելի ու ավելի գրգռվելով։ ― Դուք երեքդ վկա, ես նրանից չեմ վախենում։ Եթե նրան ձերբակալելու համար այստեղ գան, ես մատնելու եմ նրան։ Այո՛, մատնելու եմ։ Ձեզ պարզ ասեմ։ Դրա համար նա թող սպանի ինձ, եթե կցանկանա կամ թե կհամարձակվի, բայց եթե այստեղ լինեմ, նրան անպայման կմատնեմ։ Ես այդ կանեի անգամ, եթե նրան ողջ֊ողջ խորովելու լինեին։ Ոճի՜ր։ Օգնությո՜ւն։ Եթե ձեր երեսի մեջ մի մարդու քաջություն կա, դուք կօգնեք ինձ։ Ոճի՜ր։ Օգնությո՜ն։ Բռնեցե՜ք նրան։
Այսպես ճչալով և ձեռքերը կատաղորեն թափահարելով օդի մեջ, տղան մենակ խոյացավ հաղթանդամ մարդու վրա և, հարձակումը հանկարծակի լինելու պատճառով, նրան ցած տապալեց։
Երեք հանդիսատեսները բոլորովին շշմել էին։ Նրանցից որևէ մեկը չփորձեց միջամտել, և տղան ու մարդը թավալվեցին հատակին։ Տղան բոլորովին անտարբեր էր այն բոլոր հարվածների հանդեպ, որ թափվում էին իր գլխին։ Նա ավելի ու ավելի պինդ էր բռնում մարդասպանի օձիքից և ամբողջ ուժով շարունակ օգնություն էր կանչում։
Պայքարը շատ անհավասար էր, հետևաբար, երկար չէր կարող տևել։ Սայքսը տղային վար էր տապալել և ծունկը դրել նրա կոկորդին, երբ Քրեքիթը, ահաբեկված, ետ քաշեց նրան և մատնացույց արեց լուսամուտը։ Ներքևում ճրագներ էին պլպլում, լսվում էին բարձր և հուզված խոսակցության ձայներ, անհամար ոտքերի դոփյուն, ― ասես վերջ չկար նրանց, ― որոնք մոտ գտնվող փայտյա կամրջի վրայով անցնում֊գալիս էին այս կողմ։ Բազմության մեջ կարծես կար նաև մի ձիավոր, քանի որ անհարթ սալահատակի վրա դոփում էին ձիու սմբակներ։ Ապա դուռը ուժգին թակեցին, և այնպիսի խուլ աղաղակներ բարձրացան, որ անգամ ամենախիզախ մարդուն սոսկում կպատճառեին։
― Օգնությո՜ն, ― գոչեց տղան զարհուրելի ձայնով։ ― Նա այստե՛ղ է։ Դուռը խորտակեցե՜ք։ Նա այստե՛ղ է։
― Թագավորի անունով, ― ձայնեցին դրսից, և խուլ աղաղակը նորից բարձրացավ, բայց ավելի ուժեղ։
― Դուռը խորտակեցե՜ք, ― ճչաց տղան։ ― Չկարծեք, որ նրանք կամովին կբացեն։ Վազեցե՛ք ուղիղ դեպի այն սենյակը, ուր լույսն է վառվում, և դուռը խորտակեցե՛ք։
Երբ տղան դադարեց խոսելուց, դռան վրա սկսեցին տեղալ ծանր հարվածներ, և ծովածավալ բազմությունը օդը թնդացրեց ուրախության բարձրագոչ աղաղակներով։ Մի որևէ սենյակի դուռ բաց արե՛ք, որ այս ճվացող դժոխքի ծնունդին ներսում փակեմ, ― կատաղած գոռաց Սայքսը ետ ու առաջ վազելով և տղային դատարկ պարկի նման հեշտությամբ քարշ տալով։ ― Այդ դուռը, շո՛ւտ։
Նա տղային շպրտեց ներս, դուռը ամուր կողպեց և բանալին դրեց գրպանը։
― Ներքևի դուռը ապահով փակվա՞ծ է։
― Կրկնակի կողպված և շղթաներով ամրացված, ― պատասխանեց Քրեքիթը, որը մյուս երկու մարդկանց նման դեռևս մնում էր հուսահատ ու շփոթված վիճակում։
― Փեղկերը ամո՞ւր են։
― Պատած են երկաթյա շերտերով։
― Իսկ լուսամո՞ւտները։
― Լուսամուտները նույնպես։
― Գրողը տանի բոլորիդ, ― գոռաց սրիկան՝ փեղկը բացելով և ամբոխին ասպարեզ կարդալով։ ― Արե՛ք ինչ կարող եք։ Տեսե՛ք, թե ինչ խաղ եմ խաղալու ձեր գլխին։
Մարդկային ականջին դեռ չէր հասել այնպիսի ահավոր վայնասուն, ինչպիսին արձակեց գազազած ամբոխը։ Մի մասը շենքի ավելի մոտիկ գտնվողներից պահանջեցին տունը հրկիզել, ուրիշները աղաղակեցին, թե տեղնուտեղը պետք է գնդակահարել նրան։ Այդ բոլորի մեջ, սակայն, ոչ ոք այնքան կատաղած չէր, որքան ձիավորը։ Նա նժույգից ցած թռավ և, բազմությունը ջրի նման ճեղքելով, լուսամուտի տակ բոլոր մյուս ձայները խեղդող մի ձայնով գոռաց․
― Քսան գինեա նրան, ով մի ելարան կճարի։
Ամենամոտիկում գտնվողները ձայնակցեցին նրան, և հարյուրավորներ արձագանք տվեցին հեռվից։ Ոմանք ելարան էին պահանջում, ոմանք մուրճ էին փնտրում, ուրիշները ջահերով ետ ու առաջ էին վազում, ասես այդ բաները ճարելու համար, և նորից ետ էին գալիս ու աղաղակում, մի այլ մաս շունչը անտեղի սպառում էր անեծքներ ու հայհոյանքներ տեղալով, շատերը խելագարի մոլուցքով առաջ էին շարժվում և խանգարում մյուսներին, ամենախիզախներից մի քանիսը փորձեցին ջրի խողովակների և որմնախորշերի վրայով մագլցել պատը, ու այսպես, ներքևի մթության մեջ ամբոխը ալեկոծվում էր, ինչպես մոլեգնած քամուց խշշացող եգիպտացորենի դաշտը, որտեղից մերթ ընդ մերթ լսվում էր ամեհի վայնասուն։
― Մակընթացությո՜ւնը, ― գոչեց մարդասպանը, երբ լուսամուտի ապակիները ծածկելով ընկրկեց սենյակ, ― իմ եկած ժամանակ մակընթացությունը սկսվել էր։ Մի պարան տվեք ինձ, մի երկար պարան։ Բոլորը խճողված են շենքի առջևում։ Ես ինձ կգցեմ Ֆոլլի Դիչի մեջ և խույս կտամ։ Մի պարան տվեք ինձ, այլապես երեք ոճիր ես կգործեմ, ապա անձնասպան կլինեմ։
Ահաբեկված մարդիկ մատնացույց արեցին, թե որտեղ են պահված այդ իրերը, և մարդասպանը, շտապ ընտրելով ամենաերկար և ամենաամուր պարանը, փութաց դեպի տան կտուրը։
Տան հետևի մասում գտնվող բոլոր լուսամուտները վաղուց փակված էին կղմինդրով։ Մնացել էր միայն մի փոքրիկ գաղտնի բացվածք այն սենյակում, ուր տղան էր արգելափակված, այդ էլ նրա մարմնի համար շատ փոքր էր, բայց այս բացվածքից նա անընդհատ զգուշացրել էր դրսում կանգնողներին՝ ուշադիր հսկել տան հետևի մասը։ Հետևաբար, երբ մարդասպանը տանիքի դռնից կտուր ելավ, մի բարձրագոչ աղաղակ այդ ազդարարեց շենքի առջև կանգնած ամբոխին, և բազմությունը իսկույն հեղեղի նման այն կողմ հոսեց։ Սայքսը իր հետ վերև էր տարել նաև մի գերան՝ դուռը ապահով ծածկելու համար։ Այժմ նա այդ գերանը այնպես ամրացրեց դռան հետևը, որ ներսից բաց անելը համարյա անհնարին էր։ Ապա սողալով կղմինդրների վրայով՝ ցած նայեց։
Ջրի հոսանքը դարձել էր մյուս կողմը, և ամբողջ տարածությունը տիղմ էր ու ցեխ։
Ամբոխը, մի քանի րոպե շունչը պահած, ուշադիր հետևել էր նրա շարժումներին, վստահ չիմանալով, թե ինչ էր մտադիր անելու, բայց երբ գլխի ընկավ ու տեսավ, որ տեղատվության պատճառով Ֆոլլի Դիչից փախչելու նրա ծրագիրը ձախողման էր մատնվել, այնպիսի հաղթական աղաղակներ բարձրացրեց, որ նախորդները, համեմատած սրանց, լոկ շշուկներ էին։ Ձայնի ալիքները կրկին ու կրկին լեռնացան օդում, և խուլ արձագանքը տարածվեց հեռու֊հեռուները։ Նրան անիծելու համար ասես ամբողջ քաղաքի բնակչությունն էր թափվել այնտեղ։
Մարդիկ ամեհի հորձանքով խուժում էին առաջ, մինչ ջահերի ուժգին փայլը ցույց էր տալիս նրանց կատաղած և վրիժառության կրքով բռնկած դեմքերը։ Ամբոխը մուտք էր գործել խրամատի մյուս կողմում գտնվող տները, բաց էին արվել փեղկերը կամ ուղղակի տեղերից պոկվել֊գցվել էին մի կողմ։ Լուսամուտների առջև լող էին տալիս անթիվ, անհամար դեմքեր, տանիքները լցված էին մարդկանցով։ Բոլոր կամուրջները (իսկ երեքը դրանցից պարզ երևում էին) կքել էին բազմության ծանրության տակ։ Մարդկային հեղեղը դեռևս շարունակում էր հոսել, փնտրելով որևէ հարմար տեղ՝ թշվառականին գոնե մի րոպեով տեսնելու համար։
― Հիմա կբռնեն նրան, ― գոչեց ամենամոտիկում գտնվող կամուրջի վրա կանգնած մի մարդ։ ― Ուռա՜։
Գլխարկները հանվեցին, և օդը նորից թնդաց աղաղակներից։
― Խոստանում եմ հիսուն ֆունտ պարգև նրան, ով մարդասպանին կբռնի ողջ վիճակում, նույն կողմից լսվեց ինչ֊որ ծերունի ջենթլմենի ձայնը։ ― Ես կմնամ իմ տեղում, մինչև նա կգա գումարը ստանալու ինձնից։
Ամբոխը նորից փոթորկվեց։ Ճիշտ այդ միջոցին լուր տարածվեց, որ դուռը վերջապես խորտակվել է և ելարան որոնող մարդը բարձրացել է սենյակ։ Մարդկային հոսանքը հանկարծակի փոխեց իր ընթացքը, երբ այս տեղեկությունը թև առած հասավ բոլորին, և լուսամուտներում գտնվողները փողոց դուրս վազելով միացան մյուսներին։ Ամենքը հրում֊հրմշտում էին իրար, ամենքը ճգնում էին իրարից առաջ անցնել, մոտենալ դռանը և, ոստիկանների հսկողությամբ դուրս եկած ժամանակ, տեսնել եղեռնագործին։ Որքան սոսկալի էր լսել շնչահեղձությունից ճչացող և խճողումի մեջ ոտքերի տակ կոխրտվող մարդկանց վայնասունը։ Նեղ անցքերը բոլորովին փակված էին, ժողովրդի մի մասը շտապում էր շենքի առջևում տեղ գրավել, ուրիշները, զուր փորձեր էին կատարում զանգվածից դուրս գալու, և այս ընդհանուր իրարանցման մեջ ամբոխի ուշադրությունը մի րոպե շեղվել էր մարդասպանից, չնայած որ նրան ձերբակալված տեսնելու բուռն ցանկությունը, ― եթե հնարավոր է, ― ավելի էր սաստկացել։
Մարդասպանը տեսնելով ամբոխի կատաղությունը և իր փախչելու անկարելիությունը, կծկվել մնացել էր շենքի տանիքին, բայց ակնթարթային արագությամբ նկատելով տեղի ունեցող այս հանկարծակի փոփոխությունը, վեր թռավ տեղից։ Նա վճռեց իր կյանքը փրկելու համար մի վերջին փորձ անել՝ իրեն գցելով խրամատ, և ենթարկվելով տիղմի մեջ խեղդամահ լինելու վտանգին, աշխատել սողոսկելով փախչել խավարի ու շփոթության մեջ։
Տոգորված նոր ուժով ու եռանդով և խթանված տան ներսում բարձրացած աղմուկից, որը ազդարարում էր այն մասին, թե դուռը իրոք խորտակված էր, նա ոտքը դեմ տվեց ծխնելույզին, պարանի մի ծայրը լավ ամրացրեց դրա շուրջը և մատների ու ատամների օգնությամբ րոպեապես պարանի մյուս ծայրում մի հաստատուն օղակ շինեց։ Պարանի երկարությունը նրան կիջեցներ այնքան, որ հողից նրան բաժանող տարածությունը ավելի պակաս կլիներ իր սեփական հասակից, ապա ձեռքում պահած դանակով կկտրեր այդ և ցած թռչելով կփախչեր։
Ճիշտ այն րոպեին, երբ նա օղակը, նախքան թևերի տակով անցկացնելը, հագցրեց գլխին, և ճիշտ այն ժամանակ, երբ վերոհիշյալ ծեր ջենթլմենը (որը ամբոխի ճնշմանը դիմադրելու և տեղում հաստատ մնալու համար ամուր փարվել էր կամուրջի բազիրքներին) վրդովմունքով նախազգուշացրեց մոտը գտնվողներին, որ մարդը պարանով ցած իջնելով խույս էր տալու, ահա ճիշտ այդ րոպեին մարդասպանը ուսի վրայից հետև՝ կտուրին նայելով, թևերը հանկարծ վեր բարձրացրեց և զարհուրելի մի վայնասուն արձակեց։
― Աչքե՜րը, նորի՜ց այդ աչքերը, ― աղաղակեց նա անդրաշխարհային ձայնով։
Ընկրկելով այնպես, որ ասես կայծակնահար էր եղել, նա հավասարակշռությունը կորցրեց և կտուրի եզրից գլորվեց ցած։ Օղակը վզին էր։ Մարմնի ծանրության տակ ձգվելով և նեղանալով, դա ամուր սեղմեց նրա կոկորդը, և նա երեսունհինգ ոտք բարձրությունից վար կախվեց։ Տեղի ունեցավ հանկարծակի ցնցում, անդամների ահռելի ջղաձգություն, և ահա այնտեղ էլ նա մնաց օդում կախված, դանակը պինդ սեղմած իր փայտացած ձեռքի մեջ։
Հին ծխնելույզը ծանրությունից երերաց, այնուամենայնիվ դիմադրեց։ Մարդասպանի անկենդան մարմինը խփեց պատին, և տղան, ճոճվող դիակը դեն հրելով, պատուհանից ձայն տվեց դրսի մարդկանց, որ, ի սեր աստծո, գան ու վերցնեն իր առջևից։
Մի շուն, որը մինչ այդ թաքնված մնացել էր այնտեղ, չարագուշակ կաղկանձելով կտուրի եզրից ետ ու առաջ վազեց և, պատրաստվելով ցատկել մեռած մարդու ուսերին, ցած թռավ։ Սակայն վրիպելով, թավալգլոր ընկավ խրամատի մեջ և գլուխը խփելով մի քարի գանգը փշրեց։

Հիսունմեկերորդ գլուխ

Լուսաբանվում են մեկից ավելի առեղծվածներ և բովանդակում է ամուսնության առաջակություն առանց պայմանականությունների

Նախորդ գլխում տեղի ունեցած դեպքերից ընդամենը երկու օր էր անցել, երբ Օլիվերը ցերեկվա ժամը երեքին իրեն գտավ մի կառքում, որը արագ ընթացքով գնում էր դեպի իր ծննդավայրը։ Նրա հետ էին միսիս Մեյլին, Ռոզը, միսիս Բեդվինը և բարի բժիշկը, իսկ միստր Բրաունլոն մի մարդու ուղեկցությամբ, որի անունը հիշված չէր, փոստատար կառքով գալիս էր հետևից։
Ճանապարհին նրանք շատ չէին խոսում։ Օլիվերը այնքան էր հուզված, որ մտքերը կենտրոնացնել չէր կարողանում, նա նույնիսկ խոսելու ընդունակությունը որոշ չափով կորցրել էր, և նրա ուղեկիցները կարծես գրեթե նույն համեմատությամբ բաժանում էին նրա հուզմունքը։ Թեև միստր Բրաունլոն նրան և երկու լեդիներին շատ զգույշ հայտնել էր Մոնքսից բռնությամբ ձեռք բերված խոստովանությունների մասին, և թեև նրանք գիտեին, թե այս ճամփորդության նպատակն էր արդեն իսկ բարեհաջող կերպով սկսված մի գործ, այնուամենայնիվ, իրենց համար մթնոլորտը դեռևս մշուշված էր սաստիկ տարակուսանքով ու անորոշությամբ։
Նույն ազնվահոգի բարեկամը, միստր Լոզբերնի օգնությամբ, խոհեմորեն կասեցրել էր այն բոլոր տեղեկության աղբյուրները, որոնց միջոցով նրանք կարող էին իմանալ վերջին երկու օրերին պատահած ահավոր դեպքերի մասին։ «Ճիշտ է, ― ասել էր նա, ― շուտով ամեն ինչ կլսեն, բայց գուցե դա կլինի այնպիսի ժամանակ, երբ նրանք կգտնվեն ավելի հանդարտ հոգեկան վիճակում, իսկ սրանից ավելի վատը անշուշտ չի կարող լինել»։ Հետևաբար, նրանք լուռ ընթանում էին, յուրաքանչյուրը խորհրդածելով այն շարժառիթի մասին, որ իրենց ի մի էր հավաքել, սակայն ոչ ոք նրանցից տրամադրված չէր արտահայտվելու այն հարցերի շուրջը, որ զբաղեցնում էր բոլորի միտքը։
Բայց եթե Օլիվերը այդ տպավորությունների տակ երկար ժամանակ լուռ էր, քանի դեռ իրեն անծանոթ ճանապարհներով գնում էին դեպի իր ծննդավայրը, ապա նրա կրծքում ինչպիսի՜ զգացումներ զարթնեցին, և վաղեմի հուշերը ի՛նչ ուժեղ հորձանքով հեղեղեցին նրան, երբ կառքը թեքվեց մի խճուղի, որտեղից նա ոտով անցել էր որպես խեղճ, թափառական մի տղա, որ ո՛չ ընկեր ուներ իրեն օգնելու, ո՛չ էլ տանիք պատսպարվելու համար։
― Տե՛ս, այնտե՛ղ, այնտե՛ղ, ― գոչեց Օլիվերը, հուզված բռնելով Ռոզի ձեռքը և կառքի լուսամուտից դուրսը մատնացույց անելով, ― ահա ցանկապատը, որի վրայից անցա, ահա մացառուտները, որոնց հետև թաքնվեցի, վախենալով որ ինձ կհետապնդեն և բռնությամբ ետ կտանեն։ Ահա դաշտամիջյան արահետը, որը առաջնորդում է դեպի այն հին տունը, ուր ես ապրել եմ, երբ փոքր երեխա էի։ Օ՜հ, Դի՛կ, Դի՛կ, իմ սիրելի վաղեմի ընկեր, եթե մեկ էլ կարողանայի տեսնել քեզ։
― Դու շուտով կտեսնես նրան, ― պատասխանեց Ռոզը, քնքշությամբ սեղմելով նրա ձեռքը։ ― Դու կասես նրան, թե որքան երջանիկ ես և որքան ես հարստացել, և թե ինչպես այդ բոլորով հանդերձ քո ամենամեծ երջանկությունն այն է, որ վերադարձել ես նրան երջանկացնելու համար։
― Այո՛, այո՛, ― ասաց Օլիվերը, ― մենք նրան կտանենք այստեղից, այնպես չէ՞, մենք նրան կհագցնենք և ուսման կտանք, մենք կխնամենք նրան և կուղարկենք որևէ գյուղական խաղաղ անկյուն կազդուրվելու և ամրանալու․ մենք այս բոլորը կանենք, այնպես չէ՞։
Ռոզը գլխով դրական պատասխան տվեց․ տղան ժպտում էր երանության այնպիսի արցունքների միջից, որ նա չկարողացավ խոսել։
― Դու նրա հետ բարությամբ ու քնքշությամբ կվարվես, որովհետև բոլորի հետ ես այդ ձևով վարվում, ― ասաց Օլիվերը։ ― Գիտեմ, նրա պատմածները լսելով դու կարտասվես, բայց ոչի՛նչ, ոչի՛նչ, ամեն ինչ վերջացած կլինի, և դու նորից կժպտաս, ― այդ ես գիտեմ, ― մտածելով, թե որքան փոխված է նա․ այդպես վարվեցիր և ինձ հետ։ Երբ ես փախչում էի, նա ինձ ասաց․ «Աստված օրհնի քեզ»․ այժմ ես նրան կասեմ՝ Աստված օրհնի քեզ և ցույց կտամ, թե ինչպես եմ սիրում նրան այդ բանի համար, ― խանդաղատանքով լցված արտասվելով ասաց տղան։
Երբ նրանք մոտեցան գյուղաքաղաքին և վերջապես սկսեցին անցնել դրա նեղլիկ փողոցներով, բավականին դժվար հարց եղավ Օլիվերին զսպել և նրան հանդարտ պահել պատշաճության սահմաններում։ Ահա այնտեղ էր դագաղագործ Սովերբերրիի խանութը, ճիշտ այնպես, ինչպես որ կար, միայն ավելի փոքր և նվազ պատկառազդու, քան այն, ինչ որ նա հիշում էր։ Այնտեղ էին բոլոր ծանոթ խանութներն ու տները, որոնցից գրեթե յուրաքանչյուրի հետ մի որևէ փոքր միջադեպ էր կապված։ Ահա Հեմֆիլդի սայլը, հենց այն մեկը, որ նա ուներ տարիներ առաջ, կանգնած հնամենի գինետան դռանը։ Ահա և աղքատանոցը, իր մանկության օրերի մռայլ բանտը, որի տխրատեսիլ լուսամուտները խոժոռ նայում էին փողոցին։ Ահա նույն նիհարակազմ դռնապանը, գլխավոր մուտքի առաջ, որին տեսնելով Օլիվերը ակամայից կծկվեց և ապա ծիծաղեց իր անմտության վրա, հետո արտասվեց, ապա նորից ծիծաղեց։ Ահա դռներում ու լուսամուտներում երևացող տասնյակներով դեմքեր, որոնց նա լավ էր ճանաչում։ Վերջապես, համարյա ամեն ինչ մնում էր այնպես, ինչպես նախկինում․ ասես դեռ երեկ էր գնացել այդտեղից և իր վերջին կարճատև կյանքը եղել էր մի երջանիկ երազ միայն։
Բայց ոչ, այդ ստույգ, շոշափելի, ուրախալի իրականություն էր։ Կառքը կանգ առավ գյուղաքաղաքի կենտրոնական հյուրանոցի առաջ ( Օլիվերը անցյալում այդ շենքին նայել էր երկյուղածությամբ, համարելով այդ հսկա մի պալատ, որը, սակայն, այժմ ասես կորցրել էր իր շքեղությունն ու մեծությունը)․ այդտեղ ժպիտներով և բարեհաճորեն նրանց դիմավորեց միստր Գրիմվիգը, համբուրելով թե՛ դեռատի լեդիին, թե՛ պառավ լեդիին ու բոլորի հետ վերաբերվելով այնպես, ասես խմբի մեծ հայրը լիներ, և ոչ մի անգամ ցանկություն չհայտնելով իր գլուխը ուտելու, որ իսկ այն դեպքում, երբ Լոնդոն գնալու ամենակարճ ճանապարհի մասին վիճեց մի փոստատար տղայի հետ, որ շատ վաղուց աշխատում էր այդտեղ, և պնդեց, որ ինքն ավելի լավ գիտեր այդ ճանապարհը, թեև դրանով նա անցել էր միայն մեկ անգամ, այն էլ շատ խոր քնած վիճակում։ Ճաշը պատրաստ սպասում էր նրանց, ննջասենյակները դասավորված էին, ամեն ինչ կարգադրված էր ասես կախարդանքով։
Այս ամենով հանդերձ, երբ ճամփորդությունից առաջ եկած տաղտուկը վերջացավ, ճանապարհին տիրող լռությունն ու ճնշիչ մթնոլորտը վերստին համակեց նրանց։ Միստր Բրաունլոն նրանց հետ չճաշեց․ նա մնաց մի ուրիշ սենյակում։ Մյուս երկու ջենթլմենները մտահոգ դեմքերով անընդհատ ներս ու դուրս էին անում, իսկ այն կարճ պահերին, որ մնում էին նրանց մոտ, մեկուսի էին խոսակցում։ Մի անգամ միսիս Մեյլին դուրս կանչվեց, և մոտավորապես մեկ ժամ բացակայելուց հետո, վերադարձավ արտասվելուց ուռած աչքերով։ Այս բոլոր երևույթները Ռոզին և Օլիվերին, որոնք հարցի էությունից դեռևս լրիվ տեղյակ չէին, անհանգստացնում ու ջղագրգռում էին։ Նրանք նստել էին լուռ ու զարմացած, և եթե նույնիսկ մերթ ընդ մերթ մի քանի բառ էին փոխանակում, ապա այդ ամենը կատարվում էր շշուկներով, ասես հենց իրենց ձայնից վախենալով։
Վերջապես, երբ ժամը ինն էր եղել, և նրանք սկսել էին մտածել, թե այդ գիշեր երևի ուրիշ նորություն չեն լսելու, միստր Լոզբերնը և միստր Գրիմվիգը մտան սենյակ։ Նրանց հետևից եկան նաև միստր Բրաունլոն և ինչ֊որ մարդ, որին տեսնելով՝ Օլիվերը զարմանքից համարյա ճչաց, որովհետև նրան ասացին, թե այդ իր եղբայրն էր, և դա հենց այն միևնույն մարդն էր, որին ինքը հանդիպել էր գյուղի հրապարակում, և որը Ֆեգինի հետ իր փոքրիկ սենյակի լուսամուտից ներս էր նայել։ Մոնքսը, նույնիսկ տվյալ պահին չկարողանալով թաքցնել իր զգացմունքները, ատելությամբ լի մի հայացք նետեց ապշած տղայի վրա և նստեց դռան մոտ։ Միստր Բրաունլոն, որի ձեռքին թղթեր կային, եկավ ու կանգնեց այն սեղանի մոտ, ուր Ռոզն ու Օլիվերն էին նստած։
― Սա ցավատանջ մի պարտականություն է, ― ասաց նա, ― բայց Լոնդոնում բազմաթիվ ջենթլմենների առաջ ստորագրված այս հայտարարությունների էական մասը պետք է կրկնվի նաև այստեղ։ Ես քեզ կխնայեի այս նվաստացումը, բայց նախքան մեր բաժանվելը, մենք այն պետք է լսենք ուղղակի քեզնից, և դու գիտես, թե ինչ պատճառով։
― Շարունակեցե՛ք, ― դեմքը մյուս կողմ շուռ տալով՝ ասաց այն մարդը, որին ուղղվել էին այդ խոսքերը։ Եվ շո՛ւտ արեք։ Ինձ թվում է, արդեն բավականին ծառայություն մատուցել եմ ձեզ։ Ինձ այստեղ երկար մի՛ պահեք։
― Այս փոքրիկը, ― ասաց միստր Բրաունլոն՝ Օլիվերին դեպի իրեն քաշելով և ձեռքը դնելով նրա գլխին, ― քո խորթ եղբայրն է, քո հոր՝ իմ սիրելի ընկերոջ՝ Էդվին Լեֆորդի ապօրինի որդին․ նրա մայրը Ագնես Ֆլեմինգն էր, այն թշվառ կինը, որը մահացավ սրա ծննդի ժամանակ։
― Այո՛, ― ասաց Մոնքսը, սպառնալից նայելով դողացող տղային, որի սրտի բաբախյունը այնքան ուժգին էր, որ գուցե նա լսում էր։ ― Այդ նրանց բիճ որդին է։
― Քո օգտագործած բառը, ― խստությամբ ասաց միստր Բրաունլոն, ― նախատինք է նրանց համար, ովքեր երկրային ճղճիմ պարսավանքի սահմանները վաղուց անցել են։ Անպատվությունը ուրիշ ոչ մեկի վրա չի անդրադառնա բացի քեզնից, որ բառն օգտագործում ես։ Ոչինչ, այժմ մի կողմ թողնենք այդ։ Ուրեմն, նա ծնվեց այս գյուղաքաղաքում։
― Այս գյուղաքաղաքի աղքատանոցում, ― հնչեց խոժոռ պատասխանը։ ― Այդ պատմությունը ձեզ մոտ արդեն գրված է։ ― Խոսելիս նա անհամբերությամբ մատնացույց արեց թղթերը։
― Այն պետք է արձանագրվի նաև այստեղ, ― ասաց միստր Բրաունլոն, ունկնդիրներին նայելով։
― Դե՛, լսեք ուրեմն, ― վրա բերեց Մոնքսը։ ― Երբ նրա հայրը Հռոմում հիվանդացավ, իմ մայրը՝ այդ մարդու կինը, ինձ իր հետ վերցնելով Փարիզից գնաց նրա մոտ։ Նրանք վաղուց բաժանված էին և, որքան ես գիտեմ, իրար հանդեպ սիրո համարյա ոչ մի զգացում չունեին․ իմ մայրը այդ ուղևորությունը կատարեց նրա ունեցվածքին տիրանալու համար։ Բայց նա մեզ չճանաչեց, որովհետև գիտակցությունը կորցրել էր, և մինչև հաջորդ օրը ուշքի չգալով այդպես էլ մահացավ։ Նրա գրասեղանի դարակում գտնված թղթերի մեջ կային երկուսը, որ կրում էին նրա հիվանդության առաջին գիշերվա թվականը և հասցեագրված էին ձեզ, ― նա խոսքը ուղղեց միստր Բրաունլոյին։ ― Այնտեղ կար մի գրություն ձեզ համար, իսկ ծրարի վրա մի քանի տող, որով հայտնվում էր, թե այն պետք է ձեզ ուղարկվեր միայն իր մահից հետո։ Այս թղթերից մեկը մի նամակ էր, Ագնես կոչված այդ աղջկան, իսկ մյուսը մի կտակ էր։
― Ի՞նչ կարող ես ասել այդ նամակի մասին, ― հարցրեց միստր Բրաունլոն։
― Նամակի մասի՞ն։ Դա մի թերթ թուղթ էր լցված զղջումներով ու խոստովանություններով, և աղոթքներով առ աստված, որպեսզի օգներ աղջկան։ Նա այդ աղջկան խաբել էր՝ ասելով, թե ինչ֊որ առեղծվածային գաղտնիք, ― որ մի օր կհայտներ, ― խանգարում էր իր ամուսնությունը նրա հետ տվյալ ժամանակ։ Ուստի աղջիկը համբերությամբ սպասել էր, ամբողջ սրտով հավատալով արված խոստումերին, միչև որ այդ հավատքը այնքան հեռուներն էր տարել նրան, որ նա վերջապես կորցրել էր այն, ինչ֊որ չէր կարող վերադարձնել։ Նրան մնում էր մի քանի ամիս մինչև ծննդաբերությունը։ Նա գրում էր այն բոլորի մասին, որ ծրագրում էր աղջկա ամոթանքը ծածկելու համար, եթե ապրեր, և խնդրում էր նրան, որ եթե ինքը մեռնի, նա չանիծի իր հիշատակը, կամ չմտածի, որ իրենց գործած մեղքի հետևանքները կանդրադառնան իր կամ իրենց մանկիկի վրա, քանի որ այդ ամբողջի մեղավորը ինքն է։ Նա հիշեցնում էր այն օրվա մասին, երբ նրան տվել էր փոքրիկ մեդալիոնը և մատանին, որի վրա փորագրված էր նրա, այսինքն՝ աղջկա, անունը, խոստանալով մնցյալ տեղը լրացնել իր ազգանունով, ― որը նա հույս էր ունեցել շուտով անելու, ― և նրան պաղատագին խնդրում էր պահել այդ մեդալիոնը կրծքի վրա, սրտին մոտիկ, ինչպես արել էր առաջ։ Ապա նույն մոլեգնությամբ շարունակում էր նորից ու նորից կրկնել իր ասածները, ասես խելքը թռցրած լիներ։ Կարծում եմ այդպես էլ էր։
― Իսկ կտակը՞, ― հարցրեց միստր Բրաունլոն, մինչ Օլիվերի արցունքները առատորեն հոսում էին։
Մոնքսը լուռ էր։
― Կտակը, ― ասաց միստր Բրաունլոն, նրա փոխարեն խոսելով, ― գրված էր միևնույն ոգով, ինչպես նամակը։ Նա գրում էր այն տառապանքների մասին, որոնց նա ենթարկվել էր կնոջ պատճառով, խոսում էր քո՝ իր միակ որդու ըմբոստ խառնվածքի, անառակությունների, մոլությունների ու վաղահաս հոռի կրքերի մասին և այն մասին, թե քեզ ինչպես էին դաստիարակել, որ ատես նրան, և յուրաքանչյուրիդ՝ քեզ և քո մորը, թողնում է տարին ութ հարյուր ֆունտ եկամուտ։ Իսկ հիմնական հարստությունը նա բաժանում էր երկու հավասար մասի, մեկ մասը Ագնես Ֆլեմինգի համար, իսկ մյուսը՝ երեխայի, եթե այդ երեխան ողջ ծնվեր և չափահաս դառնար։ Երեխան աղջիկ լինելու դեպքում, տիրանալու էր ամբողջ գումարին, առանց առարկության, իսկ եթե այդ երեխան տղա լիներ, նա այդ գումարին տեր կկանգներ միայն այն պայմանով, որ մինչև չափահաս դառնալը իր անունը չարատավորեր որևէ անարդ, անպատիվ, ստոր ու ամոթալի արարքով։ Համաձայն նրա գրածի, այս պայմանը գրել էր շեշտելու համար, երեխայի մոր հանդեպ իր ունեցած վստահությունը և այն համոզմունքը, որն ավելի ամրապնդվել էր մոտալուտ մահվան պատճառով, թե երեխան կժառանգեր մոր քնքուշ սիրտը և վեհ հոգին։ Իսկ եթե նա հիասթափվեր իր ակնկալությունների մեջ, ապա ամբողջ ժառանգությունը անցնելու էր քո ձեռքը, որովհետև այն ժամանակ, երբ երկու զավակներն էլ հավասարապես վարկաբեկված կլինեին, միայն այն ժամանակ նա կհամաձայներ ընդունել քո անդրանիկության իրավունքը իր հարստության նկատմամբ, իրավունք, որը, սակայն, նյութականից այն կողմը չէր կարող անցնել և քո հանդեպ ունեցած դառն զգացմունքները չէին կարող փոխել, քանի որ դեռ մանկությունից քո այլամերժ ու անկարեկիր բնավորությամբ դու նրան վանել էիր քեզնից։
― Իմ մայրը, ― ասաց Մոնքսը ավելի բարձրաձայն, ― արեց այն, ինչ որ կաներ ամեն մի կին․ նա ոչնչացրեց այդ կտակը։ Նամակը երբեք իր նպատակին չհասավ, բայց այդ և այլ փաստաթղթեր նա խնամքով պահեց, շպրտելու համար նրանց երեսին, եթե այդ մարդիկ փորձեին թաքցնել գործած ամոթանքը։ Աղջկա հայրը ճշմարտությունն իմացավ իմ մորից այնպիսի չափազանցություններով, որ նրա սաստիկ ատելությունը, ― ես հարգում եմ նրան այդ արարքի համար, ― կարող էր թելադրել։ Եվ մարդը, որ անպատվության ու անարգանքի այս ծանր հարվածի տակ կքած, վերցրեց իր երկու աղջիկներին ու ապաստանեց Ուելսի հեռավոր մի անկյունում, փոխելով անգամ իր ազգանունը, որպեսզի բարեկամները երբեք չիմանային իր բարոյական նվաստացման մասին։ Այստեղ, կարճ ժամանակից հետո, նրան գտան իր անկողնում մահացած։ Աղջիկը մի քանի շաբաթ առաջ թաքուն հեռացել էր տանից։ Հայրը մոտակա բոլոր գյուղերն ու քաղաքները ոտքով շրջելով որոնել էր նրան և այն գիշեր, երբ նա տուն էր վերադարձել, համոզվելով, որ աղջիկը ինքնասպանություն է գործել՝ իր և հոր ամոթանքը թաքցնելու համար, այդ միևնույն գիշերը վշտից հանկարծամահ էր եղել։
Այստեղ կարճ լռություն տիրեց, որից հետո միստր Բրաունլոն շարունակեց պատմությունը։
― Տարիներ հետո, ― ասաց նա, ― այս մարդու՝ Էդվարդ Լիֆորդի մայրը եկավ ինձ մոտ։ Դեռ հազիվ տասնութ տարեկան հասակում նա լքել էր իր մորը, նախօրոք կողոպտելով նրա գոհարեղենները և մեծ քանակությամբ դրամ։ Նա այդ բոլորը վատնել էր խաղամոլությամբ ու արժեթղթեր կեղծելով, ապա փախել էր Լոնդոն, որտեղ երկու տարի առնչվել էր հասարակության ամենանողկալի տականքների հետ։ Մայրը տառապում էր ցավատանջ ու անբուժելի մի հիվանդությամբ և փափագում էր նախքան մեռնելը գտնել իր որդուն։ Բազմաթիվ հարցուփորձեր կատարեցինք և ձեռք առանք խիստ միջոցներ, այնուամենայնիվ որդուն գտնելու մեր բոլոր ջանքերը երկար ժամանակ անհետևանք մնացին, բայց ի վերջո այդ ջանքերը պսակվեցին հաջողությամբ, և նա իր մոր հետ վերադարձավ Ֆրանսիա։
― Այնտեղ երկարատև հիվանդությունից հետո նա մահացավ, ― ասաց Մոնքսը, ― ինձ ժառանգություն թողնելով այս գաղտնիքները և իր անմարելի, սաստիկ ատելությունը բոլոր նրանց հանդեպ, որոնց վերաբերում էին այդ գաղտնիքները, թեև կարիք չկար ատելությունը ինձ կտակելու, քանի որ այդ մեկը ես վաղուց ժառանգել էի։ Նա երբեք չէր հավատում այն բանին, որ աղջիկը վերջ տված կլիներ իր կյանքին, իր հետ ոչնչացնելով և երեխային։ Նա միշտ այն կարծիքին էր, որ ծնված էր ինչ֊որ արու զավակ, և այդ զավակը ողջ էր։ Ես երդվեցի իմ մորը, որ եթե այս տղան երբևիցե հանդիպեր իմ ճամփին, ես համառորեն հալածելու, միշտ անհանգստացնելու և անողոք ու աննահանջ ոխակալությամբ հետապնդելու էի նրան․ իմ սրտում կուտակված ամբողջ մաղձն ու ատելությունը թափելու էի գլխին և, թքելով այդ վիրավորական կտակի վրա, նրան քարշ էի տալու նույնիսկ մինչև կախաղան, եթե այդ հնարավոր լիներ։ Իմ մոր ենթադրությունը ճիշտ դուրս եկավ։ Ես վերջապես պատահեցի նրան կյանքի ճանապարհին։ Եթե ինձ չխանգարեին շաղակրատ պոռնիկները, ես գործը կվերջացնեի այնպես հաջող, ինչպես սկսել էի։
Մինչդեռ սրիկան, թևերը պինդ ծալած, իր նենգ ծրագրերի վիժելու պատճառով ինքն իր հասցեին անեծքներ էր քրթմնջում, միստր Բրաունլոն շուռ եկավ դեպի իր կողքին նստած սարսափահար ունկնդիրները և բացատրեց, որ Հրեան, որը եղել է Մոնքսի վաղեմի մեղսակիցն ու խորհրդատուն, մեծ վարձատրություն էր ստացել Օլիվերին իր ճանկի մեջ պահելու համար, որի մի մասը նա պետք է վերադարձներ, եթե պատահեր, որ տղային իր մոտից փախցնեին։ Ահա այդ դրամը վերադարձնելու կապակցությամբ առաջացած վեճի պատճառով էր, որ նրանք փութացել էին միսիս Մեյլիի ամառանոցը և Օլիվերի ինքնությունը հաստատել սենյակի լուսամուտից։
― Իսկ մեդալիոնը և մատանի՞ն, ― հարցրեց միստր Բրաունլոն, շուռ գալով դեպի Մոնքսը։
― Ես այդ իրերը գնեցի այն տղամարդուց և կնոջից, որոնց մասին ձեզ ասացի։ Կինը գողացել էր դրանք հիվանդապահ քրոջից, որն իր հերթին դրանք կողոպտել էր դիակից, ― աչքերը առանց վեր բարձրացնելու պատասխանեց Մոնքսը։ ― Իսկ թե հետո ի՛նչ պատահեց դրանց հետ, դուք այդ գիտեք։
Միստր Բրաունլոն պարզապես գլխով արավ միստր Գրիմվիգին, որը փութկոտությամբ դուրս գալով սենյակից, շուտով վերադարձավ ներս հրելով միսիս Բամբըլին և քարշ տալով նրա ամուսնուն, որը չկամությամբ հետևեց նրան։
― Արդյոք իմ աչքերը խաբո՞ւմ են ինձ, ― կեղծված ոգևորությամբ գոչեց միստր Բամբըլը, ― թե դա իսկապես փոքրիկ Օլիվերն է։ Օ՜հ, Օ֊լի֊վե՜ր, գեթ իմանայիր, թե ես որքա՜ն մտահոգված էի քեզ համար, և․․․
― Ձայնդ կտրի՛ր, հիմար, ― քրթմնջաց միսիս Բամբըլը։
― Անբնական ի՞նչ կա իմ ասածի մեջ, որ ինձ կշտամբում ես, միսիս Բամբըլ, ― նկատեց աղքատանոցի խնամակալը։ Մի՞թե ես չեմ կարող զգացվել, ես որ նրան դաստիարակել եմ ծխական ոգով, ― երբ տեսնում եմ, որ նա նստած է անչափ քաղցրաբարո լեդիների ու ջենթլմենների շրջանում։ Ես միշտ էլ սիրել եմ այդ տղային այնպիսի ջերմությամբ, ասես նա իմ․․․ իմ․․․ հարազատ պապը լիներ, ― հարմար բառը գտնելու համար կանգ առնելով, ասաց միստր Բամբըլը։ ― Միստր Օլիվե՜ր, սիրելի՜ս, հիշո՞ւմ ես սպիտակ բաճկոնով այն օրհնյալ ջենթլմենին։ Ա՜հ, նա անցյալ շաբաթ երկինք գնաց ոսկյա բռնակներով կաղնեփայտե դագաղի մեջ, Օլիվեր։
― Բավական է սըր, ― ասաց միստր Գրիմվիգը կծու տոնով, ― զսպեցեք ձեր զգացմունքները։
― Կաշխատեմ, սըր, ― պատասխանեց միստր Բամբըլը։ ― Ինչպե՞ս եք, սըր։ Կհուսամ, որ շատ լավ եք, սըր։
Այս սրտագին ողջույնն ուղված էր միստր Բրաունլոյին, որն այժմ պատվարժան զույգի մոտ էր կանգնած։
― Այդ մարդուն ճանաչո՞ւմ ես, ― Մոնքսին մատնացույց անելով, հարցրեց նա։
― Ո՛չ, ― չոր պատասխան տվեց միսիս Բամբըլը։
― Գուցե դու ևս չես ճանաչում, ― ասաց միստր Բրաունլոն՝ խոսքը ուղղելով նրա ամուսնուն։
― Կյանքումս երբեք չեմ տեսել նրան, ― ասաց միստր Բամբըլը։
― Ոչ էլ թերևս որևէ բա՞ն ես վաճառել նրան։
― Ոչինչ չեմ վաճառել, ― ասաց միսիս Բամբըլը։
― Գուցե դու չե՞ս ունեցել երբևիցե որևէ ոսկե մեդալիոն և մատանի, ― հարցրեց միստր Բրաունլոն։
― Իհարկե չեմ ունեցել, ― պատասխանեց տեսչուհին։ ― Ինչո՞ւ եք մեզ այստեղ բերել, որ այսպիսի հիմարությունների պատասխանենք։
Միստր Բրաունլոն նորից միստր Գրինվիգին գլխով արեց, և այդ ջենթլմենը նորից զարմանալի պատրաստականությամբ դուրս գնաց կաղալով։ Բայց այս անգամ նա իր հետ չբերեց մի հաղթանդամ տղամարդու և կնոջ, այլ ներս առաջնորդեց երկու հաշմված պառավների, որոնք քայլելիս դողդողում ու երերում էին։
― Երբ պառավ Սելլին մեռավ, այդ գիշեր դու դուռը ծածկեցիր մեզ վրա, ― ասաց առաջին կինը՝ չորացած ձեռքը վեր բարձրացնելով, ― բայց դու չկարողացար ձայները խեղդել, կամ անլսելի դարձնել մետաղի հնչյունը։
― Ո՛չ, ո՛չ, ― շուրջը նայելով և անատամ ծնոտները շարժելով՝ ասաց երկրորդ պառավը։ ― Ո՛չ, ո՛չ, ո՛չ։
― Մենք լսեցինք, թե Սելլին ինչպես էր աշխատում պատմել քեզ իր արածը և թե դու ինչպես մի թուղթ վերցրիր նրա ձեռքից, և հաջորդ օրը նորից դարանելով քեզ, տեսանք, թե դու ինչպես գնացիր գրավառուի մոտ, ― ասաց առաջինը։
― Այո՛, ― ավելացրեց երկրորդը, ― իմացանք նաև այն, որ դա իսկապես մի մեդալիոն էր և ոսկի մատանի։ Մենք այդ իմացանք և տեսանք, թե այդ իրերը ինչպես հանձնվեցին քեզ։ Մենք այնտեղ էինք։ Օ՜հ, մենք ուղղակի կանգնած էինք քո կողքին։
― Դեռ ավելին, ― շարունակեց առաջինը, ― մենք դեռ ավելին գիտենք, որովհետև նա մեզ հաճախ պատմել էր այդ դեռատի մոր մասին, թե ինչպես խեղճ աղջիկը, զգալով, որ ծննդաբերությունից ապահով չէր պրծնելու, որոշել էր գնալ ու մեռնել իր երեխայի հոր շիրմի մոտ, բայց հիվանդացավ, այդ ցանկությունը մնացել էր անկատար, և նա մահացել էր աղքատանոցում։
― Արդյոք չէի՞ք կամենա իրեն՝ գրավառուին տեսնել, ― դեպի դուռը շարժվելով՝ հարցրեց միստր Գրինվիգը։
― Ո՛չ, ― պատասխանեց կինը, ― եթե սա, ― նա մատնացույց արեց Մոնքսին, ― այնքան ստոր է եղել, որ խոստովանել է, ինչպես տեսնում եմ, և դուք այդ վհուկներին հարձուփորձել եք մինչև գտել եք ճշգրիտ անձանց, ապա ես ոչինչ չունեմ ասելու։ Այո, ես իսկապես վաճառել եմ այդ իրերը, և դրանք գտնվում են այնպիսի տեղ, որ դուք երբեք չեք կարող ձեռք բերել։ Հետո՞ ինչ։
― Հետո ոչինչ, ― պատասխանեց միստր Բրաունլոն, ― միայն այն, որ այժմ մեզ մնում է հոգալ այն մասին, որ սրանից հետո երկուսդ էլ վստահություն պահանջող դիրքեր չզբաղեցնեք։
― Հույս ունեմ, ― ասաց միստր Բամբըլը, տխրագին շուրջը նայելով, մինչ միստր Գրիմվիգը երկու պառավների հետ դուրս եկավ սենյակից, ― հույս ունեմ, որ այս անախորժ փոքրիկ միջադեպը ինձ չի զրկելու իմ ծխական պաշտոնից։
― Անկասկած զրկելու է, ― պատասխանեց միստր Բրաունլոն։ ― Դուք պետք է հաշտվեք այդ մտքի հետ և նույնիսկ ձեզ երջանիկ զգաք, որ գործը այդքանով է վերջանում։
― Եվ այդ ամբողջի համար միսիս Բամբըլն է մեղավոր, նա պնդեց, որ այդպես լինի, ― շուրջը նայելով և ապահովվելով, որ միսիս Բամբըլը սենյակում չէ, ասաց միստր Բամբըլը։
― Այդ քեզ չի կարող արդարացնել, ― պատասխանեց միստր Բրաունլոն։ ― Երբ այդ իրերը ոչնչացրին, դու այդտեղ ներկա էիր, և արդարև, օրենքի առաջ դու ավելի մեղավոր ես համարվում, քանի որ օրենքը այն կարծիքին է, թե քո կինը շարժվել է համաձայն քո ցուցմունքների։
― Եթե օրենքը այդպես է կարծում, ― երկու ձեռքերով ամուր սեղմելով գլխարկը՝ ասաց միստր Բամբըլը, ― ապա ուրեմն օրենքը ավանակ է, ապուշ է։ Եթե այդ է օրենքի տեսակետը, ուրեմն օրենքը ամուլ է․ և վատթարագույնը, որ կարող եմ մաղթել օրենքի համար, այն է, որ նրա աչքերը բացվեն փորձի շնորհիվ, այո, փորձի շնորհիվ։
Վերջին երկու բառերը մեծապես շեշտելով, միստր Բամբըլը գլխարկը շատ պինդ հաստատեց գլխին և ձեռքերը խրելով գրպանները, հետևեց իր կողակցին դեպի ներքևի հարկը։
― Դեռատի լեդի, ― ասաց միստր Բրաունլոն, դառնալով դեպի Ռոզը, ― Տո՛ւր ինձ քո ձեռքը։ Մի՛ սարսռա։ Դու պետք է քաջությամբ լսես մնացայլ մի քանի բառերը։
― Եթե դրանք ունեն, ― չգիտեմ ինչպես կարող են ունենալ , ― եթե դրանք ունեն որևէ առնչություն իմ անձի հետ, խնդրում եմ, թույլ տվեք, որ մի ուրիշ անգամ լսեմ։ Այժմ տոկալու ո՛չ ուժ ունեմ, ո՛չ էլ կարողություն։
― Ո՛չ, վրա բերեց ծերունի ջենթլմենը, աղջկան թևանցուկ անելով, ― վստահ եմ, որ դու բավականին ոգու արիություն ունես։ Ճանաչո՞ւմ ես այս երիտասարդ լեդիին, սըր։
― Այո՛, ― պատասխանեց Մոնքսը։
― Ես ձեզ առաջին անգամն եմ տեսնում, ― ասաց Ռոզը նվաղկոտ ձայնով։
― Իսկ ես քեզ հաճախ եմ տեսել, ― վրա բերեց Մոնքսը։
― Դժբախտ Ագնեսի հայրը երկու աղջիկ ուներ, ― ասաց միստր Բրաունլոն։ ― Ի՞նչ եղավ մյուս երեխայի ճակատագիրը։
― Այդ երեխային, ― պատասխանեց Մոնքսը, երբ նրա հայրը մահացավ օտարության մեջ, օտար անունով, չթողնելով որևէ նամակ, գիր կամ գրություն, որոնց միջոցով հնարավոր լիներ նրա բարեկամների ու ազգականների հետքը գտնել, այդ երեխային վերցրին ինչ֊որ աղքատ գյուղացիներ և պահեցին որպես հարազատ։
― Շարունակի՛ր, ― ասաց միստր Բրաունլոն, միսիս Մեյլիին նշանացի հասկացնելով, մոտենալ իրենց, ― շարունակի՛ր։
― Դուք չկարողացաք գտնել այն վայրը, ուր այդ մարդիկ ապրում էին, ― ասաց Մոնքսը, ― բայց այնտեղ, ուր բարեկամությունը ձախողվում է, ատելությունը հաճախ հաղթանակում է։ Իմ մայրը, մի տարի անդադար որոնումներից հետո, գտավ այն, այո՛, և գտավ նաև երեխային։
― Քո մայրը վերցրեց նրան, այդպես չէ՞։
― Ոչ։ Այդ մարդիկ աղքատ էին և սկսեցին ձանձրանալ, ― մանավանդ ամուսինը, ― իրենց հրաշալի մարդասիրությունից։ Հետևաբար, իմ մայրը աղջկան թողեց նրանց մոտ, նրանց տալով մի փոքրիկ գումար, որը շուտով կսպառվեր, խոստանալով հետո ավելին ուղարկել, մի բան, որ նա երբեք մտադիր չէր անելու։ Այնուամենայնիվ, նա մտածեց, որ նրանց դժգոհությունն ու աղքատությունը բավականաչափ չէին կարող դժբախտացնել երեխային, ուստի նա այդ մարդկանց արեց քրոջ ամոթալի պատմությունը՝ բազմաթիվ խեղաթյուրումներով, որ ինքը հարմար համարեց, և խնդրեց լավ ուշադրություն դարձնել, քանի որ լինելով վատ ընտանիքից սերված և ապօրինի ծնված երեխա՝ վաղ թե ուշ նա անպայման կսայթաքեր կյանքում։ Հանգամանքների բերումով, մարդիկ հավատացին այս բոլորին, և այդտեղ աղջիկը մի այնպիսի ողորմելի ու դժբախտ գոյություն քարշ տվեց, որ նույնիսկ մենք բավարարված էինք, մինչև մի այրի լեդի, որ այդ ժամանակ ապրում էր Չեսթերում, աղջկան պատահաբար տեսավ, խղճաց նրան և տարավ իր տունը։ Երևի ինչ֊որ անիծյալ կախարդանք կար մեր դեմ, քանի որ, հակառակ մեր բոլոր ջանքերին, նա մնաց այդ լեդիի մոտ և երջանիկ էր։ Երկու֊երեք տարի առաջ ես նրա հետքը կորցրի և այլևս չտեսա նրան մինչև սրանից մի քանի ամիս առաջ։
― Այժմ տեսնո՞ւմ ես նրան։
― Այո։ Նա հենված է ձեր թևին։
― Բայց նա առաջվա պես իմ զարմուհին է, ― բացականչեց միսիս Մեյլին, իր բազուկների մեջ առնելով ուշաթափվող աղջկան։ ― Նա առաջվա պես իմ թանկագին երեխան է։ Ամբողջ աշխարհի գանձերի հետ չեմ փոխի նրան։ Սա իմ հարազատ, իմ սիրասուն աղջիկն է։
― Միակ բարեկամը, որ ունեցել եմ կյանքում ― ասաց Ռոզը փարվելով նրան։ ― Բարեկամներից ամենաբարին ու լավագույնը։ Հիմա սիրտս կպայթի։ Օ՜հ, ես անկարող եմ տոկալ այս ամենին։
― Դու տոկացել ես շատ ավելի մեծ փորձությունների և ամենուրեք եղել ես երկրային բոլոր էակների ընտրելագույնն ու քնքշագույնը, երջանկություն սփռելով քո շրջապատի բոլոր մարդկանց վրա, ― ասաց միսիս Մեյլին, խանդաղատանքով գրկելով նրան։ ― Դե՛, բավական է, հոգյակս, հիշի՛ր, թե ով է սպասում քեզ իր գրկի մեջ առնելու։ Խե՜ղճ երեխա։ Հապա նայի՛ր, այստե՛ղ նայիր, իմ անգին։
― Դու իմ մորաքույրը չես, ― արտասվեց Օլիվերը, փաթաթվելով նրա պարանոցին, ― դու իմ քույրն ես, իմ սիրելի, հարազատ քույրը, որին հենց սկզբից մի բան թելադրեց ամբողջ հոգով սիրել։ Ռո՜զ, սիրելի՛, թանկագի՜ն Ռոզ։
Թող այս երկու որբերի թափած արտասուքը և նրանց երկար գրկախառնումների մեջ ասված կցկտուր բառերը մնան նվիրական։ Ե՛վ հայր, և՛ քույր, և՛ մայր գտնվեցին ու կորան այդ մի ակնթարթի մեջ։ Վիշտն ու խնդությունը միախառնվել էին միևնույն բաժակում․ բայց դրանք դառն արցունքներ չբերեցին, որովհետև ինքը՝ վիշտը ներկայանում էր մեղմացած և պարուրված այնպիսի քաղցր ու քնքուշ հիշատակներով, որ այդ դարձավ հանդիսավոր ուրախություն՝ կորցնելով վշտագին ցավի բոլոր հետքերը։
Նրանք երկա՜ր, երկա՜ր ժամանակ առանձին մնացին։ Վերջապես, ինչ֊որ մեկը դուռը թեթև թակեց։ Օլիվերը բացեց և կամաց դուրս սահեց սենյակից՝ տեղը զիջելով Հարրի Մեյլիին։
― Ես ամեն ինչ գիտեմ, ― ասաց նա նստելով գեղեցիկ աղջկա մոտ։ ― Սիրելի Ռոզ, ես ամեն ինչ գիտեմ։
― Ես այստեղ եմ գտնվում ոչ դիպվածով, ― ավելացրեց նա երկար լռությունից հետո, ― ոչ էլ այդ ամենը այս գիշեր լսեցի, ես այդ իմացա երեկ, այո՛ երեկ։ Անշուշտ կռահում ես, որ եկել եմ քեզ հիշեցնելու ինչ֊որ խոստման մասին։
― Սպասի՛ր, ― ասաց Ռոզը։ ― Դու ամե՞ն ինչ գիտես։
― Ամե՛ն ինչ։ Դու ինձ թույլ տվեցիր, մի տարվա ընթացքում որևէ ժամանակ նորոգել մեր վերջին խոսակցության նյութը։
― Այդպես է։
― Ես ճնշում չէի գործադրելու քեզ վրա, որ փոխես քո որոշումը, ― շարունակեց երիտասարդը, ― այլ միայն լսելու էի քո որոշման կրկնությունը, եթե այդպես էիր կամենում։ Ես քո ոտքերի տակ դնելու էի այն հասարակական դիրքն ու հարստությունը, որ ձեռք էի բերել, և եթե պնդեիր քո նախկին տեսակետը, ես, համաձայն իմ խոստման, որևէ ճիգ չէի գործադրելու, որ փոխես, լիներ դա խոսքով կամ գործով։
― Այն միևնույն պատճառները, որ ներգործում էին ինձ վրա այն ժամանակ, ներգործում են նաև այժմ, ― ասաց Ռոզը հաստատակամությամբ։ ― Եթե երբևիցե որևէ սրբազան պարտք ունեցել եմ նրա հանդեպ, որի բարեսրտությունը փրկել է ինձ թշվառությունից ու տառապանքներից, մի՞թե սա լավագույն առիթը չէ կատարելու այդ պարտքը ամենայն պատվախնդրությամբ։ Այո՛, դա ինձ համար դժվարին պարտք է, ― ասաց Ռոզը, ― բայց ես հպարտությամբ կտանեմ, դա իմ հոգու համար տվայտանք է, բայց համբերությամբ կտոկամ։
― Այս գիշերվա հայտնությունը, ― սկսեց Հարրին։
― Այս գիշերվա հայտնությունը, ― մեղմորեն պատասխանեց Ռոզը, ― այնչափով, որ քեզ է վերաբերում, բոլորովին չի կարող փոխել իմ դրությունը։
― Դու քո սրտի դռները փակում ես իմ առաջ, ― թախանձագին խոսեց սիրատոչոր երիտասարդը։
― Օ՜հ, Հա՜րրի, Հա՜րրի, ― ասաց դեռատի լեդին փղձկալով։ ― Երանի թե կարողանայի այդպես անել և ինձ ազատեի այս տառապանքից։
― Իսկ ինչո՞ւ ես քեզ ենթարկում այդ տանջանքին, ― ասաց Հարրին, վերցնելով նրա ձեռքը։ ― Մտածի՛ր, սիրելի Ռոզ, մտածի՛ր այս գիշերվա լսածներիդ մասին։
― Իսկ ինչե՜ր եմ լսել, ինչե՜ր եմ լսել, ― բացականչեց Ռոզը։ ― Նրա գործած անպատվությունը այնպես ազդեց իմ հարազատ հորս վրա, որ նա խույս տվեց բոլորից․ դե՛, բավական է ինչքան խոսեցինք այս մասին, Հարրի, բավական է։
― Ո՛չ, բավական չէ, դեռ չենք վերջացրել, ― ասաց երիտասարդը, պահելով նրան, երբ նա վեր կենալով՝ պատրաստվեց դուրս գալ սենյակից։ ― Իմ հույսերը, ցանկությունները, հեռանկարները, զգացմունքը, վերջապես ամենայն մտածմունք կյանքում, բացառությամբ քո հանդեպ ունեցած իմ սիրուց, ենթարկվել են փոփոխության։ Այժմ ես քեզ չեմ խոստանում մեծ դիրք քաոսային մի շրջապատում, կամ հարաբերություններ ու կապեր նենգ ու չարամիտ աշխարհի հետ, որտեղ ազնիվ մարդուն ստիպում են կարմրել ամենևին ոչ իրական անպատվության և ամոթանքի համար, այլ մի ընտանեկան բույն, ― մի սիրտ ու մի ընտանեկան բույն, ― այո, իմ սիրելի՛ Ռոզ, ահա այդ երկուսը, միայն այդ երկուսը կարող եմ մատուցել քեզ, ուրիշ ոչինչ։
― Ի՞նչ ես ուզում ասել, ― հարցրեց աղջիկը դողդոջուն ձայնով։
― Ուզում եմ ասել, որ երբ վերջին անգամ բաժանվեցի քեզնից, իմ մեջ անխախտ որոշում կայացրի՝ ամեն գնով տապալել քո և իմ միջև եղած երևակայական պատվարները և քո շրջապատը դարձնել իմը, եթե իմը չէր կարող դառնալ քոնը։ Որպեսզի իրենց ծագումով հպարտացող մարդիկ արհամարհական հայացքներով երբեք չվիրավորեն քեզ, ես որոշեցի ինքս հրաժարվել դրանցից։ Ահա այդ բոլորը ես արել եմ։ Նրա՛նք, ովքեր խորշել են ինձնից այս պատճառով, խորշել են քեզնից և, այդ առումով, հաստատել են քո ենթադրությունները։ Հայտնի մարդիկ և ազդեցիկ ու բարձրաստիճան ազգականներ, որոնք այն ժամանակ բարեհաճորեն ժպտում էին ինձ, այժմ սառնությամբ են վերաբերվում։ Բայց Անգլիայի բարգավաճ մի շրջանում կան ծովածավալ, ժպտուն սրտեր և դալարագեղ ծփուն անտառներ, իսկ մի գյուղական եկեղեցու մոտ, ― ի՛մ եկեղեցու մոտ, Ռոզ, ― կա մի համեստ տնակ, որով ես ինձ ավելի հպարտ կզգամ, երբ քեզ ունենամ իմ կողքին, քան եթե հազարապատիկ իրականացած լինեին այն բոլոր հույսերը, որոնցից ես կամովին հրաժարվել եմ։ Ահա այս է իմ դիրքն ու աստիճանը այժմ, և ես այդ ամբողջապես դնում եմ ոտքերիդ տակ։
― Որքան դժվար բան է սպասել, որ սիրահար զույգերը ընթրիքի գան, ― ասաց միստր Գրիմվիգը զարթնելով և գլխի վրայից իր թաշկինակը քաշելով։
Ճշմարիտն ասած՝ ընթրիքի ժամը վաղուց անցել էր։ Բայց ո՛չ միսիս Մեյլին, ո՛չ Հարրին, ո՛չ Ռոզը (որոնք բոլորը միասին եկան), իրենց արդարացնելու համար ոչ մի բան չկարողացան ասել։
― Ես այս գիշեր լրջորեն մտադրվել էի իմ գլուխը ուտել, ― ասաց միստր Գրիմվիգը, ― քանի որ սկսել էի մտածել, թե ուրիշ ոչ մի բան չպիտի կարողանայի ճարել։ Եթե ինձ թույլ կտաք, ես կհամբուրեմ հարսնացուին։
Միստր Գրիմվիգը առանց ժամանակ կորցնելու իրագործեց իր մտադրությունը՝ անմիջապես համբուրելով ամոթխածությունից շիկնած աղջկան։ Բժիշկն ու միստր Բրաունլոն, նրա օրինակին հետևելով, նմանապես համբուրեցին նրան։ Որոշ մարդիկ պնդում են, թե հարևան մութ սենյակում ինքը՝ Հարրի Մեյլին առաջինն է համբուրել Ռոզին, բայց, ըստ ավելի հեղինակավոր մարդկանց կարծիքի, այդ բացարձակ զրպարտություն է, քանի որ երիտասարդ է և բացի այդ՝ կղերական։
― Օլիվեր, մանչո՜ւկս, ― ասաց միսիս Մեյլին։ ― Այդ ո՞ւր էիր գնացել և ինչո՞ւ ես այդքան տխուր։ Դու արտասվում ես։ Ինչ է պատահել։
Այս աշխարհը հուսախաբությունների աշխարհ է։ Հաճախ մեր ամենից շատ փայփայած հույսերը, ավա՜ղ, մոխրանում են, և այնպիսի հույսեր, որ ամենից շատ են պատիվ բերում մեր անձին։
Խեղճ Դիկը մեռած էր։

Հիսուներկուերորդ գլուխ

Ֆեգինի վերջին գիշերը

Դատարանի դահլիճը լեփ֊լեցուն էր մարդկանցով։ Ամեն կողմից փայլփլում էին անձկությունից վառվող աչքեր։ Ամբաստանյալների համար հատկացված տեղը անջատող բազիրքներից սկսած մինչև պատշգամբների ամենահեռավոր անկյունները, բոլորի հայացքները սևեռված էին մի մարդու՝ Ֆեգինի վրա։ Նրա առաջ ու հետև, վերև ու ներքև, աջ ու ձախ, ասես, նրան շրջապատում էր պսպսղուն աչքերով շողացող մի երկնակամար։
Նա կանգնած էր այնտեղ, այդ կենդանի լույսերի շլացուցիչ փայլի տակ, մի ձեռքը հենած բազիրքին, մյուսը դրած ականջի հետև, և գլուխը դեպի առաջ երկարած՝ լարված ուշադրությամբ ունկնդրում էր նախագահող դատավորի արտասանած յուրաքանչյուր բառը, որ ուղղված էր երդվյալների կազմին։ Երբեմն նա խստությամբ նայում էր այս վերջիններին, տեսնելու, թե նրանց վրա ինչպիսի ազդեցություն էին թողնում դատավորի թված մեղադրանքները, թե արդյոք գեթ մի մազաչափ իր օգտին չէ՞ր հակվում, և երբ իր դեմ եղած ամբաստանությունները սարսափելի հստակությամբ հնչում էին դահլիճով մեկ, նա լուռ աղերսանքով դիմում էր իր դատապաշտպանին, որպեսզի նա, այդ ամենով հանդերձ, աշխատեր գոնե որոշ չափով թեթևացնել վճիռը։ Այս տագնապալի արտահայտություններից բացի, նա ոտքի կամ ձեռքի, ոչ մի շարժում չէր կատարում։ Դատավարությունն սկսելուց ի վեր նա գրեթե չէր շարժվել, և այժմ, երբ դատավորը իր խոսքն ավարտեց, նա սևեռուն հայացքը չհեռացրեց նրանից․ մնաց նույն դիրքում ինչպես առաջ, և նույն լարված ուշադրությամբ ականջ էր դնում, ասես դատավորը դեռ շարունակում էր խոսել։
Ինչ֊որ թեթև խլրտում դահլիճում սթափեցրեց նրան։ Շուռ գալով տեսավ, որ դատական խորհուրդը հավաքվել էր դատավճիռը կայացնելու։ Երբ աչքերը բարձրացրեց վերև, նկատեց, որ պատշգամբում մարդիկ գլուխները մեկը մյուսի հետևից երկարում էին իր դեմքը տեսնելու, մի մասը ակնոցները շտապ դնելով աչքերին, իսկ ուրիշները՝ զզվանքի արտահայտությամբ խոսելով իրենց կողքի նստածների հետ։ Կային և այնպիսիները, որոնք ասես անտարբեր էին իր նկատմամբ և անտարբեր նայում էին դատական խորհրդին, զարմանալով, թե ինչպես կարելի էր դատավճիռն ուշացնել։ Բայց չկար ոչ մի դեմք, անգամ կանանց մեջ, որոնք մեծ թիվ էին կազմում, որի վրա կարեկցության գեթ մեկ նշույլ երևար։ Բոլորը, բոլորը համակված էին բուռն ու վայրագ մի ցանկությամբ՝ նրան տեսնել դատապարտված։
Երբ նա այս ամենը դիտում էր շփոթ ու հպանցիկ հայացքով, նորից մեռելային լռություն տիրեց, և ետ նայելով, նա տեսավ, որ խորհրդի անդամները շուռ էին եկել դեպի դատավորը։ Լռությո՜ւն։ Տեսնենք ի՞նչ կասեն։
Նրանք միայն առանձնանալու համար թույլտվություն խնդրեցին։
Երբ դուրս էին գալիս, նա որոնող հայացքներով նայեց նրանց դեմքներին, յուրաքանչյուրին առանձին֊առանձին, ասես տեսնելու, թե մեծամասնությունը ո՛ր կողմ էր հակվում, բայց ապարդյուն անցավ։ Բանտապահը հրեց նրա ուսը։ Նա մեքենաբար գնաց դեպի ամբաստանյալների բեմահարթակի հեռավոր ծայրը և նստեց մի աթոռի։ Աթոռը մատնացույց արեց բանտապահը, կարծես նա չէր տեսնում։
Նա նորից նայեց դեպի պատշգամբը։ Ներկաներից ոմանք ինչ֊որ բան էին ուտում, ուրիշները թաշկինակներով հովհարում էին իրենց, որովհետև խճողված սրահի օդը հեղձուձիչ էր։ Այնտեղ մի երիտասարդ փոքրիկ ծոցատետրում նրա դեմքն էր ուրվագծում։ Նա իրեն հարց տվեց, թե արդյո՞ք նմանություն կա, և երբ արվեստագետի մատիտի ծայրը կոտրվեց ու գրչահատով նորից սրեց, նա դեռևս դիտում էր իր նկարչին ճիշտ այնպես, ինչպես դիտած կլիներ որևէ անտարբեր հանդիսատես։
Երբ հայացքն ընկավ դատավորի վրա, նրա միտքը սկսեց նույն անտարբերությամբ զբաղվել նրա հագուստի ձևով, ապա այն բանով, թե ինչքան կարժենար այդ հագուստը և թե դատավորը ինչպես էր հագնում այն։ Երդվյալների կազմում կար մի ծերունի, գեր ջենթլմեն, որը մոտավորապես կես ժամ առաջ դուրս էր եկել և այժմ վերադարձել էր։ Նա ինքն իրեն հարց տվեց, թե այդ մարդը արդո՞ք նախաճաշելու էր գնացել, ի՞նչ էր կերել և որտե՞ղ էր ճաշել։ Ու այսպես նա շարունակեց անփութորեն մտածել, մինչև նրա ուշադրությունը գրավեց մի ուրիշ բան, և նրա գլխում սկսեց տողանցել մտքերի մի նոր շարան։
Այնուամենայնիվ, այդ ամբողջ ժամանակ նա ոչ մի րոպե չազատվեց այն տագնապալի զգացողությունից, թե ինքը մահվան շեմքին էր գտնվում, թեև այդ զգացողությունը առկա էր տարտամ և ընդհանրական ձևով, և նա չէր կարող կենտրոնանալ։ Այսպես, նույնիսկ այն միջոցին, երբ մոտալուտ մահվան սարսափից այրվում ու դողում էր, նա սկսեց հաշվել իր առջևում գտնվող երկաթյա ձողերը, խորհրդածելով, թե ինչպես էր, որ այդ ձողերից մեկի գլուխը ջարդվել էր․ արդյոք շինելո՞ւ էին այն, թե թողնելու էին այդպես ջարդված։ Ապա սկսեց մտածել կախաղանի և կառափնարանի սարսափների մասին և, հանկարծ շեղվելով այդ մտքերից, սկսեց դիտել մի մարդու, որ դահլիճը հովացնելու համար հատակին ջուր էր շաղ տալիս, և ապա նորից սկսեց մտածել։
Վերջապես, լսվեց մի կանչ, որ լռություն տիրի, և բոլորը շունչները պահած՝ հայացքներ ուղղեցին դեպի դուռը։ Դատավորները վերադարձան և անցան նրա կողքով։ Նրանց դեմքի արտահայտությունից նա ոչինչ չկարողացավ կռահել, ասես նրանք քարի արձաններ լինեին։ Խոր լռություն տիրեց․․․ Ոչ մի շշուկ, ոչ մի հեք։ Մեղապարտ է։
Շենքը դղրդաց ահավոր աղաղակից, որ նորից ու նորից կրկնվեց սաստիկ ուժգնությամբ։ Ապա լսվեց բարձրագոչ ձայների արձագանքը, որ զայրացած ամպրոպի նման ավելի ու ավելի մոլեգնեց։ Դրսում գտնվող ամբոխի հրճվանքի արտահայտությունն էր այդ, որ ցնծությամբ ողջունում էր այն լուրը, թե նա կախաղան է բարձրանալու երկուշաբթի օրը։
Փոթորիկը ավարտվեց, և նրան հարցրին, թե արդյոք ո՞ւներ որևէ հիմնավորված պատճառ առարկելու մահվան դատավճռի դեմ։ Նա ընդունել էր իր նախկին դիրքը և ակնապիշ նայում էր այդ հարցը տվողին։ Բայց երկու անգամ կրկնվելուց հետո հազիվ հասավ նրա գիտակցությանը, և այն ժամանակ միայն նա քրթմնջաց, որ ինքը մի ծերունի է, ծերունի է, ծերունի է․․․ և այսպես ձայնը ավելի ու ավելի ցածրացնելով, նորից լռեց։
Դատավորը դարձյալ սև թասակը դրեց գլխին։ Բանտարկյալը դեռևս կանգանած էր նույն տեսքով ու դիրքով։ Սրահի պատշգամբից ինչ֊որ կին, այդ ահարկու հանդիսավորությունից խորապես ազդված, մի ճիչ արձակեց․ նա ընդոստ վեր նայեց, ասես զայրացած այդ ընդհատման համար, և լարված ուշադրությամբ թեքվեց առաջ։ Ուղերձը ծանր էր ու տպավորիչ, դատավճիռը՝ սարսափելի։ Բայց նա կանգնած էր որպես մարմարյա արձան․ ոչ մի մկան չէր շարժվում։ Նրա հյուծված դեմքը տակավին ձգված էր առաջ, ներքևի ծնոտը կախ էր ընկած, և լայն բացված աչքերը անքթիթ նայում էին դատարկության մեջ, երբ բանտապահը ձեռքը դրեց նրա թևին ու նշանացի հասկացրեց հետևել իրեն։ Նա մի րոպե ապուշի պես շուրջը նայեց ու ենթարկվեց հրամանին։
Նրան առաջնորդեցին դատական դահլիճի ներքևում գտնվող սալահատակված սենյակի միջով, որտեղ մի խումբ բանտարկյալներ իրենց հերթին էին սպասում, իսկ ուրիշները խոսում էին իրենց բարեկամների հետ, որոնք խռնված էին բակի վրա բացվող լուսամուտի երկաթյա վանդակորմի շուրջը։ Նրա հետ խոսելու համար ոչ ոք չկար այնտեղ, բայց անցնելիս բանտարկյալները ետ քաշվեցին, որպեսզի ձողերի առաջ խռնված բազմությունը ավելի լավ տեսներ․ մարդիկ նախատական խոսքերով անպատվեցին նրան, բղավեցին ու սուլեցին։ Նա սպառնագին բռունքը թափահարեց և ուզում էր թքել նրանց վրա, բայց հսկիչները նրան շտապով տարան աղոտ լապտերներով լուսավորված միջանցքով ու մտցրին բանտի խորքը։
Այստեղ նրան խուզարկեցին․ չլինի՞ թե հանկարծ նրա մոտ գտնվի օրենքի վճիռը կանխող որևէ միջոց։ Այս արարողությունը ավարտելուց հետո նրան առաջնորդեցին մահապարտներին հատկացված խուցերից մեկը և այնտեղ թողեցին միայնակ։
Նա նստեց դռան դիմաց գտնվող քարե նստարանին, որ ծառայում էր նաև որպես ներքնակ, և, արյունալի աչքերը հառելով հատակին, աշխատեց կենտրոնանալ։ Քիչ անց, նա սկսեց դատավորի ճառից վերհիշել կցկտուր նախադասություններ, թեև այն ժամանակ նրան թվացել էր, թե ոչինչ չի լսում։ Աստիճանաբար, յուրաքանչյուր բառ ու արտահայտություն գտավ իր պատշաճ տեղը, այնպես որ մի քանի րոպե հետո նրա մտքում վերականգնվեց ամբողջ ճառը ճիշտ այնպես, ինչպես արտասանվել էր։ Պարանոցից կախել մինչև մեռնի․ այդ էր վերջը։ Պարանոցից կախել մինչև մեռնի։
Երբ խավարը թանձրացավ, նա սկսեց մտածել այն բոլոր ծանոթ մարդկանց մասին, որ մեռել էին կառափնարանում․ շատերը հենց իր իսկ պատճառով։ Նրանք այնպիսի արագ հերթականությամբ շարժվեցին նրա աչքերի առաջ, որ նա չկարողացավ հաշվել, թե քանիսն են։ Ինքը ականատես էր եղել մի քանիսի մահվան և նույնիսկ ծիծաղել, որ նրանք մեռել էին աղոթքը շրթներին։ Ինչպիսի շառաչուն աղմուկով էր կափուլը սահում ցած, և առողջ ու զորեղ տղամարդիկի ինչպես էին վերածվում ճոճվող շորերի կույտի։
Գուցե նրանցից ոմանք մահից առաջ զբաղեցրել էին հենց այդ խուցը, նստել հենց այս միևնույն տեղում։ Որքան մութ էր սակայն․ ինչո՞ւ մի ճրագ չէին բերում։ Այդ խուցը կառուցվել էր շատ տարիներ առաջ։ Տասնյակներով մարդիկ անշուշտ իրենց կյանքի վերջին ժամերը այդտեղ էին անցկացրել։ Թվում էր, թե մարդ նստած է դիակներով լցված մի նկուղում․ թասակ, կախաղանի օղակ, շխթայված ձեռքեր, դեմքեր, որոնք նա կարող էր ճանաչել նույնիսկ այդ զարհուրելի քողի տակից։ Լո՜ւյս, լո՜ւյս։
Վերջապես, երբ նրա ձեռքերը ջարդվել էին ծանր դռանը ու պատերին հարվածելուց, երկու մարդ հայտնվեցին։ Մեկի ձեռքում մի մոմ կար, որ նա խրեց պատին ամրացված երկաթյա մոմակալի մեջ, իսկ մյուսը քարշ էր տալիս մի ներքնակ, որ գիշերը վրան պառկեր, քանի որ բանտարկյալին այլևս մենակ չէին թողնելու։
Ապա եկավ գիշերը՝ մթին, մռայլ ու խուլ գիշերը։ Ուրիշ սպասողների համար հաճելի է լսել եկեղեցու ժամացույցի զարկերը, որովհետև դրանք խոսում են կյանքի ու գալիք օրվա մասին։ Բայց նրան այդ զանգերը հուսահատություն բերեցին։ Երկաթյա զանգի յուրաքանչյուր խուլ ղողանջ արձագանքում էր միայն մի բառ՝ Մահ։ Ի՞նչ իմաստ ուներ ուրախ առավոտվա շարժումն ու ժխորը, որ անգամ բանտի պատերից ներս թափանցելով՝ իրեն էր հասնում։ Դա մահազանգի մի ուրիշ ձևն էր, որի մեջ ազդարարությանը ավելացված էր նաև հեգնանք։
Ցերեկն անցավ։ Ցերե՞կ։ Ոչ մի ցերեկ գոյություն չուներ։ Այն դեռ չսկսած վերջանում էր, ապա նորից վրա էր հանում գիշերը։ Այնքա՜ն երկար և միաժամանակ այնքա՜ն կարճ գիշերը․ երկար՝ իր զարհուրելի լռությամբ և կարճ՝ իր արագահաս ժամերով։ Նա մերթ մոլեգնում էր ու անիծում և մերթ աղաղակում էր ու մազերը փետում։ Իր դավանանքին պատկանող հարգարժան մարդիկ եկել էին նրա մոտ աղոթելու, բայց նա անեծքներով հեռացրել էր նրանց։ Նրանք կրկին ու կրկին ի գործ էին դրել իրենց մարդասիրական ջանքերը, բայց իզուր։
Շաբաթ գիշեր։ Նրան մնում էր ապրելու միայն մեկ գիշեր։ Մինչդեռ նա մտածում էր այդ մասին, առավոտը բացվեց՝ եկավ կիրակին։
Միայն այս վերջին սարսափելի օրվա գիշերը իր անօգնական, հուսահատական վիճակի գիտակցությունը համակեց նրա արատավոր հոգին իր ամբողջ ուժգնությամբ։ Ոչ թե նրա համար, որ որոշ կամ հաստատուն հույս էր փայփայել իրեն ներում շնորհելու մասին, այլ որովհետև իր մոտալուտ մահվան հավանականությունը նա պատկերացրել էր միայն աղոտ կերպով։ Նա շատ քիչ էր խոսել այն երկու մարդկանց հետ, որոնք հերթականությամբ հսկում էին նրան։ Պահակները նույնպես որևէ ճիգ չէին գործադրել սթափեցնելու նրան։ Նա նստել էր այնտեղ արթուն վիճակում, բայց անուրջի մեջ։ Այժմ նա ամեն րոպե ցնցվում էր, կարծես մարմինը բոցերի մեջ լիներ։ Նա հևասպառ ետ ու առաջ էր քայլում, սարսափի ու զայրույթի այնպիսի նոպայի մեջ, որ նույնիսկ այդ մարդիկ, որ այնքան սովոր էին նման տեսարանների, ահաբեկված ընկրկում էին նրանից։ Նա ի վերջո, այնքան անտանելի դարձավ իր անազնիվ խճմտանքի տանջանքներից, որ մեկ պահակը առանձին չէր կարող նստել այնտեղ և այդ բոլորը մենակ դիտել․ ուստի սկսեցին երկուսով հսկել նրան։ Նա կծկվեց իր քարե անկողնու վրա և մտածեց անցյալի մասին։ Ձերբակալման օրը ամբոխի միջից ինչ֊որ սուր առարկաներ նետելով՝ վիրավորել էին նրան։ Գլուխը փաթաթված էր բամբակյա կտավով։ Կարմրավուն մազերը կախ էին ընկած դեմքի վրա, որ սարսափից գրեթե սպիտակել էր, մորուքը գզգզված էր ու թնճկոտված, աչքերը փայլում էին մի ահռելի փայլով, անլվա դեմքի մաշկը ճաքճքել էր հրկիզող ջերմից։ Ութ, ինը, տասը։ Եթե դա հնարովի բան չէր նրան սարսափեցնելու համար, և դրանք իրական ժամերն էին, որ կրնկակոխ հետևում էին իրար, ապա ո՞ւր կլիներ նա, երբ դրանք ևս մի շրջան կատարեին։ Տասնմեկ։ Նախորդ ժամի հնչյունները դեռևս թրթռում էին օդում, երբ լսվեց ևս մի զարկ։ Ութին նա կլիներ իր հուղարկավորության թափորի միակ սգավորը, տասնմեկին․․․
Նյուգեթյան բանտի այդ ահավոր պատերը, որ թաքցրել էին այդքան դժբախտություն և այնքան աննկարագրելի տվայտանք՝ ոչ միայն մարդկանց աչքերից, այլև ավելի հաճախ և ավելի երկար ժամանակ նրանց մտքերից, չէին տեսել նման սարսափելի բան։ Անցորդներից ոմանք, որ դանդաղեցնում էին քայլերը և իրենց հարց էին տալիս, թե ինչ է անում այն մարդը, որ առավոտյան կախաղան է բարձրանալու, շատ անհանգիստ կքնեին այդ գիշեր, եթե կարողանային տեսնել նրան։
Վաղ երեկոյից համարյա մինչև ուշ գիշեր, երկու֊երեք հոգուց բաղկացած փոքր խմբեր հայտնվում էին գլխավոր մուտքի առաջ և անձկությամբ հարցնում, թե արդյոք չէ՞ր եղել դատավճիռը հետաձգող որևէ հրաման։ Երբ բացասական պատասխան էին ստանում, ուրախալի լուրը հարղորդում էին փողոցում գտնվող մյսուս խմբերին և, իրար մատնացույց անելով այն դուռը, որտեղից նա պետք է դուրս գար, և այն վայրը, ուր պետք է կառափնարանը շինվեր, դժկամությամբ հեռանում էին, միաժամանակ ետ էին նայում և մտովի պատկերացնում կախելու տեսարանը։ Աստիճանաբար բոլորը գնացին, և խուլ գիշերին, մի ժամով փողոցը մնաց ամայի ու խավար։
Բանտի առջև գտնվող տարածությունը մաքրվել էր և անհամբեր ամբոխի հորձանքը կասեցնելու համար մի քանի սև ներկված ամուր պատվարներ արդեն դրվել էին փողոցի երկայնքով, երբ միստր Բրաունլոն և Օլիվերը հայտնվեցին դարպասի փոքր դռնակի առաջ և բանտարկյալի մոտ ազատ մուտք գործելու համար մի հրամանագիր ներկայացրին՝ շերիֆներից մեկի ստորագրությամբ։ Նրանք անմիջապես ներս ընդունվեցին։
― Փոքրիկ ջենթլմե՞նն էլ է գալու, սը՛ր, ― հարցրեց այն մարդը, որի պարտականությունն էր նրանց առաջնորդել։ ― Այդ տեսարանը երեխաների համար չէ, սը՛ր։
― Դուք ճիշտ եք, բարեկամ, ― ասաց միստր Բրաունլոն, ― բայց դրդապատճառը, որ ինձ բերել է այդ մարդու մոտ, սերտորեն կապված է նրա հետ, և քանի որ այս երեխան նրան տեսել է իր հաջողությունների ու սրիկայությունների գագաթնակետին, ես կարծում եմ, որ նա պետք է տեսնի նաև այժմ, նույնիսկ ի գին այն բանի, որ այդ կարող է թե՛ ցավ և թե՛ վախ պատճառել նրան։
Այս մի քանի բառերը ասվեցին մեկուսի, որպեսզի Օլիվերը չլսեր։ Մարդը գլուխ տվեց, և հետաքրքրությամբ Օլիվերին նայելով, բացեց մի այլ դուռ ճիշտ այն մեկի դիմաց, որտեղից մուտք էին գործել, և մթին ու օձագալար միջանցքներով նրանդ առաջնորդեց դեպի խուցերը։
― Սա, ― ասաց մարդը կանգ առնելով խավար միջանցքում, որտեղ երկու բանվոր չարագուշակ լռությամբ ինչ֊որ պատրաստություններ էին տեսնում, ― սա այն տեղն է, որտեղով պիտի անցնի։ Եթե մի քիչ այն կողմ կանգնեք, կտեսնեք այն դուռը, որի միջով նա պետք է դուրս գա։ ― Նա նրանց առաջնորդեց մի քարահատակ խոհանոց, ուր զանազան կաթսաներ կային, որոնց մեջ եփում էին բանտի ճաշը, և մատնացույց արեց մի դուռ։ Դռան վերևի մասում կար երկաթյա մի վանդակորմ, որտեղից լսվում էին մարդկանց ձայներ՝ միախառնված մուրճերի հարվածների և վայր ընկնող տախտակների աղմուկի հետ։ Կառափնարանն էին շինում։
Ապա նրանք անցան մի քանի ամուր պաշտպանված դարպասների միջով, որ ներսից բացվում էին այլ բանտապահների կողմից, և մտնելով մի անծածկ բակ, բարձրացան ինչ֊որ նեղ աստիճաններով ու մտան մի միջանց, որի ձախ կողմում կային մի շարք ամրացված դռներ։ Նշանացի հասկացնելով, որ իրենց տեղում մնան, բանտապահը ձեռքում գտնվող բանալիների տրցակով ծեծեց այդ դռներից մեկը։ Երկու պահակները, իրար հետ փոքր֊ինչ փսփսալուց հետո, միջանցք դուրս եկան, ասես ուրախացած այդ կարճատև դադրից, և առաջարկեցին այցելուներին բանտապահի հետևից խուց մտնել։ Նրանք ներս մտան։
Մահապարտ եղեռնագործը նստած էր իր քարե անկողնու վրա և մի կողմից մյուսն էր ճոճվում։ Դեմքը ավելի շուտ նման էր ծուղակն ընկած գազանի դեմքի, քան թե մարդկային կերպարանքի։ Ըստ երևույթին, նրա միտքը զբաղված էր անցյալով, քանի որ նա շարունակեց մրթմրթալ այնպես, ասես այցելուների ներկայությունը ևս համարում էր իր տեսիլքի մի մասը։
― Ա՜, Չա՜րլի, հրաշալի տղա, ապրես, մրթմրթաց նա։ ― Օլիվերը նույնպես, հա՛, հա՛, հա՛․․․ պա՛հ, այժմ կարգին ջենթլմեն է դարձել, այժմ կարգին․․․ անկողի՛ն դրեք այդ տղային։
Բանտապահը բռնեց Օլիվերի ազատ ձեռքից, և նրա ականջին շշնջալով, որ չվախենա, լռությամբ դիտեց։
― Անկողի՜ն դրեք նրան, ― գոչեց Ֆեգինը։ ― Որևէ մեկը ձեզանից լսո՞ւմ է։ Նա է, նա եղել է այս բոլորի պատճառը։ Արժե դրամ ծախսել նրան գող դարձնելու համար․․․ Բոլթերի վիզը, Բիլլ․․․ աղջկան թող հիմա․․․ նախ Բոլթերի վիզը, և ինչան կարող ես խոր կտրիր։ Սղոցի՛ր նրա գլուխը ու դեն գցիր։
― Ֆե՛գին, ― ասաց բանտապահը։
― Այդ ես եմ, ― գոչեց Հրեան, անմիջապես լարված ուշադրությամբ ունկնդրողի դիրք ընդունելով, ինչպես արել էր դատավարության ժամանակ։ ― Ես մի ծերունի եմ, տեր իմ, մի խե՜ղճ ծերունի, մի խե՜ղճ ծերունի։
― Լսի՛ր, ― ասաց բանտապահը, ձեռքը դնելով նրա կրծքին, որպեսզի վեր չկենա։ ― Ինչ֊որ մեկն ուզում է տեսնել քեզ․ կարծեմ ուզում է որոշ հարցեր տալ։ Ֆե՜գին, Ֆե՜գին։ Արդյո՞ք դու մարդ ես։
― Շուտով դադարելու եմ մարդ լինելուց, ― պատասխանեց նա, վեր նայելով դեմքի այնպիսի արտահայտությամբ, որ բացի զայրույթից ու սարսափից մարդկային ուրիշ ոչ մի արտահայտություն չուներ։ ― Սպանի՛ր բոլորին։ Նրանք ի՞նչ իրավունք ունեն ինձ մորթելու։
Խոսելու ժամանակ նրա աչքը դիպավ Օլիվերին և միստր Բրաունլոյին։ Կծկվելով նստարանի ամենահեռավոր անկյունում, նա խստորեն հարցրեց, թե նրանք ի՛նչ գործ ունեն այստեղ։
― Հանգիստ նստի՛ր, ― ասաց բանտապահը՝ շարունակելով բռնի ուժով պահել նրան։ ― Այժմ, սը՛ր, ինչ֊որ ունեք նրան ասելու, ասացեք և շտապեցե՛ք, եթե կարելի է, որովհետև նրա վիճակը գնալով վատթարանում է։
― Քեզ մոտ ինչ֊որ թղթեր կան, ― ասաց միստր Բրաունլոն նրան մոտենալով, ― որ ավելի մեծ ապահովության համար հանձնել է Մոնքս անունով մի մարդ։
― Բոլորը սուտ է, բոլորը, ― պատասխանեց Ֆեգինը։ ― Ոչ մի թուղթ չկա ինձ մոտ, ոչ իսկ մի կտոր։
― Ի սեր աստծո, ― ասաց միստր Բրաունլոն հանդիսավոր կերպով, ― այդպես մի՛ խոսիր, մանավանդ այժմ, երբ մահվան անդունդի եզրին ես գտնվում․ ասա ինձ, թե որտեղ են։ Գիտես, որ Սայքսը մեռած է, որ Մոնքսը ամեն ինչ խոստովանել է, որ ամեն հույս կորած է։ Որտե՞ղ են այդ թղթերը։
― Օլիվե՛ր, ― ձայն տվեց Ֆեգինը, տղային կանչելով իր մոտ։ ― Այստե՛ղ եկ, այստե՛ղ եկ, ականջիդ բան ունեմ ասելու։
― Ես չեմ վախենում, ― միստր Բրաունլոյի ձեռքը թողնելով, ցածրաձայն ասաց Օլիվերը։
― Այդ թղթերը, ― Օլիվերին դեպի իրեն քաշելով, ասաց Ֆեգինը, ― գտնվում են վերևի հարկում, նախասենյակի ծխնելույզից մի քիչ բարձր, ծակի մեջ, մի կտավե տոպրակում։ Ես ուզում եմ խոսել քեզ հետ։
― Լա՛վ, լա՛վ, ― ասաց Օլիվերը։ ― Թույլ տուր աղոթեմ քեզ համար։ Խնդրում եմ, թո՛ւյլ տուր աղոթեմ։ Ծնրադրի՛ր, աղոթի՛ր ինձ հետ միասին, միայն մեկ անգամ, և մենք կխոսենք մինչև առավոտ։
― Դո՜ւրսը, դո՜ւրսը, ― պատասխանեց Ֆեգինը, տղային հրելով դեպի դուռը և ցնորված նայելով նրա գլխի վրայով։ ― Ասա՛, որ քնել եմ։ Նրանք քեզ անպայման կհավատան։ Ինձ կարող ես այստեղից դուրս բերել։ Դե շո՛ւտ, դե շո՛ւտ։
― Օ՜հ, աստվա՜ծ, դու թողություն շնորհիր այս ողորմելի մարդուն, ― գոչեց տղան փղձկալով։
― Ա՛յ այդպես, ա՛յ այդպես, ― ասաց Ֆեգինը։ ― Այդ կօգնի մեզ մեր ձեռնարկում։ Նախ այս դուռը։ Կախաղանի մոտով անցնելիս, եթե ցնցվեմ ու դողդողամ, դու ինձ վրա ուշադրություն մի դարձրու, այլ շտապի՛ր։ Շո՛ւտ արա, շո՛ւտ արա։
― Էլ ուրիշ բան չունե՞ք հարցնելու, սը՛ր, ― ասաց բանտապահը։
― Ոչ մի բան, ― պատասխանեց միստր Բրաունլոն։ ― Եթե հույս ունենայի, որ մենք կարող ենք նրան գիտակցության բերել և հիշեցնել իր դրության․․․
― Այդ անհուսալի է, սը՛ր, ― պատասխանեց մարդը, գլուխը թափահարելով։ ― Լավ է հեռանաք մոտից։
Խցի դուռը բացվեց, և պահակները վերադարձան։
― Շտապի՛ր, շտապի՛ր, ― գոչեց Ֆեգինը։ ― Անաղմուկ, բայց ոչ դանդաղ։ Ավելի՛ արագ, ավելի՛ արագ։
Մարդիկ Օլիվերին հազիվ պոկեցին նրա ձեռքից և աշխատեցին բռնությամբ պահել նրան։ Նա մի րոպե օրհասական տագնապից մոլեգնած ուժով մաքառեց նրանց հետ, ապա այնպիսի աղաղակ բարձրացրեց, որ նույնիսկ այդ թանձր պատերից դուրս թափանցելով՝ հնչեց այցելուների ականջներին մինչև բակը։
Նրանք իսկույն դուրս չեկան բանտից։ Օլիվերը այդ սարսափազդու տեսարանից հետո համարյա ուշաթափվեց և այնքան թույլ էր զգում իրեն, որ մոտավորապես մեկ ժամ չկարողացավ տեղից շարժվել։
Օրը լուսանում էր, երբ նրանք նորից դուրս եկան։ Հոծ բազմությունը արդեն հավաքվել էր բանտի առջև․ լուսամուտները լցված էին ծխող և ժամանակն անցկացնելու համար թղթախաղով զբաղված մարդկանցով․ անբոխը հրում էր, հրմշտում, կատակում։ Ամեն ինչ խոսում էր կյանքի ու խնդության մասին, բացի կենտրոնում գտնվող չարագուշակ առարկաներից՝ սև բեմահարթակից, խաչաձև գերանից, պարանից և մահվան մյուս բոլոր զարհուրելի գործիքներից։

Հիսուներեքերորդ գլուխ

Եվ վերջինը
Այն մարդկանց ճակատագրի պատմությունը, որոնք հանդես են եկել այս գրքում, համարյա վերջացած է։ Այն քիչը, որ մնում է, պատմվում է կարճ ու հակիրճ կերպով։
Երեք ամիս չանցած Ռոզ Ֆլեմինգը և Հարրի Մեյլին ամուսնացան այն գյուղի եկեղեցում, որ այնուհետև լինելու էր երիտասարդ կղերականի աշխատանքի թատերաբեմը, և նույն օրը հաստատվեցին իրենց նոր և երջանիկ բնակարանում։
Միսիս Մեյլին բնակություն հաստատեց իր որդու և հարսի մոտ, իր կյանքի վերջին խաղաղ օրերին վայելելու համար այն երանությունը, որ առաջ է գալիս հաղորդակից լինելով երանությանը նրանց, ովքեր միշտ եղել են մեր ամենաջերմ սիրո և հոգածության առարկան։
Ուշադիր ու մանրամասն քննությունից հետո այնպես ստացվեց, որ եթե Մոնքսի մոտ մնացած հարստության բեկորը (որը երբեք չէր աճել ո՛չ նրա, ո՛չ էլ նրա մոր ձեռքում) հավասար կերպով բաժանվեր նրա ու Օլիվերի միջև, ապա յուրաքանչյուրին կհասներ երեք հազար ֆունտից մի քիչ ավելի։ Համաձայն հոր կտակի պայմանների, ամբողջ ունեցվածքը հասնում էր Օլիվերին, բայց միստր Բրաունլոն, չկամենալով անդրանիկ որդուն զրկել նախկին մոլություններից ազատվելու և պարկեշտ կյանք վարելու հնարավորությունից, Օլիվերին առաջարկեց բաժնի կեսը զիջել իր խորթ եղբորը, որը նա ուրախությամբ արեց։
Մոնքսը, տակավին պահելով իր կեղծ անունը, իր բաժինը վերցրեց և մեկուսացավ Նոր Աշխարհի հեռավոր մի անկյունում, որտեղ շուտով մսխելով բոլորը՝ նորից բռնեց իր առաջվա հանցավոր կյանքի ուղին և, մի նոր սրիկայության ու խարդախության համար երկար արգելափակման ենթարկվելուց հետո, նախկին հիվանդության սաստիկ նոպայի տակ մահացավ բանտում։ Հայրենիքից նույնքան հեռու մահացան նրա վաղեմի բարեկամ Ֆեգինի ոհմակի գլխավոր անդամները։
Միստր Բրաունլոն Օլիվերին որդեգրեց։ Նրա ու ծեր վերակացուհու հետ բնակություն հաստատելով երիցտնից մի մղոն հեռու գտնվող ինչ֊որ թաղամասում, որտեղ ապրում էին նրա սիրելի բարեկամները, նա իրագործեց Օլիվերի ջերմիկ սրտի միակ չիրագործված բաղձանքը և այդպիսով իրար շաղկապեց մի փոքրիկ ընկերություն, որի երջանկությունը կատարյալ էր այնչափով, որքանով այդ հնարավոր էր այս հարափոփոխ աշխարհում։
Երիտասարդ զույգի ամուսնությունից անմիջապես հետո հարգելի բժիշկը վերադարձավ Չերթսի, ուր, զրկված լինելով իր վաղեմի բարեկամների ընկերակցությունից, նա կդժբախտանար, եթե իր խառնվածքով ընդունակ լիներ դրան, և կդառնար բոլորովին անտանելի, եթե միայն իմանար՝ թե ինչպես։ Մի քանի ամիս նա բավարարվեց լոկ ակնարկություններ անելով այն մասին, թե կարծես այդտեղի կլիման վատ էր ներգործում իր առողջության վրա, ապա գտնելով, որ երկար տարիներ ապրած վայրը արդարև այն չէր, ինչ֊որ եղել էր անցյալում, աշխատանքի ասպարեզը թողեց իր օգնականին, մի քոթեջ գնեց այն գյուղի մոտերքում, որտեղ իր երիտասարդ բարեկամը եկեղեցու թեմերեցն էր, և ակնթարթային արագությամբ վերագտավ իր առողջությունը։ Այստեղ նա սկսեց զվաղվել պարտիզպանությամբ, ծառեր ու տունկեր աճեցնելով, ձուկ որսալով, ատաղձագործություն անելով և այլ նույնանման գործերով, ու այդ ամենը նա կատարում էր իր իր խառնվածքին յուրահատուկ ոգևորությամբ։ Վերոհիշյալ բոլոր ասպարեզներում նա ճանաչված էր որպես մեծ հեղինակություն ամբողջ հարևանության մեջ։
Նախքան տեղափոխվելը, սակայն, միստր Գրիմվիգի հետ հաստատած լինելով սերտ բարեկամություն, այդ արտառոց ջենթլմենը տարվա ընթացքում բազմաթիվ անգամներ այցելում է նրան։ Ամեն այցելությանը նա մեծ եռանդով զբաղվում է հողագործությամբ, որսով և ատաղձագործությամբ՝ չափազանց եզակի ու յուրահատուկ ձևով, բայց շարունակ պնդելով, ինչպես սովոր է անել բոլոր պարագաներում, որ իր որդեգրած աշխատելու եղանակը ամենից ճիշտն է։ Կիրակի օրը նա երիտասարդ կղերականի ներկայությամբ քննադատում է նրա քարոզը, իսկ հետո՝ խիստ մտերմաբար միստր Լոզբերնին ասում է, թե այդ քարոզը հիանալի էր, միայն գտնում է, որ ենթակայի մոտ կարիք չկա այդ ձևով արտահայտվել։ Միստր Բրաունլոյի ամենասիրած կատակը միստր Գրիմվիգին հաճախակի հեգնելն է Օլիվերի նկատմամբ նրա արած հին մարգարեության համար և նրան հիշեցնելը, այն գիշերվա մասին, երբ ժամացույցը դրած իրենց առջև սպասել էին տղայի վերադարձին, բայց միստր Գրիմվիգը պնդում է, թե ինքը ընդհանրապես ճիշտ է ասել, քանի որ Օլիվերը վերջ ի վերջո չէր վերադարձել, ապա լիաթոք ծիծաղում է և տրամադրությունը ավելի է բարձրանում։
Միստր Նոա Քլեյփոլը, Ֆեգինի հանցագործությունների մասին իր տված ցուցմունքների շնորհիվ, Արքայական դատարանից ներում ստացավ, և գտնելով, որ իր մասնագիտությունը այնքան էլ ապահով չէ, ինչպես ցանկանում էր ինքը, հրաժարվեց դրանից։ Բայց առժամանակ չէր իմանում, թե ապրուստի համար ինչ գործ է հարկավոր անել, որ մանավանդ շատ հոգնեցուցիչ չլինի։ Բավական խորհրդածելուց հետո նա ընդունեց տեղեկատուի պաշտոնը և հիշյալ կոչումով բարեկեցիք կյանք ապահովեց։ Միստր Քլեյփոլի աշխատանքը այն է, որ նա շաբաթը մեկ անգամ, եկեղեցու արարողության ժամին, Շառլոթի հետ շրջում է փողոցներում, երկուսն էլ լավ հագնված։ Լեդին ուշաթափվում է գթասիրտ պանդոկապետների դռների առջև, իսկ ջենթլմենը, ստանալով երեք պեննիի արժողությամբ օղի նրան ուշքի բերելու համար, հաջորդ օրը հայտնում է այդ մասին ոստիկանությանը, և տուգանքի կեսը դնում գրպանը։ Երբեմն ինքը՝ Քլեյփոլն է ուշաթափվում, բայց արդյունքը միևնույնն է։
Միստր և միսիս Բամբըլները, զրկված իրենց պաշտոնից, աստիճանաբար մատնվեցին հետին չքավորության ու թշվառության և վերջապես դարձան նպաստընկալ աղքատներ այն միևնույն աղքատանոցում, որտեղ ժամանակին իրենք իշխել էին։ Ասում են, թե միստր Բամբըլը այնքան խոր է ազդվել այս պաշտոնանկությունից ու նվաստացումից, որ նույնիսկ կնոջից բաժան ապրելու ուրախառիթ պարագայի համար շնորհակալ լինելու տրամադրություն չուներ։
Ինչ վերաբերում է միստր Ջայլսին ու Բրիտլզին, նրանք դեռևս մնում են իրենց հին պաշտոններում, չնայած առաջինը արդեն ճաղատ է, իսկ երկրորդի գլուխը լրիվ սպիտակած։ Նրանք գիշերում են երիցտանը, բայց իրենց ծառայությունները այնքան հավասար չափով են մատուցում թե՛ այդ տան բնակիչներին, թե՛ Օլիվերին, թե՛ միստր Բրաունլոյին և թե միստր Լոզբերնին, որ գյուղի բնակիչները մինչ այսօր էլ չեն կարողացել հայտնաբերել, թե արդյոք հիմնականում նրանք ո՞ր հաստատությանն են պատկանում։
Վարպետ Չալզ Բեյթսը, Սայքսի ոճիրից ահաբեկված, սկսեց խորհրդածել, թե վերջ ի վերջո արդյոք ավելի լավ չէ՞ր լինի պարկեշտորեն ապրել։ Հանգելով այն եզրակացության, որ անշուշտ ավելի լավ է, նա իր թիկունքը դարձրեց անցյալին և որոշեց նախկինում գործած չարիքների փոխարեն ընտրել գործունեության մի նոր ասպարեզ։ Որոշ ժամանակ նա մաքառեց մեծ դժվարությունների դեմ և բավականին տառապեց, նախ աշխատելով որպես ֆերմերի ստրուկ, ապա որպես բեռնակրի օգնական, բայց լինելով համեստ պահանջների տեր և հետապնդելով բարի նպատակ, վերջ ի վերջո հաջողության հասավ ու հիմա եղջերավոր անասունների առևտրով զբաղվող ամենազվարթ երիտասարդն է ամբողջ Նորթեմփթենշայրում։
Եվ այժմ այն ձեռքը, որ միահյուսել է այս արկածների ոստայնը, երերում է, քանի որ դրա պարտակնությունը հասնում է իր վախճանին։
Որքա՜ն կցանկանայի մի փոքր էլ մնալ այն մի քանի մարդկանց մոտ, որոնց մեջ այդքան երկար ապրել եմ, և փորձելով նկարագրել նրանց երջանկությունը՝ մասնակից լինել այդ ուրախությանը։ Այդ ժամանակ ես ցույց կտայի Ռոզ Մեյլիին իր ամբողջ ծաղկման ու հմայքի մեջ, կպատմեի այն մասին, թե նա իր խաղաղ կյանքի արահետին ինչպես էր սփռում մեղմ ու գողտրիկ լույս, որ ընկնում էր իր հետ ընթացող բոլոր մարդկանց վրա և թափանցում էր նրանց սրտերը։ Ես կնկարագրեի նրան որպես ձմռան ընտանեկան օջախի և ամառվա զվարթ հավաքույթի երջանկության մարմնացում։ Ես կհետևեի նրան տոթակեզ արտերով կեսօրին և ականջ կդնեի նրա քաղցրալուր ձայնին լուսնի կաթնավուն շողերի տակ զբոսնելիս, և կդիտեի նրա բարի ու մարդասեր վերաբերմունքը տանից դուրս և ժպիտը դեմքին՝ անդու ու անխոնջ աշխատանքները իր ընտանեկան հարկից ներս։ Ես կնկարագրեի նրա և նրա մահացած քրոջ սիրելի երեխայի փոխադարձ սիրո երջանկությունը, և այն երկար ժամերը, որ նրանք անց էին կացնում մտաբերելով իրենց հարազատներին, որոնք այդքան տխուր վախճան էին ունեցել։ Ես մի անգամ էլ կհրավիրեի իմ աչքերի առաջ այն փոքրիկ ուրախ դեմքերը, որ բոլորվում էին նրա շուրջը, և ականջ կդնեի նրանց անուշ թոթվանքներին։ Ես կաշխատեի վերհիշել նրա ծիծաղի բյուրեղանման հնչյունները և վերականգնել իմ հիշողության մեջ կարեկցությունից բխած այն արցունքի կաթիլները, որ շողում էին նրա մեղմ, ծավի աչքերում։ Այս ամենը ու հազար ու մի գողտրիկ հայացքները, քաղցր ժպիտները, մտքերը, բառերը, դարձվածքները, բոլոր՜րը, բոլո՜րը ես կցանկանայի վերակենդանացնել։
Ես կցանկանայի պատմել այն մասին, թե միստր Բրաունլոն ինչպես օրավուր հարստացնում էր իր որդեգիր երեխայի մտքի պաշարը և թե ինչպես ավելի ու ավելի կապվում էր նրա հետ, տեսնելով, որ տղայի նկարագիրը կերտվում էր ցանկացածի նման, և որ իր ջանքերը իզուր չէին անցնում։ Թե ինչպես ծերունի ջենթլմենը նրա մոտ իր վաղեմի բարեկամի նկարագրից այնպիսի գծեր գտավ, որոնք իր կրծքում արթնացրին թախծաբեր և սակայն քաղցր ու ամոքիչ հուշեր։ Ես կցանկանայի պատմել այն մասին, թե ինչպես երկու որբերը, ենթարկված լինելով ճակատագրի դաժան խաղերին, միշտ աշխատում էին մարդկանց հանդեպ լինել բարի ու գթասիրտ, և ինչպես նրանք երբեք չէին մոռանում ջերմեռանդորեն գոհունակություն հայտնել աստծուն, որ իրենց պահել ու պահպանել էր փորձություններից։ Այս բոլորը այնպիսի բաներ են, որոնց մասին կարիք չկա խոսելու։ Ես ասել եմ, որ նրանք արդարև երջանիկ էին, և եթե մարդկային սրտում չկա սեր ու բարի կամեցողություն դեպի իր նմանները և չկա երախտագիտական զգացմունք դեպի այն էակը, որի նշանաբանը՝ Գթությունը և հատկությունը Բարեսրտությունն է հանդեպ բոլոր շնչավոր արարածների, ապա երջանկությունը անհասանելի է։
Գյուղի հնամենի եկեղեցու խորանի մեջ կա սպիտակ մարմարյա մի հուշարձան, որի վրա տակավին երևում է միայն մի բառ՝ «Ագնես»։ Այդ շիրմի մեջ որևէ դագաղ չկա, և թող երկա՜ր, երկա՜ր տարիներ անցնեն, մինչև որ ուրիշ անուններ ավելանան այդ անվան կողքին։ Բայց եթե մեռածների հոգիները երբևէ վերադառնում են աշխարհ՝ այցելելու այն վայրերը, որոնք սրբացած են կյանքում իրենց ճանաչված անձերի սիրով, ― մի սեր, որ գերեզմանը չի կարող եղծանել, ― ես հավատում եմ, որ Ագնեսի ստվերը երբեմն թևածում է այդ հանդիսավոր անկյունում։ Ես դրան հավատում եմ ավելի ջերմորեն, որովհետև այդ անկյունը գտնվում է եկեղեցու մեջ, իսկ նա տկար էր և մոլորյալ։